“เขาคือเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่มีค่ามานาเป็นศูนย์ ท่ามกลางผู้ใช้เวทนับล้าน ในโลกที่พลังคือทุกสิ่ง… เขาจะล้มล้างทุกกฎที่ขวางทางเพื่อไต่ขึ้นไปสู่จุดสูงสุด”
แฟนตาซี,แอคชั่น,ผจญภัย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,โรงเรียนเวทมนตร์,พระเอกเทพ,เทพ ,พลังวิเศษ,พระเอกเก่ง,เวทมนตร์,ผจญภัย,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงยามเช้าอันหม่นมัวในไอโอนิค ที่ยังไม่สว่างดีนัก แต่ลานกว้างหน้าหอพักกลับดังไปด้วยเสียงพูดคุย
เด็กใหม่ทั้ง 29 คนยืนรวมกลุ่มกันในชุดคลุมนักเรียนประจำสถาบัน ดวงตาเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้นปนประหม่า เมื่อมองเห็นรถบัสคันใหญ่สุดหรูจอดรออยู่ตรงหน้า
“มากันครบแล้ว...ขึ้นรถได้”
โซรันเอ่ยเสียงเรียบ
เด็กๆ ทยอยกันขึ้นรถทีละคนด้วยความคึกคัก
ไลออนซึ่งยังไม่ยอมขึ้น วิ่งปราดไปทางด้านข้างลาน ที่ซึ่งบรันน์ยืนกอดอกนิ่งๆ อยู่เคียงข้างเซเรน
“พวกอาจารย์ไม่ไปด้วยเหรอครับ? การต่อสู้ของซิกซ์เลยนะ!!”
ไลออนถามด้วยแววตาตื่นเต้น
บรันน์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“ไม่ล่ะ...ฉันเห็นหน้าเจ้าซิกซ์นั่นจนเบื่อแล้ว”
“โธ่...งั้นผมไปก่อนนะครับ”
ไลออนร้องอย่างเสียดาย ก่อนจะวิ่งขึ้นรถบัสไปในที่สุด
รถเคลื่อนตัวออกจากลานด้วยเสียงเครื่องยนต์ต่ำ เซเรนยืนมองตามนิ่งๆ แล้วพูดขึ้น
“การเรียนกับนายตลอดหนึ่งเดือน...เขาเป็นไงบ้างล่ะ?”
บรันน์ตอบทั้งที่ไม่หันไปมอง
“เจ้าไลออนนั่น...ไม่เหมือนพ่อของเขาสักนิด เขาเป็นเด็กดี แล้วก็พยายามอย่างมากเลยล่ะ”
เซเรนยิ้มมุมปาก
“แปลกดีนะที่เห็นนายหมกมุ่นกับการสอนเด็กด้วยตัวเอง”
“สักวันหนึ่ง...”
บรันน์พูดช้าๆ พร้อมรอยยิ้มแผ่วเบา
“เธอจะได้เห็นเด็กนั่น...โตมาเป็นฉัน”
เซเรนผงะเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็แย่ล่ะสิ...ต้องไปห้ามแล้ว”
บรันน์หันมามองค้อน
“หุบปากน่า”
ทั้งสองหัวเราะเบาๆ ร่วมกันในเช้าวันใหม่
“แล้วเรย์ล่ะ?”
เซเรนถามต่อ
“...ดูเหมือนเจ้านั่น จะไม่จำเป็นต้องเรียนอะไรจากฉันสักนิด”
บรันน์ตอบเรียบๆ
เซเรนขมวดคิ้ว
“แล้วนายเอาเขาไปเรียนด้วยทำไม?”
“แค่อยากจะจับตาดูน่ะ...ความลับในพลังของเขา”
“หืม?”
เซเรนมองหน้าบรันน์เงียบๆ ก่อนเอ่ยเบาๆ
“แล้วรู้อะไรบ้างล่ะ?”
