บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion) - 11/8/2025 Douyin และ ชีวิตชนบท โดย athanasia(อาธานาเซีย) @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย

ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา

ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม

ผู้แต่ง

athanasia(อาธานาเซีย)

เรื่องย่อ

บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/8/2025 การเปิดตัวแห่งความหลงลืม,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/8/2025 Douyin และ ชีวิตชนบท,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-12/8/2025 เส้นทางที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/8/2025 ความรักที่ปัดผ่านไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-28/8/2025 ความอมตะมีอยู่จริงหรือไม่?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-29/8/2025 เมื่อผีไม่มีอยู่จริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-30/8/2025 ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันได้พบเธอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-31/8/2025 กติกาที่ทุกคนรู้ และยอมรับ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-1/9/2025 วันธรรมดา ของคนธรรมดา,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-2/9/2025 หากทุกเช้าเริ่มต้นด้วยแสงรุ่งอรุณ — แล้วเหตุใดทุกค่ำคืนจึงจบลงด้วยคำถาม?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-7/9/2025 แมวในฝัน และความตายที่ฉันยอมให้เกิด,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-8/9/2025 ซากตึกบนหน้าจอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-9/9/2025 เสียงซ้อนกับความตายเล็กๆ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/9/2025 การต่อรองกับตัวเอง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/9/2025 เมื่อยอดเขาไม่ใช่คำตอบ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/9/2025 สามวันที่หายไป และอีกหนึ่งวันที่กำลังจะเสียไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-15/9/2025 นั่งเบื่อรอชุดแห้ง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-20/10/2025 แตกต่างคล้ายกัน

ฉันที่นั่งเบื่อๆในรถไฟไปแดนเหนือได้หยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนดูคลิป ภาพที่เห็นนั้นเรียบง่าย — ผู้คนตื่นแต่เช้าเพื่อทำงานสวนในเมฆหมอก เด็กๆวิ่งเล่นตามคันนาสูงกว้างใหญ่ ผู้ใหญ่ทำงานในไร่ ชีวิตผู้คนเหมือนหมุนไปอย่างไม่เร่งรีบ ราวกับเวลาที่นั่นมีความหมายต่างจากในเมืองใหญ่

ความแตกต่างจากชีวิตไทยปรากฏชัดเจน ไม่ใช่แค่ในวัตถุหรือสภาพแวดล้อม แต่ในท่าทีของผู้คนที่มีต่อโลก — พวกเขาดูเหมือนอยู่ใกล้ชิดกับ การดำรงอยู่ มากกว่า การไขว่คว้า

ความคิดหนึ่งพลันผุดขึ้นมา:

“ฉันอยากลองไปเป็นอาสาสมัครที่นั่น เข้าไปในป่าลึกเพื่อสอนหนังสือเด็กๆ มอบความรู้แก่ผู้ที่ยังขาด”

—สอนบางสิ่งที่พวกเขาอาจ ต้องการ

—สอนบางสิ่งที่พวกเขาอาจ จำเป็น

—สอนบางสิ่งที่พวกเขาอาจ พลาดโอกาสไป

แต่ทันทีที่คิดประโยคนั้น ฉันก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อย — ไม่ใช่เพราะความคิดไม่ดี แต่เพราะมันเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งที่แฝงมาในชื่อของ “ความเมตตา”

บางทีแล้วฉันอาจจะไม่ได้ต้องการสอนพวกเขาเพื่อให้ชีวิตของพวกเขาดีขึ้น แต่เพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีคล้ายกับว่าได้ทำบางสิ่งที่พิเศษ

ฉันบอกกับตัวเองว่าพวกเขา “น่าสงสาร” เพราะไม่มีโอกาส ไม่มีเทคโนโลยี ไม่มีโลกกว้างให้เลือกเดิน แต่ในความจริง บางทีสิ่งเดียวที่น่าสงสารคือ ฉัน —ที่ยังต้องขโมยความหมายของคุณค่า จากการเปรียบเทียบกับคนอื่นเสมอ

แต่ถ้าฉันลองสลับบทบาทกัน… หากฉันไปอยู่ตรงนั้นจริง ๆ — ฉันจะยังคิดว่าชีวิตแบบนั้นมันน่าสงสาร หรือจะพบว่าคนที่น่าสงสารจริงๆ คือคนที่ต้องพิสูจน์คุณค่าตัวเองด้วยการแสร้งช่วยเหลือผู้อื่น?

หรือแท้จริงแล้ว สิ่งที่ฉันต้องการไม่ใช่การช่วยพวกเขา แต่คือการใช้พวกเขาเป็นกระจกสะท้อน ว่า “ดูสิ ฉันมีคุณค่า เพราะฉันกำลังช่วยเหลือคนที่ต่ำกว่า”

บางทีความสงสารไม่ใช่ความเมตตาเลย แต่มันคือการดูถูกที่เราแต่งกลิ่นให้หอม เพื่อจัดลำดับตัวเองให้อยู่สูงกว่าแบบในที

บางทีความสุขแท้จริงอาจไม่เคยมีอยู่เลย มันเป็นเพียงช่วงเวลาที่เราเหนื่อยเกินไปจะต่อต้านโลกและทำในสิ่งที่เราอยากทำ

ท้ายที่สุด ฉันรู้ว่าคำตอบเหล่านี้ไม่มีใครยื่นให้ได้

และคำตอบของใครบางคน ต่อให้ลึกซึ้งแค่ไหน ก็ไม่อาจเติมเต็มช่องว่างของคำตอบที่ฉันยังค้นหาอยู่ในใจได้