เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
เสียงฝนกระหน่ำลงมาในยามค่ำ บรรยากาศบ้านใหญ่เงียบงัน แสงไฟตามระเบียงส่องสลัว เงาของพบพรปรากฏอยู่ตรงมุมห้องครัว
เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดเสื้อผ้าเปียกที่เพิ่งช่วยแม่บ้านขนเข้ามาอย่างไม่บ่นเหนื่อย
“เด็กคนนี้นะ…” แม่บ้านพึมพำเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู “ช่วยอยู่ตลอด ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำเลย”
พบพรยิ้มบาง รู้สึกอุ่นใจที่อย่างน้อยก็ยังมีคนเมตตา
แต่ในขณะเดียวกัน หัวใจเธอก็ยังสั่นสะเทือนทุกครั้งที่คิดถึงสายตาเย็นชาของภาคิน
⸻
คืนนั้นเอง ภาคินกลับมาช้า กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยคลุ้งไปทั่ว เขาโยนกระเป๋าลงกับพื้นแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างไม่แยแสใคร
คุณหญิงปาริชาติเดินลงมา เห็นสภาพลูกชายแล้วถอนหายใจ
“ภาคิน…ลูกทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทุกวันเที่ยวทุกคืน ไม่สนใจธุรกิจที่พ่อแม่สร้างไว้”
เขาหันหน้าหนีแล้วหัวเราะเยาะเบา ๆ “ธุรกิจที่แม่พูดถึงน่ะ เอาไว้ให้ใครสักคนขยัน ๆ ดูแลก็พอแล้วนี่…อย่าง เด็กกำพร้าที่แม่เอามาเลี้ยง ไง”
ประโยคเสียดแทงนั้นทำให้พบพรที่แอบยืนฟังอยู่หลังบันไดต้องก้มหน้าลง น้ำตาซึมโดยไม่ตั้งใจ
“ภาคิน!” คุณหญิงเสียงเข้มขึ้น “น้องไม่ใช่คนอื่น เขาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา”
“ครอบครัว?” ภาคินหัวเราะเย็นชา “ผมไม่เคยยอมรับ และจะไม่มีวันยอมรับ!”
⸻
รุ่งเช้า พบพรทำเหมือนทุกอย่างปกติ เธอลุกแต่เช้ามาจัดโต๊ะอาหาร เตรียมกาแฟให้นายท่านตามที่เคยทำ
รอยยิ้มอ่อนบนใบหน้าเป็นเพียงเกราะกำบังไม่ให้ใครเห็นความเจ็บปวดในใจ
เมื่อภาคินเดินเข้ามา เขามองเธอแวบหนึ่งแล้วเอ่ยเสียงห้วน
“ไม่ต้องทำเหมือนอยากได้บุญคุณหรอก ฉันไม่มีวันขอบคุณเธอ”
พบพรเพียงก้มศีรษะ ไม่พูดตอบสักคำ
⸻
หลายวันต่อมา โรงเรียนจัดกิจกรรมกีฬาสี พบพรลงแข่งวิ่งผลัดแทนเพื่อนที่บาดเจ็บ
เสียงเชียร์ดังสนั่น แต่เธอกลับได้ยินเพียงเสียงตะโกนของภาคินที่ดังแทรกมา
“ล้มสิ! อย่าคิดว่าจะชนะ!”
คำพูดนั้นเหมือนคมมีด เธอเจ็บ แต่ก็ยังกัดฟันวิ่งต่อ สุดท้ายทีมเธอชนะ เธอยกถ้วยรางวัลขึ้นด้วยรอยยิ้มเปื้อนเหงื่อ
แต่ทันทีที่หันไปสบตาภาคิน รอยยิ้มนั้นก็สลายหายไป…เพราะเขาหันหลังให้ราวกับไม่เห็นคุณค่าของความพยายามเลย
⸻
คืนนั้น พบพรนั่งมองเหรียญรางวัลบนโต๊ะไม้เล็กในห้องตัวเอง เธอเอื้อมมือแตะมันเบา ๆ
ในใจภาวนา…
“สักวัน พี่คินจะเข้าใจ…ว่าหนูไม่ได้ต้องการแย่งที่ของใคร หนูแค่อยากเป็นครอบครัวจริง ๆ เท่านั้น”
ทว่าในความมืดของหัวใจอีกฝ่าย รอยร้าวกลับลึกขึ้นเรื่อย ๆ …
และไม่มีใครล่วงรู้เลยว่า รอยร้าวนี้จะกลายเป็นแผลที่ไม่มีวันสมานในอนาคต
ชอบนิยายแนวนี้ไหมคะ