เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นยามเช้า พบพรลุกขึ้นมาทำอาหารตามปกติ
แต่วันนี้ไม่เหมือนทุกวัน เพราะเมื่อเธอลงไปในครัว กลับพบว่าภาคินยืนอยู่ก่อนแล้ว
บนโต๊ะมีไข่ดาวไหม้ไปหนึ่งด้าน กับข้าวต้มที่เกือบจะกลายเป็นข้าวแฉะ
“คุณคิน…” เธอเอ่ยเสียงเบาแต่แฝงด้วยความตกใจ
“ทำไมตื่นเช้าขนาดนี้คะ”
ชายหนุ่มเกาหัวพลางทำหน้าติด ๆ ขัด ๆ
“ก็อยากลองทำบ้าง… แต่ดูเหมือนจะไม่สำเร็จเท่าไร”
พบพรหัวเราะเบา ๆ อย่างอดไม่ได้
ภาพผู้ชายที่เคยเอาแต่ใจ ไม่สนใจใคร กลับยืนทำอาหารอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ต่อหน้าเธอ ทำให้หัวใจสั่นแปลก ๆ
⸻
หลังอาหารเช้า ภาคินอาสาขับรถไปส่งพบพรที่ตลาดเพื่อซื้อของเข้าบ้าน
บรรยากาศในรถเงียบสงบ ต่างจากทุกครั้งที่มักจะเต็มไปด้วยการโต้เถียง
เขาเปิดเพลงเบา ๆ และแอบเหลือบมองเธอเป็นระยะ
พบพรไม่ทันสังเกต เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ปล่อยให้สายลมพัดผมยาวสลวยไปตามแรงลม
แสงแดดอ่อนสาดกระทบใบหน้าเธอจนดูเปล่งประกาย
ภาคินเผลอมองนานเกินไป จนเกือบขับเลยทางเลี้ยว
“คุณคิน! ระวังค่ะ!” พบพรรีบร้อง
เขาตกใจ เบรกกะทันหัน แล้วหัวเราะกลบเกลื่อน “ขอโทษที… มัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ”
หัวใจเขาเต้นแรง แต่ไม่กล้าเอ่ยความจริงว่าที่เพลิน… ก็เพราะมัวแต่มองเธอ
⸻
เย็นวันนั้น หลังจากกลับจากตลาด พบพรเริ่มทำกับข้าว
ภาคินยืนอยู่ข้าง ๆ คอยช่วยหยิบโน่นหยิบนี่ แม้บางทีก็เกะกะมากกว่าช่วย
แต่เขาไม่ถอย ยังคงอยู่ใกล้เธออย่างไม่รู้จักเบื่อ
“คุณคิน… ไม่ต้องยืนตรงนี้ก็ได้นะคะ เดี๋ยวหนูจัดการเอง”
“ไม่เป็นไร ฉันอยากอยู่ตรงนี้แหละ” เขาตอบตรง ๆ โดยไม่อ้อมค้อม
คำพูดง่าย ๆ นั้น ทำเอาพบพรชะงักไปชั่วครู่
เธอไม่ได้หันไปสบตา แต่รู้สึกได้ถึงความหมายที่ซ่อนอยู่
⸻
คืนนั้น หลังมื้ออาหาร ครอบครัวนั่งดูละครทีวีด้วยกัน
แต่สายตาของภาคินกลับจับจ้องไปที่ร่างบางที่นั่งพับเพียบอยู่ตรงพรมกลางห้อง
เขาเห็นเธอหัวเราะกับคุณแม่ เห็นแววตาอบอุ่นที่เธอมอบให้ทุกคน
แล้วก็เผลอคิดขึ้นมาในใจ…
ถ้าไม่มีเธอ บ้านหลังนี้คงว่างเปล่า
ความคิดนั้นทำให้เขาสะดุ้ง
เพราะนี่คือครั้งแรกที่เขายอมรับกับตัวเองว่า พบพรคือส่วนสำคัญของชีวิต
⸻
ดึกดื่น เมื่อทุกคนเข้านอนแล้ว ภาคินยังนั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน
สายลมพัดเย็น เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว
ในหัววนเวียนแต่เรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง
เขาเริ่มถามตัวเองเงียบ ๆ ว่า…
สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในหัวใจตอนนี้ มันใช่ “ความรัก” หรือเปล่า
และเขารู้ดี… คำตอบนั้นชัดเจนตั้งแต่แรกแล้ว
กว่าจะรู้ใจตัวเองนะคุณพี่