โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝓒𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓣𝔀𝓮𝓷𝓽𝔂
หน้าห้องคอนโดของ ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่ลูฟี่ได้มาถึงโดยสวัสดิภาพตามที่อยู่ที่เจ้าของห้องตรงหน้าได้ให้ไว้ นาทีนี้หัวใจของลูฟี่เต้นรั่วและแรงมากเลยก็ว่าได้ ไม่กล้าที่จะเคาะหรือทำอะไรที่เรียกเจ้าของห้องนี้มาเลยสักนิด ทั้งๆที ตัวลูฟี่มาถึงแล้วแท้ๆ
มือเล็กได้ยกขึ้นมาเคาะประตูสองสามทีดังพอเหมาะ ก่อนที่จะหุบมือลงไปเก็บไขว้หลัง และไม่รอให้นานเลยสักนิด ประตูได้เปิดออกจนกว้าง ทำให้พบเจอเจ้าของห้องคนนี้
ชายหนุ่มผิวเข้มเจ้าของเรือนผมสีดำ นัยน์ตาสีหินอ่อนแสนสวย ริมฝีปากเป็นกระจับน่ามอง เหนือสิ่งอื่นใดคือเครื่องแต่งกายของเขา เสื้อลำลองแขนสั้นสีดำ ที่ทำให้เห็นกล้ามและรอยสักไปจนถึงมือของชายคนนี้ ทราฟัลการ์ ลอว์ เจ้าของห้องนี้และเป็นคนชวนลูฟี่มาค้างที่นี่ด้วยตัวเอง แน่นอนว่าการได้เจอหน้าตรงๆอีกครั้งของลูฟี่นั้น ทำให้เขากลืนน้ำลายไปกับความเท่ห์ของคนตรงหน้า รวมไปถึงหัวใจที่เต้นแรงไปตามกัน ใบหน้าสุกร้อนผ่าวเล็กๆก่อนที่จะก้มหลบตา ทราฟัลการ์ ลอว์
"ไง เข้ามาเลย"
เขาเอ่ยและกรอกตาไปยังเด็กหนุ่มเจ้าของหมวกฟางห้อยหลังที่เป็นโอเมก้าที่ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมที่จะตอบโต้อะไร แถมเอากระเป๋าใส่เสื้อที่เป็นแบบลากเลื่อนมาด้วย ที่สำคัญกว่านั้น ลูฟี่ ได้ใส่กางเกงขายาวเลยเข่าไม่ถึงตาตุ่มสีแดง มันสร้างความพอใจให้แกเขามาก และเสื้อยืดเช่นกันใส่แขนยาวสีขาวมา แถมตัวใหญ่กว่าคนใส่อีก ทำให้ดูผ่องและอ้วนไปหมด ทั้งๆทีคนใส่ตัวนิดเดียวเองแท้ๆ
"อะ อืม!" ลูฟี่ตอบรับคำเอ่ยอีกฝ่าย "รบกวนด้วยนะ โทราโอะ ชิชิชิ"
ลูฟี่ได้ลากรถกระเป๋าเข้ามาในห้องพักคอนโดของทราฟัลการ์ ลอว์ โดยที่เจ้าของห้องหลบทางให้ และปิดประตูห้อง ลูฟี่ได้เดินตรงไปยังโซฟาตัวใหญ่ของห้องนั่งเล่น และทิ้งตัวลงไปนั่งอย่างสบายใจเฉิบ ส่วนกระเป๋าลากก็ว่างข้างๆตัวขอบโซฟาฝั่งซ้าย
"กินอะไรมารึยัง?"
เสียงของลอว์ดังขึ้น เขาก็เดินมานั่งโซฟาข้างๆลูฟี่ แต่ก็เว้นระยะห่างพอสมควรโดยไม่ใกล้กันมาก
"ยังเลย พอนายชวนปุ๊บฉันก็ตรงมาหานายเลยล่ะ"
ลูฟี่เอ่ยยิ้มแย้มแจ่มใสให้ มันช่างน่ารักน่าเอ็นดูอีกแล้ว ลอว์คิด
"ของกินอยู่ในห้องครัวตรงนู้น ฉันทำเผื่อนายด้วย"
"นายทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?" ลูฟี่ถามด้วยใบหน้าความอยากรู้
"ก็พวกของง่ายๆน่ะ"
"งั้นขอตัวไปกินก่อนนะ"
ไม่รอช้า เด็กหนุ่มก็ลุกออกจากโซฟาด้วยท่าทีร่าเริง ก่อนที่หันหลังกลับมาถามลอว์
"นายไม่กินเหรอ?"
