เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชารีนพูดเหมือนว่ารู้ตัวคนร้ายตัวจริงอย่างนั้นล่ะ ไม่ทันใดไอวี่ถามเธอถึงชื่อคนร้ายให้บอกมา ชารีนตอบว่ายังคิดไม่ออก ที่คิดไปไม่รู้จะถูกไหม
“ทำไมล่ะ ทำไมเธอไม่บอก”
“ไม่ ฉันไม่แน่ใจน่ะ”
อยู่ๆฉันก็บ่นพึมพำขึ้นมากับสายตาที่มองเห็นได้แค่ลางๆ มันมัวไปหมด ฉันไม่ไหวแล้ว ชารีนพาฉันไปร้านแว่นตาเพื่อสแกนดวงตา พบว่าดวงตาของไอวี่ถูกใช้งานมากเกินไป
เมื่อออกจากการสแกนเสร็จ หมอเขียนใบสั่งทำแว่นตา ไอวี่เดินออกมาด้วยอาการคอตก เธอนั่งรอคำแนะนำจากหมอ หมอบอกว่าต้องใส่แว่นตาประจำ มิฉะนั้นมันก็จะมองไม่เห็น ฉันออกมานั่งร้องไห้พูดกับตัวเองว่า จะไม่ได้เป็นตำรวจอีกแล้วใช่ไหม ชารีนปลอบใจเบาๆ
“เธอจะไปคิดอะไรมาก ตำรวจสมัยนี้ใส่แว่นกันเยอะแยะ เขาไม่เอาเธอออกหรอก”
“ขอบใจมากนะ ที่ยังอยู่เคียงข้าง”
ทั้งสองพากันกลับบ้าน ไอวี่ยังร้องไห้ตลอดจนถึงหอพัก ชารีนไปเอาน้ำอุ่นๆให้กิน เธอหยุดร้องไห้ไปทันที ทันใดนั้นเองสารวัตรโทรมาจากโทรศัพท์ไอวี่
“สวัสดีค่ะสารวัตร” ไอวี่รับโทรศัพท์ เสียงเงียบไปชั่วขณะ
“เอ่อ..รู้ตัวคนร้ายแล้วเหรอ..เดี๋ยวฉันจะส่งกำลังเสริมไปจับนะ” สารวัตรพูดติดๆขัดๆ ในขณะที่ทั้งสองเปิดลำโพงโทรศัพท์ไว้ทำให้เป็นห่วงสารวัตรอย่างมาก
“สารวัตรเป็นอะไร ไหมคะ มีอะไรให้ช่วยไหม” ไอวี่ถามคิ้วขมวดและมองมาที่ชารีน
“.............” สารวัตรวางสายไป ทั้งคู่ตกใจกะทันหัน
“ท่าทางเขาดู..เป็นอะไรน่ะ” ไอวี่รู้สึกไม่แน่ใจ
“นั่นสิ..เขาเป็นอะไรกัน” ชารีนพูดจบเธอเดินออกไปนั่งที่โซฟา หยิบโทรศัพท์มากดดูไปเรื่อยๆ ไอวี่มานั่งดูกับเธอ ไม่นานความจริงถูกเปิดเผย ไอวี่ได้เหลือบไปเห็นข้อความแชทส่วนตัวกับพ่อของเธอ ในนั้นชารีนถามไปว่า
“คุณพ่อคะ เป็นอะไรคะ ทำไมนิ่งเงียบไปล่ะ แถมยังพูดติดขัดกับเพื่อนหนูอีก” ชารีนมองมาที่ฉัน เธอทำคอตกใส่
“ในที่สุดเธอก็รู้แล้วใช่ไหมล่ะ”
“อื้ม..ฉันแปลกตั้งแต่พ่อเธอส่งเธอมาแล้ว”
“ยังไงกัน ทำไมไม่บอกฉันสักคำว่า เธอรู้แล้ว”
“ฉันแค่รอดูนิดหน่อยน่ะ ว่ามันจะจริงอย่างที่ฉันพูดไหม ฉันนึกถึงสิ่งที่เธอเคยบอกตอนเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย เธอบอกว่าพ่อเป็นตำรวจ คำพูดของสารวัตรฉันกำลังคิดว่าใครจะเอาเธอมาเป็นนักสืบช่วยตำรวจล่ะ จริงๆแล้วตำรวจเขาไม่เอานักสืบคนนอกมาช่วยแน่นอน ที่สารวัตรส่งเธอมาเพราะอาจจะเห็นเธอว่างงานอยู่ สิ่งที่ฉันพูดมาถูกต้องไหม”
“ถูกต้องสิ ถูกต้องสุดๆเลย”
“เอาล่ะ พ่อเธอเคยเป็นโรคซึมเศร้าไหม”
“ก็เคยนะ ทำไมเหรอ”
“ไม่ คือฉันงงน่ะ พ่อเธอไม่ยอมพูดอะไร หมายความว่าไง หรือว่าตกใจกับชื่อคนร้ายที่ฉันแจ้งไป”
“คนร้ายที่เธอแจ้งไปคือ พ่อค้าคนนั้นใช่ไหม”
“ใช่..”
