เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ในขณะนั้นเองก็มาถึงวันที่จะต้องปีนเขาให้ได้ ตำรวจของสารวัตรกำลังเดินทางมาจนถึงที่พักของไอวี่ เธอเรียกเขามาเก็บหลักฐานที่เธอได้มา
“หลักฐานนี้มาจากไหนครับ”
“ฉันเห็นฝั่งโน้นของทะเล ไกลมาก ฉันเดินไปเรื่อยๆ”
“อันนี้เหมือนเลือดผสมน้ำทะเลเลยนะครับ ไม่รู้เครื่องตรวจจะแยกออกไหม เอาล่ะ ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรเดี๋ยวผมบอกสารวัตรให้นะครับ”
ไอวี่เชิญเพื่อนตำรวจออกไป หลังจากนั้นเธอได้เตรียมตัวออกไปปีนเขากับชารีน การหาเบาะแสครั้งนี้เธอคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุด บางทีอาจจะเจอเบาะแสเยอะกว่าที่ทะเล
ว่าแล้วทั้งสองเตรียมตัวพร้อมขึ้นเขา รวมทั้งถือใบขออนุญาตขึ้นเขาซึ่งทำเสร็จเมื่อคืนวาน เดินทางมาถึงภูเขาที่สูงใหญ่ ดูน่ากลัวพลางคิดว่าไม่มีใครกล้าขึ้นแน่นอนแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมมีรีสอร์ทด้วย
ชารีนกำลังจะยื่นใบอนุญาต แต่ไม่รู้จะยื่นให้ใครดี ณ ตรงนั้นไม่มีใครแต่งเป็นเจ้าหน้าที่สักคน เธอคิดว่าเขาอาจจะปลอมตัวมาเพื่อไม่ให้คนอื่นรู้ เธอมองไปรอบๆชายฝั่งเห็นแต่เจ้าของร้านอาหารทะเลหน้าตาแก่กับนักท่องเที่ยวดูทรงแล้วจากต่างแดนทั้งนั้น ทั้งสองคิดว่าใบขออนุญาตนี่ไม่จำเป็นอีกต่อไปทำให้ทั้งสองโยนทิ้งและปีนเขานั้นไปตามบันไดทางเดินขึ้นเขาทันที
ไอวี่เดินมาสุดยอดเขา เธอเจอรอยเท้าเหมือนรองเท้าบูธยาว ชารีนขึ้นมาพร้อมกันจึงถ่ายเก็บภาพไว้ ทั้งสองเดินต่อไปอีกเห็นว่าประตูรีสอร์ทถูกปิดและมีใบแจ้งว่า
“รีสอร์ทของเราขออนุญาตปิดถาวร เนื่องจากมีคนมาเรียกร้อง”
ไอวี่คิดว่า น่าจะเป็นการไม่สมควรเอารีสอร์ทมาวางตรงนี้ล่ะมั้ง ถ้าสำหรับฉันสร้างรีสอร์ทตรงนี้ถ้าได้วิวมันก็ดี ถ้าพายุเข้ามันพลัดตกลงน้ำทะเลทำให้เสียหายได้
ชารีนคิดแบบนั้นเช่นนั้น เธอแปลกที่เห็นรอยเท้าทำไมมันยังถูกสลักอยู่กับพื้นเหมือนมีใครเพิ่งเดินเข้ามาเมื่อไม่นานมานี้ สักพักเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาทุกที ทั้งสองรีบหลบข้างหลังรีสอร์ท
ร่างเหมือนผู้ชายหรือไม่ก็ผู้หญิงเดินมาที่รีสอร์ทนี้ ทั้งสองกลัวจนตัวสั่น มองหน้าเหนือขึ้นไปพบว่าใส่หน้ากากอย่างที่ชายชราคนนั้นเจอจริงๆเป็นหน้ากากนกอินทรี
ไอวี่พยายามมองหาทางออกจากที่นี่ ในระหว่างนั้นเองเธอเห็นบันไดหลังรีสอร์ทมีทอดยาวลงไป ดังนั้นเธอบอกชารีนแล้วเดินลงไปค่อยๆ ทันใดนั้นเองชารีนพบว่าบันไดมันหัก เสียงดังกึกทำให้หน้ากากอินทรีได้ยินเข้า ทั้งสองรีบวิ่งลงเขาอย่างไว หน้ากากอินทรีหันขวับไปเห็นสองคนติดตามมาด้วยจึงรีบชักปืนยิงทันที
