เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไอวี่ ตำรวจสายสืบสวน กำลังนั่งทำงานอย่างคึกคัก จู่ๆมีสายโทรศัพท์ข้าวของเธอเป็นเบอร์แปลก ไอวี่รีบรับทันที คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องด่วน
“สวัสดีครับ ตำรวจสืบสวนใช่ไหมครับ ทางสำนักงานตำรวจเขาโอนสายมาเบอร์คุณน่ะครับ”
“ใช่ค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรคะ”
“โรงแรมที่ผมมาพักกับเพื่อนครับ เกิดเหตุฆาตกรรมครับ”
“หา..อะไรนะคะ..ที่ไหนคะ..เดี๋ยวฉันรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
“ที่เมืองเคครับ มีศพเพื่อนผมกลางทะเลครับ”
ค่ะ..ใครโทรแจ้งคะ”
“ผม น่านน้ำครับ”
“ตกลงค่ะ ฉันกำลังจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ” ไอวี่วางหูโทรศัพท์ มองไปรอบสำนักงาน ไม่เห็นเพื่อนสักคน คนอื่นๆต่างไปทำภารกิจของตนเองกันหมด เธอต้องลุยเดี่ยวเพียงผู้เดียว หลังจากนั้นเธอขับรถออกไปที่เมืองเค
เมื่อมาถึงเธอได้เลาะตามชายฝั่ง พบเห็นชาวบ้านกำลังมุงดูซากศพกลางทะเลที่สวยงาม เธอยังไม่สนใจ ขับไปสุดทางเจอบ้านพักบังกะโล ไอวี่เริ่มขี้เกียจจึงโทรถามน่านน้ำ ยังไม่ทันได้โทรน่านน้ำออกมาจากที่พักบังกะโลนั้น เขาทักทายไอวี่และเชิญเธอลงจากรถเพื่อมาคุยในห้องพักกับพรรคพวก
ไอวี่เดินเข้ามาตามน่านน้ำ เขาแนะนำเพื่อนให้รู้จัก “ผู้หญิงผมทองยาวสวย หน้าตาดุ เธอชื่อ แพทตี้ ผู้ชายที่ดูเรียบร้อยไม่พูดไม่จาชื่อ ไบรอัน ส่วนคนที่ตายไปคือเพื่อนผมครับชื่อ ไนท์ เป็นผู้ชายที่บ้าอำนาจ เอาแต่ใจ เห็นแก่ตัว ซึ่งใครๆก็ไม่ชอบเท่าไหร่”
เธอคิดในใจว่า ส่วนใหญ่คนที่ตายแบบนี้อาจเป็น เพราะฆาตกรอยากแก้แค้นเพื่อไม่อยากให้เขาอยู่บนโลกใบนี้ซะส่วนใหญ่ ว่าตามนั้นไอวี่ขอดูรูปศพจากน่านน้ำ ผลออกมาว่า เขายื่นรูปให้เธอดูรูปเดียวบอกว่า
“ผมถ่ายได้แค่นี้ ส่วนร่องรอยผมไม่เจออะไรเลย อาจจะหายไปกับทะเล” น่านน้ำก้มหัวลงเหมือนจะร้องไห้แต่น้ำตาไม่ยอมออกมา
ไอวี่ได้สังเกตเห็นท่าทางของน่านน้ำเหมือนปิดบังอะไรไว้ จากนั้นเธอขอออกไปข้างนอกแล้วบอกลาพวกเขา เธอเดินไปที่ทะเล ดูรูปภาพที่น่านน้ำถ่ายไว้เป็นรูปศพโดนก้อนหินกระแทกอย่างแรง เธอมองไปที่ก้อนหินก้อนนั้นแล้วเห็นรอยเลือดตกค้างอยู่ เดินเข้าไปใกล้พบว่า นั้นไม่ใช่รอยเลือด มันคือน้ำหวานสีแดง คิดว่าใครมาหยอดลงทะเล
เธอเดินกลับมาถามชาวบ้านละแวกนั้นตั้งแต่ปากซอยถึงสุดซอย พบว่าไม่เจออะไรเลย ชาวบ้านที่สอบถามไปได้แต่บอกว่า ตอนกลางคืนไม่มีใครเห็นฆาตกร ฝั่งทะเลมืดมากไม่เหมือนหาดทั่วไป ชาวบ้านทุกคนหลับหมด กว่าจะมาเจอศพนี้ก็ตอนเช้าแล้ว
แต่มีการสอบถามป้าคนหนึ่งบอกว่า “เจอชาวประมงสามคนมารุมดูศพตตอนตีห้า ฉันกำลังออกกำลังกาย ฉันคิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนเขา คงมาเล่นหาหอยหาปู แต่ทำไมไม่รู้จู่ๆเป็นศพไปงั้น ป้าไม่คิดอะไรมาก เห็นรถพยาบาลมารับพอดีคิดว่าน่าจะไม่เป็นไรมาก เลยไม่อยากยุ่งอะไรอีก”
