ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
เอวาเดินทางกลับบ้าน พอเธอจะเปิดประตูเธอมองซ้ายขวาว่ามีใครตามมาไหม เธอมองไปทางซ้ายนานมาก จนหันขวับมาทางขวาได้เจอกับภูผามาขออยู่กับเธอ
“คุณ ฉันไม่เอาแล้วนะ คุณจะมาทำอะไรที่บ้านฉัน”เธอรีบวิ่งเข้าบ้านแล้วปิดประตูเข้าบ้าน ปล่อยให้เขานอนข้างนอกจนโดนยุงกัด
21:00 น.
“คุณ ให้ผมเข้าไปเถอะนะ ผมโดนยุงกัดแล้วเนี่ย คุณไม่สงสารผมบ้างเหรอ”เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ออดอ้อนใส่เธอ จากนั้นเอวาเปิดผ้าม่านออก มองหน้าเขาพักหนึ่ง
“เร็วสิคุณ ยุงกัดไปหมด”เธอยอมเปิดให้เขา ภูผาจกพุ่งเข้ากอดตัวเธอทันที
“ทำไมล่ะคุณ ทำไม่ได้เหรอ เราเป็นแฟนกันแล้วนะ คุณ คุณ”เธอสะบัดมือออกใส่ตัวเขา อีกทั้งเตะต่อยแล้วปิดประตูห้องนอน แต่เขาไม่มีความรู้สึกเจ็บปวด บอกว่ามันดูสนุกดี
“คุณนี่มันเหลือเกินเนาะ ลึกลับ สุขุม ผู้หญิงแบบนี้แหละผมชอบ”
เสียงของภูผาเงียบไปครึ่งชั่วโมง เขานั่งเล่นโทรศัพท์ที่โซฟาห้องนั่งเล่นด้วยท่าไขว่ห้าง นางเอกออกมาหลังจากเสียงหายไปนาน เธอแอบเห็นเขานั่งเล่นโทรศัพท์จึงปิดห้องไปแต่ภูผาวิ่งมาทัน เขาเข้าห้องเธอนอนบนเตียงอย่างสบาย
“นี่คุณ ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ”น้ำเสียงเธอเคร่งขรึม ส่วนสายตาเขากลับสนใจห้องเธอมากกว่า
“ห้องคุณนี่สวยนะครับ สีออกฟ้ามีลายวงกลมสีชมพู สิ่งของทุกอย่างเป็นสีชมพูหมดเลย แม้แต่ที่นอนก็ด้วย แถมยังมีดอกไม้ตั้งโต๊ะอีกต่างหาก คุณนี่เป็นสาวหวานเหรอครับ”เธอได้แต่กัดฟันตัวเอง ทนคำพูดไม่ไหว ทำให้เธอต้องขึ้นเสียงแบบสุดชีวิต
“ออกไปเถอะ นะ ฉันขอร้อง”
“เราก็อยู่กันได้นี่ครับ นี่คดีของเรายังไม่จบเลยนะ คุณไม่เห็นเหรอ เรายังจับคนร้ายในเมืองคุณไม่ได้เลย แถมยังเป็นคนละคดีด้วย”เธอเดินมานั่งบนที่นอน
“นั้นสินะ ตอนนั้นบรรณารักษ์เป็นคนบอกให้ฉันไปหามณีจันทร์ จากนั้นฉันก็ขาดการติดต่อไปเลย”
“จะผิดไหม ถ้าฉันคิดว่าบรรณารักษ์เป็นคนร้าย และเขาฆ่านกกา”
“จะบ้าเหรอคุณ เขาจะทำแบบนั้นทำไม”
“นั้นสิ ผมคิดว่าคนร้ายน่าจะล่อคุณให้ไปที่อื่นไกล ๆ เพื่อไม่ให้เห็นว่าคนร้ายทำอะไรอยู่ ซึ่งคนร้ายอาจจะเป็นลูกเขา หรือญาติเขาอะไรสักอย่าง”
“คุณหมายถึงว่าคนร้าย มีความเกี่ยวข้องกับบรรณารักษ์ บรรณารักษ์อยากให้ฆ่าบรรณาธิการคนนั้น”
“ใช่ สำหรับผมคิดว่าเขาคงจะทำอะไรบางอย่างให้บรรณาธิการด่าเขา เลยคิดอยากให้ฆ่า เป็นการจ้างฆ่า”
“แย่ล่ะ ฉันต้องโทรหาบรรณารักษ์คนนั้นแล้ว”เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดกำลังโทรหา แต่โดนภูผาขัดเธอก่อน
“ไม่ต้อง ตอนนี้คุณอยู่บ้านแล้ว วันนี้นอนพรุ่งนี้ไปกัน”เธอตอบตกลง หลังจากนั้นทั้งสองทำธุระเสร็จแล้วเข้านอน