ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม
เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย,ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)กลิ่นโซจูแรงยังคงค้างอยู่ในปาก ร่างกายเริ่มหนักเกินควบคุม แต่สมองกลับปลอดโปร่งกว่าที่ควรเป็น ฉันเหลือบตามองนาฬิกา — ตีหนึ่ง ดึกเกินกว่าจะเริ่มต้นอะไรใหม่ แต่ฉันกลับไม่อยากเสียเวลาไปกับการนอน
เสียงคลื่นจากทะเลสีดำกระทบฝั่ง แสงไฟจากเมืองไกลทอดเงาบนผิวน้ำราวกับความทรงจำพร่ามัวที่ไม่เคยเรียงเป็นเส้นตรง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ตั้งใจว่าจะเริ่มเขียนไดอารี่เล็กๆบันทึกชีวิตของตัวเองอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก แต่เมื่อหน้าจอสว่างขึ้น... ฉันกลับไม่รู้ว่าควรเขียนอะไร จนต้องยอมเขียนสิ่งที่หมุนวนอยู่ในหัวออกมาก่อน
ก่อนหน้านี้ เพื่อนคนหนึ่งถามฉันว่า “มีพวกคนรวยบอกว่าเงินไม่ใช่สิ่งสำคัญ นายคิดว่ายังไง?”
ฉันยิ้มรับบางๆ แล้วตอบไปว่า “ฉันเองก็เคยพูดแบบนั้น”
เขาถามต่อ “แล้วตอนนี้ยังคิดเหมือนเดิมหรือเปล่า?”
ฉันได้แต่ตอบเลี่ยงๆว่า “ไม่รู้สิ…มันคงขึ้นอยู่กับสถานการณ์ล่ะมั้ง?”
หลังจากตอบไปแบบนั้น เรื่องนั้นยังคงฝังอยู่ในใจเหมือนเศษแก้วให้ถกเถียงกับตัวเองนานๆครั้งก่อนนอน
ฉันพยายามหาคำอธิบายว่าอะไรทำให้สิ่งหนึ่งถูกเรียกว่า “สำคัญ” ฉันอ่านบทความในอินเทอร์เน็ต ฟังคนโน้นคนนี้ถกเถียง แต่ไม่มีคำใดที่ปิดประตูความสงสัยของฉันได้
ถึงตอนนี้ อาการเมาเริ่มบีบขมับให้ปวดหนึบ แต่แปลกที่ความปวดนั้นกลับทำให้ความคิดชัดขึ้น ฉันกดโทรศัพท์อีกครั้ง เพื่อบันทึกคำตอบที่ผุดขึ้นมาในหัวตอนนี้ลงไป —
“เงินไม่ใช่สิ่งจำเป็น แต่เป็นสิ่งสำคัญ... เช่นเดียวกับอากาศ—มันอยู่รอบตัว แต่ฉันไม่เคยหยุดหายใจเพื่อบอกว่ามันสำคัญเลยสักครั้ง”
แต่มันก็คงเหมือนที่ใครบางคนเคยพูด — มนุษย์จะรู้ถึงคุณค่าของบางสิ่งก็ต่อเมื่อขาดมันไป
ฉันทำได้เพียงหวังว่า วันหนึ่งฉันจะไม่ต้องเรียนรู้ความจริงนั้นด้วยการสูญเสีย…