เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
จนถึงเวลาเช้าตรู่ สายลมพัดไปมาชายหาดเริ่มมีเสียงคลื่นที่ดัง ว่าไปแล้วคงถึงใกล้ฤดูฝนแล้วสินะ ไอวี่ตื่นขึ้นมา เธอเดินออกมาหน้าระเบียง สูดอากาศยืดแขนขาสไตล์คนเพิ่งตื่นนอน เปิดม่านไปพบกับพระอาทิตย์แยงตาชารีนทำให้เธอตื่นขึ้นมา ทั้งสองมองออกไปนอกหน้าต่างกลับมีฝีหน้าเศร้ากลับมา ไอวี่พูดกับตัวเองอีกครั้งว่า เมื่อไหร่งานนี้จะเสร็จสักที ป่านนี้หลักฐานตัวจริงที่ยังหาไม่เจอคงถูกทำลายหมดแล้วมั้ง
ไอวี่คิดแล้วคิดอีก เธอสงสัยแพทตี้จนเดินวนไปมาไม่ทำอะไรทั้งวัน ชารีนซึ่งกำลังหยิบไม้กวาดมากวาดพื้น ด้วยสายตาท่าทางขี้โมโหของเธอทำให้ต้องระเบิดอารมณ์ใส่ ไอวี่ตกใจสะดุ้งจนเธอยอมช่วยทำงาน
หลังจากทั้งคู่ทำงานเสร็จก็ได้นั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไอวี่ได้มองชายตาไปที่ชารีนราวกับพยายามจะตั้งใจฟังชื่อฆาตกรให้ได้ เพราะเธอไม่รู้จะเชื่อใจใครได้อีกแล้วนอกจากชารีน
“นี่เธอจะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม ฉันกลัวนะ”ชารีนรีบลุกขึ้นจากโซฟาของห้องนั่งเล่น
“เปล่า ฉันแค่ ฉันไม่รู้จะเชื่อใครได้อีกแล้วนอกจากเธอ”
“มันหมายความว่าไง”
“เธอน่ะ..ใครๆก็บอกไม่ใช่เหรอ ว่าเธอทายชื่อฆาตกรได้ถูกคน”
“เฮ้อ..ไม่หรอก บางทีฉันอาจจะผิดไปบ้าง ดูสิ ขนาดตอนนี้ยังไม่รู้เลย”ชารีนกลับมานั่งแล้วจับศีรษะ ท่าทางเครียดจัด ไอวี่ยังรู้สึกติดขัดอยู่ในใจเรื่องแพทตี้ จู่ๆเธอคิดฟุ้งซ่านไปว่า หนุ่มหน้ากากเสืออาจจะเป็นแฟนกับแพทตี้ก็เป็นไปได้
ในความคิดนี้มันเป็นแรงจูงใจอย่างหนึ่ง ความจริงแล้วหนุ่มหน้ากากเสือนี้อาจเป็นคนร้าย เนื่องจากเขาเครียดแค้นกับคนที่เคยฆ่าพ่อแม่เขาตายมาก่อน ส่วนแผนการคือวางแผนให้ครอบครัวเขาถูกไฟครอกทั้งหมดสามคน แต่มันก็ไม่สำเร็จ ทั้งสองคนนั้นที่ตายไปกลางทะเลก็ได้กลับมาเจอเขา คุณลุงและไนท์ตกใจว่ากลับมาได้ยังไง ทั้งๆที่ไฟถูกเผาบ้านทั้งหลัง ไอวี่พยายามเกริ่นเล่าให้ชารีนฟัง
“อื้ม..หลังจากนั้นเธอคิดว่าเป็นไงต่อล่ะ”
“ไม่รู้สิ..แต่ฉันสงสัย หนุ่มนี้กับแพทตี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน”
“อีกทั้งเธอยังให้พวกเราช่วยตามหาเพื่อนของเธออีก ว่าแต่เพื่อนคนไหนล่ะ”ชารีนถามด้วยสีหน้าที่สงสัย