เวลายังเหลือมากมาย ทางสำนักงานตำรวจโทรมาบอกเธอว่า “จัดการให้หน่อยนะ เพื่อนคนอื่นกลับกันหมดเลย ไม่มีใครว่าง ทุกคนไปสืบสวนแต่ละที่เยอะมากทำให้วุ่นวาย เลยส่งไปที่ละหนึ่งคน ฉันขอโทษด้วย” เธอตอบกลับไปว่า
“ไม่เป็นไรค่ะสารวัตร เดี๋ยวฉันจัดการเอง เรื่องแค่นี้ง่ายนิดเดียว” สารวัตรวางสายไป
ยังไม่จบแค่นั้น เรื่องนี้ยังไม่จบ ไอวี่โทรสอบถามรถพยาบาลทุกหนแห่งเรื่องศพ ทางแพทย์บอกว่า การชันสูตรศพไม่เจออะไรเลย คิดว่าคงหายไปกับทะเลทั้งหมด
ไอวี่กุมขมับ พลางคิดว่าจะนอนที่เมืองนี้สักคืนสองคืน เธอได้จองที่พักที่เดียวกับสามคนนั้นที่เป็นบังกะโล คอยตรวจสอบทุกคนในหมู่บ้านและสถานที่แห่งนี้ให้หมด ต่อจากนั้นเก็บข้อมูลรายละเอียดไปสถานีตำรวจให้ได้และรวบรวมทุกอย่างจนเสร็จสิ้นไปเสนองานที่สำนักงานตำรวจ
คิดแล้วก็เหนื่อย ไอวี่ออกมานั่งที่โขดหินที่ศพโดนกระแทก เธอคิดว่าคิดไปก็เท่านั้น ไม่มีใครเชื่อ สุดท้ายใครๆก็จะบอกว่า ตำรวจคิดว่าเป็นเพียงการฆ่าตัวตาย เป็นเพราะธรรมชาติทำร้ายเขา ตำรวจสมัยนี้หิวเงินจะตาย
สำนักงานตำรวจโทรมาหาเธออีกครั้ง กะว่าจะส่งเพื่อนสนิทของเธอไปให้ดูสถานที่ ไอวี่ตกใจคิดว่าไม่ใช่สิ่งที่คิดแน่นอน เพราะเธอคนนี้งานยุ่งมาก สรุปแล้วเป็นเธอจริงๆ เธอชื่อชารีน เด็กสาวที่ชอบแต่งตัวเป็นนักสืบผมสีเงิน กระเป๋าที่เตรียมมามีแต่กระดาษแถมเธอยังชอบกวนประสาทไอวี่อีกด้วย
ไอวี่รู้สึกปวดหัวขึ้นมา จู่ๆรถเก๋งได้เข้ามาจอดที่โรงแรมบังกะโลไอวี่รู้เสียงนั้นทันที เธอจึงรีบกลับขึ้นฝั่งเพื่อสอดส่อง ทันใดนั้นเองเพื่อนจอมกวนโผล่มาทักทายจนเธอสะดุ้ง
“สวัสดี...ไอวี่..ฉันเอง ฉันมาช่วยเธอแล้ว” ชารีนยิ้มดีใจ
“เฮ้อ..ฉันไม่ได้ต้องการเธอสักหน่อย..กลับไป”
“ไม่เป็นไร...อย่างน้อยฉันช่วยสืบได้นะ...ไหนละฆาตกร..ไหนศพ..ไหน..ผู้ต้องสงสัยมีใครบ้าง” ชารีนหยิบแว่นขยายส่องไปรอบทะเลแล้วกลับมาชายฝั่ง พร้อมยิ้มแย้มให้ไอวี่ แต่ไอวี่รู้สึกรำคาญเธอ จึงพาลากกลับเข้าที่พัก
“อ๋อ..ขอโทษนะ..สารวัตรเขาบอกให้ฉันพักที่เดียว ห้องเดียวกับเธอ..ว่าแต่เธอพักห้องไหนล่ะ”
“ไม่..ฉันอยู่คนเดียวได้”
“โอ้โห..เธอไม่กลัวผีเหรอ ระวังไว้นะ วิญญาณนั้นอาจจะมาที่นี่ก็ได้ ศพกลางทะเลคนนั้นน่ะ”
ไอวี่รู้สึกเบื่อเธอเต็มที คิดว่าตามใจเธอไปละกัน เพราะห้องที่เธอจองเป็นห้องเตียงแฝดอยู่แล้ว
“อ่ะ อ่ะ เอาก็ได้ ฉันให้เธอพัก..บอกไว้ก่อนนะ ฉันพักแค่สองคืนแล้วกลับไปสำนักงานนะ ถ้าเธอจะอยู่ต่อเธอต้องจ่ายเงินเองนะ”
“ไม่มีปัญหา เพราะฉันจะกลับกับเธอด้วยไอวี่ ฉันพร้อมเป็นพยานให้เธอด้วย”
ไอวี่รู้สึกดีแปลกๆ สักพักเธอมองบนครู่หนึ่งและกางแผนที่บนที่นอนบอกสถานที่รอบเมืองให้ชารีนได้ฟัง เธอนั่งฟังอย่างเงียบเชียบ
“ตกลงไหม..งั้นวันพรุ่งนี้ไปตรวจสอบสถานที่กัน ถ้าเจออะไรให้รีบบอก หรือจะถ่ายรูปและเอามาให้ดูก็ได้”
“โอเคค่ะเพื่อน”
