ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
“สวัสดี เอวาใช่ไหม ฉันได้หลักฐานพิสูจน์ศพล่ะ ของผู้ชายศพแรกพบกระสุนที่หัวใจ และมีดแทงหน้าอกอย่างแรงจนทะลุข้างหลัง ส่วนศพที่สองไม่มีอะไรมากมีแค่โดนดาบเฉือนที่หัวใจ”
“โอ้โห ขอบคุณมากนะเพื่อน นายนี่เก่งจริงๆ”หลังจากที่ฉันวางหู ภูผาหันมามองฉันจากเตียงนอน เขามองด้วยสายตาที่หึงหวงเข้าทุกทีจนเขาอุ้มฉันขึ้นเตียงแล้วเขาเหวี่ยงโทรศัพท์ฉันทิ้งไปที่พื้น บอกว่าห้ามโทรหาใครอีก ขอแค่พิมพ์ข้อความมาได้ไหมทำไมต้องโทรด้วย ฉันพยายามบอกเขาไปว่าถ้าโทรไปดีที่สุด ถ้าพิมพ์ข้อความมากว่าฉันจะตอบก็เย็นแล้ว
สายตาเขาบ่งบอกว่าไม่ยอม เขาจับกางแขนฉันกลางที่นอนแล้วจับกดไปที่หน้าอกจูบมันอย่างแสบร้อน ฉันร้องไห้น้ำตาเล็ด ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาจับฉันมัดด้วยเชือก เขายังทำต่อไปแต่ฉันรู้สึกแปลก ปกติถ้าฉันโดนข่มขืนฉันจะทรมาณมาก แต่ทำไมกับคนนี้มันช่างดีจริง มันรู้สึกว่าใช่ เขาทำฉันแรงขึ้นทุกที ฉันร้องเสียงสุดเสียง จากนั้นเขาปล่อย กระดืบเข้าไปที่ตัวฉันถามว่าเจ็บมากไหมแล้วเขาก็หยุดทันที
“ผมขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบของผม”
“อ้างโน่นอ้างนี่ไปเรื่อย”ฉันนั่งกอดอก
“ฮ่าฮ่า ยังไงตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้วนะ”เขาทำปากเจ้าเล่ห์แล้วมองไปที่ท่อนล่างของฉัน ฉันปิดมันอย่างไว เขายังเผยแสยะยิ้ม ดึงฉันเข้ามาในตัวเขา ฉันต่อยเขาอย่างสุดฝีมือแต่เขาก็สู้กลับ
“เป็นอะไรมากป่ะ อยากโดนอีกเหรอ”คราวนี้แหละ เขาไม่ได้ทำแบบเดิมแต่เขาทำแรงกว่านั้น ฉันร้องไห้ไม่หยุด
“ร้องทำไมเหรอ อ๋อ หรือว่ามันไม่พอ”เขาถอดกางเกงโขว์ให้เห็นในสิ่งที่ยังไม่อยากเห็นตอนนี้ เขาไม่สนใจคำพูดฉัน จับฉันม้วนตัวแล้วเอามันเข้าไปที่กลีบดอกไม้ของฉัน เขาบอกว่ารู้สึกดีอย่างผิดสังเกต
“คุณ พอเถอะ มันเจ็บไปหมดแล้ว”
“ก็ได้ แมวน้อย”เขาหยุดแล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ฉันเหมือนลองดูว่าฉันกำลังเปิดอะไรดูอยู่
“เพื่อนคุณว่าไงล่ะ”
“ศพแรกพบกระสุนด้วยน่ะ”
“หะ เอ้า ทำไมเธอไม่เจอ”
“ใช่ ในรายงานบอกว่าไม่เจอ อะไรกันนะ ทำไมเพื่อนฉันถึงเจอล่ะ ตำรวจพวกนี้นิ”ฉันกำหมัดและกัดฟันตัวเอง จากนั้นเขาลุกขึ้นเนื่องจากความโมโห
“ตำรวจพวกนี้ ทำงานกันยังไงเนี่ย”ภูผาลุกขึ้นโดยไม่สนใจว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร
“คุณ ไปใส่กางเกงซะ”ฉันโยนกางเกงใส่หน้าเขา ดวงตาเขามองมาที่ฉันอย่างเฉียบแหลม เขาคงไม่พอใจที่ฉันปาใส่เขาเลยจัดไปอีกสักยก
ห้าโมงเย็น
“ทำไมคุณถึงยอมผมล่ะ แหม อยู่ดีๆก็ชอบงั้นเหรอ”ฉันตื่นมาในชุดนอนทรงเดรสสายเดี่ยว ฉันไม่รู้ตัวเลยว่าเปลี่ยนชุดไปตอนไหน
“อะไรกัน ฉันเปลี่ยนชุดเหรอ”
“อ้าว ก็ใช่สิ คุณนะลุกขึ้นไปขอเปลี่ยนชุดแล้วก็จีบผม โอ๊ย คิดภาพแล้วอยากจะได้อีกรอบจัง ทำกันอีกรอบไหม”เขายื่นหน้ามาหาฉันด้วยสายตาที่พร้อมจะจับฉันได้ทุกเมื่อที่อยากทำ
“ไม่ ไม่ พอเถอะ”
“เอาอย่างงั้นก็ได้ มาสืบคดีกันดีกว่า”เขาเตรียมใส่กางเกงและเสื้อไว้เรียบร้อย ฉันหยิบสมุดปากกามาเผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมบ้าง