โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝑒𝓁𝑒𝓋𝑒𝓃
ในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ลูฟี่ได้กินอาหารที่สั่งมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นไก่กอดสองกล่องขนาดใหญ่ และเฟรนช์ฟรายส์สิบอัน แน่นอนว่าคนจ่ายคือลอว์ เพราะเขารู้ว่าลูฟี่ไม่ได้เอาตังค์มา ดูง่ายๆเลยคือท่าทางกระอักกระอ่วนใจเวลาจะเข้าร้านนี่แหละ พอถามไปแบบคาดเดาก็ดันเป็นจริงซะงั้น
"กินเยอะจริงๆเลยนะ"
ลอว์แซวคนตัวเล็กที่กินหน้าอร่อยด้วยรอยยิ้มบาง เวลาเห็นลูฟี่ทำอะไรน่ารักๆแล้วมันสดชื่นไปหมด
"ก็..ไม่ได้กินอิ่มแบบนี้มาสองวันนี่"
ลูฟี่สารภาพตามตรงไป แม้ตัวเองจะกินบางแต่ไม่อิ่มเท่าไหร่ แน่นอนคำตอบที่ไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจอะไร ทำให้คนฟังอย่างลอว์แอบกระตุกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
"ทำไมถึงกินไม่อิ่ม พี่นายเลี้ยงไม่ดีเหรอ?"
คนที่กินอยู่อย่างลูฟี่ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย อยากจะบอกเสียเหลือเกินที่ไม่ได้กินอิ่มเพราะคนตรงหน้าต่างหาก ไหนจะอาการฮีทที่รุนแรง และคำขู่ที่แล่นเข้ามาในหัวอีกของชายคนนี้ คิดแล้วลูฟี่ก็หลบสายตาของลอว์โดยที่ไม่รู้ตัว
ส่วนลอว์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็ถอนหายใจเมื่อเห็นอาการหลบสายตาเวลามีความลับอะไรเนี่ย มันช่างดูออกง่ายจริงๆ พอเห็นอะไรแบบนี้แล้ว เขาชักอยากจะแกล้งอีกแล้วเนี่ยสิ ทำไมเด็กคนนี้ชอบทำให้เขาอยากแกล้งอยากแหย่เล่นได้ขนาดนี้
"มีความลับเนี่ยมันไม่ดีนะ คุณหมวกฟาง"
น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยเลศนัยความสนุกของลอว์ คนฟังอย่างลูฟี่ก็สะดุ้งแบบเห็นได้ชัด ในหัวของลูฟี่ไม่อยากตอบเรื่องแบบนี้จริงๆ ทำไมช่วงนี้เจอคนพูดแบบนี้บ่อยเสียเหลือเกิน มันตั้งตัวไม่ทันเลยด้วยซ้ำ ลูฟี่ก็เลยยื่นมือบางเล็กๆไปหยิบแฮมเบอร์เกอร์ที่อยู่บนถาด เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะเลี่ยงการสนทนานี้ และเขาก็ยังหิวอยู่ด้วย แต่ก็ถูกลอว์คว้ามันมาก่อน
"เอาคืนมานะ!"
