เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เอาอย่างนี้นะ วันถัดไปพวกเราตื่นไปดูตอนเช้ากัน ไปร้านกาแฟนั้นอีกทีไหม“
”นี่เธอยังจะไปอีกเหรอ มันไล่เราขนาดนั้น“ ชารีนพูดคิ้วขมวดไปด้วย
”คิดซะว่าเราเข้าไปเยี่ยมเขาแค่นั้น“
หลังจากนั้นฉันฉุดคิดอะไรออกขึ้นมา ในเมื่อลูกชายของเขาเป็นศพแล้วฉันไม่เห็นจะทำพิธีทางศาสนา หรือว่าสถานที่นั้นอยู่ไกล แต่วิญญาณจะไม่วนเวียนแถวนี้เหรอ ฉันเล่าให้ชารีนฟัง เธอก็คิดแบบนั้นเช่นกัน สังเกตตั้งแต่ลุงคนนั้นแล้ว เขามีญาติไหม ทำไมไม่ทำพิธีซะล่ะ ชารีนนั้นเธอคิดว่าศพสองคนนั้นยังไม่ออกมา ยังอยู่ในระหว่างการตรวจสอบ
“เธออย่าลืมนะ ศพลูกชายเขาส่งกลับมาให้ที่นี่นานแล้วตั้งแต่วันที่สารวัตรมาที่นี่”
“อ้าว..อะไรเนี่ย” ชารีนตกใจชะงัก จากนั้นทั้งสองเผลอหลับไป
เช้าวันต่อมา ดวงอาทิตย์ส่องทางผ้าม่านห้องพักเต็ม ฉันตื่นมาในเวลานั้น ถูกแสงแดดแยงตารอย่างมาก มองออกไปข้างนอกเห็นเด็กเล่นนํ้ากันเต็มไปหมด เอาล่ะวันนี้ต้องทำงานให้ได้ ฉันปลุกชารีนให้ลุกขึ้นตื่น
“เช้าแล้วเหรอ ไอวี่” ชารีนลุกขึ้นมาหยีตา
“วันนี้เราต้องไปร้านกาแฟกันนะ”
“เฮ้อ ฉันจะยอมเชื่อเธอนะ”
ในเวลานั้นฉันได้เตรียมตัวออกไปข้างนอกเพื่อไปร้านกาแฟ ระหว่างเดินทางชารีนรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีเท่าไรนัก เธอรู้สึกว่าเขาต้องไล่ออกมาแน่ และแล้วพวกเราก็เดินถึงร้านกาแฟ
ชายคนนั้นอยู่หน้าบ้านกำลังรดนํ้าต้นไม้ เขาเห็นฉันยืนออหน้าประตูจึงเปิดให้เข้ามา ท่าทางเหมือนกับว่าเขาจำพวกเราไม่ได้แล้ว
“เชิญเลยครับ เชิญเลย”
“คุณคะ จำพวกฉันได้ไหม ฉันเป็นตำรวจและนี่เพื่อนฉันเป็นนักสืบ”
“ผม..จำไม่ได้” เขาสีหน้าเคร่งเครียด เหมือนนึกอะไรอยู่
คงจะเป็นความจริงอย่างที่ชารีนเคยพูดไว้ สักพักเขาเอานํ้าขนมมาเส์ริฟ ละแวกบ้านนี้ลืมเรื่องราวไปหมดแล้ว งั้นก็ยากล่ะสิ ถึงแม้ที่เรามาเยี่ยมบ้านเขาตอนนี้นั้นคือ ร้านกาแฟ อายุยังดูไม่แก่มาก ไม่น่าจะลืมอะไรได้ง่ายแต่กลับจางหายไปหมดเลย เหมือนดั่งกับว่ามีอะไรมาลบความทรงจำเขางั้นแหละ
ชารีนเกิดอาการเริ่มกลัวอะไรบางอย่าง เธอมองฝาผนังบ้าน เสียงเหมือนฝีเท้าขยับอยู่ชั้นบนไม่หยุด
“นี่ นี่เธอ ฉันว่าเรากลับกันไหม”
“อะไรกัน เราเพิ่งมาเองนะ”
“เธอฟังเสียงนี้สิ น่ากลัวนะ เขาอยู่คนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วนี่เสียงอะไร”
ฉันมองเขาด้วยความเกรงใจ คิดว่าจะกลับแล้ว สายตาของเขามองมาที่ฉันราวกับว่าไม่อยากให้ออกไป ฉันกล่าวคำบอกลาเขา หยิบขนมที่แจกมา ก้าวเดินออกไปข้างนอกอย่างเงียบแล้วรีบวิ่งทันที ทันใดนั้นเอง ประตูถูกปิดจนเปิดไม่ออก
ชารีนร้องขวัญผวา ฉันเองก็อยากกรี๊ดแต่มันไม่ไหว เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันกับเพื่อนมากขึ้นทุกที เขายื่นหน้ามาใกล้พูดว่า
“จะรีบไปไหนล่ะ น้องสาว” หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะอย่างสะใจ วางยาสลบกรอกปากฉันกับเพื่อนพาขึ้นไปชั้นสองในห้องห้องหนึ่ง เขาเปิดเทปปิดปากแต่ยังมัดแขนมัดขาไว้ ชารีนร้องไห้อวดโอย
“ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าอย่ากลับมาที่นี่ ผู้ชายคนนี้เขาดู บ้าพฤติกรรมทางเพศ” ชารีนได้ยินเสียงกรี๊ดนั้นอีกรอบ เหมือนเสียงที่ได้ยินมาตั้งแต่เข้าบ้านครั้งแรกของเขา ฉันที่ยังพอขยับตัวได้จึงตามเสียงไปจนไปเจอผู้หญิงหลายคนหลบอยู่ในนั้น
“นี่มันอะไรเนี่ย..เกิดอะไรขึ้น” ชารีนเดินตามฉันมาดู
“ฉันว่าแล้วไม่มีผิด มาค่ะ เดี๋ยวฉันจะถอดเทปให้นะคะ” ในระหว่างนั้นชารีนพยายามถอดเทปปิดปากให้สาวๆพวกนั้น
“นี่พวกคุณเป็นใครกันคะเนี่ย”
“จริงๆพวกเราเป็นผู้หญิงขายตัวให้เขาค่ะ บางวันเขาก็จะสุ่มจับผู้หญิงไปทำเมีย เพื่อระบายความเจ็บปวดจากการพรากลูกได้ค่ะ”
“อะไร ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย”
“อย่างนี้แหละค่ะ ทำให้ชาวบ้านละแวกนี้ต่างพูดว่าไม่รู้ไม่เห็น และเตรียมเก็บลูกผู้หญิงไว้ในบ้านตั้งแต่หกโมงเป็นต้นไปค่ะ“
