บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion) - 31/8/2025 กติกาที่ทุกคนรู้ และยอมรับ โดย athanasia(อาธานาเซีย) @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย

ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา

ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม

ผู้แต่ง

athanasia(อาธานาเซีย)

เรื่องย่อ

บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/8/2025 การเปิดตัวแห่งความหลงลืม,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/8/2025 Douyin และ ชีวิตชนบท,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-12/8/2025 เส้นทางที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/8/2025 ความรักที่ปัดผ่านไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-28/8/2025 ความอมตะมีอยู่จริงหรือไม่?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-29/8/2025 เมื่อผีไม่มีอยู่จริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-30/8/2025 ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันได้พบเธอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-31/8/2025 กติกาที่ทุกคนรู้ และยอมรับ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-1/9/2025 วันธรรมดา ของคนธรรมดา,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-2/9/2025 หากทุกเช้าเริ่มต้นด้วยแสงรุ่งอรุณ — แล้วเหตุใดทุกค่ำคืนจึงจบลงด้วยคำถาม?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-7/9/2025 แมวในฝัน และความตายที่ฉันยอมให้เกิด,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-8/9/2025 ซากตึกบนหน้าจอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-9/9/2025 เสียงซ้อนกับความตายเล็กๆ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/9/2025 การต่อรองกับตัวเอง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/9/2025 เมื่อยอดเขาไม่ใช่คำตอบ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/9/2025 สามวันที่หายไป และอีกหนึ่งวันที่กำลังจะเสียไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-15/9/2025 นั่งเบื่อรอชุดแห้ง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-20/10/2025 แตกต่างคล้ายกัน

ฉันเลื่อน

ฉันดู

แล้วก็จดสิ่งที่ตัวเองรู้อยู่แล้ว แต่ทำเป็นลืม

‘ต้องมีบางอย่างดึงตั้งแต่วินาทีแรก…สองวินาทีมากสุด ไม่งั้นคนก็ปัดผ่านเหมือนไม่มีเราอยู่’ ฉันจดไปอย่างรวดเร็ว

‘ต้องมีเสียงครึกโครมพอจะเจาะความเบื่อของพวกเขา’ เสียงขีดเขียนเป็นสิ่งเดียวที่ดังก้องในห้วงความนึกคิด

‘ต้องพูดเรื่องรัก เรื่องดราม่า เรื่องบาดแผล’ ปลายปากกาเริ่มชะงัก…เหมือนลังเลจะเขียนต่อหรือไม่

‘ถึงจะอย่างนั้น ฉันกลับไม่ต้องการทำมัน...’ ฉันคิดกับตัวเอง

บนหน้าจอ ฉันเห็นสิ่งที่คนหลงรัก— ‘การขอความสงสาร’ ‘การอ้อนขอความเห็นใจ’ ‘เสียงหัวเราะราคาถูก’ ‘ความจริงที่ถูกบิดให้กลายเป็นเรื่องเล่า’ หรือ ‘เรื่องราวของใครบางคนที่ร่วงหล่น’ 

—และผู้คนนับล้านที่มองดู แสร้งทำเป็นว่ามันสำคัญ

ฉันมองดูสิ่งเหล่านั้น ความเห็นที่พรั่งพรูเกินกว่าจะอ่านไหว

บางความเห็นบีบคอฉันให้พยักหน้า…บางความเห็นตบหน้าฉันจนอยากลบแอปทิ้งไป

ฉันจึงไม่แปลกใจที่ช่องซึ่งเต็มไปด้วยการถกเถียงนั้นกรีดร้องมากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งมีผู้คนมากมายรวมกันอยู่ 

ถึงอย่างนั้นฉันกลับรีบปิดทิ้งอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เห็นส่วนหนึ่งในนั้น — เพื่อที่จะคงความเป็นตัวฉันเองเอาไว้อย่างกำกวม

ปิดโทรศัพท์ แล้วหันมองกลับมาที่ไดอารี่ในโน๊ตบุ๊ค — ซึ่งแตกต่าง... แต่ความแตกต่างนั้นหาได้เป็นสิ่งพิเศษไม่ มันเป็นเพียงความธรรมดา ที่ผู้คนเลือกจะไม่ทำ

ฉันหลับตาลง มองออกไปข้างนอกผ่านหน้าต่าง เห็นภูเขากว้าง แสงแดดวันนี้เบาบางกว่าทุกวัน ทั้งกลิ่นไอดินชื้นราวกับพายุกำลังจะมา เหม่อมองสิ่งเหล่านั้นโดยไม่ได้คิดอะไรอยู่นาน ก่อนจะค่อยๆหันกลับมาตัดสินใจที่จะโยนบันทึกไดอารี่ของฉันลงไปใน tiktok ที่ซึ่งมันจะหายไป ไม่ว่าจะมีใครเห็นหรือไม่ก็ตาม   

ไม่มีเหตุผลมากพอที่ฉันต้องทำ…

แต่ไม่มีเหตุผลมากพอให้หยุดเช่นกัน