ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
เอวาคิดอะไรออกบางอย่าง เธอนั่งรวบรวมคดีบนโต๊ะนั่งเล่น มีรูปถ่ายที่เธอถ่ายมา บางรูปได้จากนักสืบคนอื่นบ้าง หลังจากนั้นภูผาเอารูปออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเขาบ้าง
“อะไรน่ะเอวา เธอนึกอะไรออกงั้นหรือ”ภูผาขณะเห็นเอวาลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมทั้งชูนิ้วชี้เหมือนจะคิดอะไรออก
“ฉันว่าฉันนึกอะไรออกบางอย่าง คนร้ายอาจจะหยิบอาวุธใกล้ตัวมา”
“โธ่เอ๊ย แค่นี้เองเหรอ”เขายิ้มเจื่อนๆ
“ไม่หรอก เรามารวบรวมคดีกันไหม ถึงจะไม่ได้อะไรมากก็เถอะ”
“เอาสิ ไหนๆก็มาถึงนี่แล้ว”ฉันพยายามสังเกตรูปบนโต๊ะ รูปแรกคือ รอยเลือดที่หน้าอกเป็นของศพแรก ฉันเคาะปากกาที่รูปหลายครั้ง ภูผาได้แต่งงว่าฉันทำอะไรนักหนา ฉันจึงบอกไปว่า
“ศพแรกมีรอยกระสุนที่หัวใจแสดงว่าคนร้ายใช้อาวุธแทงพร้อมกัน”
“ใช่เหรอคุณ คนบ้าอะไรทำแบบนั้น”
“ทำได้นะ ในเมื่อเรามีสองมือก็ทำได้”ภูผาไม่เชื่อฉัน เขาจึงหยิบปากกาที่อยู่ในกระเป๋าฉันมาจับพร้อมกันและเขียนไปพร้อมกัน สุดท้ายมันทำให้เขียนไม่เสมอกันไปคนละทิศทาง
“พอเถอะคุณ มันไม่ใช่แบบนั้น ฉันว่าอันเนี้ยฆาตกรคงมีความสามารถพิเศษอ่ะ ว่าไหม”
“คุณดูออกอย่างไรว่าแทงพร้อมกัน”
“น่าจะเป็นเพราะว่าคนร้ายพยายามอยากให้ตำรวจเข้าใจผิดว่าเขาถนัดทำมือไหนกันแน่ หรือไม่ก็คนร้ายอาจจะข่มขู่ศพแล้วรู้สึกหมั่นไส้ อยากจะแก้แค้น จึงแทงไปแบบไม่เลือก ถ้าไม่เชื่อนะคุณลองคิดดูสิว่า ถ้าเราอยากจะแก้แค้นใครสักคนที่มันพูดไม่ดีกับเรา ทำร้ายหัวใจเราคุณจะทำอย่างไร ถ้าภาษาผู้ชายคงจะปาข้าวของสินะ”
“ใช่ คงงั้น ไม่น่าเชื่อเลย คุณสุดยอดมาก นี่แหละมั้งตำรวจถึงบอกว่าคุณไขคดีเจ๋งเป็นที่หนึ่ง”
“เดี๋ยว คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไขคดีเก่ง”ฉันยกปากกาจิ้มที่ปากเขาแถมยังจ้องไปที่หน้าเขาแบบเพ่งสายตาทำให้เขาหยุดนิ่ง แทบจะตอบอะไรไม่ถูก
“เธอดังขนาดนี้ใครเขาก็รู้ไปหมด”
“อะไรกัน นี่ฉันดังขนาดนั้นเชียวเรอะ ฉันยังไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”ฉันนั่งที่เดิม ได้แต่พูดจาออกมาว่า ไม่ ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น มันเป็นไปไม่ได้ แต่เขากลับคำพูด
“มันเป็นไปได้ เธอนี่เก่งมากเลยนะ นี่ถ้าคนอื่นยังคิดไม่ได้แบบเธอเลย”
“เอาเถอะน่า มาต่อกันเลย ศพที่สองต่อกัน”ฉันมาดูว่าศพที่สอง ทั้งในรูปถ่ายและหลักฐาน ดูจากตรงนั้นไม่มีดาบเลย มันเป็นไปไม่ได้ หรือว่าชาวสวนจะใช้สิ่งนี้กรีดยาง มันไม่น่าใช่นะ ปกติฉันจะเห็นใช้มีดอีโต้มากกว่า
“ใช้ดาบเฉือนไม่ได้เหรอ”
“ไม่ค่อยเห็นนะ”
ฉันก้มหน้าดูรูปต่อไป พยายามดูคำใบ้ไปด้วย หลังจากที่ฉันดูไปนานๆจนซึม คิดอะไรไม่ออก ไม่รู้ว่าคนร้ายจะฆ่าต่ออีกไหม คือฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆแต่ก็เดาไม่ออกว่า คนต่อไปจะเป็นใคร ฉันกลัวมากขึ้นทุกวัน กลัวว่ามันจะเป็นตัวฉันเอง ต่อไปนี้ฉันคงต้องปิดประตูบ้านให้สนิทแล้ว
“ถ้าคุณยังคิดอะไรได้อีกก็บอกมาได้นะ ผมจะได้ช่วยจด ตอนนี้ผมขอนอนก่อนนะ ไปล่ะ”เขาอ้าปากหาวแล้วลงตัวไปที่เตียง นอนกลางท่าสบายโดยไม่เว้นที่ให้ฉัน
“คุณ แบ่งที่ให้ฉันหน่อย ฉันจะนอนบ้าง”เขาไม่ฟังฉัน แต่พอฉันหันหลังเขากลับดึงตัวฉันมาใกล้เขาแล้วนอนลงไปด้วยกัน
“เราก็มานอนกอดไปด้วยกันเลยสิ”
“ไม่เอา ปล่อยฉัน ฉันอึดอัด คุณก็...”ฉันเอามือเขาออกจากตัว แต่เขาก็ยังจับไปที่เดิมจนฉันนอนหลับไป