"กินไปแล้วล่ะ"
ลอว์ตอบหน้านิ่งให้ ลูฟี่ก็ยิ้มแป้นออกมาก่อนที่จะตรงไปยังห้องครัวที่มีของกินน่าอร่อยอยู่ตรงหน้า เขาก็นั่งลงบนโต๊ะกินข้าวอย่างอร่อยหลังจากมาที่นี่ก็ไม่ได้แตะพวกของกินเลย แม้ซาโบ้ พี่ชายคนรองจะเตรียมของกินไว้ให้ในตู้เย็นแล้วก็ตาม น่าแปลกที่ลูฟี่กลับชอบอาหารที่ลอว์ทำให้ แม้จะเรียบง่ายไม่หวือหวาแต่มันก็ทำให้ลูฟี่กินอย่างชอบใจ
ส่วนลอว์ก็มองเอ็นดูเด็กหนุ่มแสนน่ารักที่กินอย่างมีความสุข มันทำให้บรรยากาศในห้องดูสดใสไปตามกัน แต่ทว่าความดีใจมีอยู่ไม่นาน เพราะสายเข้าโทรศัพท์มือถือของลอว์ดังขึ้นทำให้หลุดจากภวังค์ความคิดไป มือหนาได้ยกโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแนบหู โดยลืมดูชื่อคนที่โทรมา
(ไงเจ้าทราฟัลการ์!)
เสียงห้าวดัวที่แสนจะคุ้นหู แน่นอนว่านี่คือเพื่อนของเขาเอง คิด ยูสทัส เกินคาดมาสำหรับลอว์ เพราะคิดนั้น ตั้งแต่ไปเรียนต่อที่วาโนะก็ไม่ติดต่อมาเลย ไม่น่าเชื่อว่าจะติดต่อมาเองแบบนี้
"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน เสียงยังห้าวไม่เปลี่ยน"
(หึ! จะว่าอะไรมั้ยถ้าวันนี้มาเจอกันหน่อย)
"วันนี้เหรอ?" นัยน์ตาสีหินอ่อนได้มองมองไปยังนาฬิกาตรงโต๊ะของทีวี "นี่ก็ดึกแล้วนะ ชวนอะไรในเวลานี้"
เขาตอบกลับคนในสายอย่างเหนื่อยใจไป
(เฮ้ เจอเพื่อนหน่อยจะเป็นไรไป)
"ตอนนี้ไม่ว่าง ทำงานอยู่"
แน่นอนพูดไปงั้นแหละ ความจริงแล้วมีเด็กหนุ่มหน้าใสมาค้างบ้านกับเขา นั่นก็คือลูฟี่ ตัวลอว์อยากใช้เวลาอยู่กับลูฟี่เสียมากกว่าไปเจอเพื่อนเสียอีก
(ไม่น่าเชื่อว่านี่คือคำพูดของคาสโนว่าตัวพ่ออย่างนายนะ พ่อเสือ)
"แล้วมันจะทำไม?"
(น่าๆ มาเถอะ คิดถึงแกเว้ย ไอ้ทราฟัลการ์! มาที่พับของแกนั่นแหละ แล้วเจอกันล่ะ)
เสียงในสายก็ปิดไป ทำให้คนอย่างลอว์แอบเหงื่อตกเล็กน้อย ทำไมคนรอบตัวเขามีแต่คนเอาแต่ใจทั้งนั้นเลย
"ใครโทรมาเหรอ โทราโอะ?"
เสียงเล็กน่ารักได้ดังออกมา และแถมยังใกล้อีกด้วย ชายหนุ่มผิวเข้มก็หันไปตามเสียงก็พบว่าเขาอุ้มสัตว์เลี้ยงหมีขาวอย่างเบโปะจนไม่เห็นหน้า เพราะลูฟี่อุ้มขึ้นสูงทำให้บดบังร่างกายอันบอบบางของลูฟี่
"นี่นายอุ้มเบโปะไหวแล้วเหรอ?"
