เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
หลังจากวันฝนพรำที่กลับมาพร้อมกัน ภาคินก็เริ่มเปลี่ยนพฤติกรรมไปทีละน้อย
เขากลับบ้านเกือบทุกวัน แทบไม่ออกไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนเมื่อก่อน
บางครั้งยังนั่งดูพบพรทำอาหาร หรือช่วยจัดโต๊ะอาหาร แม้จะทำไม่เป็นก็ยังดื้อดึงจะทำ
คุณแม่แอบยิ้มพอใจเมื่อเห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
ปล่อยให้เวลาเป็นตัวพิสูจน์หัวใจของลูกชาย
⸻
เย็นวันหนึ่ง พบพรออกไปตลาดซื้อของสด
เมื่อเธอกลับมาถึงหน้าบ้าน เห็นภาคินกำลังซ่อมจักรยานเก่า ๆ ที่เคยเป็นของพ่อ
จักรยานคันนั้นเขาเคยปัดทิ้งไปแล้ว แต่กลับหยิบมาซ่อมใหม่
“คุณคิน… ทำไมเอามาซ่อมล่ะคะ” พบพรถามอย่างสงสัย
“ก็อยากลองดู ไม่แน่ว่า… อาจจะปั่นได้อีกครั้ง” เขาตอบ พลางเช็ดเหงื่อจากหน้าผาก
สายตาเขามองจักรยานคันนั้นด้วยแววตาที่ต่างออกไป เหมือนเด็กชายในวันวานที่ยังไม่ถูกความเจ็บปวดบดบัง
พบพรยิ้มให้โดยไม่พูดอะไร
ในใจเธอรู้ว่า เขากำลังพยายามหาทางกลับมาเป็น “ตัวเอง” อีกครั้ง
⸻
คืนนั้น หลังอาหาร ภาคินนั่งเล่นกีตาร์ที่ระเบียงบ้าน
เสียงดนตรีไม่ค่อยไพเราะนัก แต่แฝงไปด้วยความตั้งใจ
พบพรเดินออกมาเงียบ ๆ นั่งฟังอยู่ข้าง ๆ
“อย่าขำนะ ไม่ได้เล่นมานานแล้ว” เขาพูดพลางหัวเราะเบา ๆ
“ไม่ขำหรอกค่ะ… หนูว่ามันเพราะดี”
ประโยคสั้น ๆ นั้น ทำให้หัวใจภาคินอบอุ่นขึ้นอย่างน่าประหลาด
เขาหันไปมองเธอ เห็นรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่เคยไม่ใส่ใจ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเป็นรอยยิ้มที่มีค่ามากที่สุดในโลก
⸻
หลายวันต่อมา ครอบครัวมีปัญหาเรื่องการเงินอีกครั้ง
บริษัทต้องการเงินก้อนใหญ่เพื่อประคองธุรกิจ แต่เงินสดในมือกลับไม่พอ
คุณพ่อกับคุณแม่กังวลอย่างหนัก
ในห้องนั่งเล่นที่เต็มไปด้วยบรรยากาศกดดัน พบพรยกเอกสารขึ้นมา
“หนูคิดว่าถ้าเราลองปรับโครงสร้างหนี้ใหม่ แล้วทำแผนธุรกิจเล็ก ๆ เสริมรายได้ น่าจะพอช่วยได้ค่ะ”
ทุกคนเงียบไป ภาคินเองก็หันมามองเธออย่างทึ่ง
เขาไม่เคยคิดว่าเด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยง จะมีความคิดรอบคอบและกล้าพูดออกมาเช่นนี้
⸻
คืนนั้น หลังจากทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อน
ภาคินเดินไปหาพบพรที่ห้องครัว เห็นเธอกำลังล้างถ้วยชามอยู่คนเดียว
“เมื่อกี้… ขอบใจนะ ที่ช่วยพูดแทนทุกคน” เขากล่าวเสียงเบา
“ไม่งั้นพ่อกับแม่คงเครียดหนักกว่านี้”
พบพรหันมายิ้มอ่อนโยน “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูอยากทำให้ครอบครัวนี้อยู่รอด”
เขามองเธอแล้วเผลอยิ้มออกมา
เป็นรอยยิ้มที่พบพรไม่เคยเห็นจากเขามานาน… รอยยิ้มจริงใจที่หลุดออกมาโดยไม่ต้องเสแสร้ง
⸻
และในคืนนั้นเอง
หัวใจของภาคินก็เริ่มยอมรับแล้วว่า เขาไม่ได้เกลียดพบพรอีกต่อไป
ตรงกันข้าม… เขากำลังเผลอรักเธอเข้าอย่างเต็มหัวใจ