ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ระหว่างทางกลับบ้านเขาส่งฉันอย่างปลอดภัย ฉันดีใจมากที่ได้กระติกมาใส่อาหารแล้ว ขาดอย่างเดียว ต้องซื้อนำ้แข็ง ไว้ตอนเช้าจะไปซื้อ ตอนนี้อาหารหมดแล้ว
ฉันนั่งหยิบกระดาษฆาตกรนั่งมาหลายรอบ ฉันเดินไปมา ฆาตกรต้องการแก้แค้นเพื่อแม่ของเขา ตอนนี้คาดเดาได้แล้ว ฆาตกรเป็นผู้ชายเพราะใช้คำว่าผม
“ฆาตกรเป็นผู้ชาย…ดูท่าจะเป็นลูกกตัญญูมาก”
“ความจริงเขาอาจจะไม่ใช่ผู้ชายก็ได้”ภูผาโผล่ออกมาทางหน้าต่างห้องตรงข้าม ฉันตกใจว่าเขารู้ได้ไงว่าฉันพูดอะไรอยู่
“เฮ้ย..นี่คุณ..ปิดเดี๋ยวนี้เลยนะ”ฉันขว้างของใส่เขา
“ให้ผมช่วยไหมล่ะ”
“ฉันไม่ต้องการให้ใครช่วย”ขณะนั้นเขาเดินมาที่ห้องฉัน เสียงเคาะประตูดัง
“คุณไม่ต้องมายุ่งได้ไหม..สถานีส่งฉันมาทำงาน..ไม่ได้มาหาคู่”
“ไม่เอาน่าเบบี๋ ฟังผมหน่อยสิ..”เขาจับฉันมาโอบกอดเข้าตัวเขา สายตาแพรวพราวของเขาทำให้ฉันอยากหลับตาลง ไม่อยากมอง ไม่อยากสบตาเขาเลยสักนิด
“ใคร..ใครคือเบบี๋ของคุณ..ฉันไม่ใช่”ฉันใช้ข้อศอกต่อยแขนเขาออกไป
“อย่าเลย..บอกมา..คุณชอบผมใช่ไหม..ตอนนั้นผมเห็นนะ..ตอนไปซื้อกระติกน่ะ”
“ฉันไม่ได้ชอบคุณ..แค่หลงตามภาษาผู้หญิง”ฉันยืนกอดอก หันออกไปทางหน้าต่าง
“ถ้าคุณอยากช่วยฉัน..คุณช่วยได้..แต่อย่าช่วยในทางรักนะ..ฉันไม่ชอบ”
“ยังจะปากแข็งอีก..ทำไม..ฉันจะชอบเธอไม่ได้เลยเหรอ”ฉันหนีขึ้นบนเตียง มันไม่รู้จะไปทางไหน ร่างกายอ่อนแอเมื่อเห็นเขา จากนั้นพอฉันไม่พูดอะไรเขาก็จูบฉันทีริมฝีปาก ฉันกลัวเขาจนทำอะไรไม่ถูก ส่งเสียงร้องไห้ไม่หยุด
“คุณร้องไห้ทำไม”เขาหยุดกะทันหัน มองที่นำ้ตากำลังสะอื้นอยู่ เขาปาดนำ้ตาแล้วหยุดทำสิ่งนั้นไป
“โอเค..ผมเข้าใจนะ..การได้เจอผู้หญิงครั้งแรก ได้เจอครั้งแรกล้วนเป็นแบบนี้ทุกคน..เอาล่ะ..ตอนนี้ฉันจะช่วยเธอเอง..เธอทำคนเดียวไม่น่าไหว..คนเดียวตายแน่”เขาหยิบกระดาษที่ฉันถืออยู่มาดู
“เอาเถอะ..นี่แค่หลักฐานแบบต้นๆ..เราต้องหาหลักฐานต่อไปอีก..ที่เธอเจอมีแค่นี่เหรอ..แล้วการจับมีดล่ะ..น่าจะตรวจดีเอ็นเอได้นะ”
“ไม่ได้สิ..ฆาตกรรอบคอบมาก..เขาใส่ถุงมือ เช็ดรอยเท้า เช็ดทุกอย่าง ทำให้มีหลักฐานแค่ชิ้นเดียว”เขากัดริมฝีปาก ในความคิดฉันก็กลัวว่าฆาตกรจะมาที่นี่เนื่องจากมันติดกัน หรือว่าอาจจะเกิดขึ้นที่เมืองของฉันก็เป็นได้ ฉันเริ่มใจไม่ดี กลัวว่าหมู่บ้านเมืองฉันถูกฆ่ากันหมด ฉันเริ่มโยกตัว กำหมัดอย่างแน่น ลำตัวของฉันเวียนไปมา เหมือนฉันจะเวียนหัว
“คุณ..เป็นอะไรไปเปล่า..เฮ้ย..คุณ”ฉันฟุบลงไปหน้าตักเขา
“คุณ..เป็นไรไหม”ฉันตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียง เขาจ้องมองฉันอย่างเป็นห่วง
“เมื่อกี้ฉันเป็นอะไร”
“คุณคงจะไม่ได้พักผ่อนสินะ..ผมให้หมอมาดู หมอบอกว่าคุณอาจคิดมากเกินไป..เป็นอะไรเปล่า..คุณคิดอะไรอยู่”
“ฉันคิดว่า..ฆาตกรจะฆ่าพ่อแม่ฉันไหม..กลัวมาก..ฉันจากพ่อแม่มาโดยไม่ได้บอกอะไรเลย ฉันเห็นว่าที่นี่เป็นป่า..ไม่น่าจะมีสัญญาณ”
