เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไอวี่ลองดูคำสอบถามที่ตำรวจแจกมานั้นเป็นข้อมูลถามที่แปลกมาก คิดว่าเขาไม่ยอมตอบแน่ แล้วทำให้เดายากว่าใครเป็นคนร้าย ไอวี่เอาคำถามไปให้ชารีนดู เธอส่ายหน้าคาดว่าไม่ได้เรื่อง
“อะไรกัน ถามแบบนี้เลยเหรอ จริงๆเราต้องสังเกตการณ์พูดจาของเขาที่ถามแบบทั่วไป แต่นี่จะถามว่า คุณฆ่าผู้ชายคนนี้ไหม ฆ่าทำไม คิดเหรอว่าเขาจะตอบ บางคนปิดบังเก่งจนแทบดูไม่ออกว่าใครทำ”
“อาจจะเอามาตอนฟังเครื่องจับเท็จมั้ง”
“ไม่ เอาวิธีฉันจะดีกว่า ฉันมีวิธี พาสามคนมาที่บ้านพักแล้วดูซิใครจะอ้ำอึ้งบ้าง”ชารีนพูดแสยะยิ้ม ไอวี่นึกไว้ว่ามันก็ดีถ้าเป็นแบบนั้น
หลังจากนั้นเธอมานั่งโต๊ะทำงานที่สำนักงานจนเวลามืดค่ำ ตำรวจคนนั้นขอกลับก่อนเหลือเพียงไอวี่กับชารีนอยู่ ทั้งคู่เริ่มรู้สึกง่วงจึงเอางานกลับไปทำต่อที่พัก ไอวี่พาชารีนเข้าบ้านเธอ
“ว้าว..ห้องเธอสวยจัง”
“นั่งได้ตามสบายเลยนะ...ฉันไม่รู้จะทำกับข้าวอะไรเลย อยากมีอาหารมาเป็นกำลังใจจัง”
“ทำของกินที่เธอชอบสิ”
“ในตู้เย็นไม่มีเลย แต่มีหมูนะ เอางี้ ฉันทำผัดกระเพราหมู เธอจะกินไหม”
“กินสิ ฉันชอบ”
ไอวี่ทำกับข้าวจนเสร็จ จู่ๆมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น สารวัตรจากสำนักงานตำรวจโทรมาถามว่า “งานไปถึงไหนแล้ว ได้เบาะแสบ้างยัง และชารีนเป็นไงบ้าง”
“สบายดีค่ะ หนูกับชารีนกำลังกินข้าวค่ะ”
“อ้อ..แล้วงานล่ะ”
“ดีค่ะ..แต่เบาะแสยังไม่เจอค่ะ ทางแพทย์ว่าไงบ้างคะ”
“ตอนนี้แพทย์ยังไม่เจออะไรเลย”
“อะไรกัน..โอ้ย”ไอวี่บ่นพึมพำในใจ ชารีนได้ยินเสียงกลัวว่าเพื่อนจะสติแตกเลยห้ามไว้ ไอวี่วางสายทันที กลับมากินข้าวแบบโมโห แววตาไม่มองชารีน
“นี่เธอ..เป็นอะไร..ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ทำได้น่า”
“ฉันเหนื่อยนะเว้ย..มีอีกหลายคดีที่ฉันต้องทำ..นี่น่าโมโหสุด..ฉันเริ่มอยากจะฆ่าฆาตกรนั้นจริงๆ”
“อย่าเลยนะ..ค่อยๆเป็นค่อยๆไปนะ”
ไอวี่ใจเย็นลง เธอเก็บจานอาบน้ำนอน ปิดไฟหัวเตียง นอนมองหันหน้ามาทางชารีนด้วยหน้าตาที่กลัวและหวาดระแวง ชารีนตกใจสะดุ้งนึกว่าผี สุดท้ายทั้งคู่หัวเราะใส่กันจนหลับไป
