เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านผ้าม่านสีอ่อนเข้ามาในห้องนั่งเล่น
พบพรตื่นขึ้นจากการเผลอหลับคาโต๊ะเอกสาร ร่างกายเมื่อยล้าไปหมด
แต่สิ่งที่ทำให้เธอสะดุ้งคือเสื้อสูทที่คลุมไหล่เธออยู่… และกลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่คุ้นเคย
เธอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าภาคินนั่งฟุบหลับอยู่บนโซฟาใกล้ ๆ
เส้นผมยุ่งเล็กน้อย ใบหน้าคมสันดูอ่อนโยนกว่าทุกครั้งที่เคยเห็น
หัวใจเธอสั่นอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะรีบลุกขึ้นไปเก็บเอกสารเงียบ ๆ
⸻
ตลอดทั้งวันนั้น ภาคินดูเหมือนจะเปลี่ยนไป
เขาไม่ได้พูดจาแข็งกระด้างเหมือนเคย กลับเอ่ยถามไถ่เธอบ่อย ๆ
แม้จะเป็นคำถามสั้น ๆ อย่าง “กินข้าวหรือยัง” หรือ “เหนื่อยไหม” แต่ก็ทำให้พบพรใจสั่นทุกครั้ง
เธอพยายามเก็บอาการ แต่แววตาของคนรอบข้างก็เริ่มจับสังเกตได้
แม่บ้านที่อยู่กับบ้านนี้มานานแอบยิ้มอย่างรู้ทัน จนพบพรต้องก้มหน้าหนี
⸻
ค่ำวันนั้น หลังอาหารเย็น ภาคินเรียกพบพรออกไปคุยที่สวน
ลมอ่อน ๆ พัดผ่าน เสียงจิ้งหรีดดังแว่ว ๆ ไปทั่ว
“เธอไม่ต้องฝืนทำทุกอย่างหรอกนะ” เขาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
“หมายความว่ายังไงคะ” พบพรถามกลับ พยายามไม่สบตา
ภาคินก้าวเข้ามาใกล้ แววตาคมกริบสะท้อนความจริงใจที่ทำให้เธอหนาวสะท้าน
“หมายความว่า… ต่อไปนี้ไม่ว่าอะไร ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง”
หัวใจของพบพรเต้นแรงจนแทบทะลุอก เธอไม่เคยได้ยินคำพูดแบบนี้จากเขามาก่อน
ริมฝีปากเธอสั่นเล็กน้อย “คุณคิน… พูดแบบนี้ทำไมคะ”
เขานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจแผ่ว
“เพราะฉันไม่อยากเสียเธอไปอีกแล้ว พบพร”
⸻
คำพูดนั้นตกลงในใจเธอเหมือนสายฝนแรกหลังฤดูแล้ง
ความอบอุ่นแล่นวาบทั่วร่าง แม้ในหัวจะพร่ำบอกให้เธออย่าเผลอใจ
แต่หัวใจกลับไม่ยอมฟัง
“คุณคิน…” เธอเอ่ยเสียงเบา แต่เขาก็เพียงยิ้มบาง ๆ
ไม่ได้รุกเร้าหรือบังคับให้เธอต้องตอบกลับในทันที
เพราะสิ่งที่เขาต้องการ… ไม่ใช่คำตอบที่รีบร้อน
แต่เป็นเวลา ที่จะได้พิสูจน์ให้เธอเห็นจริง ๆ ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว
⸻
คืนนั้น พบพรเข้านอนด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสับสน
บนโต๊ะข้างเตียงมีแฟ้มงานวางอยู่ แต่เธอไม่ได้สนใจเลย
สิ่งที่ก้องอยู่ในหัว มีเพียงคำพูดของภาคินซ้ำไปซ้ำมา
“ไม่ว่าอะไร ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเอง”
และในห้วงฝันอันเลือนราง เธอเห็นภาพเขายืนเคียงข้าง ยื่นมือมาโอบกอดเธอไว้
จนหัวใจเธออบอุ่น… และสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
คุยกันก่อนนะคะ ใกล้จะจบแล้วนะ มีอะไรจะบอกไรท์ไหมเอ่ย