ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
ภูผาออกตัวไปกับเพื่อนตำรวจหลายคัน คันแรกนำหน้าเป็นเพื่อนภูผา เมื่อเห็นเธอขับรถไป เขาสั่งให้เพื่อนปาดหน้าทันที
“คุณครับ ออกมาเลยครับ นี่รถของราชการนะครับ ใช้มั่วซั่วไม่ได้”ตำรวจลงมาเคาะประตู จากนั้นเธอเปิดกระจก
“อะไร ทำไมฉันจะทำไม่ได้ คุณมาจับฉันทำไม ไปจับอีนางเอกโน่น ไอ้มณีจันทร์ มันยังไม่พอนะ มีลงรูปถ่ายสตอรี่ได้เป็นดาราแล้ว ฉันล่ะอิจฉามันจริงๆ”
“แต่คุณไม่ควรต่อว่าเขายังงั้นนะครับ เขามีชีวิตที่ดีเราควรยินดีกับเขา”มิวนิกกระโดดลงจากรถ หนีตำรวจไปอย่างสุดชีวิตแต่สุดท้ายก็จับได้
“ขนาดแฟนคุณยังยอมรับเลย ทำไมคุณทำแบบนี้ล่ะครับ”
“ฉันไม่อยากโดนตำรวจจับ กลัวว่าจะไม่มีงานทำ”
“ก็คุณทำแบบเนี่ย ใครจะรับคุณล่ะครับ ถ้าไม่รู้จักยินดีกับคนอื่น พอเขาได้ดีก็ไปทำร้ายเขา”ภูผาเดินจูงมือเธอขึ้นรถ ส่งเธอไปยังเรือนจำ
“ก่อนหน้าเนี้ย ฉันได้ไปประกวดนางงามของจังหวัด ระหว่างนั้นหนึ่งเดือนกรรมการให้แสดงความสามารถพิเศษออกมา จะเป็นอะไรก็ได้ ฉันได้แบทเทิลคู่กับเธอ ซึ่งกรรมการให้ขึ้นมาทีละสองคน ฉันได้แสดงเป็นคนแรก ความสามารถของฉันคือร้องเพลง พูดภาษาต่างประเทศ เหตุผลนี้แหละทำให้ฉันอยากจะฆ่ามัน แต่ทำไม่ได้ ฉันเลยฆ่าพวกสำนักพิมพ์งี่เง่าที่จ้างมันไปแสดงหนัง อ้อ แล้วอีกอย่างฉันอยากจะฆ่าผู้กำกับด้วย ถ้าพวกแกไม่มายุ่งไปซะก่อน” ตำรวจทั้งสองคนที่จับมาส่งเธอในเรือนจำต่างยืนฟังด้วยท่าทางที่ปากบึ้ง ไม่คิดเลยว่าจะต้องทำขนาดนี้ หลังจากนั้นเขาเดินหันหลังกลับไปขึ้นรถ ขณะนั้นเองมิวนิกส่งเสียงร้องเรียกให้ตำรวจมาช่วยออกไปจนไม่มีแรงพูด
“ฉันน่ะเป็นนักแสดงที่ใครต่างชื่นชอบ ฉันไม่น่าทำแบบนั้นจริง แต่ทำไมกรรมการถึงเลือกยัยมณีจันทร์นั่น ฉันร้องเพลงเพราะอยู่ ภาษาก็ได้ ฉันร้องเพลงจีนได้นะ มันทำอะไรได้นะ อยากรู้ เมื่อตอนที่เขากล่าวรีวิวเสร็จก็ให้ฉันออกไปได้เลย เธอมีความสามารถอะไร”มิวนิกทำหน้างึมงำ น้ำตาเธอไหลออกมาท่ามกลางผู้คนที่อยู่ในคุกสามคนรวมเธอด้วย