ลอว์ถามยิ้มเอ็นดู
"ก็หนักอยู่นะ"
ลูฟี่ปล่อยเบโปะลงและก็มานั่งโซฟาตัวเดียวกับลอว์ แต่เว้นระยะห่างไว้เล็กน้อย ส่วนหมีขาวก็ไม่วายจากลาก็มานั่งพื้นและคลอเคลียขาเล็กของลูฟี่ดัวยความคิดถึง
"เก่งนะทำให้เบโปะจำได้น่ะ"
"ชิชิชิ จริงเหรอ? ดีใจจังเลยนะ"
รอยยิ้มสดใสได้ประดับใบหน้าแสนน่ารักของลูฟี่ เจ้าตัวเป็นคนตัวเล็กน่าเอ็นดูอยู่แล้ว พอทำอะไรสดใสหน่อยทุกอย่างน่ามองไปหมด และสายตาของทราฟัลการ์ ลอว์ นั้นกลับมองไปยังที่ริมฝีปากที่เดียว ทำไมเด็กหนุ่มโอเมก้าคนนี้มันน่าหมั่นเขี้ยวแบบนี้ หน้าตาก็น่ารักและสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดคือ เขาอยากแกล้ง จนเผยรอยยิ้มรู้สึกสนุกให้กับลูฟี่
"โทราโอะ.."
ลูฟี่รู้สึกได้ถึงการจ้องมองที่ไม่ละสายของลอว์ ลูฟี่รีบหลบหน้าและหันไปมองพื้นอย่างเร่งรีบ รวมไปถึงใจเต้นที่มันเริ่มดังโครมครามไม่หยุดนี่ ส่วนหมีขาวอย่างเบโปะก็ยังกอดขาลูฟี่และจ้องไปยังใบหน้าที่เขินอายที่แสดงเห็นชัดเจน พร้อมกับมองเจ้านายของตนเองที่นั่งยิ้มชอบใจอยู่
'ใจเย็นลูฟี่ โทราโอะแค่มองหน้าเฉยๆเอง'
ใช่ พยายามบอกกับตัวเองแบบนั้น โดยที่จริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด และร่างกายลูฟี่ดันมารู้สึกร้อนไปหมดอีก เพราะเครื่องปรับอากาศที่เบาเหรอ ไม่น่าเกี่ยวเลยสักนิด ไหนจะเรื่องฮีทอะไรอีก เพราะเจ้าตัวฉีดมันตอนมาถึงคอนโดนี้แล้ว
"คือขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ!!"
ไม่รอช้าร่างเล็กก็ลุกไปห้องน้ำอย่างไว ปล่อยให้ลอว์หัวเราะในลำคอเอ็นดู
"แต่จ้องหน้าเองแท้ๆนะ เจ้าหนูคนนี้นี่"
หมีขาวได้เดินมาและเอาอุ้งมือมาตีขาลอว์เบาๆ ซึ่งเจ้านายอย่างทราฟัลการ์ ลอว์ รู้ดีว่ามันกำลังบอกให้เขาหยุดแกล้งลูฟี่
"แกล้งอะไร เปล่าสักหน่อย เด็กนั่นเขินเองหรอกนะ"
ทางด้านลูฟี่ที่อยู่ในห้องน้ำ ก็ล้างหน้าล้างตาที่อ่าง มือบางสองข้างได้มาตบแก้มตัวเองเบามือ ใบหน้าก็ยังคงร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย นัยน์ตากลมสวยที่เริ่มลนลานไปด้วยความรู้สึกสั่นไหว โดยเฉพาะหัวใจที่ยังเต้นถี่ไม่หยุด
"บ้าชะมัด"
ลูฟี่บ่นตัวเองอย่างอดเสียไม่ได้ ก่อนที่จะเปิดก็อกน้ำล้างหน้าสองสามครั้ง
"โทราโอะน่ะ..."
ในหัวสมองอันน้อยนิดที่นึกถึงภาพทราฟัลการ์ ลอว์ จ้องมายังใบหน้าตัวเองและสายตาที่ไม่มีท่าทีจะมองไปจากที่อื่นจากใบหน้าของลูฟี่เลย แถมชายหนุ่มผิวเข้มคนนี้หน้าตาก็หล่อมากอยู่แล้ว เวลาโดนจ้องหน้ามีแต่เขาจะเขินอยู่คนเดียว
'เหมือนแกล้งไม่มีผิด'
ความรู้สึกแรกที่คิดขึ้นมา แต่ไม่อยากให้มันเป็นประเด็นมากนักในหัว นาทีนี้ลูฟี่ได้แต่บอกกับตัวเองว่า อย่าพึ่งคิดไปในทางน้้นมากนัก ไม่ว่ายังไงก็ต้องใจเย็นให้ได้ก่อน
"แล้วหัวใจก็เลิกหยุดเต้นได้แล้ว!"
