เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ชาย-หญิง,ดราม่า,รัก,วัยว้าวุ่น,ผู้ใหญ่,รักไม่สมหวัง,เศร้า,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
ผู้แต่ง
zippypearl
เรื่องย่อ
เมื่อโชคชะตาพา พบพร เด็กกำพร้าเข้าสู่บ้านหลังใหม่ เธอทนต่อสายตาเย็นชาและคำพูดเสียดแทงของ ภาคิน ผู้เป็นดั่งพี่ชายที่ไม่เคยยอมรับการมีอยู่ของเธอ
แต่ด้วยความกตัญญูและหัวใจอันงดงาม พบพรเลือกที่จะอดทนและตอบแทนบุญคุณ ไม่ว่าต้องแลกด้วยน้ำตาสักเท่าไร
จนวันที่ครอบครัวประสบวิกฤติ ภาคินเพิ่งได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาผลักไสคือคนที่ยืนหยัดเคียงข้างจนทุกอย่างผ่านพ้น
ทว่า… เมื่อหัวใจเริ่มเรียนรู้คำว่า รัก ก็ดูราวกับโชคชะตากลับเล่นตลกอีกครั้ง
โรคร้ายพรากความทรงจำของเธอทีละน้อย ก่อนจะพรากเธอไปตลอดกาล
เหลือไว้เพียงชายคนหนึ่งที่รู้ตัวช้าไป และสัญญาจะโสดชั่วชีวิตเพื่อเธอ… ผู้ที่เขาเพิ่งรู้ว่าเป็นรักเดียวตลอดมา
เช้าวันใหม่เริ่มต้นด้วยกลิ่นหอมของดอกมะลิที่ปลิวมากับลม
พบพรนั่งอยู่ในสวน เธอกำลังรดน้ำต้นไม้เล็ก ๆ ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
ภาพนั้นควรจะดูปกติ… หากไม่ใช่ว่าเธอเผลอเรียกชื่อต้นไม้ทุกต้นเหมือนคนคุยกับเพื่อนเก่า
ภาคินที่ยืนมองอยู่เงียบ ๆ ข้างหลัง รู้สึกเจ็บหน่วงในอก
เพราะเขารู้ว่าเธอเริ่มพูดกับสิ่งที่ไม่มีตัวตนมากขึ้นเรื่อย ๆ
⸻
ตอนสาย ๆ แม่บ้านนำเอกสารเข้ามาให้เซ็น พบพรนั่งนิ่ง
จ้องกระดาษอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามอย่างไม่มั่นใจ
“อันนี้… เราต้องทำอะไรคะ”
ทุกคนในห้องเงียบกริบ ภาคินรีบเดินเข้ามารับเอกสารแทน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง” เขาพูดเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว
หลังแม่บ้านออกไป พบพรยกมือกุมขมับ
“ขอโทษนะคะคุณคิน… เมื่อกี้ฉัน… ฉันเหมือนจำไม่ได้ว่าต้องทำยังไง”
ภาคินนั่งลงข้าง ๆ ยกมือแตะหลังมือเธอเบา ๆ
“ไม่ต้องโทษตัวเอง เธอทำมามากแล้ว พักบ้างเถอะ”
⸻
คืนนั้น ฝนตกพรำ ๆ
พบพรเดินออกมาที่ระเบียงด้วยแววตาเหม่อลอย
ภาคินรีบตามออกมา กลัวว่าเธอจะเป็นอะไร
“ทำไมมายืนตากฝนแบบนี้” เขาถามพลางถอดเสื้อสูทคลุมให้เธอ
พบพรยิ้มบาง ๆ “ฉันแค่… เหมือนลืมอะไรสำคัญไป แต่พยายามเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก”
หัวใจของภาคินเต้นแรง เขากลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งสิ่งสำคัญที่เธอจะลืม… คือเขาเอง
เขาสูดหายใจลึก ก่อนพูดเสียงสั่นเล็กน้อย
“ถ้าเธอลืม… ฉันจะเตือนเธอใหม่ซ้ำ ๆ ทุกวัน ว่าเธอสำคัญกับฉันแค่ไหน”
พบพรมองเขานิ่ง น้ำตาเอ่อคลอโดยไม่รู้สาเหตุ
“คุณคิน… ทำไมใจดีแบบนี้ล่ะคะ ฉันไม่เคยชินเลย”
⸻
หลังจากคืนนั้น อาการลืมเลือนของพบพรเริ่มถี่ขึ้น
บางครั้งเธอเรียกชื่อเขาผิด บางครั้งนั่งเหม่อแล้วถามซ้ำ ๆ
“วันนี้วันอะไรแล้วคะ”
หรือบางครั้งก็เดินเข้าไปในห้องเก่า ๆ แล้วถามว่า “พ่อกับแม่อยู่ไหน”
ทุกครั้งที่ได้ยิน ภาคินเหมือนถูกมีดกรีดลงกลางใจ
แต่เขาก็ยังยิ้มให้เธอทุกครั้ง ตอบเธอด้วยความอ่อนโยน
เพราะเขารู้ดี… ว่าเธอไม่เหลือใครอีกแล้ว นอกจากเขา
⸻
ค่ำวันหนึ่ง พบพรนั่งพิงไหล่เขาในห้องนั่งเล่น
เธอเอ่ยเสียงแผ่วราวกับละเมอ
“คุณคิน… ถ้าวันหนึ่งฉันลืมคุณจริง ๆ… คุณจะยังอยู่ตรงนี้ไหม”
ภาคินกอดเธอแน่นจนตัวสั่น
“จะอยู่… อยู่จนกว่าจะไม่มีลมหายใจ”
เธอเงยหน้ามองเขา ยิ้มทั้งน้ำตา
และในใจของเธอ… แม้บางสิ่งจะเริ่มเลือนหาย
แต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ เธอรู้ว่าจะไม่มีวันลืม
ใครๆก็อยากอยู่ในความทรงจำของคนรักทั้งนั้น ภาคินก็เหมือนกัน