บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion) - 28/8/2025 ความอมตะมีอยู่จริงหรือไม่? โดย athanasia(อาธานาเซีย) @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย

ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา

ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม

ผู้แต่ง

athanasia(อาธานาเซีย)

เรื่องย่อ

บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/8/2025 การเปิดตัวแห่งความหลงลืม,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/8/2025 Douyin และ ชีวิตชนบท,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-12/8/2025 เส้นทางที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/8/2025 ความรักที่ปัดผ่านไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-28/8/2025 ความอมตะมีอยู่จริงหรือไม่?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-29/8/2025 เมื่อผีไม่มีอยู่จริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-30/8/2025 ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันได้พบเธอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-31/8/2025 กติกาที่ทุกคนรู้ และยอมรับ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-1/9/2025 วันธรรมดา ของคนธรรมดา,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-2/9/2025 หากทุกเช้าเริ่มต้นด้วยแสงรุ่งอรุณ — แล้วเหตุใดทุกค่ำคืนจึงจบลงด้วยคำถาม?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-7/9/2025 แมวในฝัน และความตายที่ฉันยอมให้เกิด,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-8/9/2025 ซากตึกบนหน้าจอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-9/9/2025 เสียงซ้อนกับความตายเล็กๆ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/9/2025 การต่อรองกับตัวเอง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/9/2025 เมื่อยอดเขาไม่ใช่คำตอบ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/9/2025 สามวันที่หายไป และอีกหนึ่งวันที่กำลังจะเสียไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-15/9/2025 นั่งเบื่อรอชุดแห้ง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-20/10/2025 แตกต่างคล้ายกัน

ฉันนั่งคิดเรื่องชีวิตและความตายในห้องมืดสนิท

มีเพียงแสงไฟสีส้มสลัวจากมุมเตียงไกลตัวที่ยังพริบพราย       

ฉันพยายามหาวิธีที่เป็นไปได้สำหรับการหลีกหนีความตาย

—การสร้างร่างโคลน 

—การปรับคุณสมบัติเซลล์ 

—เทคโนโลยีระดับนาโนในอนาคต 

—การถ่ายโอนความทรงจำลงสู่เซิร์ฟเวอร์ 

—หรือแม้แต่สร้างพื้นที่พิเศษที่บันทึกการจัดเรียงอะตอมภายในโดมไว้ครบถ้วน

แต่ไม่ว่าคิดอย่างไร ทุกอย่างก็ยังไกลเกินเอื้อม ไกลเกินกว่าชีวิตอันสั้นของฉัน และครอบครัวเล็กๆ นี้จะทันได้เห็น

ถึงอย่างนั้น สิ่งที่ค้างคาใจกลับไม่ใช่วิธีหนีตาย แต่คือคำถามว่า—

“อะไรที่ทำให้ ‘ฉัน’ ยังเรียกตัวเองว่า ‘ฉัน’”

หากฉันสร้างร่างโคลน หรือถ่ายโอนตัวตนลงในคอมพิวเตอร์ สิ่งนั้นจะเป็น “ฉัน” จริง ๆ หรือเป็นเพียงข้อมูลจำลอง?

แล้วถ้าฉันกำจัดร่างจริงทิ้งไป—ร่างใหม่ที่เหลืออยู่ จะถูกเรียกว่า “ฉัน” ได้ไหม?

คำตอบที่ตกผลึกหลังจากครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานคือ—

“ฉันอาจต้องสร้างร่างโคลน แล้วเชื่อมสมองทั้งสองเข้าหากัน

ปล่อยให้สมองเดิมค่อยๆสลายไป ในขณะที่ความทรงจำไหลต่อเนื่องเข้าสู่ร่างใหม่”

เพราะสิ่งที่ฉันเชื่อว่าทำให้เกิดการดำรงอยู่คือ “ความต่อเนื่องของความทรงจำ”

ฉันในตอนนี้กับฉันเมื่อสิบปีก่อน ไม่ควรเป็นคนเดียวกัน—ร่างกายได้เปลี่ยนไปหมดแล้ว เซลล์เดิมตายสิ้นทุกก้อน เหลือเพียงเงาของความทรงจำร่วมที่ร้อยโยงเราเข้าด้วยกัน

ดังนั้น ฉันควรเป็นเพียง “เศษสำเนา” ของเด็กคนนั้นเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้น… ฉันก็ยังคงเรียกตัวเองในวัยสิบปีก่อนว่าเป็น “ฉัน” อยู่ดี

ตรงกันข้าม หากความต่อเนื่องนี้ขาดหาย—

หากฉันลืมทุกสิ่ง และวันหนึ่งค่อยๆกลับมาจำได้

ฉันก็คงไม่อาจพูดได้อย่างเต็มปากว่าตัวฉันก่อนหน้า…คือ “ฉัน” จริงๆ