“ไม่รู้สิ ปกติพ่อฉันจะซึมเศร้าเรื่องแม่ตลอด เพราะแม่ไม่ยอมมีอะไรกับพ่อมานานแล้ว แม่งานยุ่งตลอด”
“แน่ะ นี่ขนาดมีลูกแล้วนะ ยังจะมีอะไรกันอีกเหรอ”
“พ่อเราขี้เหงาน่ะ”
“โธ่เอ้ย โอ๊ย ปล่อยเขาเถอะ มาคุยเรื่องของเรากัน”
“ว่าแต่ คนร้ายที่เธอบอกไปมันถูกแน่นะ”
หลังจากนั้นเสียงรถตำรวจวิ่งเข้ามาในซอยบ้าน ทั้งคู่ได้ยินจึงรีบออกมา เห็นตำรวจเดินลงมาจากรถจอดหน้าร้านกาแฟร้านนั้น ไอวี่รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี มองไปที่ชารีนราวกับจะบอกอะไรบางอย่าง
หนุ่มร้านกาแฟโดนจับไป ถึงแม้เขาจะใช่หรือไม่ใช่คนร้ายก็ตามมีส่วนที่จะต้องจับอยู่ดี เนื่องจากตำรวจตรวจค้นบ้านพบว่ามีภาพโป๊เปลือยของผู้หญิงรวมถึงมียาเสพติด ตำรวจเดินมาแจ้งทั้งคู่ที่ออกมาดูหน้าบ้าน บอกชาวบ้านไว้ว่าปลอดภัย สามารถเปิดสถานทีท่องเที่ยวได้แล้ว
ไม่นานทั้งคู่เดินกลับไปหอพัก ไอวี่รู้สึกหงุดหงิด เธอเดินวกวนไปมารอบห้อง ชารีนนั่งบนโซฟาชักเริ่มรำคาญ จึงสวนขึ้น บอกให้ไอวี่นั่งลง
“เดินไปเดินมาทำไม หา”
“ก็ฉันสับสนน่ะสิ”
“อ๊ะ นี่อย่าบอกนะว่าจับคนร้ายผิดตัว”
“นั่นสิ ฉันเหมือนคิดอะไรผิดไป”
“ไม่เป็นไร อย่างน้อยเขาก็ต้องถูกจับอยู่ดี เพราะพัวพันกับยาเสพติด”
ผ่านไปหนึ่งวันกับการสำเร็จในการไขคดี ทั้งสองคิดว่ายังไม่ออกจากหอพัก จะเที่ยวเล่นตามแถวนี้ ผู้คนมาเที่ยวมากมายจากที่หายไปนาน ชาวบ้านดีใจที่ขายของได้เยอะจนหมด
ไอวี่เดินออกไปเล่นน้ำทะเลกับชารีน คราวนี้ได้เล่นสะใจสักทีจากที่อุดอู้มานาน จากนั้นไอวี่พาไปชวนชิมร้านกาแฟนอกเมือง ห่างจากที่นี่ไปหนึ่งกิโลเมตร อากาศเช้าแบบนี้เดินไปได้ชิวๆ
เมื่อเดินไปถึงร้านทั้งคู่สั่งเครื่องดื่มที่ชอบ หามุมถ่ายรูปที่สวยที่สุด เครื่องดื่มที่สั่งมาเสิร์ฟแล้ว ทั้งคู่นั่งกินอย่างสบายใจ ไอวี่รู้สึกดีใจที่สุดที่งานไปอย่างราบรื่น
ด้านฝั่งตำรวจ สำนักงานตำรวจเปิดเผยการแถลงข่าว เตรียมตัวสอบสวนผู้ต้องหาคดีค้ายาเสพติดและรอสอบสวนคดีฆ่าคน แถลงข่าวเสร็จตำรวจสอบสวนอย่างเข้มงวด
