เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
ลมยามค่ำพัดอ่อนโยน แต่ในหัวใจของภาคินกลับหนาวเหน็บเกินบรรยาย
เขายืนอยู่หน้าหลุมศพเล็ก ๆ ที่มีชื่อ “พบพร” สลักเอาไว้ด้วยอักษรเรียบง่าย
มือที่เคยแข็งแรงสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้
“ทำไมต้องทิ้งฉันไปก่อน… ทั้งที่ฉันเพิ่งรู้ตัวเองว่ารักเธอที่สุด”
เสียงพร่ำถามหลุดออกมาจากริมฝีปากเหมือนคำสารภาพที่สายเกินไป
น้ำตาที่เขาไม่เคยคิดว่าจะหลั่งเพื่อใคร ไหลออกมาไม่หยุด
⸻
ความทรงจำที่ย้อนคืน
ทุกภาพในอดีตย้อนกลับมาเหมือนบทลงโทษ
ภาพเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่หน้าบ้านอย่างหวาดกลัวในวันที่ครอบครัวรับมาเลี้ยง
ภาพเธอยื่นมือเล็ก ๆ ช่วยเหลือเขาเสมอ แม้เขาจะปฏิเสธผลักไส
และภาพสุดท้าย… หญิงสาวผู้ยิ้มอ่อนโยนแม้ร่างกายอ่อนแรงจากโรคร้าย
เขาเพิ่งเข้าใจในวันที่สายเกินไป ว่าผู้หญิงที่เขาเคยเมินเฉย คือรักแท้ที่เขาตามหามาทั้งชีวิต
⸻
คำสัญญาใต้ท้องฟ้าว่างเปล่า
ภาคินคุกเข่าลงกับพื้น วางช่อดอกไม้ที่เธอเคยชอบ
เสียงของเขาแผ่วสั่น แต่มั่นคงที่สุดในชีวิต
“พบพร… ตั้งแต่นี้ไป ฉันจะไม่รักใครอีกแล้ว”
“หัวใจของฉันเป็นของเธอเพียงคนเดียว ถึงเธอจะจากไป แต่ความรักของฉันจะอยู่กับเธอ… จนวันสุดท้ายของลมหายใจ”
ลมยามค่ำพัดผ่านเหมือนคำตอบแผ่วเบาจากสวรรค์
และแม้ไม่มีเสียงใดตอบกลับ แต่ภาคินก็เชื่อว่าเธอยังรับรู้
⸻
ชายผู้มีเพียงรักเดียว
วันเวลาผ่านไป เขายังคงอยู่บ้านหลังเดิมที่มีความทรงจำของเธอเต็มไปหมด
ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีคำบ่นออดอ้อน
แต่ทุกเช้า เขายังคงจัดดอกไม้ใส่แจกันเล็ก ๆ ที่เคยวางข้างเตียงเธอ
ทุกคืน เขายังคงเงยหน้ามองท้องฟ้า พึมพำเรียกชื่อเธอเบา ๆ
ภาคินกลายเป็นชายหนุ่มผู้โดดเดี่ยวที่ผู้คนสงสาร
แต่สำหรับเขา ความโดดเดี่ยวนี้คือสิ่งที่เลือกเอง เพราะหัวใจเขามีเจ้าของแล้ว… และจะไม่มีวันมอบให้ใครอีก
ตอนสุดท้ายจริงๆแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตอนนี้นะคะ