บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion) - 7/9/2025 แมวในฝัน และความตายที่ฉันยอมให้เกิด โดย athanasia(อาธานาเซีย) @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย

ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา

ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม

ผู้แต่ง

athanasia(อาธานาเซีย)

เรื่องย่อ

บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/8/2025 การเปิดตัวแห่งความหลงลืม,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/8/2025 Douyin และ ชีวิตชนบท,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-12/8/2025 เส้นทางที่ยังไม่เกิดขึ้นจริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/8/2025 ความรักที่ปัดผ่านไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-28/8/2025 ความอมตะมีอยู่จริงหรือไม่?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-29/8/2025 เมื่อผีไม่มีอยู่จริง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-30/8/2025 ท่ามกลางผู้คนมากมาย ฉันได้พบเธอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-31/8/2025 กติกาที่ทุกคนรู้ และยอมรับ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-1/9/2025 วันธรรมดา ของคนธรรมดา,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-2/9/2025 หากทุกเช้าเริ่มต้นด้วยแสงรุ่งอรุณ — แล้วเหตุใดทุกค่ำคืนจึงจบลงด้วยคำถาม?,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-7/9/2025 แมวในฝัน และความตายที่ฉันยอมให้เกิด,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-8/9/2025 ซากตึกบนหน้าจอ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-9/9/2025 เสียงซ้อนกับความตายเล็กๆ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-10/9/2025 การต่อรองกับตัวเอง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-11/9/2025 เมื่อยอดเขาไม่ใช่คำตอบ,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-13/9/2025 สามวันที่หายไป และอีกหนึ่งวันที่กำลังจะเสียไป,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-15/9/2025 นั่งเบื่อรอชุดแห้ง,บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)-20/10/2025 แตกต่างคล้ายกัน

ฉันฝันถึงหลายสิ่งที่ค่อย ๆ จางหายไปทุกครั้งเมื่อฝันใหม่มาเยือน จนกระทั่งในคืนหนึ่ง ขณะที่ฉันกำลังก้าวออกจากบ้านในฝัน ดวงตากลับเหลือบไปเห็นแมวตัวเล็กนั่งอยู่ที่เท้า—แมวของฉันที่เพิ่งตายไป

ฉันร้องไห้ออกมาทันที ขณะคิดในใจว่า ‘นี่มันฝันสินะ… เพราะล่าสุดมันโตเกินกว่านี้แล้ว’ ฉันยกมันขึ้นมากอดเบา ๆ ร่างเล็กค่อย ๆ ขยายจนเป็นขนาดจริง และยิ่งอ้วนกว่าที่มันเคยเป็นในโลกความจริง
  “ฉันขอโทษ” คำพูดนั้นหลุดออกมาพร้อมน้ำตา

ความทรงจำพาฉันกลับไปยังคืนที่มันยังมีชีวิต—วันที่มันเริ่มป่วย ฉันเห็นความผิดปกติตั้งแต่ก่อนหัวค่ำ แต่เมื่อเกือบเที่ยงคืน ฉันกับพ่อยืนถกเถียงกันว่าจะพาไปโรงพยาบาลสัตว์ดีไหม แต่ที่ใกล้ที่สุดก็ห่างออกไปเกือบห้าสิบกิโลเมตร

ฉันบอกว่า “อาการมันหนักมาก”
  พ่อบอกว่า “ขับรถกลางดึกอันตราย รอเช้าอีกแค่ไม่กี่ชั่วโมงเถอะ”

ฉันควรจะแย้งมากกว่านั้น... แต่ในหัวฉันกลับตีค่าชีวิตแมวตัวนี้ที่อย่างมากก็อยู่ได้ไม่ถึงสิบปีว่ามีค่าน้อยกว่าการต้องทะเลาะกับพ่อที่จะอยู่กับฉันไปอีกหลายสิบปี , สุดท้ายฉันก็ปล่อยเอาไว้แบบนั้น...

เช้าวันถัดมา ร่างของมันเย็นเฉียบไปแล้ว

และนั่นคือสิ่งที่คนเรามักจะทำซ้ำ ๆ อย่างโง่เขลา — เราตัดสินใจปล่อยให้สิ่งที่เปราะบางที่สุดเสียไปในเงียบงัน เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงการถกเถียงที่เราไม่อยากมี เพียงเพื่อรักษาความสบายใจที่ไม่ควรจะสำคัญไปกว่าชีวิตเลย

ในฝันนั้น ฉันเรียกหมอมาดูอาการ แต่เมื่อหันกลับไป หมอกลับบอกเพียงว่า มันตายแล้ว
 
  ฉันคิดในใจ ‘แม้แต่ในฝันยังควบคุมไม่ได้เลย แล้วทำไมบางฝันถึงควบคุมได้?’

ฉันขอให้หมอตรวจหาสาเหตุการตาย—คำตอบที่ฉันไม่เคยได้รับในชีวิตจริง
  แต่หมอกลับอ้อมค้อมพูดหลายเรื่องแต่กลับไม่เคยมอบคำตอบที่ต้องการ ฉันเร่งถามซ้ำ ๆ ก่อนจะกลายเป็นเสียงตะคอกด้วยความโกรธ

“บอกมาได้แล้ว!”

ทว่าในวินาทีนั้นเอง ฉันก็ลืมตาตื่นขึ้นมา

ฉันนั่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหยิบปากกาขึ้นมา จดบันทึกความทรงจำของฝันนี้ลงไป—เพื่อไม่ให้มันหลุดหายไปเหมือนฝันอื่น ๆ