“เขาคือเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่มีค่ามานาเป็นศูนย์ ท่ามกลางผู้ใช้เวทนับล้าน ในโลกที่พลังคือทุกสิ่ง… เขาจะล้มล้างทุกกฎที่ขวางทางเพื่อไต่ขึ้นไปสู่จุดสูงสุด”
แฟนตาซี,แอคชั่น,ผจญภัย,ยุคปัจจุบัน,ไทย,โรงเรียนเวทมนตร์,พระเอกเทพ,เทพ ,พลังวิเศษ,พระเอกเก่ง,เวทมนตร์,ผจญภัย,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ ตึกสูงของรัฐบาลกลาง
ชายชราในชุทสูทนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขามีร่างกายที่แข็งแรงกำยำ และใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัย วิวเบื้องนอกคือทิวทัศน์ของเมืองหลวงเต็มสายตา ป้ายตั้งโต๊ะระบุชัดเจนว่า ผู้บัญชาการ
เขาคือผู้ครองตำแหน่งสูงสุดของรัฐบาล
“แน่ใจแล้วเหรอ?”
เป็นน้ำเสียงที่สุขุม และล้ำลึก
“ครับ!”
อัลล์ตอบหนักแน่น
“เด็กที่มีมานาเป็นศูนย์ แต่กลับมีวิซที่สูงกว่าระดับ S งั้นหรือ?”
“...ถึงจะเป็นแค่ข้อสันนิษฐาน แต่ผมมั่นใจว่าพลังของเขาจะมีค่าต่อเราในอนาคตอย่างแน่นอนครับ”
“ได้ยินว่าควักเงินส่วนตัวให้เขาไปด้วย...ไม่มากเกินไปหรือไง?”
“รับรองว่าคุ้มค่าแน่นอนครับ”
อัลล์ตอบพลางยิ้มอย่างมั่นใจ
หลังจากอาหารค่ำ เรย์กลับเข้าห้องด้วยความรู้สึกอิ่มเอมในหัวใจ
รสชาติของเนื้อยังคงตลบอบอวลในปาก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งสุดท้ายที่พวกเขาได้กินอาหารดีๆ คือเมื่อไหร่
เขาทิ้งตัวนั่งบนเตียง หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา เปิดแชทกลุ่ม ‘มิตรภาพติดลบ’
มีข้อความเก่าที่ยังไม่ได้อ่านอยู่จำนวนหนึ่ง
ไลออน : เฮ้ เรย์ ดีใจด้วย ข่าวนายออกทุกสื่อเลย ดังใหญ่แล้ววว เพื่อนน
เนียร์ : ข่าวที่ประกาศว่าเราเป็นคนที่อ่อนแอที่สุดในโลกเนี่ยนะ? เป็นฉันคงไม่ดีใจนักหรอก
ไลออน : ฉันว่า...พวกเรานัดเจอกันหน่อยไหม?
ไลออน : โหลๆ ...
ไลออน : เอ้าเห้ย ไหงเงียบกันหมดล่ะ?
เนียร์ : ออกจากกลุ่มไปแล้วแหง
ไลออน : ก็ยังอยู่กันครบนี่นา คงยุ่งมั้ง...
ไลออน : เรย์...
ไลออน : เงียบหาย...เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?
เนียร์ : ตายแล้วแหงๆ
ไลออน : ฉันเอาหมาออกจากปากนายให้เอามั้ย?
เรย์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะพิมตอบ
เรย์ : ฉันสบายดี ไม่ต้องห่วง
เขาวางสมาร์ทโฟนลงก่อนจะเงยหน้าขึ้น
‘มาคุยกันต่อเถอะ...เรมไนร์’
[อย่าบังอาจเอ่ยนามของข้า!]
เรย์ทำเป็นหูทวนลมก่อนจะพูดในใจต่อ
‘เล่าเรื่องของนายมาสิ...นายอยู่ในเหมืองนั่นมานานแค่ไหนแล้ว?’
[ก็...สักสามร้อยปีเห็นจะได้...]
‘สะ...สามร้อยปี..!!?’
เรย์อ้าปากค้าง เขารู้สึกอึ้งที่คู่สนทนาในหัวของตนเป็นวิญญาณอายุหลายร้อยปี
‘อยู่ตัวคนเดียวนานขนาดนั้น…นายคงเหงาแย่เลยสินะ’
[......]
‘ช่างเถอะ...ตอนนี้บอกมาได้แล้ว ต้องทำยังไงนายถึงจะออกจากร่างของฉันได้?’
[ข้าต้องคืนชีพ...]
‘คืนชีพ...!?’
