ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
สืบสวนสอบสวน,อาชญากรรม,ชาย-หญิง,เลือดสาด,ไทย,สยองขวัญ,สืบสวนสอบสวน,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ฉันเห็น ฉันเห็นคนร้ายเดินเข้าไป ไม่ทันแล้ว เขาฆ่าคนแล้ว โอ๊ะไม่ ฉันได้ยินเสียงกรีดร้อง
ผู้แต่ง
เพอนา
เรื่องย่อ
เอวา เด็กสาวตำรวจเพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นาน เธอได้ถูกมอบหมายงานแล้ว ทางสถานีตำรวจเมืองแสงจันทร์ให้เธอสืบคดีเรื่อง ฆาตกรรมในห้องสมุดอย่างเร็วไว เนื่องจากญาติคนตายไม่ยอม ซึ่งเป็นงานหนักของเอวาที่ต้องทำคนเดียว เมื่อเธอสอบปากคำบรรณารักษ์ทำให้เธอต้องออกเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อหาความจริง ขณะที่เธอกำลังสอบถามชาวบ้าน ตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเขาเห็นเธอมาคนเดียวจึงอยากช่วย ทำให้ทั้งสองต่างเคร่งเครียดไปด้วยกัน การสืบสวนของพวกเขาทั้งสองจะเป็นอย่างไร คดีนี้จะจบลงอย่างชัดเจนหรือว่าจะจับคนร้ายผิดกันแน่นะ
จากใจนักเขียน
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียนทั้งนั้น ทั้งสถานที่ ชื่อบุคคลล้วนเป็นชื่อที่คิดขึ้นเอง ไม่ได้สื่อถึงใครหรืออะไรใดทั้งสิ้น สำหรับใครที่ชอบก็กดติดตามกดคอมเม้นท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
****ห้ามคัดลอกหรือลอกเลียนแบบเด็ดขาด มิฉะนั้นจะดำเนินคดีตามกฎหมายสูงสุด
วันต่อมากับบ้านหลังต่อไป ผ่านมาเป็นคฤหาสน์ จะเรียกแบบนั้นก็ได้ มันช่างดูใหญ่อะไรเช่นนี้ คฤหาสน์สีขาวขอบสีน้ำเงินเข้ม หน้าบ้านมีน้ำพุล้อมรอบอีกทั้งยังมีสระว่ายน้ำ ในวันหยุดเด็กก็จะมาเล่นกัน คาดว่าน่าจะเป็นลูกเขาสินะ ฉันเห็นว่ามันใหญ่ไปจนไม่กล้าเข้าไป ฉันได้แต่นั่งบนรถกับภูผา แหกตาดูรอบทางมีบ้านหลังไหนอีกบ้าง ปรากฏว่าตรงข้ามคฤหาสน์นี้เป็นทุ่งนาและเป็นสวนไร่ข้าวโพด ฉันคิดว่านี่คงต้องเป็นของเจ้าคฤหาสน์นี้แน่เลย จะว่าไปเข้าไปก็ดีนะดีกว่ามาขวางหน้าบ้านเขา
ฉันกดกริ่งไปหลายครั้งก็ไม่มีใครออกมา รถสวนผ่านไปหลายคันจนฉันจะอายแล้ว ดังนั้นเองผู้ชายสวมเสื้อเหมือนชาวสวนเดินออกมาเปิดประตูให้
“ไม่ทราบว่ามาหาใครครับ”
“ขอเข้าไปได้ไหมคะ ดิฉันเป็นตำรวจ อยากสอบถามอะไรหน่อยค่ะ”เธอยื่นบัตรให้เขาดู เขาเปิดประตูให้
“เดี๋ยวเชิญเข้าด้านในก่อนครับ นายครับ มีคนมาหาครับ เขาบอกว่าจะมาสอบถามเกี่ยวกับคดีน่ะครับ”
