เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
บรรยากาศในบ้านเปลี่ยนไปเล็กน้อยหลังคืนที่พบพรหลับอยู่หน้าบ้าน
ภาคินกลายเป็นคนเงียบ ไม่หาเรื่องก่อกวนเธอเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้
เช้าวันนั้น เขาลงมาจากห้อง เห็นพบพรยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ตรงสวนหลังบ้าน
แดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องกระทบละอองน้ำจนเกิดประกายระยิบระยับบนเรือนผมยาวของเธอ
ภาพนั้นทำให้ภาคินเผลอหยุดมองอยู่นานกว่าที่ควร
หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
จนต้องเบือนหน้าหนีแล้วเดินผ่านไปอย่างรวดเร็ว
⸻
ในตอนบ่าย คุณแม่เรียกพบพรเข้าไปช่วยดูบัญชีรายรับรายจ่ายของร้านเล็ก ๆ ที่เธอเปิดอยู่
ร้านนั้นคือความหวังสุดท้ายของครอบครัวที่จะยืนหยัดต่อไป หลังธุรกิจใหญ่เริ่มสั่นคลอนอย่างหนัก
พบพรนั่งทำงานเงียบ ๆ อย่างตั้งใจ
ภาคินที่เข้ามาพอดีมองเห็น เขากลับรู้สึกแปลกตา—หญิงสาวที่เขาเคยคิดว่าอ่อนแอ ไร้ค่า
กลับนั่งทำงานด้วยท่าทางเข้มแข็ง มุ่งมั่น และมีความหวัง
บางสิ่งในใจเขาเริ่มสั่นสะเทือนอย่างบอกไม่ถูก
⸻
คืนนั้น ภาคินออกไปดื่มอีกครั้ง
แต่แทนที่จะสนุก เขากลับเอาแต่นั่งเงียบ เพื่อน ๆ พากันแซวว่า “ช่วงนี้ทำไมเปลี่ยนไป ไม่คึกเหมือนก่อน”
เขาเพียงยิ้มแห้ง ไม่ตอบอะไร
ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของพบพร—ทั้งยามยิ้ม ยามทำงาน และยามอ่อนล้าแต่ยังอดทน
ความคิดนั้นตามหลอกหลอนเขาแม้กระทั่งตอนกลับถึงบ้าน
⸻
เช้าวันถัดมา ภาคินเห็นพบพรเดินหอบถุงของสดจากตลาดเข้ามา
เขารีบก้าวเข้าไปช่วยโดยไม่รู้ตัว
“ของเยอะขนาดนี้ทำไมไม่บอกให้คนขับรถไปส่ง” เขาบ่น แต่ก็แย่งถุงจากมือเธอไปถือเอง
พบพรยิ้มบาง ๆ “คุณคินเองก็ไม่ค่อยอยู่บ้านนี่คะ หนูไม่อยากรบกวนใครหรอก”
ประโยคนั้นทำให้ภาคินเงียบไป
เพราะลึก ๆ เขารู้ดีว่า… ตัวเขานั่นแหละ ที่ไม่เคยอยู่ข้างเธอเลยสักครั้ง
⸻
ในคืนนั้น ฝนตกหนักอีกครั้ง
พบพรนั่งเย็บเสื้อผ้าเก่าที่คุณแม่ให้ซ่อม
ภาคินแอบมองอยู่เงียบ ๆ จากระเบียงห้อง เขาเห็นนิ้วเรียวเล็กของเธอถูกเข็มตำจนเลือดซึม
โดยไม่ทันคิด เขารีบวิ่งลงไปคว้ามือเธอไว้
“เจ็บหรือเปล่า!” เสียงเขาสั่นเครืออย่างที่ตัวเองก็ไม่เคยรู้มาก่อน
พบพรสะดุ้ง มองหน้าเขาด้วยความประหลาดใจ
เธอไม่คิดว่า… ผู้ชายที่เคยผลักไสจะมีน้ำเสียงเป็นห่วงขนาดนี้
⸻
ความเงียบชั่วขณะนั้นเต็มไปด้วยความหมายที่เกินกว่าจะอธิบาย
หัวใจของทั้งสองคนสั่นสะท้อนพร้อมกัน
แต่ไม่มีใครเอ่ยคำใดออกมา
เพียงแต่จากคืนนั้นเป็นต้นไป… ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
พบพรคือคนที่ควรจะพบความสุข