บรันน์เงียบกริบ เขาหันหลังกลับ เดินจากไปอย่างช้าๆ ก่อนจะยักไหล่แล้วตอบเพียงว่า
“ไม่รู้สิ...”
มือข้างหนึ่งของเขากำลังถือหนังสือเล่มเก่าไว้แน่น
แผ่นปกซีดจางเผยให้เห็นตัวอักษรสีดำลางเลือน
‘อสูรในประวัติศาสตร์ก่อนการล่มสลาย’
ณ เขตเรดโซนตอนเหนือ
รถบัสรุ่นใหม่พานักเรียนเดินทางมาถึงจุดหมายภายในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง ทันทีที่ล้อหยุดนิ่ง นักเรียนทั้ง 29 คนก็ก้าวลงจากรถด้วยสีหน้าตื่นเต้นปนหวาดกลัว บางคนมือสั่นเล็กน้อย บางคนกำเสื้อคลุมแน่น
นี่เป็นครั้งแรกของเด็กหลายคนที่ออกมาภายนอกเขตกรีนโซน พวกเขายังไม่เคยเห็นมอนสเตอร์ของจริงตัวเป็นๆ เลยด้วยซ้ำ จึงไม่แปลกที่จะรู้สึกกังวล
แต่สิ่งที่พวกเขาเห็นกลับทำให้ต้องเบิกตากว้าง
สองข้างทางเต็มไปด้วยร้านค้าขายอาหาร ของเล่น ของที่ระลึกมากมาย หลอดไฟประดับระยิบระยับ เสียงดนตรีสดจากเวทีย่อยดังคลอเบาๆ ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ บ้างก็ถือของกิน บ้างก็แต่งตัวแฟนซีเหมือนมอนสเตอร์
เหมือนหลุดเข้ามาในงานเทศกาลกลางกรุง ไม่ใช่เขตอันตรายที่พวกเขาคาดไว้
“อะ...อาจารย์ครับ ที่นี่มันใช่เรดโซนแน่เหรอครับ?”
เด็กชายคนหนึ่งถามด้วยสีหน้างุนงง
“ทำไมคนเยอะขนาดนี้ แถมมีร้านขายของเพียบเลย!”
โซรันยิ้มบาง
“เป็นเรื่องปกติน่ะ ไม่ว่าซิกซ์จะไปที่ไหน คนก็จะแห่กันมาต้อนรับกันแบบนี้ รัฐบาลถึงกับต้องยอมอนุญาตให้คนทั่วไปออกนอกกรีนโซนชั่วคราวได้เลยนะ”
เมื่อได้ยิน ทุกคนพลันส่งเสียงว้าวกันระงม
“กว่าซิกซ์จะมาเปิดงานคงอีกสักพักน่ะ เที่ยวเล่นตามสบายเลยนะ”
โซรันพูดจบ เด็กๆ ก็วิ่งแยกย้ายกันไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ
เสียงเพลงจังหวะสนุกสนานคลออยู่ทั่วบริเวณ ลมอ่อนๆ พัดกลิ่นหอมของขนมหวานและของทอดจากแผงร้านสองข้างทาง
กลุ่มของเรย์ เนียร์ ไลออน ไอเดน ลาวิน และมินนี่ เดินเรียงกันเข้ามาท่ามกลางผู้คนมากมายที่คลาคล่ำไปทั่วพื้นที่ราวกับงานแฟร์ย่อมๆ
“ดูนั่นสิ! ข้าวโพดปิ้งราดชีสลูกละร้อยเอง!”
ไอเดนร้องขึ้นก่อนจะวิ่งนำไปยังร้านใกล้ที่สุด
“โห! นั่นมันปลาหมึกย่างซอสไหม้ที่กำลังดังล่ะ!”
ไลออนวิ่งตามไปด้วยความร่าเริงสุดขีด
มินนี่ทำหน้าหิว
“ฉันอยากกินขนมสายไหมอะ มากินกันเถอะ!”