ทั้งคู่เดินลงหนีมาทัน หลังจากนั้นรีบกลับเข้าที่พักในที่สุด ทั้งสองหอบแห้งแล้วพูดออกมาว่า “เฮ้อ..มันคือใครกันแน่...ผู้หญิงหรือผู้ชาย” จู่ๆไอวี่เหมือนจะนึกอะไรออก
“ฉันว่าฉันรู้นะ...ฉันจำได้..หน้ากากอินทรีนั้นคือน่านน้ำ”
“ไม่เอาน่า...บางทีเขาไม่ได้หน้ากากนั้นเสมอไปนี่”
“เธอหมายความว่าไง อาจจะเป็นไบรอันอย่างงี้เหรอ”
“ใช่ เพราะเขาดูเป็นคนเงียบนะ บางทีคนเงียบคือคนร้ายมีเยอะนะ”
ยังไม่ทันได้เบาะแสอะไรมากในวันนี้ จู่ๆเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สารวัตรโทรมาบอกว่า สิ่งที่ส่งมาตรวจนั้นไม่พบอะไรเลย ดูแล้วเหมือนเลือดผสมน้ำทะเลมานานแล้ว
ไอวี่พลางคิดในใจและสะอื้นออกมา ชารีนเห็นเธอร้องไห้ขึ้นมาจึงเข้ามาให้กำลังใจทันที ไอวี่บอกด้วยคำพูดของเธอออกมาว่า
“ก็ฉันมันโง่นี่..กว่าจะเดินไปถึงตรงนั้นก็สายซะแล้ว”
“ไม่โง่หรอก..เก่งมากที่เดินไปตรงนั้น..ถ้าตำรวจปกติเขาไม่ทำกันหรอก..เดินขนาดนั้นคิดว่าเมื่อยขาและพูดสรุปไปว่า ศพนี้เขาฆ่าตัวตายแค่นั้นแล้วกลับไปรายงานแค่นั้น”
ไอวี่ขยี้ตาให้น้ำตากระเด็นออกให้หมด เธอคิดว่าจะสู้ต่อไป จากนั้นเธอหยิบกระดาษขึ้นมาหนึ่งแผ่นเขียนแผนการหาหลักฐาน วงจุดที่คิดว่าน่าจะมีหลักฐานปะปนอยู่ บอกชารีนให้ทำอย่างโน้นอย่างนี้ ชารีนพยักหน้าพร้อมช่วยเต็มที่
ไอวี่กับชารีนคิดว่าวันนี้ควรพักผ่อนไปก่อน ไปหาข้าวกินข้างนอกเติมของอร่อยด้วยกัน ว่าแล้วทั้งคู่รีบออกไป ชารีนเปิดประตูออกชะโงกหน้าไปดูเห็นว่าหน้ากากอินทรีกำลังเดินลงมาจากเขาแล้วเดินสำรวจทะเลละแวกนั้น ชารีนบอกให้ไอวี่อย่าเพิ่งออกไป
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงชารีนลองออกไปดูอีกครั้ง ข้างนอกท่าทางปลอดภัย เธอบอกไอวี่ว่าทางสะดวก ทั้งสองออกมาเดินหากินตามชายฝั่งเห็นร้านอาหารทะเลร้านหนึ่งใกล้ๆ ท้องเธอร้องพอดีทำให้รีบแวะทันที
ทั้งคู่สั่งอาหารตามเมนูไปสี่อย่าง ทุกอย่างที่สั่งไปคืออาหารทะเลทั้งนั้น แต่มันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่สามารถเยียวยาจิตใจให้เธอกลับมาสู้คดีต่อได้
รับประทานเสร็จทั้งคู่ออกมาจากร้านอาหาร เห็นตลาดอยู่ไม่ไกลจึงรีบวิ่งเข้าใส่ ไอวี่เลือกซื้อปลาหมึกย่างที่ชอบมากที่สุด ชารีนขอเข้าที่พักเนื่องจากอิ่มมากแล้ว เธอซื้อเสร็จก็ตามชารีนไป
ชารีนขอนอนหลับไปก่อนไอวี่ สำหรับฉันขอนั่งกินไปก่อน ระหว่างฉันกินปลาหมึกนั้นก็คิดถึงคุณลุงบนเกาะนั้น เขาได้กินปลาหมึกยังนะ ถ้าเราจะเหลือปลาหมึกนี้ให้เขาสักไม้เช้ามาคงเน่าแล้วมั้ง
คิดดูแล้ว กินให้เสร็จ เพราะไม่ได้ไปหาลุงทุกครั้งอยู่แล้ว ถ้าไปหาทุกวันลุงคงเบื่อแย่ คิดอย่างนี้ดีกว่า วันพรุ่งนี้เรากลับไปสถานีตำรวจ ไปหาสารวัตรกันดีกว่าเผื่อสารวัตรจะหาทางช่วยพวกเราได้ หลังจากนั้นฉันกินเสร็จจนนอนหลับลงไปบนเตียง