เช้าวันต่อมา ทั้งสองตื่นขึ้นมาแต่งตัวเพื่อไปทำงาน วันนี้ขับไปลงสถานที่นั้นเหมือนเดิม คราวนี้เธอตั้งใจว่ามุ่งเป้าหมายไปที่สามคนนั้น พยายามอยู่กับพวกมันทั้งวัน
ชารีนจะเป็นคนนำพาสามคนไปที่เกาะนั้น ฉันจะล่อตัวฆาตกรออกมาเพื่อให้มันรู้สึกตัวสั่นผวา และในที่สุดก็จับมันส่งห้องขัง
ไอวี่กับชารีนเริ่มออกเดินทาง เมื่อมาถึงชารีนลงจากรถ เดินปกติเหมือนไม่มีใครรู้จัก เธอเดินเข้าไปเคาะประตูห้องพักเห็นว่าสามคนนั้นยังอยู่ น่านน้ำมาเปิดประตู ยังไม่ทันไรชารีนเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างจึงเดินไปถามพนักงานโรงแรม
“พี่คะขอสอบถามหน่อยค่ะ ห้องC7พักกี่คืนเหรอคะ”
“ห้องนี้เขาบอกว่าพักสิบคืนค่ะ”
หลังจากนั้นชารีนรีบเดินไปห้องของสามคน ก่อนแรกน่านน้ำให้เข้าไปนั่งรอข้างใน เธอถามคนแรกเป็นแพทตี้ หญิงสาวสวยยันหัวจรดเท้า หน้าตาดุดันมาก
“คุณแพทตี้ใช่ไหมคะ..ทีนี้ฉันจะถามว่าคุณสนิทกับไนท์มากแค่ไหนคะ”
“สนิทกันไม่มากค่ะ..ที่ฉันรู้จักเพราะสองคนนี้ค่ะ..เขาเป็นเพื่อนสนิทของสองคนนี้”
“ตอนกลางคืนวันที่เกิดเหตุคุณทำอะไร อยู่ที่ไหนคะ”
“ฉันอยู่ในห้อง..นั่งเล่นโทรศัพท์และสักพักก็เดินไปอาบน้ำ จากนั้นก็เข้านอน”
“ขอบคุณมากค่ะ”
จากผลสรุป แพทตี้ก้มหน้าตลอดขณะถาม ลักษณะเหมือนปากเธอสั่นตลอดเวลา ตอนเข้ามาในห้องชารีนเห็นเธอทำหน้าไม่ดีเหมือนถูกใครบังคับ แสดงว่าคนร้ายไม่ใช่เธอ และเธอถูกฆาตกรสั่งให้ทำแบบนี้
“คนต่อไปค่ะ คุณน่านน้ำ”
“ขอถามว่าตอนเกิดเหตุคุณทำอะไร อยู่ที่ไหนคะ”
“ผมออกไปข้างนอก ผมนั่งสูบบุหรี่ริมชายหาดกับไนท์ จู่ๆผมอยากจะซื้อของที่ร้านขายของชำข้างโรงแรม ไนท์ฝากผมซื้อน้ำผลไม้แค่นั้น ส่วนผมซื้อขนมและไฟแช็กมา ไฟแช็กนี้เพื่อบุหรี่น่ะ”
“โอเคค่ะ คนต่อไปค่ะคุณไบรอัน”
ผลสรุปของน่านน้ำสายตาพูดออกมาอย่างมั่นใจ แต่ในส่วนที่หายไปคือเขาออกไปซื้อของในช่วงหนึ่งตอนนี้น่าสงสัยว่าเขาอาจเป็นฆาตกร ใครจะไปรู้บางทีคนชอบสูบบุหรี่ขนาดนี้ไม่น่าใช่นะ
“คุณไบรอัน..ช่วงเวลาเกิดเหตุคุณทำอะไรบ้างคะ..”
“.......................”