“ชื่อ”น่านน้ำ”น่ะ”
“อ่าว เขาไม่ได้อยู่กับเธอหรอกเหรอ...แล้วนี่จะไปตามหาที่ไหนเนี่ย”ชารีนจึ๊ปาก
“เธอมาขอฉันในท่าทางร้องไห้ ฉันสงสารเธอน่ะ เลยรับกะทันหันไป”ไอวี่พูดจบก็ก้มหน้าลงต่อหน้าชารีน แสดงให้เห็นว่าตนทำผิดพลาด
“ฟังดูแล้ว..ท่าทางเธออยากจะขอให้เราช่วยอะไรบางอย่าง แต่บอกไม่ได้เพราะมีคนมาบังคับไม่ให้พูดออกไปเพราะจะทำให้เสื่อมเสียได้” ชารีนนั่งเท้าคางไปพักหนึ่ง
“ฉันว่า...ไปถามเธออีกครั้งไหม”ไอวี่ผงกศีรษะขึ้นมา เหมือนว่าเธอจะคิดอะไรออก
“ไม่เอา..ลืมไปแล้วเหรอ ไปถามเธอกลางห้องชมรมนั้นมันก็อาจทำให้คนอื่นรู้ว่า..เธอคิดจะหนีจากที่นี่”
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ...อารมณ์ว่าเธอรู้อะไร”
“ใช่สิ..ฉันรู้แล้ว..แต่นี่ไม่รู้ความคิดที่ฉันคิดไหม จู่ๆฉันคิดอะไรมาไม่รู้บ้าบอ..ในตอนนี้คิดว่ามีสองประเด็นที่เป็นไปได้นั่นคือ ประเด็นแรก แพทตี้จริงๆแล้วไม่ได้รักหนุ่มคนนั้น แค่เธอโดนบังคับให้ทำทุกอย่างตามคำสั่งของเขา ประเด็นที่สอง แพทตี้โกหกทุกอย่าง”
ไอวี่ถอนหายใจแล้วลุกขึ้นไปห้องครัว เธอเตรียมชงน้ำชาท่าทางว่าเธอไม่อยากสนใจอะไรอีกแล้ว เธอเริ่มเข้าใจว่าทำไมตำรวจถึงปล่อยปะละเลยไปแล้วสรุปว่า”มันแค่การฆ่าตัวตาย” นั่นอาจเป็นเพราะเขาเบื่อที่จะสืบคดีแล้ว สำหรับไอวี่นั้นเธอไม่อยากให้ฆาตกรต้องมาวนเวียนอยู่ที่นี่ มิฉะนั้นชาวบ้านจะทำมาหากินไม่ได้ สักพักเธอได้หันมาพูดกับตนเองว่า”ฉันจะเป็นตำรวจที่ดีที่สุด จับฆาตกรให้รู้แล้วรู้รอดไป” ไอวี่พูดเสียงดังทำให้ชารีนสะดุ้งตกใจจนพูดออกมาคำหนึ่งว่า เธอบ้าไปแล้ว
“ไม่เป็นไร ฉันจะบอกพ่อฉันให้ว่าเธอเป็นตำรวจที่ดีที่สุด” ชารีนยิ้มตอบรับพร้อมพยักหน้า ไอวี่ดีใจดีดขาสั่น
“แต่นี่สิ..คนร้ายยังไม่โผล่มาให้เห็นสักที” ไอวี่ชักหงุดหงิด
“ไม่เอาน่า..บางทีธรรมชาติอาจจะทำร้ายเขาจริงๆก็ได้นะ”
“ธรรมชาติทำร้ายเขาอย่างไร..ไม่เข้าใจ” ไอวี่เอียงคอต่อหน้าชารีน
“แบบว่า..ปรากฎการณ์ธรรมชาติอะไรอย่างนี้..อย่างเช่น คลื่นซัดแรงอย่างนี้”
“ค่อนข้างน่าคิดนะ” ไอวี่กลับมานั่งที่เดิมกับชารีน ท่าทางเธออยากคุยต่อ