ลูฟี่เอามือกำเป็นกำปั่นแล้วเอามาทุบกลางอกของตนเพื่อให้มันหยุดเต้น และเด็กหนุ่มก็ให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะเดินออกไป
กริ้ง
เสียงข้อความในโทรศัพท์ดังขึ้น แน่นอนว่าเป็นของเพื่อนสาว นามิ ที่ส่งข้อความว่า
นามิ : นี่นาย ทำการบ้านของวิชาคณิตศาสตร์รึยังยะ!?
ลูฟี่ : ยังเลยอะ
นามิ : ทำด้วยนะ อ๋อ งานกลุ่มที่ครูสั่งในแชทน่ะ ฉันส่งชื่อนายว่านายอยู่กลุ่มฉันนะ
ลูฟี่ : โอ้! ขอบใจนะนามิ~(｡•̀ᴗ-)✧
และลูฟี่ก็กดออกจากแอพแชท เขาก็ตรงไปยังกระเป๋ารถลากที่วางตรงข้างๆปลายริมโซฟาสีดำ โดยที่มีชายหนุ่มผิวเข้มกำลังนั่งดูทีวีอยู่ ลอว์ที่เห็นลูฟี่หยิบกระเป๋าออกมาก็เห็นเขาหยิบสมุดและเครื่องเขียนวางที่โต๊ะ เด็กหนุ่มก็นั่งพื้นเพราะโต๊ะที่เขาทำการบ้านนั้นเป็นโต๊ะเตี้ย ตัวลอว์รู้ดีว่าบรรยากาศและเวลานี้คือช่วงทำการบ้านของเด็กๆในวัยนี้ มือหนาก็กดรีโมทปิดโทรทัศน์ เพื่อให้การทำการบ้านของลูฟี่เป็นไปอย่างมีสมาธิ
1 ชม. ผ่านไป
ลูฟี่ก็พับสมุดลงและยืดแขนบิดไปมาอย่างขี้เกียจ ดีใจที่วันนี้การบ้านเสร็จเรียบร้อย
"ขอดูหน่อยได้มั้ย ลูฟี่"
ลอว์หยิบสมุดเรียนของเด็กหนุ่ม โดยที่เจ้าของรับทราบให้ แน่นอนคนที่เรียนเก่งและเคยได้ที่1 จนจบการศึกษาอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ ก็ขมวดคิ้วขึ้นทันตาเห็น เพราะคำตอบส่วนมาก ไม่มีข้อไหนถูกเลยสักนิด
'ก็รู้ว่าเรียนไม่เก่งนะ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้'
เป็นความคิดในใจที่ไม่ได้เอ่ยออกไป
"ทำไมเหรอโทราโอะ ฉันทำผิดเหรอ?" ลูฟี่ถามด้วยน้ำเสียงที่เศร้าใจนิดๆ เพราะเจ้าตัวคิดว่าทำเต็มที่แล้วนะ
"ปกตินายทำการบ้านยังไง?"
ลอว์ถามด้วยความอยากรู้โดยที่ยังถือสมุดการบ้านอยู่
"เอ่อ ซาโบ้สอนหรือไม่ก็ให้นามิวิดีโอคอลมาสอนน่ะ"
"แบบนั้นเองเหรอ"
"ถ้าให้นามิสอนล่ะก็ ต้องวิดีโอคอลน่ะ ฉันไม่อยากให้เธอรู้ว่าฉันอยู่กับนาย"
ลูฟี่ตอบด้วยเสียงหง่อยๆให้ เพราะนามิค่อนข้างเป็นห่วงอะไรไม่เข้าเรื่องพอๆกับอูซปป กลัวกว่านี้นคือเรื่องนี้จะไปถึงหูเอสและซาโบ้
"ให้ฉันสอนให้มั้ย?"
"เอ๊ะ!?"
