เกิดคดีฆาตกรรมขึ้นกลางทะเล หลักฐานทุกอย่างถูกทำลายลงกลางทะเลไปจนหมด ไอวี่จะเจอฆาตกรไหม หลักฐานชิ้นนั้นยังเหลืออยู่ไหมและ ฆาตกรทำไปเพื่ออะไรกัน
ลึกลับ,สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ผู้ใหญ่,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ชารีนมองมาที่ฉันด้วยใบหน้าอันโศกเศร้า เธอบอกว่าพวกเขาคงคิดว่า พวกเราเป็นคนในละแวกนั้นจึงไม่รับ แปลกนะเป็นแบบนี้มานานแล้วหรือ ฉันพยายามรอรถต่อไป เรียกสักคันก็ไม่มีจอด ทุกอย่างขับไปไวเหมือนกลัวอะไรบางอย่างนั้นแหละ
ไม่นานคุณตากับคุณยายเดินมานั่งป้ายรถเมล์เช่นเดียวกับฉัน ขณะที่ยังไม่มีรถมารับไปสักคันฉันถึงถามตายายไปก่อน ปล่อยให้ชารีนเรียกรถไป
“คุณตาคะ หนูอยากรู้ค่ะว่า แถวนี้เขามีอะไรกันคะ ทำไมเขาไม่จอดรับเลย”
“อ้อ หนู ที่นี่คนเขาลือกันไปต่างๆนานาว่า ถ้าใครมาที่นี่มักจะเกิดเหตุฆาตกรรม หรือไม่ตัวเองก็จะโดนไปด้วย”คุณยายฉุดพูดขึ้นมา จากนั้นคุณตาพูดมาอีกว่า
“แล้วหนูล่ะมาได้ไง กล้าไปด้วยเหรอ”
“หนูเป็นตำรวจค่ะ และนั้นเพื่อนหนู ตำรวจจ้างมาให้เป็นนักสืบช่วยหนูอีกคนค่ะ ว่าแล้วสองคนตายายตกใจชะงัก หลังได้ยินว่ามีการฆาตกรรมเกิดขึ้นอีกแล้ว ฉันนึกสงสัยจึงถามไปว่า
“ทำไมคะ มีอะไรหรือเปล่า บอกพวกหนูได้นะคะ”
“เฮ้อ ถ้ายายไม่บอกก็ไม่รู้สินะ คือว่าอย่างนี้ บ้านแถวนั้นเคยมีฆาตกรรมมาหลายครั้งแล้ว ตำรวจก็ปล่อยไปบอกว่าแค่ฆ่าตัวตายไม่มีอะไรมาก เหมือนสรุปลวกๆ
สองชั่วโมงผ่านไป เวลาใกล้เย็นแล้วชารีนเพิ่งเรียกรถได้ เป็นรถแท็กซี่เธอบอกว่าไปเที่ยวที่ไหนก็ได้ เอาให้ออกจากที่นี่ไปได้ยิ่งดี ท่าทางเธอจะอู้งาน แต่ฉันรู้สึกไม่เป็นไร ไหนๆก็รู้ตัวคนร้ายแล้วคิดว่าเป็นฆาตกรต่อเนื่องซะด้วยซ้ำ ฉันขอไม่คิดอะไรมากในตอนนี้
ขณะนั้นฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบอกสารวัตรให้รีบมาจับคนร้ายได้เลย ส่วนคำสรุปฉันจะอธิบายให้เอง ติดอยู่ที่ว่าคำพูดสารวัตรนั้นกลับกลายเป็นว่าเขาติดคดีที่ต่างจังหวัด เลยจะส่งตัวแทนไป สุดท้ายก็ไม่ได้ใครมาจับกุมเพราะไม่มีใครอยู่ในสถานีเลย กลายเป็นว่าฉันต้องจับกุมคนเดียว
“สารวัตรรว่าไงบ้าง ไอวี่” ชารีนหันมาถามฉันเนื่องจากที่เธอหันไปมองกระจกนาน
“เขาบอกว่า...ไม่ว่างน่ะ แล้วที่ออฟฟิศไม่มีใครว่างเลย”
“ไม่เป็นไร เราก็จับเองเลย”
“แต่เราไม่มีหมายจับ หมายค้นเลยนะ”
“เราพิมพ์เองก็ได้นี่ เธอมีคอมพิวเตอร์ไหมล่ะ”
“แหะๆ พอดีเลย อยู่ที่หอพัก”
“งั้นก็ดี เราเที่ยวก่อนแล้วค่อยกลับไปพิมพ์”
