เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
รุ่งเช้า พบพรตื่นขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มสดใส
เธอจัดโต๊ะอาหารเช้าอย่างตั้งใจ วางจานช้อนส้อมครบถ้วน
แต่สิ่งที่ทำให้ภาคินสะอึก… คือเธอวางจานเพิ่มสำหรับ “พ่อกับแม่” ที่จากไปนานแล้ว
“นี่ของคุณพ่อ ของคุณแม่ค่ะ” เธอพูดเสียงร่าเริง ราวกับทั้งสองยังคงอยู่ตรงหน้า
ภาคินยืนนิ่ง มองภาพนั้นด้วยหัวใจที่แทบแตกสลาย
เขาพยายามบังคับเสียงตัวเองให้มั่นคง
“พบพร… พ่อกับแม่… เขาไปสวรรค์แล้วนะ”
เธอชะงัก หันมามองเขาด้วยแววตาสับสน
“เหรอคะ… แต่ทำไมฉันจำได้ว่าเพิ่งคุยกับท่านอยู่เลย”
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความจริงใจจนเขาไม่กล้าขัดอีก
⸻
หลังอาหารเช้า ภาคินพาเธอออกไปเดินเล่นที่สวน
อากาศยามสายอบอุ่น แสงแดดลอดผ่านกิ่งไม้
เขาพยายามเล่าเรื่องราวเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้น
เล่าอย่างช้า ๆ ให้เธอจับความทรงจำได้บ้าง
“จำได้ไหม ตอนเด็กเธอชอบวิ่งเล่นตรงสนามหญ้านี้ จนหกล้มแล้วร้องไห้เสียงดัง”
พบพรหัวเราะเบา ๆ “จริงเหรอคะ… ทำไมฉันไม่ค่อยจำได้แล้วล่ะ”
เขาฝืนยิ้ม
“ไม่เป็นไร ฉันจะเล่าให้ฟังซ้ำอีกกี่ครั้งก็ได้ จนกว่าจะจำได้เอง”
⸻
ค่ำคืนนั้น ฝนตกอีกครั้ง
เสียงฟ้าร้องทำให้พบพรสะดุ้ง เธอวิ่งเข้ามากอดเขาแน่น
“คุณคิน… ฉันกลัวเหลือเกิน กลัวว่าทุกอย่างในหัวจะหายไปหมด”
ภาคินลูบผมเธอเบา ๆ
“ไม่ต้องกลัว ฉันจะเป็นความทรงจำของเธอเอง”
⸻
วันต่อมา เธอมีนัดตรวจที่โรงพยาบาล
หมอเรียกภาคินเข้าคุยเป็นการส่วนตัว
“อาการของคุณพบพร… กำลังเข้าสู่ระยะที่สามแล้วครับ ความทรงจำจะเลือนหายเร็วขึ้น”
ประโยคสั้น ๆ เหมือนสายฟ้าที่ผ่าลงกลางใจภาคิน
เขาเดินออกจากห้องตรวจด้วยดวงตาแดงก่ำ
แต่เมื่อพบพรหันมามอง เขากลับยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เธอจับมือเขาแน่น
“ไม่เป็นไรนะคะ ฉันยังอยู่กับคุณนี่ไง”
คำพูดนั้นยิ่งทำให้เขาแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่
เพราะเขารู้… ว่าวันหนึ่งเธออาจไม่แม้แต่จะจำได้ว่า เขาคือใคร
⸻
คืนนั้น ภาคินนั่งเขียนบันทึกด้วยลายมือของตัวเอง
เขาตั้งใจว่า หากวันหนึ่งพบพรลืมทุกอย่างไป
เขาจะเอาสมุดเล่มนี้ไปอ่านให้เธอฟัง
บันทึกทุกเรื่องราวที่เขาอยากให้เธอจำ
และทุกคำที่เขาไม่เคยพูดออกไป…
“พบพร ฉันรักเธอ รักมาตลอด และจะรักจนวันสุดท้าย”
ใกล้จบแล้วนะคะ ใครงงตรงไหนมาคุยกันนะคะ