เนียร์ยกมือปิดปากอย่างเอือมๆ
“หืม...มีแต่น้ำตาลล้วนๆ เลย”
เรย์หัวเราะเบาๆ เดินตามไปพลางมองไปรอบๆ เด็กๆ เดินกันเป็นกลุ่มบ้าง แยกเดี่ยวบ้าง บ้างกำลังเล่นเกมตามร้านรวง หรือหัวเราะกับของเล่นประหลาด ท่ามกลางบรรยากาศคึกคักที่เต็มไปด้วยของกิน เกม และบูธของรางวัลที่ล้วนเกี่ยวข้องกับซิกซ์
มินนี่เดินช้าๆ ข้างเนียร์ พลางหยิบขนมสายไหมก้อนฟูจากร้านข้างทางมากัดคำเล็กๆ ก่อนจะยื่นให้เนียร์ลองบ้าง
“หวานแสบไส้เลย...”
เนียร์รับมากัดคำเล็กแล้วคืน
“แต่ก็...อร่อยดี”
ไลออนกลับมาพร้อมถุงปลาหมึกย่างเสียบไม้แน่นปึกสองถุงในมือ
“ใครอยากกินยกมือ!”
เขาส่งไม้ให้แต่ละคนอย่างร่าเริง
นักเรียนทุกคนเดินไปตามถนนกลางงานด้วยดวงตาเป็นประกาย ทั้งหมดอยู่ในชุดคลุมนักเรียนไอโอนิคที่ดูจะไม่เข้ากับบรรยากาศสบายๆ แบบนี้นัก แต่รอยยิ้มกลับละลานตาราวกับได้ปลดปล่อยจากความตึงเครียดที่แบกไว้มาเนิ่นนาน
โดยเฉพาะเรย์ เขาผ่อนคลายลงจนเห็นได้ชัด...ดูเหมือนที่นี่จะเป็นสิ่งเยียวยาจิตใจเขาได้เป็นอย่างดี หลังจากที่ต้อง ทนเรียน ฝึกฝนต่อเนื่อง และผ่านเรื่องต่างๆ มาเป็นเวลานาน
เสียงเพลงเปลี่ยนจังหวะเป็นแนวเต้นรำคลาสสิก ผู้คนเริ่มรวมตัวกันหน้าเวทีใหญ่เบื้องหน้าแต่ยังไม่มากนัก
เรย์เดินนำช้าๆ พลางมองร้านรวงอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะหยุดลงเมื่อเห็นร้านเกมปาลูกโป่งฝั่งซ้าย
ตรงหน้าร้าน มีเด็กผู้หญิงผมยาวยืนปาลูกดอกอยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย
ข้างๆ คือเพื่อนสาวคนสนิทของเธอที่กำลังโวยวายเสียงดัง
“โอ้ยย เอรีน...อีกแล้วเหรอ? เกือบไปแล้วเชียว!”
เด็กสาวร่างเล็กตะโกนขึ้นอย่างเสียดาย
เอรีนบ่นหัวเสีย
“ขออีกทีน่าาาา!”
“เอ้า...”
เรย์พูดเบาๆ
“หือ?”
เนียร์ถาม
“นั่นเอรีนกับปังปังนี่”
เรย์พูดพร้อมชี้ไป
เสียงปังปังตะโกนต่อ
“พอเถอะเอรีน นี่เสียเงินไปหลายพันแล้วนะ!”
“ก็ฉันอยากได้ตุ๊กตาแมวตัวนั้นนี่นา!”
เอรีนบ่นอย่างหัวเสีย
พ่อค้าหัวเราะร่วน ก่อนจะโบกมือเรียกเมื่อเห็นกลุ่มเรย์เดินเข้ามา
“อ้าว พ่อหนุ่มนั่นน่ะ เข้ามาลองหน่อยมั้ย?”
เรย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“มันคืออะไรเหรอครับ?”
“เกมปาลูกโป่งน่ะสิ! มีลูกดอก 5 อัน ปาแตกหมดก็สุ่มรับรางวัลได้ 1 ครั้ง ลองดูไหม? แค่ 200 บาทเอง!”