เรย์เบิกตากว้าง พลางค่อยๆ ขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองกำลังได้ยินเรื่องเหลวไหลอะไรอยู่ ก่อนที่จะใช้สมองในการวิเคราะห์สถานการณ์
‘หมายความว่า...เหตุผลที่นายดูดมานาของมนุษย์ ก็เพื่อต้องการจะคืนชีพงั้นเหรอ?’
[เข้าใจง่ายดีนี่...เพราะงั้น...จงช่วยข้าซะ!]
‘ช่วย...? ยังไง...?’
[ข้าต้องการมานาปริมาณมหาศาล]
‘...ฉันคงฆ่าคนให้นายไม่ได้หรอกนะ’
[ไม่ต้องห่วง ข้าจะดูดซับจากพวกมอนสเตอร์เท่านั้น]
‘แล้วจะหามอนสเตอร์จากไหน?’
[เจ้าโง่หรือเปล่า ก็แค่ออกไปล่ามันซะสิ!]
‘ล่ามอนสเตอร์? พูดเหมือนง่ายนะ ฉันจะถูกมอนสเตอร์ล่าแทนน่ะสิ’
[ช่างอ่อนแอ!...ขยะ! เจ้านี่มันขยะโดยแท้!]
‘เก่งนักก็ไปล่าเองสิ...แล้วพวกมอนสเตอร์มันอยู่แต่ในพื้นที่เรดโซน ไม่มีทางจะไปล่ามันได้หรอก’
[พื้นที่เรดโซน?]
‘...นายก็โง่เหมือนกันนั่นแหละ!’
[......]
‘...แล้วถ้านายไม่ได้ดูดซับมานาจะเกิดอะไรขึ้น?’
[...ข้าจะค่อยๆ สลายไปในที่สุด มานาเป็นสิ่งเดียวที่คงสภาพข้าไว้]
‘ว้าว...นั่นเป็นเรื่องดีสำหรับฉันไม่ใช่หรือไง?’
[......]
‘อะไรกัน? ไม่เห็นจะต้องคืนชีพเลย...แค่รอให้นายสลายไปเองก็จบเรื่อง’
[......]
ทันใดนั้น เรย์สัมผัสได้ถึงความเศร้าแทรกเข้ามาในจิตใจ มันไม่ใช่ของเขา…แต่มันชัดเจนพอให้รู้ว่าเรมไนร์กำลังรู้สึกอย่างไร
เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
‘เฮ่อ...แล้วมีเวลาอีกนานแค่ไหน?’
[ข้าใช้พลังไปแทบทั้งหมดเพื่อรักษาชีวิตเจ้า…ตอนนี้ข้าเหลือเวลาอีกแค่สามหรือสี่วัน]
เรย์เงียบไปอย่างกระอักกระอ่วน หากไม่มีเรมไนร์ในวันนั้น เขาก็คงตายไปแล้วเหมือนกัน
อย่างน้อยเขาก็มีความคิดที่อยากจะตอบแทน
‘ว่าแต่...นายอยู่ในเหมืองร้างนั่นมานานถึงสามร้อยปี...ทำไมดวงวิญญาณถึงไม่สลาย?’
[ที่นั่นเป็นสถานที่ที่ข้าเตรียมการมาอย่างดี ข้ากำจัดมอนสเตอร์ทั้งหมดภายในนั้น หินมานาจำนวนมากช่วยรักษาดวงจิตของข้าเอาไว้]
‘งั้นถ้าฉันพานายกลับไปที่เหมือง นายจะยังคงอยู่ต่อได้ใช่ไหม?’
[...นั่นก็ใช่...แต่แค่นั้นข้ายังออกจากร่างเจ้าไม่ได้หรอกนะ]
เรย์พยักหน้าเหมือนคิดอะไรออก เขาหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาก่อนจะพิมลงไปในกลุ่มแชท
เรย์ : ไลออน ฉันมีเรื่องให้ช่วย
เช้าวันต่อมา
“อย่าลืมแปรงฟันก่อนนอนด้วยนะลูก”
แม่ยื่นกระเป๋าผ้าใบใหญ่ให้เรย์ ที่หน้าประตูบ้าน
เขาใส่รองเท้าพลางถอนหายใจเบาๆ
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
ทันใดนั้น รถลีมูซีนหรูขับมาจอดลงที่หน้าบ้าน ก่อนที่ประตูจะเปิดออก
เด็กหนุ่มผมสีเทาหม่น ก้าวลงมาพร้อมกับรอยยิ้ม
“สวัสดีครับ คุณแม่ของเรย์ ผมชื่อไลออนครับ”
แม่ตาเบิกกว้างด้วยความตะลึง เธอมองรถยนต์สุดหรูตรงหน้าสลับกับใบหน้าของเด็กหนุ่ม
“สะ...สวัสดีจ้ะ ไลออน”
เธอหันขวับไปทางลูกชาย พลางกระซิบเสียงเบา
“นี่เพื่อนที่ลูกพูดถึงเหรอ? ลูกมหาเศรษฐีที่ไหนเนี่ย?”
