ฉันเห็นเขาในห้องสมุด - ตอนที่ 31 มอบตัว โดย เพอนา @Plotteller

ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง

ฉันเห็นเขาในห้องสมุด - ตอนที่ 31 มอบตัว โดย เพอนา @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

เพอนา

เรื่องย่อ

เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ

จากใจนักเขียน

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ

****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด

สารบัญ

เนื้อหา

ตอนที่ 31 มอบตัว

ทันใดนั้นเองเอวากำลังนั่งเศร้าใจจดใจจ่ออยู่ หัวหน้าตำรวจเข้ามาทุบโต๊ะเธอจนเธอสะดุ้งใส่ เขากล่าวเทศน์ไปอยู่นาน ลูกน้องคนอื่นที่กำลังนั่งทำงานคอยจดบันทึกประจำวันให้กับคนที่มาแจ้งความ พวกเขาต่างฟังไม่รู้เรื่องคิดจะบอกหัวหน้าไม่ได้เพราะกลัวจะระแวงใส่แบบนี้

ระหว่างนั้นเองบรรณารักษ์เดินออกไป ภูผาให้เจ้าหน้าที่คอยจับไว้ แต่เธอกลับเดินไปหาตำรวจในห้องสืบสวน

“พอเถอะค่ะ สงสารน้องเขา ตำรวจคะ ฉันเป็นคนร้ายเองค่ะ ฉันไม่ได้แขนขาพิการค่ะ ฉันโกหกคุณ ฉันจ้างคนมาฆ่ามันค่ะเพราะว่ามันทำให้ฉันเสียอนาคต”

“จริงเหรอครับคุณ งั้นผมขอจับคุณนะครับ และผมจะให้คุณไปอยู่ในห้องขังของผู้ที่ต้องประหารชีวิตนะครับ เพราะเรื่องนี้ญาติไม่ยอม”

“ได้ค่ะ จับฉันไปเลยค่ะ”

“ขอบคุณมากนะภูผา”

“เห็นไหมล่ะ เพื่อแฟนฉันทำได้เสมอ”

“เดี๋ยว เป็นแฟนกันเหรอ ฉันบอกกี่ครั้งและว่า...”หัวหน้าตำรวจชี้หน้าเธอ เธอยกสองมือขึ้นให้เขาเบาลง

“ขอโทษทีค่ะ พอดีหนูพยายามบอกกับเขาแล้วว่าไม่อยากมีแฟน แต่เขาก็ทำจนได้ค่ะ ไปก่อนนะคะ เลิกงานแล้วค่ะ”เธอชูนาฬิกาข้อมือให้หัวหน้าดูเป็นเวลาสี่โมงเย็นเป๊ะ

ทั้งสองเดินทางกลับบ้าน ระหว่างนั้นหัวหน้าตำรวจแอบอิจฉาเธอไม่เบาที่เห็นเธอสวีทกับแฟน มันทำให้นึกถึงตอนที่สมัยเขายังเป็นหนุ่มสาว