เนียร์กระซิบข้างหู
“เกมหลอกเด็กชัดๆ หนึ่งในลูกดอกมันโกงนะ ปาไปก็ไม่แตกไงล่ะ ไปกันเถอะ!”
เรย์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูด
“ขอลองหน่อยแล้วกันครับ”
เขาจ่ายเงิน รับลูกดอก ปาออกไป...ลูกแรกแตก ลูกสองแตก ลูกสามแตก ลูกสี่แตก...
ลูกที่ห้าเข้าเป้า...แต่ไม่แตก
ปังปังที่ยืนข้างเอรีนร้องลั่น
“นั่นไง!! อีกแล้ววว! อีกลูกเดียวเองแท้ๆ!”
พ่อค้าหัวเราะ
“น่าเสียดายๆ อยากลองใหม่ไหม?”
“อย่าเชียวนะ!”
เนียร์รีบขัด
“ไปกันได้แล้ว”
“...ขอลองอีกครับ”
รอบนี้ เรย์ขว้างด้วยแรงที่ต่างออกไป ลูกดอกพุ่งราวกับกระสุน แม้จะเป็นลูกดอกกลโกงที่ถ่วงน้ำหนักเอาไว้ แต่แรงที่พุ่งไปนั้นมากพอจนก้นของลูกดอกยังทะลุลูกโป่งแตกดังลั่น
“...!!?”
ทุกคนตะลึง พ่อค้าอ้าปากค้าง ก่อนจะหัวเราะแห้งๆ แล้วสุ่มหยิบรางวัลขึ้นจากกล่อง
“ยินดีด้วย...ลูกกวาดหนึ่งถุง!!”
“หาาา!!”
ทุกคนร้องออกมาพร้อมกัน
“ลูกกวาดนั่น ราคายังไม่ถึง 200 บาท เลยนะ!”
“แหม...ก็แค่โชคไม่ดีน่า รางวัลใหญ่น่ะ ตุ๊กตาแมวขนฟูตัวเบ้อเร่อเลยนาาา”
เนียร์บ่นพึมพำ
“หลอกเด็กชัดๆ”
เรย์ยังคงยิ้ม
“เอาอีกครับ”
อีกครั้ง ลูกดอกเข้าเป้าอย่างรุนแรงราวกับกระสุนปืน และรางวัลที่ได้คือ...
“หน้ากากซอมบี้!”
“หาาาาา!!!”
พ่อค้าหัวเราะร่วน
“รู้หรือเปล่า...ว่ามอนสเตอร์ที่วันนี้ซิกซ์จะจัดการเป็นประเภทซอมบี้ไง หน้ากากนี่พิเศษสุดเลยนา~”
“ไม่เห็นจะสวยเลย แถมหน้าตาก็ดูไม่ได้สุดๆ”
ปังปังบ่น
“โกงลูกดอกไม่พอ ยังโกงรางวัลอีกเหรอ!?”
เนียร์เริ่มโวย
“โกงอะไรกัน ไอเด็กนี่ หาเรื่องเหรอ!”
“เอาอีกครับ!”
เรย์พูดเสียงนิ่ง
และลูกโป่งก็แตกครบอีกครั้งอย่างง่ายดาย คราวนี้พ่อค้าหน้าเหวอไปแล้วจริงๆ
“เอ่อ...เอาล่ะ เธอหมดสิทธิ์ในการเล่นแล้ว จำกัดสิทธิ์รับรางวัลแค่คนละ 3 ครั้งเท่านั้น”
“...!?”
“ตอนแรกไม่เห็นบอกเลย...”
ไลออนบ่นมาจากด้านหลัง
“ก็บอกอยู่นี่ไงล่ะ!”
พ่อค้ารีบชูป้ายเขียนด้วยลายมือที่เพิ่งหยิบออกจากหลังร้าน
เรย์มองนิ่งๆ ก่อนพูดเสียงเรียบ
“ถ้าไม่ได้โกงจริงๆ ...รอบนี้ผมขอหยิบรางวัลเองได้ไหมครับ?”
