โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
โลกทั้งใบของฉัน มีแค่โทราโอะ
ผู้แต่ง
laBIz
เรื่องย่อ
"โอเมก้า เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่น่าเกิดมาและไร้ค่า"
ทำไมต้องเป็นฉัน..
--Monkey D Luffy--
"นี่นาย เป็นโอเมก้าเหรอ"
--Trafalgar D Water Law--
::: Prolugue ::
ถ้าฉัน เชื่อฟัง เอสกับซาโบ้ก็คงดี
ถ้าฉัน ไม่ขอไปไหน ให้ห่างสายตาของพี่ๆ
คงไม่เจอคนอย่างนาย โทราโอะ
"ท..ทรา...ชื่อนายเรียกยากจัง ขอเรียกโทราโอะได้มั้ย?"
--Luffy--
เนื้อหามีความรุนแรง ข่มขู่ไปจนข่มขืน และอารมณ์บีบคั้นกดดัน การทำร้ายตัวเอง กระทบจิตใจและหดหู่ การลักพาตัวและแบ่งชนชั้น ดูถูกชาติพันธุ์
บางตอนจะขึ้น Warning นะคะ ไม่สามารถระบุได้ว่าทั้งเรื่องมีอะไรบ้างค่ะ คิดว่าแต่งจบแล้วจะมาสรุปทีเดียวค่ะว่า 'มีอะไรบ้าง' นะคะ
#SilentScreams
𝓬𝓱𝓪𝓹𝓽𝓮𝓻 𝓸𝓷𝓮
มังกี้ ดี ลูฟี่ ชายหนุ่มหน้าใสวัย 16 ปีที่กำลังจะขึ้นม.5 และเจ้าตัวใส่หมวกฟางเป็นเอกลักษณ์ บนใบหน้าหวานก็มีแผลใต้ตาซ้าย ที่บ่งบอกถึงความซุกซนในวัยเด็กเป็นอย่างดี เขามีความลับบางอย่างที่บอกใครไม่ได้ นั่นคือ ตัวเขาเป็น 'โอเมก้า' เพื่อนสนิทเขาทั้ง 5 คน นามิ อุซปป โรบิ้น โซโล ซันจิ ไม่มีใครรู้ตรงนี้เลยสักคน ทั้งคนในโรงเรียนเดรสโรซ่าและคนรู้จัก ถ้ารู้ไม่มีใครอยากคบกับโอเมก้าหรอก ยกเว้น เอส ซาโบ้ พี่ชายสองคนสุดที่รักที่ 'ไม่เกี่ยวข้อง' ทางสายเลือดทกับคุณปู่แท้ๆที่ชื่อ กราป ที่รู้ว่าเขาเป็นโอเมก้า ก็นะพวกเขาเป็นครอบครัวนี่น่า
ช่วงนี้อยู่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน ลูฟี่ที่ได้ถูกนามิชวนให้ไปเที่ยวผับที่มาเปิดใหม่ในเมือง ซึ่งผับมีชื่อว่า 'ซาบอนดี้' ที่ขับรถจากบ้านเขาไป 1 กิโลก็ถึง แน่นอนว่ามีคนที่ไปก็มี อุซปป โรบิ้น และนามิ ถ้ารวมลูฟี่ด้วยก็เป็น 4คนที่ไป
'วันนี้ 4ทุ่มมารอหน้าบ้านเลยนะ ลูฟี่'
ข้อความในโทรศัพท์ของลูฟี่ที่ปรากฏบนหน้าจอที่วางอยู่บนโต๊ะเรียน และเจ้าของโทรศัพท์พึ่งใส่เสื้อผ้าหมวกฮูทสีเหลืองแขนยาวลำตัวขาวสลับกัน กับกางเกงขาสั้นยีนส์ที่เลยหัวเข่า ลูฟี่ที่กำลังมองสภาพตัวเองตรงกระจกว่าชุดที่ใส่อยู่นั้นโอเคมั้ย และผลที่ได้ก็เป็นที่พอใจ และลูฟี่ก็เดินไปหยิบโทรศัพท์จากโต๊ะและเปิดปัดนิ้วเปิดข้อความจากแชทกลุ่มเพื่อนที่อุซปปเป็นคนส่งมาอ่าน
'ได้เลย!'