“ว่าแต่เราไปเที่ยวไหนล่ะ”
“เห็นเขาบอกว่า จะพาไปเที่ยวห้างน่ะ คนขับบอกว่าห้างใหญ่มากในละแวกนี้”
ในขณะนั้นเองก็ได้มาถึงห้างที่แท็กซี่นั้นบอกไว้ ห้างรูปทรงเหมือนรังนก เข้าไปข้างในดูกว้างใหญ่ แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ ห้องน้ำกับของกินอยู่ตรงไหน ชารีนเดินพาฉันเลือกเสื้อผ้าแล้วพาไปนั่งกินบิงซู หลังจากกินเสร็จเธอได้พาไปดูของใช้น่ารักหลากหลายซึ่งเธอนั้นชอบอย่างดี
สุดท้ายฉันกับชารีนเดินจนหมดแรง เวลาใกล้ค่ำแล้ว ชารีนคิดว่าจะกลับยังไงดี ในเมื่อคนรู้ว่าหมู่บ้านนั้นน่ากลัว มีความเชื่อที่ประหลาดจนคนไม่อยากเที่ยว เธอตรวจสอบแผนที่ดูจากที่นี่ก็ไกลมาก
ในที่สุดเธอก็ยอมใจ ชารีนเรียกรถให้ไปสถานที่นั้นที่ใกล้หมู่บ้าน นั้นคือป้ายรถเมล์ที่อยู่ห่างออกไป 5 กิโลเมตร ซึ่งแท็กซี่บอกว่าได้ เธอชวนฉันมานั่งทันที
ฉันคิดว่าการไปกลับแท็กซี่มันดูสะดวกก็จริง แต่ราคาไม่โอเคเลย จากที่นี่ไปหมู่บ้านเป็นสิบกว่ากิโลเมตร ดูเหมือนเธอจะขอให้แท็กซี่พาเธอไปเที่ยวให้ได้
ระหว่างนั้นฉันนั่งรถจนรู้สึกเมามาก พยายามมองไปบนท้องฟ้าเพื่อให้มันดีขึ้น แต่ไม่ดีเลย เขาขับรถไวมากจนเบรกไม่ทัน และในที่สุดก็ได้ขับมาถึงป้ายรถเมล์ ฉันกับชารีนลงจากรถอย่างเร็วไว
“มาถึงแล้ว ยังเดินอีกเหรอ เหนื่อยนะเนี่ย” ฉันออกเสียงแหบแห้ง
“อดทนหน่อยนะ เดินไปเรื่อยๆ คุยกันไป เดี๋ยวก็ถึงจนได้”
ฉันอดทนเดินไปกับเธอ ในระหว่างนั้นฉันได้พูดคุยเกี่ยวกับการทำหมายจับและตรวจค้น คิดว่าจะแบ่งกันทำ เธอก็ตอบตกลง
“ฉันว่า ที่เธอจะจับอย่าเพิ่งจับนะ เราควรดูหลักฐานก่อน ค้นตัวบ้านไปก่อนจะดีกว่าไหม”
“ได้สิ ฉันเพิ่งคิดได้เมื่อกี้”
“แน่นอน เพราะว่าเราต้องไปดูบ้านเขาเผื่อเจอหลักฐานเพิ่มเติม หรือเบาะแสอันน่าสนใจ”
พูดคุยกันจนเสร็จเดินมาถึงหอพักพอดี ของที่เราทั้งสองหอบมาโยนทิ้งกลางที่นอน ชารีนฟลุบหลับบนเตียง ฉันนั้นกลับไปทำอาหารที่ห้องครัวแทนเธอ
จะว่าไปแล้วความเชื่อนั้นผู้คนรู้มาจากไหน หรือว่าใครเอาไปพูดในรายการใดรายการหนึ่ง มันอาจจะเป็นไปได้แต่ก็สมควรที่ไม่มีใครมาเที่ยวที่นี่ มันเป็นความผิดของหมู่บ้าน มีคนทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงควรจะให้ตำรวจจับไปซะก็หมดเรื่อง นี่เหมือนปิดบังไปตลอด
“อาหารมาแล้วนะ ชารีน” ชารีนรีบลุกจากเตียง
“โอ้โห มีแต่เดิมๆ ฉันอยากกินปิ้งย่างบ้างจัง อยากให้ถึงวันนั้นจังเลย วันที่ไขคดีเสร็จ”
“เอาเถอะ ยังไงก็...เดี๋ยวเราก็จับได้แล้วนะ”
