เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กาลเวลาผ่านไปชั่วครู่ ทั้งสองนั่งพลิกหนังสือไปมา อ่านวนไปเรื่อยจนมาเจอเรื่องเล่าหน้ากากหมาป่าแล้วคิดอะไรออก ดังนั้นทั้งสองจึงหยุดอ่านทันที ไอวี่เอานิ้วชี้ไปที่ตัวหนังสืออ่านทีละคำ
“หน้ากากหมาป่าเป็นสิ่งที่ทุกคนจะคิดว่ามันดูเท่ห์สำหรับผู้ชาย สำหรับความหมายนั้นสื่อให้รู้ว่า โดยปกติหมาป่าจะมีนิสัยฉลาด ค่อนข้างดุร้าย เวลาออกล่าเขาจะออกล่าเป็นทีมรวมทั้งมีความอดทนและกล้าหาญอีกด้วย นับได้ว่าสุดยอด” ไอวี่คิดไม่ถึงที่แพทตี้เคยบอกว่าไบรอันใส่หน้ากากหมาป่า เท่าที่สอบถามในวันนั้นเขาดูไม่พูดจาอะไรเลย หรือว่าหมาป่าจะรักสงบ เธออ่านต่อ
“ในบางครั้งหมาป่าก็มีความเป็นผู้นำได้เช่นกัน แต่ถ้าใครอยากจะเลี้ยงหมาป่าแนะนำว่าต้องทำใจนิดนึงเพราะเขาดุร้ายมาก...” ดูแล้วไอวี่ไม่ค่อยสนใจเท่าไรจึงปิดหนังสือไปแล้ววางลงบนโต๊ะหน้าทีวี
ความคิดไอวี่เริ่มทำงาน เธอคิดว่าคนร้ายน่าจะเป็นไบรอันมากกว่า ดูจากนิสัยแล้วจากที่ชารีนเคยพูดไว้ว่า คนเงียบอาจเป็นคนร้ายได้ จู่ๆชารีนถามฉันขึ้นมา
“มันชักจะคิดยากแล้วสิ คนร้ายมีสองคนงั้นหรือ...” ชารีนพูด
“ชักจะมึนแล้ว ฉันไม่น่ามาทำงานแบบนี้เลย ปวดหัวชะมัด”
“ว่าแต่เธอจะไปมหาวิทยาลัยไม่ใช่เหรอ ไปสิ”
“เอ้อ ลืมเลย ไปยังไงดีล่ะ ไกลมากนะ เหมือนออกจากเมืองไปเลย” ไอวี่คิดว่ามันไกลเพราะเธอเหนื่อยมามาก ส่วนชารีนบอกว่าไม่เห็นไกลสักหน่อย แค่นี้เองเดินไปได้ ไอวี่กอดอกทำท่าโมโหชารีนแล้วเดินออกไปข้างนอกห้อง ชารีนเดินตามเธอไปเพื่อไปง้อ
“อ้าว ไปเถอะไอวี่ เดี๋ยวไม่ทันนะ เวลาเดินไวมาก” ชารีนชักมือไอวี่เดินทางไปมหาวิทยาลัย ไอวี่มองไปเห็นรถของเธอพอดีจึงนึกออกว่าลืมไปเลย ไปรถละกัน ชารีนไม่ยอม เธอดึงมือไอวี่ไว้แน่น
ทั้งคู่เดินทางมาถึงมหาวิทยาลัย เดินเข้ามาอย่างกับโจร หน่วยรักษาความปลอดภัยมองหน้าพวกเธอสักพักจากนั้นไม่ได้พูดอะไร เดินเข้ามาในมหาวิทยาลัยใหญ่ เมื่อเดินมาแล้วก็นึกไม่ออกว่าจะไปไหนดี ไอวี่ลองถามนักศึกษาที่เดินผ่านมา
“หนู หนู ชมรมหน้ากากอยู่ไหนคะ” ไอวี่สะกิดถามเด็กผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง เขาตอบโดยการชี้ไปทางตึกข้างหน้าที่ตั้งตระหง่านกลางมหาวิทยาลัย ตึกทรงสีฟ้า สภาพทรุดโทรมราวกับว่าถูกทำร้ายมาก่อน ชารีนเห็นแล้วลองถามอีกครั้ง ผู้ชายก็บอกว่าใช่ ชี้ไม่ผิดแน่นอน
ทั้งคู่จอดรถที่ตึกนั้น เดินเข้าไปดูข้างในกลิ่นฟุ้งกระจายไปทั่วเป็นกลิ่นฝุ่น ชารีนไม่ชอบแบบนี้ ดูไม่สะอาดเลย เธอมองหาไม้กวาดรอบๆก็ไม่เจอ ไอวี่เจอประตูหนึ่ง โปสเตอร์ติดไว้หน้าประตูเป็นรูปชมรมหน้ากากห้าคนยืนเรียงกันอย่างเท่ห์ ในรูปนั้นมีแพทตี้ น่านน้ำด้วย แต่ไม่มีไบรอัน เธอคิดว่าหรือนี่อาจจะเป็นการที่ไบรอันถูกเอารัดเอาเปรียบบ่อยกันแน่ ทำให้เขาไม่พูดอะไรเลย ประตูนี้ถูกปิด ทั้งสองนั่งคุกเข่ายอมแพ้กับสิ่งนี้
“เฮ้อ ฉันล่ะเหนื่อย” ไอวี่ถอนหายใจ นั่งยองหน้าประตู
“ไม่ไหวล่ะ ฉันอยากพังประตู มันจะแค่ไหนกันเชียว” ชารีนเริ่มรู้สึกโมโห เธอยกเท้าขึ้นมาเตรียมถีบประตู ยังไม่ทันไรมีเสียงออกมาจากประตู ฟังดูแล้วท่าทางชมรมนี้กำลังเล่นอะไรกันอยู่ ชารีนยืนกอดอก
“ทำไมต้องปิดประตูด้วย ฉันไม่เข้าใจ”
“นั้นสิ...” อยู่ดีๆชารีนขึ้นเสียงขึ้นมาแล้วพังประตูไปจนเจอคนใส่หน้ากากเต็มไปหมด ไอวี่รีบห้ามเธอ
“ชารีน อย่าเพิ่งเข้าไปสิ” ทั้งสองมองไปในห้อง ทุกคนที่ใส่หน้ากากนั้นใส่ชุดคอสเพลด้วย ท่าทางทุกคนอยู่ในท่ากำลังมีอะไรกัน
“นี่มันอะไรกัน” ไอวี่พูดขึ้นมา ผู้หญิงคนหนึ่งลุกขึ้นมา ใส่หน้ากากนกฮูก ชุดคอสเพลมีหางโผล่ออกมา ชุดที่ใส่ดูสั้นไปจนถึงต้นขา
“นี่มันอะไรก็เรื่องของฉัน เธอจะทำไม” ผู้หญิงหน้ากากนกฮูกพูดขึ้น ไอวี่เหมือนเธอจะจำได้จึงขอร้องเธอขึ้นมา
“แพทตี้ แพทตี้ใช่ไหม จำฉันได้ไหม ตำรวจคนนั้นไง” จู่ๆผู้ชายคนหนึ่งหน้ากากเสือมาปัดมือไอวี่ออกไป