ลูฟี่พิมพ์ตอบกลับไปและอุซปปก็อ่านคนแรกซึ่งคนนี้ตอบกลับด้วยสติกเกอร์การ์ตูน OK เพื่อรับรู้ ลูฟี่ที่อ่านก็ยิ้มกว้างเห็นฟันและเก็บโทรศัพท์มาใส่กระเป๋ากางเกงข้างขวา
"ลูฟี่ เข้าไปนะ"
โปรโตกัส ดี เอส หรือ เอส เสียงพี่ชายคนโตของลูฟี่ ที่ได้เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของลูฟี่ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หุ่นดีและมีกล้ามพอเหมาะ มีผมสีดำเข้มกับกระเล็กๆบนใบหน้าหล่อคมของเขา ที่ตอนนี้ใส่เสื้อกล้ามสีดำที่เผยให้เห็นกล้ามแขนใหญ่ที่บ่งบอกถึงความมีวินัยในการออกกำลังกายเป็นอย่างดี
"ไง เอส"
ลูฟี่ยิัมร่าเริงและหันไปหาเอส
"วันนี้4ทุ่มจะไปเที่ยวกับเพื่อนใช่มั้ย?"
เอสถามพลางยืนพิงประตู ลูฟี่ก็พยักหน้าเป็นคำตอบด้วยรอยยิ้มกว้างๆมุมปาก คนเป็นพี่ชายคนโตได้แต่ยิ้มเหนื่อยใจให้ พูดตรงๆว่าไม่อยากให้ไปเลย เพราะเป็นห่วงเด็กคนนี้จริงๆ น้องชายแสนน่ารักของเขาเป็นคนซื่อบื้อและไม่ค่อยทันคน เชื่อคนง่ายมากแค่พูดอะไรนิดหน่อยก็เชื่อเขาแล้ว ที่สำคัญลูฟี่เป็นโอเมก้าที่เวลาฮีทจะหยุดความต้องการของกายหยาบไม่ได้ สติสตังจะหายหมดเหมือนคนเมาเหล้าที่กินไปหลายขวดจนขาดสติ แต่ไงได้ล่ะน้องชายตัวดีอยากไปเที่ยวกับเพื่อนด้วย คนเป็นพี่อย่างเอสก็ไม่อยากให้ลูฟี่เก็บตัวอยู่บ้านเท่าไหร่ ไปสูดอากาศข้างนอกก็ดีเหมือนกัน
'ปล่อยสักวัน คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง'
เอสคิดในใจ
"ระวังด้วยลูฟี่ นายเป็นโอเมก้านะและเวลาฮีทนายไม่ค่อยมีสติด้วย"
เอสบอกอย่างเป็นห่วงและเดินมาหาลูฟี่พร้อมกับยื่นซองยาระงับอาการฮีทของโอเมก้าให้กับน้องชายที่น่ารักของเขา
"อืม รู้แล้ว"
ลูฟี่หยิบซองยาในมือมาใส่กระเป๋ากางเกงขวา เจ้าตัวก็พลางมองนาฬิกาที่แขวนบนกำแพงซึ่งตอนนี้สี่ทุ่มพอดี ลูฟี่เดินไปหยิบหมวกฟางที่วางบนที่นอนมาสวมใส่บนหัว
"ไปรอพวกอุซปปข้างล่างก่อนนะ"
ลูฟี่บอกและลงไปข้างล่างอย่างทางเร่งรีบ เอสก็มองไล่หลังบางๆของน้องชายตัวเองที่เริ่มจากไกลไปเรื่อยๆ
"อย่าลืมกินยาก่อนเที่ยงคืนล่ะ ลูฟี่"
เอสตะโกนไล่หลังบอกก่อนที่ลูฟี่จะลืม รายนี้ชอบลืมกินยาตลอด ที่ต้องย้ำเพราะอาการฮีทของลูฟี่มาเป็นสี่เวลา จะรุนแรงมากหรือน้อยคาดเดาไม่ได้ บางทีก็มา 3วันรวดและรุนแรงด้วยทำให้น่าเป็นห่วงตลอด
"อืม!"
