ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
“คุณ ฉันว่ามันแปลกนะ ดูจากพฤติกรรมสิ เหงื่อตก แล้วที่แปลกกว่านั้นบ้านเขาสะอาดมาก”
“เขาคงเป็นคนสะอาด เจ้าระเบียบมั้ง เธอคิดอะไรมาก”
“จะไม่ให้คิดมากได้ไง คนร้ายก็ทำแบบนี้”ความคิดของฉันมันฟังดูเหมือนกล้องที่คอยจับภาพผิด
“เรายังไม่ได้ผลดีเอ็นเอเลย ค่อยยืนยัน เราแค่มาเก็บข้อมูลเฉย รอเพื่อนคุณไปก่อนละกันนะโอเคไหม”ความคิดของเขาเหมือนนักสืบที่จะคอยรวบรวมหลักฐานให้เสร็จ แล้วสรุปคดีออกมาได้อย่างชัดเจน สำหรับฉันคิดว่าเขาเก่งกว่าฉันเสียอีก
ในระหว่างที่เราสองคนอยู่บนรถ ฉันได้บอกทางไปบ้านพ่อแม่ของฉัน เมื่อมาถึงบ้านพวกเขาต้อนรับภูผาอย่างดี พวกเขาไม่สนใจว่าฉันจะมีเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย เมื่อฉันย่างก้าวเข้ามาในบ้าน แทบจะจำภาพเก่าในบ้านไม่เลย คุณแม่เปลี่ยนมุมบ้านไปหมดไม่เหมือนแต่ก่อน แม้แต่ห้องนอนฉันกลายเป็นห้องเก็บของไปแล้ว
ฉันได้นั่งกินข้าวพร้อมกับพวกเขาอีกครั้ง ภูผากินอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนไม่เคยกินมาก่อน หลังจากนั้นทุกคนกินเสร็จ ฉันแปลกใจที่แม่บอกจะเก็บจานเอง คงเป็นเพราะเห็นเราทำงานเหนื่อยทุกวัน
“วันนี้กลับแล้ว คดีเสร็จแล้วเหรอ”คุณพ่อถามฉัน
“ยังค่ะ แค่แวะมาหาเฉยๆค่ะ แต่เดี๋ยวจะกลับแล้ว”เมื่อฉันพูดแบบนี้พ่อทำหน้านิ่งใส่ฉัน เขาคิดว่าฉันจะมาอยู่นานแต่กลับไม่ใช่
ต่อจากนั้นฉันเดินออกไปพร้อมกับเขา บอกลาพ่อกับแม่ เขาบอกลาฉันแบบไม่มีน้ำตาเพราะรู้ดีว่าฉันเริ่มโตแล้ว
“ผมชอบเมืองของคุณจัง ดูสิ ในตลาดผักผลไม้ก็สดมากทุกร้าน เนื้อสัตว์สดทุกอย่าง มันช่างดีจริงๆ”ความรู้สึกของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจปราบปลื้ม
“มันดูดีใช่ไหมล่ะ ดูสงบดี ไม่มีพิษภัยอะไรด้วย”
“แต่ทำไมถึงมีการฆ่ากันล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้ คนบ้าล่ะมั้งที่ทำ”ฉันแอบหัวเราะเบาๆ
ทั้งสองได้ขับมาถึงหอพักเรือนไทย ชาวบ้านตัดหน้ารถไปที่ไหนแห่งหนึ่ง เธอบอกให้ภูผาตามไปเพราะกลัวจะเกิดเรื่องกับเด็กผู้หญิงคนนั้น แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด กลายเป็นว่าชาวบ้านไปอีกบ้านหนึ่งคาดเดาว่าน่าจะเป็นบ้านผู้หญิงแก่ ฉันกับภูผาลงจากรถเพื่อไปห้ามพวกเขา สุดท้ายก็ไม่ได้ผล
“ชาวบ้านพวกนี้เอาแต่ใจมาก”ฉันส่ายหน้าแล้วทำเสียงกัดฟัน
“ฉันว่านะ ปล่อยเขาไป อย่างน้อยเขาไม่ได้ทำร้ายเด็กคนนั้นแล้ว”ฉันทนไม่ไหว ไม่ฟังคำพูดเขา มองหันซ้ายขวาหน้าหลังเหมือนพยายามหาอาวุธจนทำให้จู่ๆฉันนึกอะไรออกขึ้นมา
“เธอ ฉันว่าฉันรู้แล้ว ไปที่หอเรือนกัน”ฉันลากมือเขาไปโดยไม่สนใจรถ
“อ้าว คุณ เดี๋ยว รถล่ะ”
“ช่างมันเถอะ อยู่แค่นี้เอง”ฉันเดินออกไปจากรถอย่างไม่เกรงกลัวใคร ชาวบ้านพวกนั้นยิ่งฉันห้ามก็ยิ่งไม่ฟัง พวกเขายังทำร้ายฉันด้วย ภูผาเข้ามาห้าม พูดเสียงดังจนชาวบ้านต้องถอยหนี
“ผมบอกแล้วใช่ไหม ว่าอย่าไปยุ่งกับคนที่เขาไม่รู้เรื่อง”เขายืนกรานข้างหน้าฉัน แสดงความปกป้องอย่างเมเปี่ยม ในความคิดฉันเขาเป็นสุภาพบุรุษที่ดีงามมากแต่ก็ไม่ใช่เสมอไป พอชาวบ้านออกไปเขาถอยห่างไม่มีการช่วยฉันลุกขึ้นมา ฉันจึงต้องลุกขึ้นเอง
ฉันกับภูผาเดินทางไปหอพักเรือนไทย แต่ภูผารู้สึกเป็นห่วงฉันจึงขออยู่ด้วย เขาทำทุกอย่าง ทั้งจัดที่นอนเอง เอากระเป๋าย้ายเข้ามาวาง
“เราจะอยู่กันสองคนที่นี่นะ อย่ากลัวไปเลย”เขาจับหัวฉัน สีหน้าฉันก็เชื่อเขาจนสนิทว่าเขาต้องดูแลฉันได้ หลังจากนั้นอีกสิบนาทีฉันจะนอนพักสักหน่อยแต่ยังไม่ทันจะนอน พอร์ชโทรหาฉัน