เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
เสียงนาฬิกาในห้องทำงานดังติ๊กต่อกอย่างสม่ำเสมอ
พบพรนั่งมองเอกสารกองโตตรงหน้า สายตาเหม่อลอยไปไกล
ในมือเธอถือปากกา แต่กลับไม่ได้เขียนอะไรลงไป
เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อภาคินเดินเข้ามา
ชายหนุ่มวางแก้วน้ำอุ่นลงตรงหน้า ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“เหนื่อยมากใช่ไหม” เขาถาม น้ำเสียงนุ่มผิดปกติ
พบพรฝืนยิ้มบาง ๆ “ไม่หรอกค่ะ แค่… วันนี้ปวดหัวนิดหน่อย”
ภาคินจ้องเธอนิ่ง ความห่วงใยฉายชัดในดวงตา
“พักบ้างเถอะ พบพร เธอไม่จำเป็นต้องฝืนขนาดนี้”
⸻
คืนนั้นเอง หลังจากปิดไฟในห้องนอน พบพรกลับไม่สามารถข่มตาหลับได้
หัวใจเธอเต้นแรงด้วยความกังวล ไม่รู้เพราะงาน หรือเพราะความรู้สึกที่มีต่อชายหนุ่มที่เริ่มเปลี่ยนแปลงไป
เธอหันมองกรอบรูปที่วางอยู่ข้างเตียง
เป็นภาพครอบครัวที่ถ่ายร่วมกับพ่อแม่บุญธรรมและภาคิน
รอยยิ้มอบอุ่นในภาพทำให้เธอใจหายอย่างประหลาด
เพราะทันใดนั้น ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามา…
เธอจำไม่ได้แล้วว่า วันนั้นที่ไปถ่ายรูป พวกเขาพูดอะไรกันบ้าง
ความว่างเปล่าในช่องว่างความทรงจำเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างเงียบเชียบ
⸻
เช้าวันถัดมา พบพรตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดศีรษะ
เธอเอามือกุมขมับ รู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างหายไป
“เจ็บมากไหม” เสียงภาคินดังขึ้นข้างเตียง
เขานั่งเฝ้าเธอตลอดทั้งคืนโดยไม่บอกใคร
เธอพยายามฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ แค่… เหมือนลืมอะไรบางอย่าง”
ภาคินชะงัก หัวใจเหมือนถูกบีบแน่น
“ลืมอะไร…?”
พบพรส่ายหน้า “ไม่รู้สิคะ… จำไม่ได้จริง ๆ”
⸻
วันนั้น ภาคินแอบไปหาหมออย่างลับ ๆ
และสิ่งที่ได้รับฟังทำให้เขาหน้าชาวูบ
อาการหลงลืมที่เกิดขึ้นบ่อย ๆ… อาจเป็นสัญญาณเริ่มต้นของโรคอัลไซเมอร์
คำวินิจฉัยนั้นก้องอยู่ในหัวตลอดทั้งวัน
เขาไม่กล้าบอกใคร ไม่แม้แต่พบพร
เพราะเขาเองก็ยังไม่พร้อมจะยอมรับความจริง
⸻
คืนนั้น ภาคินแอบมองเธอหลับสนิท ดวงหน้าซีดเซียวแต่ยังเปี่ยมด้วยความสงบ
มือเขายื่นออกไปกุมมือเธอไว้แน่นอย่างไม่รู้ตัว
“พบพร… ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะไม่ปล่อยมือเธออีกแล้ว”
เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับสัญญา
แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความกลัว…
กลัวว่าวันหนึ่ง เมื่อเธอหันมามอง อาจไม่รู้จักเขาอีกต่อไป
ทุกอย่างกำลังจะดีแท้ๆ พบพรเธอจะมีความสุขเมื่อไรนะ