ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
ตื่นเช้าขึ้นมาสำหรับฉันคิดว่ามันเป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง ขณะนี้ยังไขคดีไม่ได้เลยแล้วฉันจะได้เรื่องไหม เอวาลุกจากที่นอน คิดถึงช่วงเวลาที่เด็กผู้หญิงเลี้ยงนกกา ความเชื่อของนกกา ใครก็ว่ามันไม่ดี ความจริงฉันก็ไม่เห็นมันจะทำร้ายอะไรเลย
“นกกางั้นเหรอ มีสองตัว ถ้ามันพูดได้มันอาจจะบอกอะไรเราได้ บ้า ฉันคิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย”เธอพูดเสียงดังจนภูผาตื่นขึ้น เขาขยี้ตาโวยวายใส่เธอราวกับไปรบกวนฝันของเขา
“คุณ เสียงดังอะไรเนี่ย ผมกำลังฝันดีอยู่เลย”เธอมองเขาด้วยสายตาที่แสดงความเห็นใจหรือขอโทษขณะที่เขาลุกขึ้นจากเตียง
“นี่คุณมานอนกับฉันกี่วันแล้วเนี่ย”
“ก็ไม่รู้สิ ผมเผลอหลับตลอดเลยระหว่างสืบคดี จนกลายเป็นว่าผมจะเป็นแฟนคุณไปแล้ว แม่ถามฉันใหญ่เลยว่า แอบไปมีแฟนสาวตำรวจเหรอ”
“คุณก็บอกไปสิว่า เราแค่ช่วยทำงานกัน”
“ผมบอกไปแล้ว งั้นผมขอกลับก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะแหย่ผมเล่นอีก ถ้าคุณมีอะไรก็โทรมานะ”
“ได้สิ เดี๋ยวฉันโทรไป”ภูผาเดินออกไปจากห้องฉัน
ฉันมาคิดดูแล้วฉันอยากไปบ้านเธออีกครั้ง เอวาตัดสินใจเดินออกมาด้วยชุดนอนที่ยังไม่อาบน้ำ เธอคงรู้ว่าไม่มีใครว่าเธอหรอก เธอเดินไปจนถึงบ้านเด็กผู้หญิงกำลังนั่งกินข้าวกับแม่ กับข้าวเป็นน้ำพริกกะปิเช่นเดิม
“โอ้ สวัสดีค่ะ กินแบบนี้ทุกวันไม่เบื่อเหรอคะ”
“ไม่เบื่อจ้า กินแบบนี้ดีแล้ว บำรุงสุขภาพ แต่ละวันผักจะแตกต่างกันไป แล้วหนูล่ะกินอะไรมายัง ฉันไปตักข้าวให้ไหม”
“ไม่ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ หนูไม่หิว”เอวาส่ายหน้าเงอะงะ เธอก้มตัวไปนั่งควานถามหานกกาที่เด็กผู้หญิงเลี้ยง
“วันนี้นกกาไม่มาเหรอ”เด็กผู้หญิงอำอึ้งตาโตใส่เธอ
“วันนี้น่ะเหรอ ไม่รู้ เขาคงไปหากินที่อื่นแล้วล่ะ คงเห็นฉันหายไปนาน”
“ว่าอย่างนั้นแหละนะ ฉันว่าที่ฉันมาที่นี่เพราะคิดว่านกกาอาจจะบอกอะไรฉันได้เกี่ยวกับคดีนี้ แต่ใครจะไปเชื่อกันล่ะ ว่าเขาพูดได้”เอวาพูดพึมพำว่าเป็นไปไม่ได้
“อะไรที่ว่าเป็นไปไม่ได้ค่ะ พวกนั้นเคยพูดกับหนูนะคะ(เอวาเงยหน้าขึ้นมา เธอตกใจกับสิ่งที่หญิงสาวพูด) จริงๆแล้วเขาไม่ได้หายไปค่ะ หนูขอโทษด้วยค่ะที่โกหก ตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอนของหนูตัวเดียว ส่วนอีกตัวเพื่อนเขาได้ตายไปแล้วค่ะเพราะถูกยิง”
“อะไรนะ ยิงทำไม ทำไมต้องยิงด้วย”
“ไม่เข้าใจเหมือนกันค่ะ หนูถามเขาแล้วบอกว่า ที่ยิงเพราะชอบมาปั่นประสาทชาวบ้าน มาเป็นลางร้ายให้”ฉันคิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นเช่นนี้ คนเราคิดอะไรก็ว่าเขาผิดหมด ทั้งที่สัตว์พวกนี้ไม่ได้รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ
“พาไปดูนกกาอีกตัวหนึ่งสิ ได้ไหม”
“ได้ค่ะ”ฉันเดินตามเธอไปในห้องนอน เธอพาฉันขึ้นบันไดไปอีก ฉันแปลกใจมาก ขนาดนี้เป็นบ้านที่มีใต้ถุนยกสูงแล้วยังจะมีบันได้ให้ขึ้นไปชั้นสองอีก แปลกยังกับว่าเป็นบ้านเวทมนตร์ เธอเปิดประตูห้องพร้อมบอกว่าถึงแล้ว
ผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้สูงใหญ่ มีผ้าพรมพาดที่นั่ง แต่งตัวเสื้อสีดำชุดสูทมีขนที่แขนเหมือนขนนกกำลังนั่งอ่านหนังสือเชาวน์ปัญญา มณีจันทร์เดินเข้าไปหา เธอจับที่แขนเขาหลังจากนั้นก็จูบกัน เธอนั่งตักเขาตบไหล่ปลอบใจ ไม่รู้เขาคุยอะไรกันฉันได้ยินเป็นเสียงกระซิบ เมื่อเธอพูดจบเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่คม ลึกลับน่าเกรงขามเดินมาหาฉัน ให้ตายเถอะ ฉันเพิ่งจะเห็นปีกที่ใหญ่มากของเขา ปีกเขาสีดำดูเหมือนเหยี่ยว
“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณตำรวจ”
“เปล่าค่ะ ฉันแค่อยากรู้ว่าคุณน่ะจะช่วยฉันสืบคดีได้ไหม”เอวาสีหน้าไม่ดีเอาซะเลย เธอกลัวเขาอย่างสุดขีด หญิงสาวเข้ามาห้ามเขาจนฉันเกือบไปแล้ว
“นั่ง นั่งเถอะคุณ”
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะ เขาเป็นอย่างนี้แหละ เอาล่ะคุณจะถามอะไรเขาล่ะ เชิญนั่งบนเตียงฉันได้นะ เขาไม่ทำอะไรแค่สงสัยน่ะ”ฉันเดินไปนั่งตามที่เธอบอก มือและเท้าของฉันเริ่มเกร็ง มณีจันทร์เดินออกไปทันทีท่าทางเธอคงจะหิวข้าวอยู่
“ขอโทษด้วยนะ ฉันคงตกใจไปหน่อย ฉันไม่เคยเห็นนกจะแปลงร่างเป็นคนแบบนี้มาก่อน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า”