ลูฟี่หันหน้าส่งยิัมมาให้ ทำให้เอสยิ้มรับเอ็นดูด้วยความเหนื่อยใจ ให้ตายสิน้องชายเขาทำไมน่ารักขนาดนี้นะ ไม่อยากให้ไปเลย เวลาเหนื่อยหรือท้อ พอเห็นหน้ายิ้มๆก็อดใจอ่อนไม่ได้
ส่วนลูฟี่ที่กำลังสวมรองเท้าแตะสอดนิ้วอย่างตื่นเต้น ทั้งชีวิตตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยไปเที่ยวไหนกับเพื่อนเลย นี่เป็นครั้งแรกที่ลูฟี่จะได้ไปไหนมาไหนกับเพื่อนของเขา ตอนนี้เกร็งอย่างบอกไม่ถูก
กริ๊ง
เสียงข้อความดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงข้างขวาของลูฟี่
'ลูฟี่ ตอนนี้จะถึงบ้านนายแล้วนะ'
ลูฟี่ยิ้มดีใจทันทีและมือบางกำลังจะไปจับลูกบิดประตูเพื่อออกไปยังหน้าบ้าน แต่แล้วก็ดันถูกเปิดออกซะก่อนด้วยพี่ชายคนรอง ซาโบ้ ที่พึ่งกลับมาจากทำงานที่คลินิกขายยา
"จะไปแล้วเหรอ"
ซาโบ้ พี่ชายคนรองของลูฟี่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวลายเส้นตรงสีน้ำเงิน ที่เจ้าตัวขับสูทนอกมาพาดแขนซ้าย ซาโบ้เป็นชายหนุ่มที่มีเรือนผมสีทอง บนใบหน้ามีรอยแผลเป็นที่ด้านซ้ายจากเหนือคิ้วลงแก้ม แต่ก็ไม่อาจกลบความหล่อตรงนี้ของซาโบ้ได้ และที่สำคัญเขาเป็นคนใจดีและชอบตามใจลูฟี่เป็นอย่างมาก ผิดจากเอสเลยก็ว่าได้ ที่ลูฟี่ได้ไปข้างนอกเกี่ยวกับเพื่อนแบบนี้ได้ ก็เพราะซาโบ้นี่แหละ
"ใช่แล้วล่ะ"
ลูฟี่ยิ้มกว้างและซาโบ้ยิ้มรับเอ็นดู มือหนาที่ใส่ถุงมือสีดำก็ยกมาขยี้หัวของน้องชายที่น่ารักอย่างหมั่นเขี้ยว จนผมของลูฟี่ที่ยุ่งอยู่แล้วกลับยุ่งกว่าเดิม
"ซาโบ้! ผมฉันยุ่งหมดแล้วเนี่ย!"
ลูฟี่ทำหน้ายู่ยี่ใส่คนเป็นพี่รอง และจัดทรงผมใหม่ให้เข้าที่ ส่วนซาโบ้ก็หัวเราะเอ็นดูให้กับคนที่ชอบทำหน้าลิงใส่เขา
"ลูฟี่ พวกเรามาแล้วนะ!"