ลูฟี่ขึ้นเสียงเข้มใส่แต่มันก็หวานใสในเวลาเดียวกัน แววตาแสดงถึงความไม่พอใจแต่ก็แอบร้อนรนด้วย ทำให้ร่างสูงก็หัวเราะในลำคอ เวลาเห็นลูฟี่แสดงออกแบบนั้น มันน่ารักจริงๆ แต่เขาก็คืนแต่โดยดี
พอลูฟี่ได้คืนก็คว้าแฮมเบอร์เกอร์มากอดและมองด้วยตาขวางใส่ ซึ่งเป็นการกระทำกับพวกพี่ๆแบบนี้เป็นประจำ และมันเป็นการกระทำที่ไม่รู้ตัวจนลอว์แอบขำด้วยการยิ้มมุมปาก
"อะไรแค่แหย่นิดเดียวเอง"
คนฟังไม่ตอบอะไรก็กินแฮมเบอร์เกอร์อย่างไม่สนใจลอว์ เขาก็นั่งเปลี่ยนมุมมองไปทางซ้าย โดยไม่คิดจะมองคนตรงหน้า ไม่เข้าใจเลยคนหิวอยู่แท้ๆ ยังจะถูกแกล้งแบบนี้อีก
ลอว์ก็ปล่อยให้ลูฟี่กินไป เขาก็หยิบโทรศัพท์ตรงกระเป๋าซ้ายมา ทำให้รู้ว่าตัวเองปิดเครื่องอยู่ มือหนาก็ได้กดเปิดเครื่องให้มันทำงานต่อ พอเสร็จแล้วเขาก็แอบตกใจเล็กน้อยกับสายโทรเข้ามา มันไม่ใช่ของใครเลยนอกจาก
'คุณลุงโทรมาตั้ง 12 สายเลยเหรอ? และไหนจะข้อความในแอพแชทเกือบ 10 ข้อความอีก'
สร้างความประหลาดใจให้กับลอว์เสียเหลือเกิน นิ้วยาวก็กดไปดูข้อความที่ส่งมาของคุณลุง ซึ่งมีเยอะมากๆ แต่ใจความหลักคือ
วันนี้ตอนเย็นเวลา 18.00น ที่โรงแรมทิลเลอร์ปาร์ค ฉันจะเปิดตัวแกในฐานะทายาทที่จะสืบทอดธุรกิจต่อจากฉัน
หลังจากที่อ่านข้อความเสร็จ เขาก็พิมพ์ตอบกลับไปด้วยสายตาที่เรียบเฉย เขาชินแล้วล่ะการที่ถูกให้ทำอะไรตามความพอใจของคนใดคนหนึ่ง ไม่มีทางปฏิเสธได้หรอก แม้เจ้าตัวอยากจะปฏิเสธแค่ไหนก็ตาม เพราะเขาไม่อยากทำอะไรแบบนี้เท่าไหร่ ธุรกิจของตระกูลดองกีโฆเต้เยอะมาก ถ้าให้ดูแลหมดนี่ ชีวิตสนุกของเขาแทบหายไปครึ่งเลยทีเดียว แต่ใครจะขัดได้ล่ะ เพราะเขาคือหลานชายที่รักและเป็นเด็กดีเชื่อฟังอยู่ในโอวาทนี่น่า
ได้ครับ
และไม่กี่วินาทีที่กดส่งไป โดฟลามิงโก้ คุณลุงของลอว์ก็ได้อ่านทันที
'ไวจริงๆ' ลอว์ประชดในใจ
เขาก็ได้รับข้อความตอบกลับจากคุณลุงของเขาด้วยคำสั้นๆ ว่า 'ดี' แค่นั้น ลอว์ก็กดปิดโทรศัพท์และเอามันเข้ากระเป๋ากางเกงที่เดิม เขาก็มองลูฟี่ที่กินอาหารฟาสต์ฟู้ดที่ตอนนี้หมดแล้ว
"อิ่มจังเลยย"
ลูฟี่พูดด้วยรอยยิ้มกว้างๆตามสไตล์เจ้าตัว และขอบปากเลอะอาหารไปหมด คนที่ไม่ชอบอะไรที่มันเลอะหน้าอย่างลอว์ก็หยิบทิชชู่มาเช็ดปากลูฟี่อย่างหมั่นเขี้ยว
"กินอะไรอย่างกับเด็ก เลอะเทอะจริงๆ"
ไม่ว่าจะเป็นเวลาไหนลูฟี่ก็เป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรเหมือนเคย แม้กระทั่งการกินให้เรียบร้อย อยากรู้เสียจริงว่าถูกเลี้ยงมายังไงให้กินเลอะหน้าเลอะตาแบบนี้ พอทุกอย่างสะอาดลอว์ก็เอามือออกจากหน้าลูฟี่ ซึ่งคนถูกเช็ดก็มองเขาด้วยตาปริบๆ
"สะอาดแล้วทีหลังเวลากินน่ะ ค่อยๆกินไม่มีใครแย่งหรอก"
ลอว์เอ่ยอย่างถอนหายใจและวางทิชชู่ลงทาดอาหาร ซึ่งลูฟี่ก็เผลอแก้มป่องไม่พอใจ ก็เขาจะกินแบบนี้นี่น่า เอสกับซาโบ้ยังไม่ว่าลูฟี่เลย
