ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม
เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย,ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)ฉันเพิ่งขึ้นจากสระน้ำ
ตอนนี้กำลังนั่งรอหน้าเครื่องอบให้ชุดว่ายน้ำแห้ง ก่อนจะย้ายไปที่สนามธนู
ชีวิตในเชียงใหม่อาจไม่ทันสมัยเท่ากรุงเทพ แต่จังหวะที่ค่อยๆ เคลื่อนไปกลับทำให้ฉันจดจำช่วงเวลาได้ชัดกว่าเล็กน้อย
พูดถึงเรื่องนี้แล้ว การเดินทางในเมืองนี้ก็ไม่ง่ายนัก มีเพียงรถสองแถวสีแดงที่วิ่งตามจุดต่างๆ นอกนั้นก็ต้องพึ่งพาโชค
สำหรับฉันไม่ใช่ปัญหาเลย เพราะถึงยังไงฉันก็เรียกรถไม่เป็น
พอเขียนถึงเรื่องนี้แล้วก็ชวนให้นึกย้อนถึงตอนที่เคยลองขึ้นรถบัสกับ bts ครั้งแรก
รถบัส — ฉันนั่งรออยู่นาน ถึงอย่างนั้นแม้เวลาตามตาราง แต่รถกลับไม่มา , พอฉันเดินย้ายไปอีกป้ายที่อยู่ไม่ไกล รถก็ได้มาถึงพอดี เขาขับมาจอดอยู่ในเลนที่สอง ฉันรอให้มันเข้ามาเทียบในช่องจอดเลนซ้ายสุดแต่กลับกลายเป็นว่าคนขับคิดว่าฉันไม่ขึ้นรถจึงขับออกไปหลังจากนั้นฉันก็ไม่เคยมีโอกาสได้ลองขึ้นรถบัสอีกเลย
bts — ฉันเคยลองอยู่สองครั้งครั้งแรกใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าใจว่าต้องทำอะไรครั้งที่สองไปอีกสถานี แต่ตำแหน่งทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด สุดท้ายก็มึนงงจนยอมแพ้แล้วกดเรียกรถผ่านแอป
พอคิดย้อนเวลาก็ตลกตัวเองอยู่เหมือนกัน
พอเขียนมาถึงตรงนี้ ก็มีเสียงดังจากเครื่องอบว่าเสร็จแล้ว
เริ่มลงมือเขียนเมื่อไหร่ เวลาก็ผ่านไปเร็วเสมอ...ตอนนี้คงถึงเวลาต้องไปแล้ว