ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
ครึ่งวันผ่านไปฉันกับภูผาเตรียมไปบ้านหลังต่อไป ซึ่งบ้านหลังต่อไปที่ฉันเจอนั้นกลับกลายเป็นความแตกต่างจากบ้านเมื่อกี้ มันแทบจะลดมาอีกขั้นเลย บ้านดูร้างแต่มีรถจอดเป็นรถกระป๋องโบราณคันหนึ่ง
บ้านหลังนี้น่ากลัวแฮะ กลับกันดีกว่า ท่าทางจะไม่ดี ฉันรีบบอกให้เขาขับรถไปบ้านถัดไป แต่เขากลับอยากให้ดูไปก่อน
ผ่านไปห้านาทีมีคนแก่เดินถือไม้เท้าออกมานั่งบนเก้าอี้โยกตัวนั้น ชายแก่นั่งจิบกาแฟในเวลาเที่ยง คนอะไรกินกาแฟตอนนี้กัน ไม่ต้องหลับต้องนอนกันเลยมั้ง
“สรุปว่าเราจะลงกันดีไหม”เขาหันหน้ามาถามฉัน
“เอ้า..คุณจอดก็ลงไปเถอะ ไหนไหนก็มาแล้ว คนแก่ไม่น่าจะอันตรายหรอก”เขาลงจากรถไปทันที ส่วนฉันลงตามหลังเข้าไปอย่างแนบชิดแขนเขา
“สวัสดีครับคุณตา”
“อ้อ..สวัสดีพ่อหนุ่ม ข้าไม่เคยเห็นเจ้า มีอะไรเหรอ”ฉันรู้สึกแปลกในสิ่งที่เขาพูด ตาแก่คนนี้ใช้ภาษาเจ้าคุณนายคุณ เขาเป็นคนในราชวงศ์ไหนเนี่ย
“คุณตาครับ ผมเป็นตำรวจ เราสองคนอยากจะขอสอบปากคำหน่อยได้ไหมครับ”คุณตาอึ้งไปสักพัก ฉันกับภูผานั่งรอคำตอบ
“ได้สิ เชิญเข้ามาเลย”ฉันกับภูผาเดินเข้าไปในบ้าน รูปภาพหน้าโซฟาและหลังโซฟาเต็มไปหมด ดูท่าแล้วคุณตาคงจะเป็นทหารเรือเก่า ส่วนรูปที่เหลือน่าจะเป็นรูปญาติ กรอบรูปทุกรูปทั้งใหญ่และหรู
ฉันมองรอบบ้านคุณตาไปพลางๆ มองว่ามีเตาผิงด้วยทั้งที่หลายบ้านในสมัยนี้ไม่ค่อยจะมีแล้ว นอกจากว่าจะเป็นที่หนาวเท่านั้นที่มี ส่วนที่นี่ร้อนทุกปี
“บ้านคุณตามีเตาผิงด้วยเหรอครับ”
“เป็นมาตั้งแต่บรรพบุรุษแล้วล่ะ บ้านนี้ก็เป็นบ้านพ่อแม่ฉัน”
“อ๋อ แล้วคุณตาอยู่กับใครครับ”
“อยู่คนเดียว ทุกคนที่ฉันรักเสียไปหมดแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่มีลูกหลานด้วย”
“อย่างนี้ก็แย่เลย”ภูผาก้มหน้าพูดแล้วหยิบสมุดบันทึกมา
“คุณตารู้จักกับผู้หญิงคนนี้ไหมครับ”ภูผายื่นรูปให้คุณตาดู เมื่อคุณตาหยิบรูปไปก็ใช้เวลานานมากที่จะตอบ
“คนนี้ อ๋อ จำได้ละ คนนี้เนี่ยใครก็ว่าเธอขยันมาก ช่วยเหลือพ่อแม่ แต่ทำไมล่ะ เอามาให้ฉันดูทำไม”
“คืออย่างนี้ครับคุณตา ผู้หญิงคนนี้ตายแล้วนะครับ”
“อะไรนะ(คุณตาลุกขึ้นจากโซฟา ใบหน้าบ่งบอกความตกใจ)..อะไรกัน เมื่อวานฉันยังเห็นเธอมาหาฉันอยู่เลย วันนี้ก็มาหาด้วย มาพร้อมเธอสองคนเลย ทำไมจะไม่เห็น”
“คุณตาครับ เธอตายแล้วนะครับ ภาพที่เห็นอาจจะเป็นภาพลวงตานะครับ”คุณตานั่งลง เขาออกอาการเสียใจแทบจะทรุดเข่าลงไปที่พื้น น้ำตาไหลนอง เขาไม่เชื่อว่ามันจะเป็นไปได้ ฉันขอให้คุณตาลุกขึ้น
“อ่ะ ว่ามาเลยพ่อหนุ่ม จะถามอะไรต่อล่ะ”
“วันนั้น วันที่เธอตายคุณอยู่ไหนครับ”
“ฉันก็อยู่บ้าน ออกไปหากบ ปลากินช่วงเย็น”
“อื้ม..โอเคครับ เธอล่ะ มีอะไรจะถามไหม”ฉันมัวแต่มองภาพไปทั่วบ้านจนไม่ได้ฟังเขา
“เอ่อ ไม่มีแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“งั้น..พวกเราขอไปก่อนนะครับ”ฉันกับภูผาลุกออกจากบ้านคุณตา ฉันยังเหม่อมองรูปภาพที่แขวนไว้ พอมองดูไปมามันดูน่ากลัวขึ้นมายังไงไม่รู้ ฉันกอดภูผาไว้อย่างแน่นจนขึ้นรถ
“อะไร..เธอเป็นอะไรเนี่ย”ฉันมองหันหน้าหลังเห็นคุณตานั่งจิบกาแฟท่าเดิม เก้าอี้โยกไปมา ใบหน้าเขาเหมือนแฝงอะไรอยู่ เขาแอบยิ้มเหยาะแหยะเหมือนจะมีความสุขกับอะไรบางอย่าง
“ฉันกลัวอ่ะ ขออยู่ใกล้เธอได้ไหม”
“กลัวอะไรล่ะ แค่บ้านคนแก่”ฉันยังกอดแขนเขาที่เดิม หลังจากนั้นเขาพาฉันกลับบ้านแล้ววันรุ่งขึ้นมาสรุปกัน