"รู้แล้วน่าาาา"
ลูฟี่ตอบด้วยสีหน้าเบ้ปากใส่ ลอว์ก็ขมวดคิ้วมุ่นอะไรกับทำหน้าแบบนี้ แต่สำหรับเขาถือซะว่าเป็นเด็กน้อยที่หวงกิน จนลืมไปเลยว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่ดีขนาดนั้นกับเขา สำหรับลอว์แล้วลูฟี่เป็นคนที่ใช้คำว่า 'ไม่ระวังตัวเอง' ได้เปลื้องมาก แต่ก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ มันดูน่ารักไปอีกแบบ น่าแปลกที่เขาดันชอบอะไรแบบนี้ด้วยสิ ปกติจะหงุดหงิดและรำคาญเสียด้วยซ้ำ
"ให้มันรู้เรื่องจริงๆเถอะ"
สายตาคมสีหินอ่อนของชายหนุ่มก็ได้เหลือบมองนาฬิกาที่แขวนอยู่ในร้านฟาสต์ฟู้ด
4.43pm
ต้องรีบก่อนที่จะถึงงานเลี้ยงที่คุณลุงสั่งให้ไป ลอว์ไม่อยากเสียเวลาแอบคิดว่า เรื่องของเขากับลูฟี่คงต้องเป็นวันอื่นแล้วล่ะ ไม่รอช้าร่างสูงก็ลุกออกจากที่นั่ง และตรงไปหาลูฟี่ที่นั่งอยู่และกำลังมองสบตาด้วยกัน
"กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งนายเอง"
คำเอ่ยที่แสนจะปกติ แต่คนฟังอย่างลูฟี่กลับยิ้มแย้มแจ่มใสออกมา เขาดีใจเสียเหลือเกินที่จะได้กลับบ้าน เพราะเวลานี้กลับไปทันก่อนที่เอสกับซาโบ้กลับจากธุระของพวกเขา
"ขอบใจนะ โทราโอะ"
รอยยิ้มที่ไร้พิษสงก็เผยออกมา ลอว์แอบคิดในใจว่ารอยยิ้มนี้มันเคยโกหกใครได้บ้างมั้ยนะ ไม่รอช้ามือหนาก็ยกขึ้นมาลูบหัวลูฟี่อย่างเอ็นดูและขยี้จนผมยุ่งไปหมด ทำให้ลูฟี่แอบหัวเสีย
"โทราโอะผมฉันยุ่งหมดแล้วนะ!"
ร่างสูงหัวเราะ 'หึ' ใส่ รู้อยู่หรอกว่าไม่ชอบ คนที่ทำแบบนี้ได้คงเป็นพี่ชายสองคนนั้นแน่นอน แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาอยู่ดี ไม่รอช้าเขาก็เดินนำออกไปจากร้าน เพื่อที่จะไปลานจอดรถ และเขาไม่ลืมที่จะโทรหาเวอร์โก้ คนใช้ ที่มาด้วยกัน ส่วนลูฟี่เดินตามต้อยๆหลังอย่างไม่ห่าง
แผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของลอว์จากมุมมองของคนที่เดินตามหลังอย่างลูฟี่ ในสมองอันน้อยนิดของเขาแอบคิดอยากจะเข้าไปกอดแผ่นหลังนี้เสียเหลือเกิน ลอว์จะเคยรู้มั้ยว่าลูฟี่ชอบลอว์มาก มากเสียจนลืมไปเลยว่าลอว์ทำให้เขาเจ็บปวดมาก่อน
ไม่ว่าสัมผัสไหน ทั้งกอดและรสจูบ
ทุกอย่างที่มาจากลอว์ ลูฟี่ไม่เคยลืมมันเลย ถึงจะตกใจบ้างที่ถูกรุกเข้ามาไม่ทันตั้งตัว แต่ถึงอย่างไรเขาก็ชอบมันมากเหมือนกัน
อา..รู้สึกดีกับเขาอีกแล้ว
ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่า ลอว์ทำไปเพื่อความสนุกของเขาทั้งนั้น เพราะลูฟี่แค่คนหนึ่งที่ฆ่าเวลาแก้เบื่อของลอว์
"โทราโอะ"
