ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม
ผู้แต่ง
athanasia(อาธานาเซีย)เรื่องย่อ
ไดอารี่ของคนที่ไม่เคยเข้าใจโลก—แม้จะเข้าใจมันมากพอก็ตาม
เรื่องสั้น,เล่าประสบการณ์,อื่นๆ,ไทย,ชีวิต ,ชีวิตประจำวัน,ชีวิตประ,ปรัชญา,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บันทึกที่รอวันถูกลืม (The Diary Awaiting Oblivion)ฉันนั่งกินของหวาน เสียงช้อนกระทบจานดังชัดเกินไปในห้องเงียบ
ระหว่างเคี้ยวเพียงลำพัง ฉันกลับสงสัย — ทำไมเราถึงยอมรับได้ง่าย ๆ ว่าความเงียบคือ “ปกติ”
ทั้งที่มันอาจเป็นสัญญาณว่าชีวิตกำลังถูกกลืนหายไปทีละนิด จนไม่เหลือร่องรอย
คิดไปเรื่อยๆ ความเงียบก็ไม่ได้ดังขึ้น
กินของหวานไปเรื่อยๆ มันก็ค่อยๆเค็มขึ้น
รสเค็มขมเล็กน้อยจนไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเกลือ หรือเพราะความขมของน้ำตาที่แทรกอยู่
ฉันนั่งกินของหวาน เสียงช้อนกระทบจานดังชัดเกินไปในห้องเงียบ
ระหว่างเคี้ยวเพียงลำพัง ฉันกลับสงสัย — ทำไมเราถึงยอมรับได้ง่าย ๆ ว่าความเงียบคือ “ปกติ”
ทั้งที่มันอาจเป็นสัญญาณว่าชีวิตกำลังถูกกลืนหายไปทีละนิด จนไม่เหลือร่องรอย
คิดไปเรื่อยๆ ความเงียบก็ไม่ได้ดังขึ้น
กินของหวานไปเรื่อยๆ มันก็ค่อยๆเค็มขึ้น
รสเค็มขมเล็กน้อยจนไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเกลือ หรือเพราะความขมของน้ำตาที่แทรกอยู่
มองลงไปในจานที่กลายเป็นว่างตรงหน้า เหมือนกำลังเห็นเวลาทั้งวันหายไปโดยไม่มีร่องรอยใดทิ้งไว้
หนึ่งวันได้ผ่านไปอีกหน คนอื่นก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ? — นั่งอยู่ตรงโต๊ะ กิน ดื่ม จบวันลงไปเฉย ๆ แล้วปลอบใจตัวเองว่า
“นี่แหละคือชีวิตประจำวัน”
ทั้งที่จริงมันอาจเป็นแค่การซ้อมตายทีละคำ ทีละช้อน ไม่ต่างจากของหวานที่เพิ่งหมดไป และไม่มีอะไรยืนยันว่ามันเคยอยู่ตรงนี้จริงๆ