ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ภูผาเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว เอวาตามเขาไป เธอบอกทางให้เขาจนถึงจุดหมาย บ้านรูปทรงสามเหลี่ยมเหมือนบ้านทั่วไป ความห่างของแต่ละบ้านพอกัน ฝาผนังข้างนอกสีขาวสลับดำ แต่ละบ้านมีแบบเหมือนกัน
ทั้งสองกดกริ่งหน้าบ้านไปสองครั้ง ไม่มีใครออกมาสักที รอไปได้สามสิบวินาทีมีผู้หญิงออกมาซึ่งไม่รู้ว่าเป็นใคร
“มาหาใครคะ”เธอถามขณะเดินลงบันได
“นี่ใช่บ้านมณีจันทร์ไหมคะ”
“อ้อ เธอหมายถึงบ้านคนมาใหม่ใช่ป่ะ อยู่หลังริมเลย”
“ขอบคุณมากค่ะ”
ภูผาขับไปจนสุดซอยส่วนเอวาอาสาเดินไปเอง เธอกดกริ่งหน้าบ้านรอไปนานหนึ่งนาทีก็ไม่มีใครออกมา
“เอ๊ะ ทำไมไม่มีใครออกมาเลยล่ะ”ภูผาเท้าเอวใส่หน้าเธอ
“นั่นสิคะ ฉันว่านะมันแปลกแล้วนะ ประตูไม่มีการปิดเรียบร้อย ปกติถ้าออกจากบ้านรถจะไม่อยู่ แต่นี่ยังอยู่กับที่ งั้นก็แปลว่า เธอโดนลักพาตัว”
“เฮ้ย ไม่เอาน่า ขนาดนั้นเลยเหรอ เมืองของเธอมีแบบนี้ด้วยเหรอ”
“ก็ไม่หรอก ไม่ค่อยมีคนแบบนี้ด้วยซ้ำ เพิ่งจะมีก็ตอนนี้แหละ”
“ไอ้บ้านหลังนั้นแน่เลย หลังที่เราไปกดกริ่งผิดน่ะ ใช่ไหม ไปกัน”ภูผาจูงมือเธอแล้ววิ่งไปบ้านหลังนั้น เขายื่นมือกดกริ่งอีกครั้ง คราวนี้รอไปสองนาทีไม่มีการตอบรับกลับมา
“ประตูบ้านก็เปิดนะ เกิดอะไรขึ้น”ภูผาปีนรั้วเข้าบ้านไปอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาเลื่อนประตูเพื่อเปิดออกให้เอวาเข้ามา เมื่อเข้ามาในบ้านก็ได้พบกับรูปภาพครอบครัวหนึ่ง คาดว่าบ้านนี้น่าจะอยู่ด้วยกันสี่คน เขาเดินดูรอบบ้านไม่มีวี่แววว่าจะมีอะไรสักนิด แม้แต่คนก็ไม่ออกมาให้เห็น
“คุณเข้ามาในบ้านได้ไง ถ้าไม่ได้รับการอนุญาตจะถือว่าบุกรุกนะ”
“คือบ้านน่ะ ประตูไม่ได้ล็อค”
“แต่คุณก็ไม่ควรเข้ามานะรู้ไหม รอหน้าบ้านไม่ดีกว่าเหรอ”
“คุณจะให้ผมรอไปหลายนาทีงั้นเหรอ ร้อนจะตาย”เขาพูดขึ้นเสียงใส่เธอจนเธอไม่กล้าพูดต่ออีก ภูผาเดินแวะห้องโน้นนี่ไปเรื่อย ทั้งห้องน้ำห้องนั่งเล่นจนไปถึงห้องนอน ทันใดนั้นเองเมื่อเขาเปิดห้องครัวก็ได้เจอมณีจันทร์เข้ากำลังนอนสลบอยู่
“ให้ตายเถอะ มณีจันทร์อยู่นี่ เธอ มานี่เร็ว คุณครับ ตื่น ตื่นได้แล้ว เอวา มาช่วยกัน”ทั้งสองช่วยพยุงเธอออกไปจากบ้าน
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น แฟนฉันไปไหน”
“ไว้ค่อยคุยทีหลัง ตอนนี้ออกไปก่อน”ขณะนั้นเองภูผาเดินส่งเธอยังไม่ถึงหน้าประตู เจ้าของบ้านก็โผล่ขึ้นทางประตูหน้าบ้าน
“พวกเธอจะยอมไป หรือว่า จะให้ฉันฆ่าเธออีกคน”หญิงสาวพูดขึ้น
“ผมว่าเราคุยกันดีๆนะครับ มีอะไรค่อยคุยกัน ผมและเธอเป็นตำรวจนะครับ”
“เป็นตำรวจแล้วยังไงต่อ ช่วยอะไรได้บ้าง”
“ช่วยจับคนร้ายไงครับ ถ้าคุณเป็นคนดีผมไม่จับคุณหรอก แต่เนี่ยคุณลักพาตัวเพื่อนผมทำไม แล้วเพื่อนผมอีกคนไปไหน”
“อะไรกัน ฉันไม่ได้ทำ”เธอส่ายหน้าแล้วยังแสดงอาการร้อนรนใส่
“ในบ้านมีคุณคนเดียวงั้นหรือ คุณอยู่กับใคร”
“ฉันอยู่คนเดียว นี่เธอเข้ามาบ้านฉันใช่ไหม ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”เธอขว้างกระสอบปุ๋ยใส่ภูผาจนตัวเขาเปื้อนไปหมด
“เข้าไปคุยกันในบ้านนะครับ อย่าทำอย่างนี้เลย เอวา พามณีจันทร์ไปบ้านเธอนะ ไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”
ว่าแล้วเธอก็พามณีจันทร์ไปสงบสติอารมณ์ที่บ้าน ส่วนภูผาพาหญิงสาวไปเข้าบ้านกับเธอ
“เอาล่ะ คุณขังเธอทำไม”
“ฉันเห็นเธอมาใหม่ เลยอยากแกล้ง”
“แล้วแฟนเธอไปไหน ที่เป็นนกกาน่ะ”
“ฉันไม่รู้ ฉันไม่เห็นรู้จักเลย ฉันเห็นเธอคนเดียวนะ ออกมารดน้ำต้นไม้ก็เห็นเธอคนเดียวตลอด”
“ไม่หรอก นกกาน่ะบินไปหาของกินซะมากกว่า ฉันลืมไป ขอโทษทีนะที่สงสัยคุณ แต่อย่าแกล้งเธอแบบนี้จะได้ไหม ไม่เห็นเหรอเธอตกใจมาก”
“โอเคค่ะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”
“รับปากแล้วนะครับ ผมไปแล้วครับ ขอโทษที่รบกวน”จากนั้นภูผาเดินออกไปจากบ้านเธอ มุ่งตรงไปบ้านมณีจันทร์ เธอนั่งร้องไห้ไม่หยุดเนื่องจากตื่นมาแล้วไม่เห็นแฟนเธอ