พ่อค้าหัวเราะฝืดๆ
“ได้สิ...เชิญเลย!”
เรย์ล้วงมือลงไปในกล่อง หยิบขึ้นมาช้าๆ และ...
...ตุ๊กตาแมวขนฟูตัวใหญ่!
ทุกคนร้องอย่างพร้อมเพรียง
“ว้าวววว!!”
พ่อค้าทรุดลงกับพื้นในทันที
“ปะ...เป็นไปได้ไงฟะ...!?”
เรย์หันไปทางเอรีน แล้วยื่นตุ๊กตาให้
“เธออยากได้ไม่ใช่เหรอไง? เอาไปสิ”
“...!?”
เอรีนอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มจางๆ
“ขอบคุณนะ...”
“หนอยย!! ไอ้พวกเด็กนี่ ออกไปจากร้านฉันได้แล้ววว!! ไปแล้วอย่ากลับมาอีก!!”
พ่อค้าตะโกนไล่หลังด้วยน้ำเสียงหมดสภาพ
กลุ่มเรย์เดินออกมาด้วยเสียงหัวเราะ
“ทำไมนายต้องให้ตุ๊กตาเอรีนด้วยล่ะ?”
มินนี่ถามเสียงสลด
“หืม? ก็เธออยากได้นี่”
“ฉันก็อยากได้เหมือนกันนี่!”
“......”
เรย์อ้ำอึ้ง
“เอ่อ...งั้นฉันให้หน้ากากซอมบี้นี่เอาไหมล่ะ?”
มินนี่เบ้ปาก
“ฮึ่ย!”
เธอหรี่ตามองเรย์พลางย่นจมูกเบาๆ เธอไม่พูดอะไรต่อ แค่เดินนำหน้าไปเงียบๆ โดยไม่รอใคร
เรย์เอียงคออย่างงุนงง
“เป็นอะไรของเธอ?”
เนียร์กับไลออนพูดพร้อมกัน
“นายนี่มันบื้อจริงๆ”
“???”
จู่ๆ เสียงเพลงในงานก็หยุดลง
ทันใดนั้น เสียงฝูงชนพลันฮือฮาอย่างพร้อมเพรียง ทุกคนหันไปทางเวทีขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านในสุดของงาน ฝูงนักข่าวลุกฮือยกกล้องขึ้นจนบดบังไปทั่วหน้าเวที
ชายหนุ่มผมแดงสดปรากฏตัวราวกับแสงอรุณของเช้าวันใหม่ ใบหน้าหล่อเหลานั้นแฝงด้วยรอยยิ้มละมุนที่ดูเหมือนจะทลายความตึงเครียดของฝูงชนได้ในพริบตา
เขาสวมชุดคลุมสีแดงเข้มลายทอง ดูหรูหราแต่ไม่โอ้อวด ทุกก้าวที่เขาเดินขึ้นเวทีเต็มไปด้วยความมั่นใจ เงียบขรึม แต่ไม่เย่อหยิ่ง
ทุกคนที่ยืนอยู่แทบหยุดหายใจ บางคนถึงกับเผลอหลุดเสียง “ว้าว” ออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะนี่คือบุคคลที่ผู้คนทั่วประเทศต่างขนานนามว่าเป็น “แสงสว่างในยุคมืด”
เสียงตะโกนดังขึ้นไม่หยุด
“กรี๊ดดดด...!!!”
“ซิกซ์!! ซิกซ์มาแล้ววว!!”
นักเรียนทั้ง 29 คน และผู้คนนับพันต่างวิ่งกรูไปที่เวทีพร้อมกัน เสียงโห่ร้องดังกึกก้อง...
การแสดงที่ทุกคนรอคอย กำลังจะเริ่มขึ้น
พร้อมกับชายผู้ไม่มีใครแทนที่ได้...ซิกซ์
และนี่คือจุดเริ่มของการล่า
ที่ทั้งโลกต้องจับตามอง