"สอนไงล่ะ"
"นายทำเป็นเหรอ วิชาคณิตศาสตร์เลยนะ"
ดูเด็กน้อยคนนี้พูด คิดว่าเขาเป็นใครกันถึงได้มองแบบนั้นกัน ทราฟัลการ์ ลอว์ เคยเป็นคนที่ได้ที่1 ของสายชั้นมาตลอดตั้งแต่เด็กยันจบการศึกษามัธยมปลายปีที่6 เลยด้วยซ้ำ แถมยังจบมหาวิทยาลัยคณะแพทยศาสตร์เป็นเกียรตินิยมอันดับ 1 แค่การบ้านเลขของเด็กม.ปลาย มีหรือที่คนอย่างเขาจะทำไม่ได้ มันสร้างความตลกปนเอ็นดูให้กับชายหนุ่มคนนี้เสียเหลือเกิน
"ขำอะไรเหรอ?" ลูฟี่มองตาแบ๊วและเอียงคอใส่
"ก็ตลกที่นายบอกว่า 'ทำเป็นเหรอ' แค่นั้นแหละ" ลอว์ยิ้มให้
"นายทำเป็นเหรอ?!!" ลูฟี่ตาประกาย
ลอว์ไม่ตอบอะไรก็วางสมุดลงโต๊ะตรงหน้า พร้อมกับนั่งลงพื้นข้างๆลูฟี่ และสอนทำการบ้านให้ เผลอๆอาจจะเฉลยไปเลยก็ได้สำหรับคนที่หัวไม่ดีอย่างลูฟี่ ซึ่งใช้เวลาไม่นานการบ้านคณิตศาสตร์แสนยากสำหรับหนุ่มน้อยก็จบลง
"เย้ เสร็จแล้ว ขอบใจนะโทราโอะ"
ลูฟี่กล่าวขอบคุณและยิ้มหวานให้ตามสไตล์ตน
"รางวัล"
"เอ้?"
"ฉันอยากได้รางวัลจากนาย"
รอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของทราฟัลการ์ ลอว์ เผยขึ้นมา แน่นอนว่าคำพูดที่เต็มไปด้วยความต้องการแบบนั้น ทำให้คนฟังอย่างลูฟี่ ถึงกับสะดุดกึกเล็กน้อย
"รางวัลอะไรเหรอ? ฉันไม่มีหรอกนะ"
ลูฟี่ตอบอย่างเสียงอ่อยและทำหน้าลำบากใจ เพราะตัวเขาไม่มีของที่พอจะเป็นรางวัลให้หรอก ถ้าเงินล่ะก็พอให้ได้นะ ถ้าไม่มากไป
"ของรางวัลที่ฉันอยากได้ไม่ใช่พวกเงินหรอกนะ" ลอว์เอ่ยด้วยรอยยิ้มเพราะรู้ว่าเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่
"เอ๊ะ ไม่ใช่เหรอ?" ลูฟี่ตาโตตกใจแต่ก็แอบโล่งใจในเวลาเดียวกัน
นิ้วเรียวยาวที่มีรอยสักได้ยกขึ้นมาแตะที่ริมฝีปากของตน แน่นอนว่ามีหรือที่ลูฟี่จะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าต้องการสื่ออะไร จนใบหน้าแสนน่ารักก็แดงเถือกขึ้นมาทั้งหน้าไปจนถึงใบหู
"ท...โทราโอะ!?"
เสียงเล็กดังออกมาอย่างตกใจและปนเขินอายไปด้วย ชายหนุ่มที่ตัวใหญ่กว่าลูฟี่อย่างทราฟัลการ์ ลอว์ ก็ขยับกายมาหาลูฟี่ จนเจ้าตัวถอยหลังไปชนกับกำแพงเบาะโซฟา ด้วยความที่นั่งพื้นอยู่แล้ว ทำให้ลุกไปไหนลำบากมาก แถมโดนประชิดตัวอีก หัวใจก็เต้นโครมครามไม่มีท่าทีจะหยุดเลย
"ฉันอยากได้รางวัลน่ะ"
คำพูดที่ไม่กี่คำและน้ำเสียงที่ทุ้มนุ่มของลอว์ ใบหน้าที่ใกล้กันจนจะชิดกันอยู่แล้ว และลอว์ก็อุ้มร่างเล็กให้ขึ้นมานั่งตรงตักของตนด้วยแรงไม่เท่าไหร่ ลูฟี่ก็ตัวลอยไปนั่งได้แล้ว จนเผลอร้องเสียงหลงออกมา
"โทราโอะ..."
ลูฟี่หน้าแดงแจ๋ เจ้าตัวไม่กล้าที่จะมองหน้าเลยก็ว่าได้ ทำให้รีบเอาหน้าหนีโดยการซุกไหล่กว้างของลอว์ ให้ตายสิทำตัวน่ารักแบบนี้ จะไม่ให้ลอว์อยากแกล้งได้ไง น่าเอ็นดูเสียเหลือเกินเด็กคนนี้
"ได้มั้ย ลูฟี่"
ลอว์ทำเสียงอ้อนคนตัวเล็กที่ซุกไหล่ตน
"อย่างอื่นไม่ได้เหรอ?"