เรย์ไม่ตอบ เขาเพียงยกกระเป๋าสะพายขึ้นหลังก่อนจะก้าวขึ้นรถไป
“ผมไปก่อนนะครับ”
“ไลออนจ๊ะ ฝากดูแลเรย์ด้วยนะลูก”
แม่ตะโกนตามหลังในขณะที่รถแล่นออกไปช้าๆ
“ฉันชอบแม่นายจัง”
ไลออนกล่าว พลางหันไปโบกมือให้แม่อย่างร่าเริง
“...ขี้บ่นจะตาย”
เรย์ยิ้มบางๆ ขณะที่วางกระเป๋าลง ก่อนจะเหลือบมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
เด็กหนุ่มผมสีฟ้า กำลังนั่งกินคุกกี้ที่อยู่บนบาร์ด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“เนียร์...นายมาทำอะไร?”
“...ฉันก็แค่เบื่อๆ”
“เรย์! สรุปว่าเราจะไปไหนกันล่ะ? เที่ยวเหรอ?”
“ฉันแค่จะรบกวนนายให้ช่วยไปส่งฉันเฉยๆ”
เรย์พูดพลางกดสมาร์ทโฟน ก่อนจะแชร์แผนที่ไปให้คนขับ
“ช่วยไปส่งผมที่นี่หน่อยนะครับ”
เมื่อเห็นจุดหมายปลายทาง ชายวัยกลางคนก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนพูดอย่างลังเล
“เอ่อ...แต่ที่นั่นมันเป็นพื้นที่เรดโซนนะครับ”
“อะไรนะ!!?”
เสียงประสานของไลออนกับเนียร์ดังขึ้นพร้อมกัน สีหน้าทั้งคู่ฉายความตกใจชัดเจน
เนียร์รีบเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“นายจะไปพื้นที่เรดโซนทำไม?”
เรย์เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้ม
“ก็ฝึกวิชาน่ะสิ”
“...ฝึกวิชา?”
ไลออนทวนคำด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ ในขณะที่เรย์ยังคงยิ้มบางๆ และตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นเดิม
“ใช่...ฉันจะไปฝึกวิชา”
“พูดจาเพ้อเจ้ออะไรของนาย?”
เนียร์ขมวดคิ้วก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง
“หรือว่านายยังไม่ยอมแพ้เรื่องสอบเข้าไอโอนิค”
“แน่นอนสิ...ฉันต้องเตรียมพร้อมให้ได้มากที่สุด”
“เรื่องแบบนั้นฝึกที่บ้านก็ได้ไม่ใช่หรือไง? ทำไมต้องเรดโซน? อย่าบอกนะว่าจะไปสู้กับมอนสเตอร์?”
“มะ...มอนสเตอร์!? นี่เราไม่ได้จะไปเที่ยวกันหรอกเหรอ?”
ไลออนที่เพิ่งรู้เป้าหมายที่แท้จริงของเรย์ถึงกับสะดุ้งเฮือก
“...ฉันยังไม่คิดจะสู้กับมอนสเตอร์ในตอนนี้หรอก”
เรย์ตอบเสียงเรียบ
“นั่นแปลว่านายจะสู้ในสักวันใช่ไหม?”
เรย์ถอนหายใจเบาๆ แววตาของเขาจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัดก่อนจะเอ่ยต่อ
“ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่ได้จะไปตายหรอก”
“......”
เนียร์กับไลออนหันไปสบตากันอย่างเงียบงัน ทั้งคู่รู้ดีว่าต่อให้พูดอะไรก็คงไม่มีทางเปลี่ยนใจเรย์ได้อีกแล้ว
“แล้วของที่ฉันขอล่ะ ได้เอามาไหม?”
เรย์หันไปถามไลออน
ไลออนที่ยังตั้งสติไม่ทัน ล้วงมือไปใต้ที่นั่งแล้วลากกล่องเหล็กขนาดใหญ่ขึ้นมา ก่อนจะเปิดฝาอย่างไม่เต็มใจนัก
“เอ้านี่...อาวุธที่นายขอไว้”
ภายในกล่องเรียงรายด้วยอาวุธหลากหลาย ตั้งแต่มีดพก ดาบยาว ขวานเหล็ก ปืนพก ปืนลูกซอง ไปจนถึงปืนกลหนัก
เรย์กับเนียร์ถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น
“นี่มัน…มากเกินไปแล้วมั้ง? ปืนกลเนี่ยนะ!?”
