ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
ตื่นมาเช้าในวันที่สดใส วันนี้อากาศแทบจะดีเลยแหละ ลมแรงพัดเสียงหวีดหวิวผ่านซอกหลืบของที่พัก ไม่มีฝนตกแต่ก็ไม่แห้งแล้งจนผิดปกติ
ฉันตื่นมาเปิดหน้าต่างลมพัดเข้าหน้าฉันเต็มแรง ฉันจึงปิดไป วันนี้ไม่มีเสียงโวยวายอะไร ฉันออกไปดูข้างนอกทุกคนใช้ชีวิตตามปกติ
“คงไม่มีใครไปยุ่งบ้านนั้นอีกแล้วสินะ ขอให้เธอโชคดีละกัน เอ๊ะ หรือว่าเราจะแอบไปดูดีล่ะ ไว้สายไปละกัน”
ฉันล่ะอยากรู้จังว่าข่าวคดีค้ามนุษย์เป็นอย่างไร มันเป็นการที่เกิดขึ้นมานานตั้งแต่สมัยก่อน ทำไมคนสมัยนี้ยังทำกัน เพราอะไร ขายอวัยวะคนอื่นดีขนาดนั้นเชียวหรือ อวัยวะส่วนหนึ่งมันทำให้คนตายได้เลยนะเว้ย
ไม่ได้การล่ะ ฉันต้องดูข่าวเพื่อให้เกิดความทันโซเชียล ทุกวันนี้ฉันไม่อยากแตะต้องมันเลย วันๆมีแต่คนบ้าทำร้ายกัน วัยรุ่นตีกันบ้างล่ะ ไอ้คนโน้นไม่พอใจคนนี้ก็ขว้างของใส่กัน อดทนกันไม่เป็นเหรอวะหรือไม่ต้องสนใจก็ได้ คนพวกนี้มันก็แค่พูดพร่ำเพื่อไปงั้น นึกจะด่าได้ก็ด่าคิดว่าตัวเองดีมากมั้ง
ฉันอาจจะแค่วู่วามไปหน่อย ไม่น่าโกรธอะไรแต่เช้าเลย แต่ข่าวแบบนี้ไม่ควรมี ไม่มีใครอยากให้มันเกิด จะมีสักวันไหมที่มีแต่ข่าวดีทั้งวัน ฉันล่ะปวดหัวกับข่าวพวกนี้มากจริงๆ
ภูผาเปิดประตูเข้ามา เขาถามว่าพูดบ่นอะไรแต่เช้า เสียงดังลั่นบ้าน ไม่ใช่ว่าอะไรฉันบอกเขาไปตามปกติ
“อย่าโกรธเลย พูดไปก็เท่านั้น ตัวมันคงไม่แก้ไขหรอก”ฉันเปิดดูข่าวในช่องโทรทัศน์ข่าววัยรุ่นตีกันในเมืองจันทร์เพชร ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยของเมือง ไม่รู้มีเรื่องอะไรบาดหมางกันถึงทำกันอย่างนี้ ฝ่ายถูกกระทำโดนคนเดียวรุมกันห้าคน เขาบอกว่าไม่รู้จักกับคนทุบตี โดนเย็บที่ขาไปสิบเข็มอีกเพราะโดนพวกเขาใช้ดาบฟันขา
“คนบ้าอะไรวะ มันเมาแน่เลย”ภูผาส่งเสียงฮึกเหิมขึ้นทันที ฉันจับเขานั่งลงไปบนโซฟา
ข่าวต่อไปเป็นข่าวคดีค้ามนุษย์ คดีนี้ทำได้ในธุรกิจสีเทาค่ะ
ตำรวจจับพวกแก๊งค้ามนุษย์ได้สองร้อยคน คนพวกนี้มาจากต่างแดนไม่มีสัญชาติหรือเชื้อชาติ
“โอ้โห นั่นคือพวกที่ค้ามนุษย์ทั้งนั้นเลยเหรอ จำนวนคนนี่สนามรบได้เลยนะ”
“นั้นแหละคุณ โลกใบนี้น่ากลัวเพราะมนุษย์นั้นแหละ มีแต่คุณที่น่ารักสำหรับผม”เขาจ้องตามาที่ฉัน แต่ฉันกลับผลักหัวเขาออกไปจากตัวฉัน
ฉันเตรียมปิดทีวีแล้วลุกออกไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว เปิดดูสมุดจดบันทึกและภาพ จากที่ถามชาวบ้าน พวกเขาล้วนยบอกว่าคนตายศพที่สองเป็นคนดี ส่วนศพแรกดูท่าจะไม่มีใครรู้จัก
ภูผาเข้ามาใกล้ฉัน เขาเหมือนจะมาช่วยฉันจึงหยิบรูปถ่ายเพิ่มเติมของเขาออกมาจากกระเป๋า
“พอจะช่วยอะไรได้ไหม”
“เรารอผลจากทางแพทย์ ฉันมีเพื่อนเป็นแพทย์”
“เอาสิ ก็ดีนะ”ภูผาตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ฉันเริ่มโทรหาพอร์ช ตอนนี้เขาเป็นแพทย์ที่เก่งกาจมาก อยู่แผนกผ่าตัดและเคยทำงานห้องดับจิต หน้าตาของเขาดูเป็นเด็กเนิร์ดหน่อย เขาเป็นเพื่อนฉันสมัยเรียนมัธยมปลาย ตอนนั้นฉันได้หลงรักเขาแค่เดือนเดียวแล้วเลิกไปเพราะความเจ้าชู้ของเขา ใช่ไหมล่ะ ใครจะไปอยากอยู่กับผู้ชายเจ้าชู้แบบนี้ไปตลอดชีวิตกัน ฉันรับไม่ได้แน่ถ้าเขามีโลกใบที่สองและสาม
“สวัสดีเพื่อน ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ อะไรล่ะ”
“ฉันอยากให้เธอตรวจสอบศพให้หน่อย ว่ามีรอยอะไรไหม”
“โอ้ว ฉันจะว่างไหมเนี่ย เธอต้องการวันไหน”
“เอาก่อนสิ้นเดือนนี้”
“ได้เลย ไว้ฉันว่างจะดูให้นะ ชื่ออะไร อยู่โรงพยาบาลนี้ไหม”
“ใช่ ตอนนี้เขาอยู่ห้องดับจิตใช่ไหม ศพเป็นบรรณาธิการกับพิสูจน์อักษร”
“อ้อ สองคนนั้นเอง ได้เลยครับ”
ฉันกดวางสายไป
“เธอแน่ใจเหรอว่าเพื่อนเธอจะช่วยได้”สายตาของเขาเริ่มฉายความโหดที่รุนแรงขึ้น
“แน่นอน นี่เพื่อนนะเว้ย”เขาทำหน้านิ่งใส่ฉัน ราวกับว่าจะหึงหวงฉันนิดหน่อย ฉันอุตส่าห์บอกไปแล้วว่าตอนนั้นที่คบกับเขาได้แค่เดือนเดียวก็เลิก