ลูฟี่ถามแม้ใบหน้ายังซุกไหล่กว้างอยู่
"ไม่"
"แค่จูบจริงๆนะ"
"จริง"
"ก..ก็ได้..."
ลูฟี่ออกจากการซุกไหล่แล้วมองหน้าอีกฝ่ายที่ยิ้มชอบใจอยู่ ไม่คิดไม่ฝันว่าตัวเองจะถูกคนที่เขาชอบขอ จูบ แบบนี้ แม้จะเคยโดนคนตรงหน้าทำแบบนี้มาสองสามครั้งก็จริง แต่มันก็นานๆทีจะทำแบบนี้ แล้วหัวใจบ้าก็หยุดเต้นได้แล้วนะ
ลูฟี่ก็หลับตาลงพร้อมกับยื่นใบหน้าไปให้ เป็นสัญญาณบอกว่าพร้อมแล้ว ซึ่งลอว์รู้ดีเขาเลยยกแขนตัวเองมาโอบกอดร่างเล็กที่อยู่ในชุดใหญ่กว่าคนใส่ มือที่ว่างก็ดันหลังศรีษะของเด็กน้อยเข้ามาหาตน ริมฝีปากแสนนุ่มของลูฟี่ก็ถูกประกบด้วยฝีมือของชายหนุ่มอย่างลอว์ ลิ้มรสไปกับรสจูบที่แสนอ่อนโยนแต่ก็ทำให้คนที่ถูกจูบใจเต้นรัวจนมือเล็กมากำเสื้อกล้ามตรงอกอย่างแรง ร่างเล็กที่ถูกกอดอยู่แล้ว พอดิ้นเขินขยับกายนิดหน่อยก็ลอว์กอดแน่นมากกว่าเดิม พอทุกอย่างเป็นไปตามที่ลอว์พอใจเขาก็ปล่อยจูบของตนออก ลูฟี่ที่เป็นอิสระแล้วก็เรียกลมหายใจของตน แม้นายคนนี้จะทำอย่างเบามือก็ตามแต่ใช่ว่าจะได้ให้เขาพักลมหายใจขนาดนั้น
"พอใจแล้วนะ"
"ยัง"
"โทราโอะ!" ลูฟี่ขึ้นเสียงปนหลงไปด้วย ทำไมลอว์ชอบผิดคำพูดอยู่เรื่อย "ไหนว่าแค่จูบไง!"
"ก็แค่จูบ แต่ไม่ได้บอกนี่น่าว่าจูบ 'ครั้งเดียว' สักหน่อย"
ลอว์เน้นมากคำว่า ครั้งเดียว ทำเอาคนฟังถึงกับหน้าบึ้งตึงเขินให้ ทำให้เขาหัวเราะในลำคอชอบใจในความเด็กน้อยและน่ารักเสียจริง ที่สำคัญอารมณ์ตัณหาของกายหยาบก็ดันมีอารมณ์ขึ้นมาดื้อๆซักอย่างนั้น
"นานๆจะได้เจอกัน ขอสักหน่อยจะได้มั้ยลูฟี่"
"ขออีกอะไรเหรอ? ถ้าจูบอีกล่ะก็พอเลย"
"มันมากกว่านั้นน่ะสิ เด็กน้อย"
"บอกมาเลยนะ ฉันเดาไม่ออกหรอกต่อให้ใบ้ขนาดไหน"
"ยื่นหูมาสิ"
ลูฟี่ก็ยื่นไปให้ ลอว์ก็กระซิบบอกอย่างที่ตนรู้สึก พอคนฟังรับรู้ก็หน้าแดงมากกว่าเดิมเสียอีก อยากจะขอร้องว่าเดี๋ยวก่อน แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว ร่างเล็กถูกอุ้มขึ้นด้วยท่าเจ้าหญิง ด้วยความที่กลัวตกทำให้ลูฟี่กอดคอลอว์ทั้งสองข้าง ขายาวก็ตรงไปยังห้องนอนไม่ไกลจากห้องนั่งเล่น พอถึงเตียงก่อนที่ลอว์จะวางลูฟี่ลงเตียง เขาก็พรมจูบที่ปากของลูฟี่อย่างนุ่มนวล แล้วกดร่างเล็กลงด้วยแรงที่เบามือ
"แค่วันนี้นะ..."
ลูฟี่พูดพร้อมกับใบหน้าที่แดงเถือกอยู่
"รู้แล้ว"
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
