เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน
ภาคินตื่นขึ้นมาแล้วหันไปมองข้างกาย พบพรยังนอนหลับสนิท
ใบหน้าของเธอสงบเหมือนเด็กน้อย ทำให้เขารู้สึกอยากกอดเอาไว้แนบอกตลอดเวลา
เมื่อเธอลืมตาตื่นขึ้นมา สายตากลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
เธอมองเขานานหลายวินาที ก่อนจะถามเสียงแผ่วเบา
“คุณ… เป็นใครคะ”
หัวใจภาคินร่วงลงไปกองแทบเท้า
เขาฝืนยิ้มทั้งที่มือสั่น
“ฉัน… ภาคินไง คนที่อยู่กับเธอมาตลอด”
เธอกะพริบตา สับสนเหมือนพยายามนึกให้ออก
แต่สุดท้ายกลับส่ายหัวช้า ๆ “ขอโทษค่ะ ฉันไม่คุ้นเลย”
⸻
ทั้งวันนั้น ภาคินใช้เวลาอยู่กับเธอ
พาเดินในสวน พาเปิดอัลบั้มรูปเก่า ๆ
เขาเล่าเรื่องราวตั้งแต่วันแรกที่เธอก้าวเข้ามาในบ้าน
เล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนบันทึกที่เปิดวนไม่รู้จบ
บางครั้งเธอยิ้ม บางครั้งหัวเราะเหมือนจับความทรงจำได้เล็กน้อย
แต่พอผ่านไปไม่นาน ทุกอย่างก็เลือนหายไปอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร พบพร” เขากระซิบเบา ๆ
“ถ้าเธอลืม ฉันก็จะเล่าใหม่ให้ฟังทุกวัน”
⸻
คืนนั้น ฝนตกหนัก ลมพัดแรงจนต้นไม้เอนไหว
พบพรนั่งกอดเข่าอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตาว่างเปล่าเหมือนเด็กหลงทาง
ภาคินเข้ามาห่มผ้าแล้วนั่งข้าง ๆ
เธอหันมามองเหมือนพยายามจดจำ
ก่อนจะถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“คุณคิน… ถ้าวันหนึ่งฉันจำคุณไม่ได้จริง ๆ คุณจะทำยังไง”
เขาจับมือเธอมากุมไว้แน่น
“ฉันก็จะอยู่ข้างเธอเหมือนเดิม ถึงเธอจะไม่จำได้… แต่ฉันจะไม่ลืมเธอเลย”
น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม
“มันไม่ยุติธรรมเลยนะคะ ที่คุณยังจำทุกอย่าง แต่ฉันกำลังจะลืมหมด”
เขาส่ายหน้า กอดเธอแน่นขึ้น
“ไม่เป็นไร ขอแค่เธอยังมีชีวิตอยู่ตรงนี้ ต่อให้เธอไม่จำฉัน… ฉันก็จะรักเธอเหมือนเดิม”
⸻
คืนนั้น เขาเฝ้ามองเธอหลับทั้งน้ำตา
ในใจภาวนาเพียงให้วันรุ่งขึ้น…
เธอยังจำเขาได้อีกสักนิด แม้เพียงเสี้ยววินาทีก็ยังดี
เพราะเขารู้ดีแล้วว่า ความรักที่แท้จริง… ไม่ใช่การถูกจดจำ
แต่คือการอยู่ตรงนั้น แม้ว่าอีกฝ่ายจะลืมทุกอย่างไปหมดก็ตาม