เสียงหวานก้องจากเพื่อนสาวของ นามิ ดังขึ้นมาเรียกลูฟี่จากหน้าบ้าน เมื่อเจ้าของชื่อได้ยินก็ยิ้มหน้าเบิกบานและวิ่งออกไปข้างนอกไปหาพวกเพื่อนมารับทันที ซาโบ้ที่มองไล่หลังก็ยิ้มพลางถอนหายใจ วิ่งไปอย่างนั้นเดี๋ยวก็ล้มหรอก
"เที่ยวให้สนุกนะ ลูฟี่"
ซาโบ้เอ่ยยิ้มๆให้ลูฟี่ที่กำลังจะขึ้นประตูหลังของรถเบนซ์คันใหญ่สีขาวของอุซปป โดยคนขับก็คือเจ้าของรถเองแหละ
"ขอบใจนะ ซาโบ้"
ลูฟี่โบกมือลาพี่คนรองด้วยหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มอันสดใสเช่นเคย ไม่นานนักรถเบนส์สีขาวก็แล่นออกไปไกลจนจะไม่เห็นตัวหลังรถ
"ไปแล้วสินะ ลูฟี่"
เอสเดินออกมาดูหน้าบ้านมาพร้อมกับยืนคู่กับซาโบ้
"ใช่" ซาโบ้ตอบ
"เป็นห่วงชะมัด คิดถูกเปล่าเนี่ยที่ปล่อยไป"
เอสพลางมองทางที่รถเบนส์ออกไปไกลแล้วกับซาโบ้ น้ำเสียงของเอสแสดงถึงความเป็นห่วงชัดเจน ทำเอาน้องคนรองแอบหัวเราะจนไหล่สั่นออกมา ให้ตายสิมีพี่ขี้หวงน้องมันน่าเหนื่อยแทนเจ้าน้องคนเล็กจริงๆ ความจริงตัวซาโบ้ก็หวงลูฟี่นะ แต่บางเรื่องบางราวก็ควรปล่อย ยิ่งตอนที่ลูฟี่ขอไปเที่ยวผับกับพวกนามิ และทำหน้าอ้อนกับกอดรัดฟัดเหวี่ยงซาโบ้แบบนั้น ใครจะไม่ใจอ่อนล่ะ ก็ต้องช่วยขอพี่คนโตสุดใจเพื่อลูฟี่ที่อุตสาห์อ้อนแบบนั้น
"ขำอะไร" เอสถามเสียงแข็ง
"เปล่า บางทีคนเป็นพี่อย่างพวกเราก็ควรจะปล่อยลูฟี่บ้าง ลูฟี่ก็ไม่โตสักที"
"เหอะ! ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆ ที่เจ้าลูฟี่กอดและอ้อนแก ตอนจะขอไปเที่ยวเนี่ย"
"ช่วยไม่ได้ พอดีเป็นพี่ชายที่น่ารักก็งี้แหละ ไม่เห็น จะ-ต้อง-อิจ-ฉา เลย"
ซาโบ้พูดยิ้มและเน้นคำพร้อมกับมองหางตาใส่พี่คนโตอย่างภาคภูมิใจ นี่กะจะเกทับเอสซึ่งๆหน้าเลยสินะ
"เฮ้ยๆ ใครอิจฉา!"
เอสขึ้นเสียงใส่ซาโบ้และหันไปหาน้องคนรองด้วยใบหน้าที่แดงก่ำด้วยอายที่ถูกจี้ใจดำ แต่ซาโบ้ส่งยิ้มมุมปากให้และเดินเข้าบ้านไปพร้อมกับถอดรองเท้าออก เขาก็จัดระเบียบให้เข้าที่เข้าทางตามนิสัยที่เรียบร้อยของเขา
"ฉันไปอาบน้ำนะ ฝากปิดประตูด้วยล่ะ"
เอสที่มองไล่หลังซาโบ้อย่างหัวเสียก็ปิดประตูตามที่เจ้าน้องชายคนรองตัวดีสั่งไว้ และเอสก็เข้าบ้านไปจัดการทำธุระของตัวเองเช่นกัน
- To Be Continue -