ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม
เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย,ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)ตื่นมาตอนบ่าย—อาบน้ำ ทานข้าว อ่านนิยาย
ถึงตอนเย็น—กินขนม เล่นเกม
ถึงคืนนี้—วาดภาพ และกำลังจะไปทานข้าวหลังจดบันทึกประจำวันนี้เสร็จ
ชีวิตฉันก็น่าเบื่อดีนะ ดูไม่มีอะไรพิเศษเลย แค่ไปเรื่อยๆเพื่อรอความตายในวันหนึ่ง... แต่บางทีคนไม่ต่างจากคนที่กำลังอ่านหรอก
ความคิดฟุ้งซ่านอีกครั้งในตอนนี้ แต่ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรลงไป
คงทำได้แค่บอกว่า ฝนที่ตกตอนนี้ทำให้รู้สึกดีสุดๆไปเลย คงจะดีถ้าฝนตกทุกวันเมื่ออยู่บ้าน และอากาศสดใสทุกครั้งเมื่อออกบ้าน
ถ้าฉันในอนาคตมองฉันในตอนนี้ผ่านไดอารี่จะคิดยังไงกันนะ?
‘หืม ตอนนั้นฉันเคยเขียนแม้แต่เรื่องไร้สาระแบบนี้ด้วย’?
‘ตอนนั้น ฉันควรพยายามมากกว่านี้’ ?
หรือบางที“ฉัน”อาจจะแค่พูดว่า“ชีวิตฉัน ก็ดูไม่เลวเลยนะว่าไหม?” ?