คุณป้าคนหนึ่งเดินมาหาเธอด้วยวาจาดี ถามว่าเป็นอะไรไป อย่านั่งร้องไห้ไปเลย ไม่ใช่ว่าร้องไห้แล้วเขาจะปล่อย มันช่วยอะไรไม่ได้
“จริงๆหนูไม่ได้อยากจะร้องไห้ค่ะ เพียงแค่อยากระบายมันออกมา”
“หนูมีอะไรบอกพวกป้าได้นะลูก ทำไมถึงถูกจับล่ะ นี่หนูยังดูวัยรุ่นอยู่เลยนะ”
“ใช่ค่ะ หนูไปฆ่าคนมาค่ะ ตอนนี้หนูยังไม่เจอแฟนหนูเลย(เธอหันมองซ้ายขวา) แต่ปล่อยเขาเถอะค่ะ หนูไม่อยากสนใจเขาแล้ว เขาหลอกลวงหนูให้ติดหนี้หลักล้าน”เธอมองดูรอบห้องขัง ห้องขังข้างๆมีผู้ชายถึงห้าคน เธอรู้สึกโชคดีมากที่ในห้องตนนอนกันสามคน
“โล่งอก นี่ห้องเรามีสามคนเหรอคะ”
“ไม่จ๊ะ ห้องเรามีห้าคน อีกสองคนไปอาบน้ำ อ้อ ห้องน้ำมีแค่สองห้องน่ะ แยกชายหญิง” เธอรู้สึกหงุดหงิดชอบกล ไม่สบายตัวเอาซะเลย
“อยู่ไปก่อนนะหนู ถ้าทำดีเมื่อไรเดี๋ยวเขาก็ปล่อยออกไป”
“มันไม่ง่ายสิคะ ขังตลอดชีวิต แล้วว่าจะจับประหารด้วยเพราะครอบครัวของผู้ตายไม่ยอมค่ะ”
“หนูไปทำอะไรมา ไปฆ่าคนมากี่คนเนี่ย”
“ประมาณสี่คนได้ค่ะ”
“โอ้โห ป้ายังไม่ทำขนาดนั้นเลยลูก พวกป้ามาอยู่ในนี้แค่ติดพนัน เดี๋ยวรอหนึ่งปีป้าจะไปเปิดธุรกิจร้านนวดแผนไทยแล้ว”
“โอ้ว ดีมากเลยค่ะคุณป้า ดีเลย”เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง
“หนู ไม่ต้องร้องลูก”
“หนูกลัวตายนี่คะ”
“แล้วจะทำเขาทำไมล่ะ อดทนหน่อย ประกวดไม่ได้ก็ไปหาอย่างอื่นทำเอาก็ได้ ป้าต้องขอโทษด้วยนะลูก ศาลน่ะเขาตัดสินคำไหนคำนั้น”
มิวนิกนั่งลงไปบนพื้นห้อง เมื่อป้าเรียกให้ไปอาบน้ำเธอกลับไม่ไป เธอนั่งเหมือนนั่งคอยอะไรสักอย่างจนหลับไป
เมื่อตื่นเช้ามาเจ้าหน้าที่พาทุกคนไปรับประทานอาหารเช้า ซึ่งวันนี้มีของเยอะแยะยิ่งกว่าศูนย์อาหารที่อื่นก็ว่าได้ มิวนิกตัวสั่นเนื่องจากกลัวผู้ชายที่ส่งยิ้มมาให้เธอ
“ไอ้หนู เอาอะไรลูก”
“อ้อ เด็กใหม่ล่ะสิ ฉันตักให้นะ ช้อนส้อมอยู่ข้างหลังนะลูก”เธอนั่งกินกับป้าที่อยู่ห้องเดียวกับเธอ
“นี่ป้าจะออกวันไหนเหรอคะ”
“วันพรุ่งนี้แล้ว ป้าจะไปแล้วล่ะ หนูก็ดูแลตัวเองดีๆนะ ชาติหน้าเกิดมาอย่าทำอีกนะ มันไม่ดี”