“ฮี่ฮี่ฮี่ ไม่ต้องห่วง แค่นี้ยังไม่กระทบค่าขนมของฉันหรอก”
ไลออนหัวเราะร่วน สีหน้ายังยิ้มแย้มร่าเริงเหมือนไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด
“ไม่ใช่อย่างนั้นเฟ้ย!!...ของพวกนี้มันผิดกฎหมายชัดๆ!...นายไปรวบรวมมาได้ยังไงเนี่ย?”
เรย์กับเนียร์มองหน้ากันอย่างเอือมระอา ขณะที่ไลออนยังคงหัวเราะเหมือนไม่รู้สึกอะไร
เรย์ก้มลงเลือกอาวุธอย่างเงียบๆ เขาหยิบเพียงสองชิ้นจากในกล่อง
มีดสั้นหนึ่งเล่ม กับธนูไม้ธรรมดา
“ฉันขอแค่นี้พอ...ขอบใจมากนะ ไลออน”
เนียร์มองธนูในมือเรย์ด้วยความสงสัย
“ธนูเนี่ยนะ? อาวุธโบราณแบบนั้น นายจะเอาไปทำอะไร?”
“ก็ล่าสัตว์ไง ฉันต้องหาอะไรกินบ้าง”
“ล่าสัตว์? ...นายจะอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนกัน?”
“ยังไม่รู้หรอก อาจจะสักเดือน หรือจนกว่าการสอบจะมาถึง”
“หาาาาา!!?”
“แล้วที่บ้านนายล่ะ? นายบอกพวกเขาว่าไง?”
เรย์ยิ้มเจื่อนเล็กน้อย
“ฉันโกหกพ่อแม่ว่าจะค้างที่บ้านไลออน เพื่อเตรียมตัวกับการสอบ”
“......”
“เฮ้ยไลออน...ฉันว่าไอ้หมอนี่มันบ้าไปแล้วแน่ๆ”
“......”
รถหยุดลงบนถนนลูกรังสายเปลี่ยว เสียงเครื่องยนต์เงียบลงท่ามกลางบรรยากาศร้างไร้ผู้คน รอบด้านถูกโอบล้อมด้วยแนวป่าทึบ ไม่มีแม้แต่เงาของสิ่งก่อสร้างใดๆ
“เราไปต่อไม่ได้แล้วครับ จากตรงนี้จะมีด่านทหารสกัดไว้เพื่อป้องกันไม่ให้คนเข้าสู่เขตเรดโซนครับ”
ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่เบาะคนขับหันมาพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
“ครับ! ผมจะลงตรงนี้แหละ ขอบคุณมากนะครับ”
เรย์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนจะเปิดประตูออกจากรถโดยไม่ลังเล
“นะ...นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วนะครับ นายน้อย! แบบนี้มันจะดีแล้วเหรอครับ?”
คนขับรีบหันไปพูดกับไลออน สีหน้าเต็มไปด้วยความวิตก
“นะ...นั่นสิ เรย์! เรากลับกันเถอะ”
ไลออนพูดเสริมขึ้นอย่างร้อนรน
“ไม่ต้องห่วงน่าา ขอบใจนายอีกครั้งนะไลออน แล้วเจอกัน...”
เรย์หันมากล่าวอย่างสบายๆ พลางยกมือขึ้นโบกให้ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินต่อ
“เนียร์! นายพูดอะไรหน่อยสิ”
“......”
เนียร์นิ่งเงียบอยู่ชั่วขณะ เขาถอนหายใจยาวก่อนจะลงจากรถ เดินตรงไปดักหน้าทางที่เรย์กำลังจะก้าวผ่าน แล้วจึงหันกลับมาพร้อมกับเงยหน้ามองเขา
“เรย์...นายรู้ใช่ไหม ว่าเรดโซนมันอันตรายแค่ไหน?”
“...ฉันรู้ซึ้งดีเลยล่ะ”
เรย์ตอบเสียงเรียบ แววตาไม่สั่นไหวแม้แต่น้อย
เนียร์ยังคงจ้องตาเขาอยู่เช่นเดิม ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“ฉันไม่คิดที่จะห้ามนายหรอกนะ นายคงมีเหตุผลของตัวเอง แต่ถ้านายอยากจะรนหาที่ตายขนาดนั้น...”
ซู่มมมม--
เสียงบางอย่างสะท้อนขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
เนียร์ค่อยๆ ยกมือขึ้นอย่างช้าๆ แววตาคมกริบฉายประกายอันตราย ออร่ามานาสีม่วงพวยพุ่งขึ้นรอบกาย บรรยากาศรอบตัวพลันเย็นยะเยือกลงราวกับถูกฉาบด้วยน้ำแข็ง
“ก็ผ่านฉันไปให้ได้ก่อนสิ”
“...!!?”