“เข้ามาได้เลย..ยินดีต้อนรับครับคุณตำรวจ”ฉันยังไม่สนใจเขา ได้แต่มองความโอ่อ่าหรูหรา
“บ้านคุณนี่กี่ล้านคะเนี่ย”ชายหนุ่มหน้าตาดี เปล่งปลั่ง ใบหน้าเขาดูเหมือนจะศัลยกรรมมา ใส่ชุดสูทนั่งไขว่ห้างกำลังอ่านหนังสือแนวลงทุน
“ดูไปแล้วนี่คุณสวยนะ..มีแฟนยัง”เขาจับคางเธอดูและเกือบจะได้จูบกัน เพราะเมื่อภูผาเข้ามาเขาปัดหน้าออกไปซะก่อน
“มีแล้วครับ”เขาเปล่งเสียงสุภาพโดยไม่มีคำด่าแต่จะด่าผ่านสายตาที่แสดงอาการหึงหวง
“เอาล่ะ คุณจะถามอะไรผมล่ะ”
“คุณรู้ไหมว่าเกิดคดีฆาตกรรม ศพแรก ฆาตกรถูกแทงหน้าอกในห้องสมุด ศพที่สองถูกดาบเฉือน”เขายื่นรูปถ่ายให้ดู ชายหนุ่มลองจับภาพดู
“ผมล่ะไม่คุ้นหน้าตาพวกนี้เลย..อ้อ..แต่ผู้หญิงคนนี้ผมเคยเห็น..เธอเก่งมากเรื่องภาษา ถ้าให้เขียนตามคำบอกถือว่าชนะได้ที่หนึ่งเลยก็ว่าได้”
“เอ๊ะ..บางทีอันนี้ฆาตกรอาจจะอิจฉาเพราะความเก่งของเธอก็ได้นะ”ฉันพูดแทรกขึ้นมา พวกเขาทั้งสองชะงักคิด
“จะว่าไป ฆาตกรได้มีการขโมยอวัยวะไหมครับ”
“ไม่มีนะครับ ทำไมคุณคิดอย่างนั้นครับ”
“เดี๋ยวนี้มีเยอะครับ จะเป็นพวกตลาดมืด มันจะนำอวัยวะไปขาย มีอยู่เยอะมากเพราะมันขายดี”
“บ้าเอ๊ย..ทำไปได้ไง...ไม่สงสารคนอื่นบ้างเลย”
“ขอบคุณมากนะครับที่ให้ข้อมูล ผมว่าจะต้องไปตรวจสอบอีกนะครับ”
“โอเคครับ”หลังจากที่ฉันเดินออกมากับภูผาเตรียมจะขึ้นรถออกไปฉันได้หันหลังกลับไปเห็นเขาปิดม่านทั้งที่วันนี้อากาศดี สามารถอาศัยแสงจากข้างนอกได้ จะเปิดให้เปลืองไฟทำไมกัน
“คุณ..เขาจะรีบปิดม่านทำไม วันนี้อากาศดีนะ..แดดอุ่นๆ”
“คนมีตังค์ก็งี้แหละ..อย่าไปสนใจเลย”
“หวังว่าบ้านต่อไปคงไม่รวยขนาดนี้นะ...เกลียดมากเลย”
“เธอเกลียดคนรวยเหรอ”
“ใช่ เกลียดมากเลยแหละ คนรวยนะมันคิดว่าพูดอะไรก็ถูกไปหมด เพราะเขามีตังค์ไงก็เลยถูกเสมอ ผู้คนยกย่องเขา บ้าจริง มีตังค์แล้วมีคำว่าประหยัดบ้างไหมวะ คิดแล้วอยากจะตบหน้ามัน ไม่อยากได้เป็นแฟนด้วยหรอก อยู่ดีๆก็มาจูบฉัน ขยะแขยงที่สุด”
“ฮ่า..คุณคงจะเกลียดมากสินะ..แล้วถ้าผมบอกว่า..ผมเป็นคนรวยคุณจะเกลียดไหมเนี่ย”
“ไม่เกลียดหรอกถ้าคุณรู้จักประหยัดเงิน”
“ผ่านมาครึ่งวันแล้ว ไปหาอะไรกินกันก่อนไหม”
“ได้สิ เอาร้านอาหารตามสั่งได้ไหม ละแวกนี้เจออยู่ร้านเดียว”
“ได้สิครับ จัดไป”ฉันพักนั่งกินข้าวกลางวันกับเขา สายตาเหมือนจะรีบร้อนมากจนต้องขอให้ป้าทำไวที่สุด