“คิดมากเกินคุณ..เขาไม่ทำขนาดนั้นหรอก“
”คุณชื่ออะไรนะ..เรียกชื่อกันดีกว่า..ฉันเบื่อล่ะ“
”ชื่อ..ภูผา“
”ขอบคุณนะ..ฉันชื่อเอวา…ต่อจากนี้คุณเป็นแฟนฉันได้นะ..แต่ฉันจะพิสูจน์คุณก่อน..ว่าช่วยได้ไหม..ถ้าคุณทิ้งฉันโดนแน่“
”อุ๊ย..พูดจริงนะ..เยส..ผมมีแฟนแล้ว..เอาเลย..ผมพร้อมช่วยคุณเสมอ”ความมั่นใจของเขาลุกโชนขึ้นภายใน แสดงให้เห็นว่าเขาพร้อมที่จะเริ่มต้นวันใหม่กับเธอ
“อ่ะ..มา..เธอว่าคดีเป็นอย่างไร”เขาหยิบสมุดบันทึกของเขาขึ้นมาจดสิ่งที่เธอพูด ทั้งสองต่างคิดกันไปเรื่อย ทั้งที่มันยังไม่เกิดขึ้น
เช้าวันต่อมา ทั้งคู่เผลอนอนหลับบนเตียงเดียวกัน ฉันตื่นมาสูดอากาศยามเช้า หันมาภูผายังนอนหลับอยู่เลย แอบแกล้งเขาดีกว่า ฉันขึ้นไปบนตัวเขา ลูบขาเขาแล้วจิก เขาร้องเสียงดังครวญคราง ส่วนฉันหัวเราะร่าง เขาผลักฉันไปอยู่ข้างเขา
“โอ๊ย..อะไรของคุณเนี่ย..ผมเจ็บนะ..เราเผลอหลับไปตอนไหนเนี่ย..เฮ้ย..ฉันจดถึงไหนแล้ว”
“เอาน่าคุณ..เช้าอย่างนี้สูดอากาศสักหน่อยไหมล่ะ”ฉันเปิดข่าวทิ้งไว้ ริมฝีปากฉันจูบไปที่เขา เอนตัวเขานอนลงไป ยังไม่ทันจะลูบไล้โทรศัพท์ฉันเสียงดังขึ้น
“อะไรกันเนี่ย..ฮัลโหล”
“ช่วยด้วยครับ..มีเหยื่อโดนอีกแล้ว..ฆาตกรน่าจะเป็นคนเดียวกัน”
“อะไรนะ..ที่ไหนคะพี่”
“ที่เมืองที่เธออยู่ตอนนี้แหละ..ออกมาดูเร็ว”ฉันวางสายทันที จากนั้นรีบแต่งตัว เสยผมอย่างดีแล้วเดินลงไป
“คุณ..รอผมด้วย”เขาตามเธอไปโดยไม่ได้ใส่ชุดอะไร ใส่แค่กางเกงทำงาน
“อุ๊ย..กลางหน้าบ้านเธอเลย..เอ๊ะ..ฉันว่าล่ะ..ศพถูกลากมา..มีรอยลาก..คุณ..ทำไมไม่ใส่เสื้อ..อายเขา“
”อุ๊ย..ผมลืม..ขอไปใส่เสื้อก่อนนะ“เขากลับไปใส่เสื้อแล้วเดินลงมา
”จดให้ฉันหน่อยได้ไหม..เอาอย่างนี้..ศพเป็นฝ่ายพิสูจน์อักษร..ผู้หญิงอายุราว30ปี ถูกเฉือนหน้าอกด้วยดาบ มีดาบเล็กทิ้งอยู่ โอ้โห รอยเลือดไม่มีตรงดาบ เอาอีกแล้ว ฆาตกรรอบคอบมาก“ฉันรู้สึกหมั่นไส้ฆาตกรแล้วจริง ไม่น่าเชื่อเลยเหมือนมีการวางแผนมาอย่างดี เหตุการณ์น่าจะเกิดขึ้นตอนกลางคืน ฆาตกรอาศัยช่วงที่ไม่มีใครออกมาจากบ้าน แนบเนียนมาก”
“นี่ครับ..มีกระดาษด้วย..ฆาตกรจงใจทิ้งไว้เหรอครับ”
“คาดว่าน่าจะใช่ค่ะ..คุณ..เก็บไว้ด้วย..น่าจะเป็นรหัสแป้นพิมพ์อีกแล้ว”ทางการแพทย์เก็บศพไปชันสูตรก่อนจะเผา ฉันอยากจะขอร้องให้เขาส่งไปโรงพยาบาลเอกชนที่เพื่อนฉันทำงานอยู่ ซึ่งฉันจะเชื่อถือได้
“ฉันขอเสนอไปโรงพยาบาลเพื่อนฉันได้ไหม..ได้ผลที่ละเอียดก็ดีนะ”
“โรงพยาบาลเพื่อนคุณอยู่ไกลไหมครับ”
“ไม่ไกล..ไปตามที่อยู่นี่ได้เลย”ฉันยื่นนามบัตรให้รถมูลนิธิ พวกเขาพยักหน้าตามนั้นแล้วขับรถออกไป
“ไม่น่าเชื่อเลย..ฆาตกรเอาศพมาไว้กลางหน้าบ้านเด็กสาวคนนั้นเพื่อที่จะโยนความผิดให้เธอ..ฉันว่าไม่น่าทำแบบนี้กับเธอ..เธออยู่เฉยๆทำไมต้องมาทำร้ายเธอด้วย..กลับบ้านกันเถอะ..ไปดูหลักฐานกระดาษนี้กัน“