“เป็นไง เห็นไหมเนี่ย อยากโดนสื่อแบบนี้เหรอ เสียอนาคตเสียบ้านเกิด รูไหมว่าทำอะไรผิด”
“ผมรู้ครับ แต่คดีนั้นผมไม่ได้ทำนะครับ”
“อะไรกัน ผมให้ตำรวจไปสืบดูหลายวัน คิดว่าผมไม่รู้เหรอ นี่ คุณดูนี่ รูปถ่ายนี่คืออะไร คุณเข้าไปทำอะไรในนั้น รีสอร์ตนี้ถูกปิดนานแล้ว” ตำรวจยื่นรูปรีสอร์ตที่ไอวี่ถ่ายได้ให้ชายหนุ่มดู ท่าทางเขาคิ้วขมวด กำลังนึกคิดอยู่ว่าถ่ายได้ไง ถ่ายตอนไหน
“อะไรกัน อันนี้ผมไปให้อาหารแมวเฉยๆ ผมเห็นแมวจรจัดพวกนี้มันดูไม่ชอบผม ผมเลยหาหน้ากากอะไรสักอย่างมาใส่ นั้นคือสิ่งที่แมวชอบคือนก ผมใช้เวลาทำนานมาก พยายามพิสูจน์ว่าพวกเขาจะชอบอะไร”
“อ่าว แล้วที่ตำรวจเพื่อนผมบอกว่าเป็นเพราะคุณมีตุ๊กตาแช่งคำสาปล่ะ”
“อะไรกัน คิดมากไปแล้ว นี่คุณ ปล่อยผมไปเถอะ ป่านนี้แมวพวกนั้นคงหิวแย่”
“เฮ้อ..ถึงจะให้ปล่อยไปยังไม่ได้ เพราะคุณมีคดียาเสพติด”
“ว่าไงนะ นี่ยาเสพติดแล้วจะทำไม ปรับก็พอไหม”
“ถ้าผมปรับแล้วคุณมีเงินไหม”
“แหม ทำไม ฉันจะหาเงินมาฟาดหน้าให้ได้เลย ไอ้ตำรวจหากินกับเงิน ฝากไว้ก่อนเถอะ” ตำรวจอีกคนหนึ่งเข้ามาจับตัวเขาเข้าคุกไป เขาร้องเสียงครวญครางให้เปิดออก ตำรวจไม่ฟังใดๆทั้งสิ้น
สารวัตรแจ้งบอกไอวี่บอกว่าเธอจับคนมาผิด ท่าทางไอวี่ที่ได้ยินสารวัตรพูดเธอกัดเล็บไปหลายครั้ง ชารีนมองไปเห็นจึงรีบหยิบโทรศัพท์มาเปิดลำโพง สารวัตรด่าออกมาฉอดๆ ไอวี่ที่ได้ยินก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ชารีนมองสายตาเธอด้วยความเป็นห่วง เธอเข้าไปโอบกอดไอวี่ไว้
ชารีนสัญญาว่าจะช่วยเธออย่างเต็มที่ ชารีนขออีกรอบจากพ่อของเขา ซึ่งพ่อของเขาก็ยอมให้อภัย สารวัตรขอไว้ว่าครั้งนี้อย่าทำให้เสียชื่อเสียงอีก หลังจากนั้นสารวัตรวางสายไป
ในความคิดชารีนเธอคิดว่า พยายามจะสอบสวนสามคนนั้นที่อยู่ชมรมหน้ากาก ทั้งสามคนนั้นดูแปลกไปหรือพวกเขาจะกลับไปเรียนแล้ว จากนั้นเธอยังไม่ได้สนใจอะไร คิดว่าคงเหนื่อยมากไปแล้ว ชารีนพาไอวี่เดินกลับหอพักทันที