ลูฟี่เรียกชื่อของเขาอย่างแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบทว่าแอบซ่อนความรู้สึกไว้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นรักและเกลียด เจ็บปวดในเวลาเดียวกัน แต่ลอว์กลับได้ยินมัน และไม่หันหลังไปมองคนตัวเล็กที่ตามต้อยๆเลย เพราะเขาจะตรงไปยังลานจอดรถให้เร็วที่สุด
"มีอะไร"
เขาตอบกลับคนที่เดินตามหลังอย่างนิ่งๆ แต่ลูฟี่กลับสะดุ้งตกใจ เขาจำได้ว่าพูดกระซิบเองแท้ๆ
"เรื่องจะคุยกันคืออะไรเหรอ"
ลูฟี่ถามขึ้นมาอย่างทันที เพราะเขาจำได้ว่าสาเหตุที่พามาที่นี่คือ ลอว์จะมีเรื่องคุยกับเขา แต่ทว่าลอว์มองด้วยสีหน้าเรียบเฉยและหลุดหัวเราะออกมา ทำให้ลูฟี่เดินตามก็เอียงคอและทำหน้าไม่เข้าใจทันที
"ขำอะไร นายเป็นคนพูดเองนะ!" ลูฟี่กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
ไม่คิดไม่ฝันเลยว่าลูฟี่จะถามอะไรแบบนี้ ท่าทางเหมือนคนที่ขี้ลืมและหัวอ่อนจะจำคำพูดลอว์ได้หมด
ต้องระวังหน่อยแล้ว
"ไม่มีอะไรหรอก"
คำตอบที่ทำให้ลูฟี่เบิกตาโตใส่ แอบไม่เชื่อในสายตาที่อีกฝ่ายตอบมา แม้จะไม่รู้สีหน้าของคนที่หันหลังอยู่ก็ตามที
"แค่อยากพามาเที่ยวแค่นั้นเอง"
คำตอบที่ไม่ได้คิดเอ่ยออกไปของลอว์ แม้มันจะไม่ใช่ก็ตามที เพราะเขาเองไม่รู้จะตอบจุดประสงค์ที่พามาทำไมเหมือนกัน เหมือนยังไม่ใช่ตอนนี้
แต่ลูฟี่กลับหัวใจพองโต ความรู้สึกดีๆเริ่มมาแทนที่เกลียดอีกแล้ว ทำไมชายหนุ่มตรงหน้าชอบทำให้เขามีความสุขเสียขนาดนี้ แต่ก็ทำให้ลูฟี่น้ำตาตกได้เหมือนกัน
ช่างมันเถอะ
ไม่รู้จักจำเรื่องที่ลอว์ทำเลยก็ว่าได้ ลูฟี่ตัดสินใจแล้ว เขาจะทำตามความรู้สึกตัวเอง แม้ลอว์จะตอบกลับมาแบบไหนก็ตาม จะฆ่าเวลาหรืออะไรแล้วแต่ ลูฟี่ก็จะแสดงความรู้สึกจริงใจออกไป เพราะลูฟี่รู้หัวใจตัวเองแล้วว่าคิดยังไงกับลอว์
"ชิชิชิ แล้วมาเที่ยวด้วยกันอีกนะ"
ลูฟี่ยิ้มร่ามากกว่าครั้งไหนๆ พอรู้ว่าจะทำยังไงกับหัวใจตัวเองแล้ว แต่คนฟังกลับตกใจจนแผ่นหลังกว้างกระตุกอย่างเห็นได้ชัด
ไม่ระวังตัวเองอีกแล้วนะ คุณหมวกฟาง
ลูฟี่จะรู้มั๊ยว่าลอว์เองเผลอยิ้มตามคำตอบนี้ ความคิดที่ใสบริสุทธิ์แบบนี้ มันทำให้ลอว์แอบรู้สึกผิดอยู่เลยก็ว่าได้ เพราะคนอย่างเขา
ไม่เคยรักใครเลยสักคน
มันคือสิ่งที่เขาเป็นแบบนี้มาตลอด ก่อนที่จะเจอลูฟี่ ใช่ว่าจะไม่เคยมีแฟน และเกือบทุกคนจะผ่านสนามบนเตียงมาแล้วทั้งนั้น แน่นอนว่าเป็นความรักแบบทางกายไม่เคยมอบใจให้ แต่ลูฟี่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างออกไป มันพิเศษกว่าคนอื่นๆที่เคยเจอมาด้วยความน่ารัก ใสๆ ทำอะไรก็เหมือนเด็ก แถมยังน่ากอด น่าแกล้งอีกต่างหาก และมันยากที่จะปฏิเสธได้ว่าลูฟี่น่ะ
น่าสนใจกว่าคนอื่นๆมาก
แต่ลูฟี่เป็นโอเมก้า เป็นสิ่งมีชีวิตที่หลายๆคนกดขี่ รวมถึงคุณลุงของเขาไม่ชอบมากด้วย ลอว์ไม่อยากให้เรื่องราวตรงนี้ไปถึงหูของ โดฟลามิงโก้ เด็ดขาด
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