เวลาใกล้เที่ยงแล้ว ทั้งคู่ออกไปหาเพื่อนแพทตี้ตามที่สั่ง เขาชื่อน่านน้ำ ระหว่างเดินทางไปเรียกชื่อก็แล้ว ถามชาวบ้านบ้างก็แล้วทุกอย่างล้วนไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ชาวบ้านต่างไม่เห็นไม่รู้เรื่อง จนสุดท้ายเดินทางมาถึงภูเขาที่ชายหนุ่มร้านกาแฟมาประจำ พวกเธอรู้สึกสงสารลูกแมวขึ้นมา ทั้งสองคิดว่าจะหยุดหาเพื่อนไว้แค่นี้ก่อน
แสงตะวันเริ่มส่องหน้าทั้งสองคน ทั้งคู่มองหาร้านอาหารสัตว์แต่ก็ไม่มี ทันใดนั้นมองไปเห็นร้านขายของชำร้านหนึ่งตั้งตะหง่านกลางหมู่บ้าน ทุกคนมารุมซื้อร้านนี้ ดูแล้วน่าจะเป็นร้านประจำของเมืองนี้ ชารีนรีบไปเสนอตัวคนเดียว ปล่อยให้ไอวี่อยู่ชายหาดไป บอกว่าถ้าอยากขึ้นภูเขาก็ขึ้นไปก่อนเลย
พอชารีนเข้าไปในร้านนั้น เธอบอกแม่ค้าว่าเอาอาหารแมว แม่ค้าหยิบอาหารเม็ดถุงใหญ่มาให้ รวมถึงเหมือนแม่ค้ารู้ว่าจะเอาไปให้แมวบนภูเขาลูกนั้น เธอเห็นแล้วอดเป็นห่วงไม่ได้เพราะทุกครั้งที่เห็นแมวจรจัดหรือแมวที่เธอเลี้ยงก็ตาม เธอมักจะให้อาหารที่ดีสำหรับเขา โดยเธอจะให้อาหารเป็นปลากระป๋องเสมอ ชารีนหันไปเห็นอาหารกระป๋องรูปปลาทูน่า ชารีนหยิบมาสามกระป๋องให้แม่ค้าจับใส่ถุงให้
หลังจากนั้นชารีนจ่ายตังค์หันมาก็ไม่เห็นไอวี่แล้ว คาดคะเนว่าน่าจะขึ้นไปบนภูเขาลูกนั้นแล้ว เธอจึงรีบขึ้นไปอย่างเร็วไว
จนมาเจอไอวี่กำลังอำ้อึ้งบางอย่าง เธอชี้ไปที่รีสอร์ตเก่า เห็นลูกแมวนอนตายเกลื่อนสามตัว ชารีนได้เห็นแทบใจสลาย ทั้งสองร้องไห้ออกมา ชารีนร้องไห้กอดถุงที่ถืออาหารแ.มวอยู่
ทั้งคู่กลับลงไปที่ชายหาดแล้วกลับอพาร์ทเม้นท์ไป ชารีนยังนั่งบนโซฟามองอาหารแมวที่ซื้อมาจนไม่อยากกินข้าว ไอวี่โอบกอดชารีน
"เธอคิดว่าใครทำแมวตายเหรอ" ชารีนกำหมัด ท่าทางเธออยากจะแก้แค้น ไอวี่บอกให้เธอใจเย็นไว้
"เอาน่า ฉันเข้าใจคนทาสแมวอย่างเธอนะ แต่ยังไงตอนนี้ทำอะไรไม่ได้" จู่ๆชารีนก็พูดคำหนึ่งขึ้นมาเหมือนว่าจะรู้ตัวฆาตกรอย่างนั้นแหละ
"มันทำ..ใช่..ใช่แน่ๆ"ชารีนยังอยู่ในท่ากำหมัดเหมือนเดิม
"มันที่ว่านี่..ใครล่ะ"
"ก็หนุ่มหน้ากากเสือคนนั้นไง เธอไม่รู้เหรอมันแค้นขนาดไหน"
"ใจเย็นนะ อย่าไปใส่ร้ายเขาเลย ตอนนี้ดูไปก่อนว่าเขาจะทำอะไรต่อไป" หลังจากนั้นชารีนหยุดกำหมัด ไอวี่ให้เธอหายใจอย่างช้าๆเบาๆ จากนั้นทำให้เธอคลายอารมณ์ลงและอาการดีขึ้น
