ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
วันต่อมาได้กลายเป็นวันหยุด เป็นวันที่ศาลจะตัดสินประหารชีวิต ทั้งสองคนคิดว่าจะซื้อผลไม้ไปให้เธอเมื่อหัวหน้าตำรวจบอกว่าเธอไม่ยอมกินข้าวเลย
ภูผาและเอวาแวะเข้าห้างสรรพสินค้า ไปซื้อแอปเปิ้ลและส้มลูกสวยๆ เธอนำไปให้กับบรรณารักษ์ ยังไม่ทันได้ถึงที่ สองคนได้เจอผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นคนที่ถูกจ้างให้ฆ่า
“แม่ขอโทษนะลูก”
“ผมเอาข้าวมาให้ครับแม่ ผมไปเรียนภาษามา ได้งานทำแล้วนะแม่”
“แม่ขอโทษนะลูก ที่ต้องทำแบบนี้”
“ฉันก็ว่าล่ะมันแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“ฉันลืมเล่าให้เธอฟังเลย ตอนที่เธอสารภาพต่อหน้าฉันเธอบอกว่า ใบหน้าเขาถูกปิดหน้าเหลือให้เห็นแค่ตา ดูเหมือนจะเป็นวัยรุ่น เขาบอกว่าถ้าฆ่าเสร็จจะไปต่างประเทศทันที แต่นี่ที่ห้องสมุดเขาฆ่าไม่สำเร็จ บอกว่ามีดไม่คม ฉันเลยล่อให้ตำรวจหญิงคนนั้นไปที่เมืองอื่นเพื่อที่แผนเขาจะได้สำเร็จ ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จ้างในเพจหรอก น่าจะจ้างลูกตัวเองด้วยซ้ำ และปลอมลายนิ้วมือ”
“โอ้โห แผนการหลอกล่อนี่มัน ไม่น่าเลย ฉันไม่น่าได้ไปเจอเธอเลย”
“ก็ดีนะ อย่างน้อยฟ้าให้เราได้เจอกันสักที ไปเอาผลไม้ไปให้เขากันเถอะ”ทั้งสองเดินตรงไปหาเธอ เธอบอกว่าขอบคุณมากแต่ไม่อยากกินอะไรเลย แต่มันก็เป็นวันสุดท้ายที่จะได้กินอาหารฝีมือลูกชายของเธอ หลังจากนั้นทั้งสองเดินจากไป โบกมือลาด้วยรอยยิ้มอันกว้างใหญ่
ภูผาเดินจูงมือเธอขึ้นเครื่องบินไปยังเมืองทะเล ทั้งคู่จับมือเดินเล่นกันอย่างมีความสุข รู้สึกว่าเหมือนได้พักร้อนกันเต็มอิ่ม
“ทีนี้ผมจะขอคุณแต่งงานได้หรือยัง”
“โอ๊ย รีบเหรอ รอไปก่อนละกัน”
“อ้าวคุณ อย่าทำอย่างงี้สิ กลับมาก่อน”เธอเดินไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่สนใจเขา จนสะดุดล้มไปชนกับหินก้อนใหญ่ข้างหน้า
“โอ๊ย โอ๊ย เจ็บ เจ็บ คุณช่วยหน่อย”
“ผมหาคนมาช่วยนะ รอก่อน”เขาวิ่งไปตามชาวบ้านละแวกนั้นให้มาช่วยเธอ ร้านขายของชำยื่นแอลกอฮอล์ขวดเล็กและสำลีให้ แต่เมื่อเห็นเอวาเจ็บปวดอย่างหนักจึงบอกว่าใช้ยาแดงไปก่อนแล้วค่อยเช็ดแอลกอฮอล์”
“ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวมาจ่ายทีหลังนะครับ”
“คุณนี่หาเรื่องเดือดร้อนให้ตลอดเลย เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ”
“ก็ฉันมองไม่เห็นนี่นา คิดว่าจะไม่มีหินซะอีก”
“หินมันมีเยอะแยะจะตายไป มันมาจากทะเลนั้นแหละเธอต้องดูให้ดี”
“พอแล้วมั้ง”
“อ่ะ เดินไหวไหม”
“ผมขอแต่งงานคุณได้ไหม”
“หืม..อ้อนจังเลยนะ ก็เอาสิ”
“จริงนะ เย้ ผมมีแฟนแล้วโว้ย”ภูผาตะโกนเสียงดังก้องไปทั่วจนทุกคนที่อยู่ตามทะเลได้ยินกันทั้งหมด แล้วทุกคนต่างปรบมือให้แสดงความยินดี