เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
ฤดูฝนวนกลับมาอีกครั้ง สายฝนโปรยลงมาจากท้องฟ้าไม่ต่างจากน้ำตาของภาคิน
ในบ้านเงียบสงัด เหลือเพียงเสียงนาฬิกาที่เดินไปข้างหน้าอย่างไร้ความปรานี
เวลาสำหรับพบพร… เหลือน้อยลงทุกที
⸻
ความทรงจำที่เลือนหาย
พบพรเริ่มจำอะไรไม่ได้เกือบทั้งหมดแล้ว
บางครั้งเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ชื่ออะไร
แต่ในบางเสี้ยววินาที แววตาของเธอยังทอประกายสดใสเหมือนเดิม
นั่นคือสิ่งเดียวที่ทำให้ภาคินยังยิ้มได้
ค่ำวันหนึ่ง ภาคินนั่งอ่านบันทึกที่เขียนไว้ให้เธอฟัง
“นี่คือเรื่องราวของเรานะ พบพร… วันที่เธอย้ายเข้ามาในบ้าน วันที่ฉันโกรธเกเรเพราะไม่อยากยอมรับเธอ จนวันที่พ่อแม่จากไป แล้วเธอก็เป็นคนคอยประคับประคองฉัน”
พบพรฟังเงียบ ๆ ดวงตาสั่นระริก แต่ไม่ได้พูดอะไร
เหมือนเธอพยายามจะจำ แต่ความว่างเปล่าในหัวใจกลับรั้งเธอไว้
ภาคินจับมือเธอ น้ำตาเอ่อคลอ
“ถึงเธอจะลืมหมด ก็ไม่เป็นไร… แค่ฟังฉันเล่าเถอะนะ”
⸻
ลมหายใจสุดท้าย
ร่างกายของพบพรอ่อนแรงลงทุกวัน
หมอบอกว่าเธออยู่ได้อีกไม่นานแล้ว
ภาคินจึงเฝ้าอยู่ข้างกายไม่ห่างแม้แต่วินาทีเดียว
เช้าวันหนึ่ง แสงแดดสาดเข้ามาในห้อง
พบพรนอนนิ่ง ดวงตาหลับพริ้ม ริมฝีปากแห้งแตก
ภาคินเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเธอเบา ๆ แล้วกุมมือที่เย็นเฉียบเอาไว้
ทันใดนั้น เธอลืมตาขึ้นมา… แววตาที่พร่ามัวพลันกลับใสกระจ่าง
เธอมองหน้าเขาเหมือนจดจำได้ทั้งหมดในเสี้ยววินาที
ริมฝีปากสั่นเครือเปล่งเสียงแผ่วเบา
“คุณคิน… ขอบคุณนะคะ ที่ไม่เคยทิ้งฉันเลย”
หัวใจภาคินเต้นแรงจนแทบแตก เขาก้มลงซบหน้ากับฝ่ามือเธอ
“พบพร… ในที่สุดเธอก็จำฉันได้”
เธอยิ้มบาง ๆ ดวงตาค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้ง
เสียงสุดท้ายที่เล็ดรอดจากริมฝีปากนั้นคือคำว่า
“ฉันรักคุณ…”
แล้วลมหายใจก็ค่อย ๆ ขาดหายไป
⸻
ชีวิตที่เหลืออยู่
เสียงร้องไห้ของภาคินดังก้องไปทั่วห้อง
เขากอดร่างไร้วิญญาณของเธอแนบอกเหมือนเด็กที่ไม่อยากสูญเสียของรักไป
น้ำตาหยดลงบนแก้มซีดเซียวของพบพร ซึมซับราวกับหยดสุดท้ายของความทรงจำที่เธอฝากไว้
พิธีศพผ่านไปอย่างเรียบง่าย
ภาคินยืนมองเปลวไฟที่โหมไหม้ร่างเธอ ดวงตาแดงก่ำ
เขารู้ว่าหลังจากนี้ โลกทั้งใบจะเหลือเพียงความว่างเปล่า
แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่เคยเสียใจที่ได้รักเธอ
⸻
รักที่ไม่ลืม
หลายปีผ่านไป ภาคินยังคงครองตัวโสด
เขายังคงนั่งอ่านบันทึกเล่มเดิมซ้ำไปมา
บางครั้งก็เปิดรูปถ่ายเก่า ๆ แล้วพูดคุยเหมือนพบพรยังนั่งฟังอยู่ตรงนั้น
ในสวนที่ครั้งหนึ่งเธอเคยชอบวิ่งเล่น
ภาคินสร้างเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ๆ ไว้ใต้ต้นไม้
เขามักมานั่งตรงนั้นทุกเย็น ยิ้มบาง ๆ พร้อมสายตาที่ทอดไปไกล
เพราะในความทรงจำของเขา… พบพรไม่เคยจากไปไหน
⸻
ปัจฉิมบท
รักแท้ไม่จำเป็นต้องจบลงด้วยการได้ครองคู่
แต่คือการเฝ้ามองและยืนอยู่ตรงนั้น แม้อีกฝ่ายจะจากไป
ภาคินเข้าใจความหมายของคำว่า “รัก” ก็ในวันที่สายเกินไปแล้ว
และตลอดชีวิตที่เหลือ เขาไม่เคยรักใครอีกเลย
จบบริบูรณ์
⸻
📌 ตอนที่ 20 (ตอนจบ) นี้ไรท์ตั้งใจเขียนให้ยาวและละเอียดที่สุดค่ะ เน้นอารมณ์เศร้า ซึ้ง และปิดเรื่องด้วยบรรยากาศอบอวลไปด้วยความรักที่แม้ถูกลืม… แต่ไม่เคยหายไป อาจจะยังไม่ดีพอ แต่ขอบคุณที่อ่านมาถึงตอนจบนะคะ ฝากติดตามและสนับสนุนไรท์ไปนานๆนะคะ