“ไบรอันคะ..ถ้าคุณไม่ตอบถือว่าคุณไม่ช่วยเพื่อนนะคะ”
“..................”
“เฮ้อ..คุณนี่ชอบอยู่โดดเดี่ยวแบบนี้เหรอคะ”
“ใช่ครับ”
“เฮ้อ..งั้นก็ตามใจค่ะ..เพราะฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดค่ะ
ไบรอันหน้าตาเงียบขรึม ชารีนรู้สึกเบื่อหน่าย จากนั้นเชิญทุกคนไปที่เกาะบ้านพัก ทั้งสามคนตกตะลึงอึ้งพร้อมกัน ชารีนลากตัวเข้ามา ส่งสัญญาณให้ไอวี่หาที่จอดรถแล้วพาพวกเขาไปขึ้นเรือสำราญ
เมื่อไปถึงเกาะสามคนนั้นถึงกับผวา กรี๊ดร้องไห้ออกมาโดยแพทตี้ร้องออกมาเป็นคนแรก ไอวี่เดินเข้าไปเรียกชายชราที่กำลังมองโปสเตอร์อยู่
“อ้าวหนู..มีอะไรลูก”
“คุณลุงคะ..สามคนนี้ลุงคุ้นหน้าไหมคะ”ไอวี่เชิญลุงออกมาดู ชายชราพยายามหยีตามองหน้าสามคนนั้น
“ใครอ่ะ..ไม่คุ้นเลย” ไอวี่คิดว่าอยู่ตรงนี้ไม่มีประโยชน์ต้องพาเข้าข้างในตามลำพัง จึงแจ้งให้ทุกคนรู้ว่าจะสอบถามแต่ละคนตามลำพัง เริ่มจากคุณลุงก่อน คุณแพทตี้ คุณไบรอันและน่านน้ำ
ไอวี่และชารีนเชิญลุงเข้าไปข้างในล็อกกลอนประตูไว้ ปิดม่านหน้าต่างเพราะเดี๋ยวสามคนหรือหนึ่งในนั้นอาจจะเห็นได้ ชารีนออกมาแล้วล็อกประตูเหมือนเดิม ทั้งสามคนนั่งหงุดหงิดตามริมเกาะ
“เอาล่ะค่ะลุง..มีอะไรก็พูดมาได้เลยค่ะ..ลุงรู้จักสามคนนั้นไหม”
“ลุงไม่รู้จัก”
“ลุงคะ..ตอนนี้ไม่ต้องกลัวค่ะ ฉันปิดม่านอะไรหมดแล้ว เพื่อนฉันคอยดูให้ข้างนอก รับรองว่าไม่แอบฟังแน่นอนค่ะ”
“เอ่อ..คือว่า..ช่วยลุงด้วย..ถ้าลุงบอกเธอไปมันต้องฆ่าแน่”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไว้หนูจะเก็บเป็นความลับค่ะ แล้วไปบอกเพื่อนๆตำรวจอย่างเดียวค่ะ”
“เด็กผู้ชายคนนั้นเอาปลาหมึกที่ลุงตกได้ รอมาทั้งชีวิต มันเอาไปฆ่าเพื่อนเป็นอาวุธ มันบอกอย่างนี้แล้วมันบอกอีกว่า ถ้าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครแกได้โดนนกแร้งกินแน่”
“ผู้ชายคนไหนคะ..ลุงพอจะรู้ไหม”
“ลุงไม่รู้..เขาเข้าบ้านลุงมาแบบน่ากลัว..บอกว่าเอาปลาหมึกยักษ์มา เขาใส่หน้ากากนกเหมือนเหยี่ยว”
“โอ้โห..ขนาดนี้เชียว” ไอวี่จดบันทึกไว้เรียบร้อย ชารีนเชิญคุณลุงออกไปนั่งเล่นข้างนอกก่อน จากนั้นชารีนพาตัวแพทตี้เข้ามาในบ้าน
