เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
รุ่งเช้า หลังจากคืนฝนตกหนัก บรรยากาศในบ้านใหญ่เงียบสงบ เสียงนกร้องคลอเคล้ากับกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของกาแฟที่แม่บ้านชงไว้
พบพรตื่นขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง เธอช่วยคุณหญิงจัดอาหารเช้า เตรียมโต๊ะ และดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อยเหมือนทุกวัน
แม้ใบหน้าจะยังมีร่องรอยความอ่อนล้าจากการร้องไห้เมื่อคืน แต่เธอก็ยังคงยิ้มอ่อน ๆ เมื่อใครเดินผ่าน
⸻
ภาคินเดินลงมาจากชั้นบนด้วยสภาพโทรมเล็กน้อยจากการดื่มเมื่อคืน
เขาเหลือบไปเห็นพบพรยกถาดผลไม้ไปวางบนโต๊ะอาหาร ความรู้สึกบางอย่างแวบเข้ามาในใจอย่างรวดเร็ว… แต่เขาก็รีบกดมันทิ้งไป
“ตื่นแต่เช้าอีกแล้วเหรอ?” คุณหญิงเอ่ยกับพบพรด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
“ค่ะคุณแม่ หนูอยากช่วยงานให้มากที่สุด จะได้ไม่เป็นภาระค่ะ”
คำพูดนั้นทำให้ภาคินหันมามองเธอเงียบ ๆ
ในใจเขามีทั้งความหงุดหงิดและความรู้สึกแปลกประหลาดที่ไม่สามารถอธิบายได้
⸻
เช้าวันนั้น หลังอาหาร ภาคินถูกเรียกไปคุยเรื่องงานบริษัท
คุณชายพ่อเอ่ยเสียงเข้ม “คิน… ถึงเวลาแล้วที่ลูกต้องเข้ามาดูแลธุรกิจจริงจัง ไม่ใช่เอาแต่เที่ยวเล่น”
ภาคินกอดอก เงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบ
“ผมไม่อยากทำครับ”
บรรยากาศในห้องรับแขกตึงเครียดทันที
คุณชายพ่อถอนหายใจหนัก “คิน… พ่อกับแม่ก็อายุมากแล้ว บริษัทนี้ต้องการคนสืบต่อ ลูกไม่สามารถหนีมันไปได้หรอก”
พบพรที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ เพื่อรอรับคำสั่งงานบ้าน ได้ยินทุกถ้อยคำ
หัวใจเธอหวิวไปกับคำปฏิเสธของเขา แต่เธอก็ไม่กล้าแทรก
⸻
คืนนั้น พบพรยกสมุดบัญชีเล่มเล็ก ๆ ที่เธอเก็บเงินจากการทำงานเสริมลับ ๆ มานั่งนับ
เธอคิดถึงวันที่บริษัทอาจจะประสบปัญหา เธออยากช่วยเท่าที่จะทำได้ แม้มันจะเป็นเงินเพียงเล็กน้อย แต่ก็เป็นสิ่งเดียวที่เธอมี
⸻
วันต่อมา ภาคินออกไปขับรถเล่นไกล ๆ คนเดียว
เขาจอดรถริมหน้าผา มองฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสีจากฟ้าใสเป็นครึ้มฝน
หัวใจเขารู้สึกเหมือนท้องฟ้า—เต็มไปด้วยเมฆดำที่กดทับ
“ทำไมทุกคนต้องคาดหวังกับฉันขนาดนั้น…”
เขาพึมพำกับตัวเอง เสียงลมแรงพัดกลบคำพูดแทบหมดสิ้น
และในห้วงวินาทีนั้นเอง… ภาพของพบพรลอยเข้ามาในหัว
รอยยิ้มอ่อนโยนที่เธอคอยมอบให้เสมอ แม้ว่าเขาจะปฏิเสธหรือผลักไสเธอเพียงใดก็ตาม
หัวใจที่แข็งกระด้างของเขา… สั่นไหวเพียงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
⸻
เย็นวันนั้น เมื่อกลับถึงบ้าน เขาเห็นพบพรนั่งซ่อมเสื้อผ้าเก่าของคุณชายพ่ออยู่ตรงเฉลียง
เธอก้มหน้าตั้งใจเย็บอย่างเงียบสงบ เสียงจักจั่นร้องระงมรอบบ้าน
ภาคินหยุดยืนมองอยู่นาน ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่มั่นคงนัก
“เธอ… ทำแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ”
พบพรเงยหน้าขึ้น สบตาเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มบาง ๆ
“ค่ะ หนูอยากให้ทุกอย่างในบ้านอบอุ่นเหมือนเดิม ถึงแม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็ตาม”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเบือนหน้าหนี
“ก็แล้วแต่เธอ…”
แต่ในใจลึก ๆ ภาคินรู้ว่า… สิ่งเล็กน้อยที่เธอทำ กลับทำให้บ้านหลังนี้ยังคงอบอุ่นอยู่ได้
แม้เขาจะยังไม่ยอมรับ แต่ฟ้าในใจของเขา… เริ่มเปลี่ยนสีแล้ว
ฝากกดติดตามกันด้วยนะคะ จะได้ไม่พลาดนิยายของไรท์❤️