เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ฟากฟ้าคล้ำหม่นคล้ายจะร้องไห้ร่วมไปกับชะตากรรมของเด็กหญิงตัวน้อย
ภายในศาลาวัดเล็ก ๆ พบพรยืนกอดตุ๊กตาผ้าขาด ๆ แนบอก ดวงตากลมโตแดงก่ำ น้ำตาเอ่อรื้นไม่หยุด พระภิกษุรูปหนึ่งกล่าวปลอบโยนอย่างแผ่วเบา แต่ถ้อยคำนั้นกลับกลายเป็นเหมือนคมมีดกรีดลงกลางใจ
“โยม…ทำใจเถิดนะ พ่อแม่ของหนูไปสู่สุขคติแล้ว”
เพียงประโยคสั้น ๆ โลกทั้งใบก็พังทลายลงตรงหน้า เด็กหญิงวัยสิบสองไม่รู้แม้จะก้าวเดินต่อไปทางไหน
เธอไม่มีญาติ ไม่มีใครรอคอยอยู่ข้างหลัง…เหลือเพียงความว่างเปล่าที่โอบล้อม
⸻
หลายวันต่อมา ข่าวคราวการเสียชีวิตของครอบครัวเล็ก ๆ นี้ถูกเล่าขานไปทั่วชุมชน
จนไปเข้าหู “คุณหญิงปาริชาติ” ภรรยาของนักธุรกิจผู้มั่งคั่งแห่งตระกูลเก่าแก่ ครอบครัวที่มีลูกชายคนเดียวชื่อว่า “ภาคิน”
“เด็กคนนั้นน่าสงสารนัก ไม่มีใครเหลือแล้วนะคะคุณ เรารับอุปการะไว้เถิด อย่างน้อยก็ให้โอกาสเธอได้มีอนาคต”
เสียงอ่อนโยนของคุณหญิงดังก้องในห้องรับแขก
“ก็ดีเหมือนกัน จะได้มีเพื่อนให้ภาคินด้วย” คุณชายเจ้าของบ้านเอ่ยเห็นด้วยด้วยรอยยิ้ม
แต่ในขณะเดียวกัน เด็กชายวัยสิบห้าปีที่นั่งฟังอยู่กลับกำหมัดแน่น ความไม่พอใจแผ่ชัดในดวงตาคมเข้ม
“ผมไม่ต้องการน้อง ผมไม่อยากให้ใครมาแย่งความรักของพ่อแม่ไปจากผม!”
เสียงแข็งของภาคินทำให้ห้องเงียบงัน แต่สุดท้าย การตัดสินใจก็อยู่ที่ผู้เป็นพ่อแม่ และในวันนั้นเอง พบพรถูกพามายังคฤหาสน์ใหญ่
⸻
บ้านหลังนั้นกว้างขวาง หรูหราและอบอุ่น แต่สำหรับพบพรแล้ว…มันกลับช่างน่าหวาดหวั่น ทุกสายตาจับจ้อง ทุกการก้าวเดินเหมือนเธอเป็นคนนอก ยกเว้นเพียงรอยยิ้มอ่อนโยนของคุณหญิงที่คอยประคับประคอง
“ตั้งแต่นี้ไป หนูคือคนในครอบครัวนี้นะลูก”
คุณหญิงกล่าวพร้อมลูบศีรษะเด็กหญิงเบา ๆ
พบพรยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “ขอบคุณค่ะคุณแม่ ขอบคุณที่เมตตา…” น้ำเสียงสั่นเครือแต่เต็มไปด้วยความกตัญญู
ทว่าเพียงสายตาเดียวจากภาคินก็ทำให้ความอบอุ่นนั้นสั่นคลอน แววตาเย็นชาและถ้อยคำที่เอ่ยออกมาเสียดแทงไม่ต่างจากคมมีด
“อย่าคิดว่ามาอยู่ที่นี่แล้วจะได้เป็นน้องฉันนะ เธอมันก็แค่เด็กกำพร้าที่ไม่มีใครเอา!”
หัวใจเล็ก ๆ ของพบพรเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก แต่เธอเลือกที่จะเงียบ ไม่โต้ตอบ ไม่ร้องไห้ต่อหน้า… เพราะเธอสัญญากับตัวเองแล้วว่าจะอดทน จะตอบแทนบุญคุณ แม้จะต้องเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม
⸻
คืนนั้นฝนตกหนักอีกครั้ง สายฟ้าแลบแปลบปลาบกลางฟ้า เด็กหญิงนอนขดกายอยู่ในห้องเล็ก ๆ ริมตึก ตุ๊กตาผ้าขาดถูกกอดแนบอกแน่น น้ำตาไหลเงียบ ๆ ซึมลงบนหมอน
เธอมองออกไปนอกหน้าต่างที่เปียกฝน แล้วกระซิบกับตัวเองว่า…
“ต่อให้ไม่มีใครรัก ต่อให้ถูกผลักไสแค่ไหน… พบพรจะต้องเข้มแข็งให้ได้”
⸻
นี่คือการเริ่มต้นของโชคชะตาที่โหดร้าย และเป็นเพียงก้าวแรกของเรื่องราวอันยาวไกล ที่ในวันหนึ่ง…จะนำพาเธอและภาคินไปสู่ปลายทางที่ไม่มีวันย้อนกลับ
อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