โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝓉𝑒𝓃
ทางเดินที่มีผู้คนสัญจรไปมามากมาย เพราะที่แห่งนี้เป็นห้างสรรพสินค้าชั้นนำ ที่ขึ้นชื่ออย่างห้างสกายเปียร์ รอบด้านที่มีแต่คนแต่งตัวสวยและแหวกแนว ทว่าก็ดูดีในเวลาเดียวกัน ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงตรงเป๊ะและเป็นวันหยุดปิดเทอมอีกต่างหาก ทำให้คนที่มาแถวนี้เยอะมากกว่าครั้งไหนๆ
ลูฟี่ที่เดินไปอย่างไร้จุดหมาย ทั้งก้มหน้ามองพื้นเดินด้วยสายตาที่ไม่มีความรู้สึกดีแต่อย่างใด คงเพราะตอนนี้มันเจ็บมากจนไม่รู้จะแสดงอะไรออกมาก็ว่าได้ พอมาคิดแล้วว่าตัวเองจะต้องกลับบ้านแต่กลับคิดไม่ออกเลยว่าจะกลับยังไง เพราะห้างในที่แบบนี้เขาไม่รู้จักเลย
"ทำไงดี ตังค์ก็ไม่ได้เอามา"
เขาคอตกกับสถานการณ์นี้เลยก็ว่าได้ ตอนอยู่บ้านไม่คิดว่าลอว์จะมาเลยด้วยซ้ำ แถมตอนนี้พามาห้างในที่เขาไม่รู้จักอีก ไม่รู้เลยว่ารถบัสสายไหนจะผ่านแถวบ้านเขาบ้าง แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีเงินไป ก็ขึ้นรถบัสไม่ได้อยู่ดี นั่นแหละใจความสำคัญ แถมท้องก็ยังร้องหาข้าวอีกต่างหาก
"หิวข้าว..."
ลูฟี่ก็ยังคงเดินหน้าต่อไป โดยไม่รู้ว่าจะต้องทำไง หรือกลับไปหาลอว์ที่ลานจอดรถก็ไม่กล้าที่จะกลับไป แถมคงจะโดนเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ เขาไม่อยากฟังคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจของลอว์ให้เจ็บปวดเปล่าๆหรอก
ยิ่งนึกถึงคำพูดของอีกฝ่ายมากเท่าไหร่ ตัวเขาเองก็อยากร้องไห้อีกรอบมากเท่านั้น ไม่ทันขาดคำน้ำตาก็ไหลออกมาอาบแก้มอีกแล้ว
"ฮรึก...ฮึก ไม่เอา ไม่ร้องสิ"
ลูฟี่เอายกแขนบางปาดน้ำตาออก ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย เป็นคำถามรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้กับคำถามนี้ ซึ่งลูฟี่เองก็คงคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองที่อยากออกไปข้างนอกเองแหละเมื่อวันนั้น
ด้วยความไม่มองทางของลูฟี่ ทำให้เจ้าตัวเดินผ่านสัญญาณไฟแดงของทางม้าลาย พอได้ยินเสียงแตรรถดังออกมา ลูฟี่ก็หันไปจนพบว่าตัวเองจะถูกชนแล้วแน่ๆ
'ไม่นะ!! นี่เรา!!'
เขาตัวแข็งทื่อเลยก็ว่าได้ ขาบางก็ก้าวไม่ออกแม้แต่นิดเดียว แต่แล้วแขนบางก็ถูกมือหนาคว้าจนร่างบางปลิวไปตามแรงกระชากเขาจากทางม้าลาย ทำให้ปลอดภัยจนเกือบจะถูกรถชน ลูฟี่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเจ้าของแรงด้วยความอยากรู้ว่าใครมาช่วยเขา แน่นอนว่าไม่ใช่ใครแต่เป็นคนที่เขารู้จักดี
"โทราโอะ.."
ลูฟี่เอ่ยอย่างแผ่วเบาพร้อมกับจ้องตาของลอว์อย่างไม่วางตา แม้อีกฝ่ายจะมองมาด้วยความหงุดหงิดใจก็ตาม หัวใจของลูฟี่เริ่มรู้สึกเต้นแรงอีกครั้ง มันทั้งดีใจและเสียใจปนกันไปหมด
'เขามาช่วยฉันงั้นเหรอ?!'
เป็นคำถามที่ไม่ได้เอ่ยออกไปของลูฟี่
"อยากตายรึไง!"
ลอว์ขึ้นเสียงตะคอกใส่ พลางมองด้วยความโมโหใส่คนตัวเล็ก ที่มีอาการทั้งนิ่งและไม่ปริปากพูดเลยสักนิด
"ใครสั่งให้แกออกมาจากรถ!"
เขาอยากบ้าตาย ทำไมเด็กคนนี้ชอบทำให้เขารู้สึกเป็นห่วงอยู่เรื่อย ถ้าไม่รีบวิ่งออกมา เขานึกภาพไม่ออกเลยว่าลูฟี่จะเป็นยังไง พอเห็นเจ้าตัวเดินไม่มองทาง มัวแต่มองพื้นจนไม่สังเกตไฟแดง ทำให้เขาเร่งสปีดจนชนคนที่เดินผ่านแถวนั้นไปหลายคน
'วุ่นวายจริงๆ!'
เมื่อลูฟี่ได้ยินคำดุว่าของลอว์ เขาก็โพล่งตัวเข้าไปกอดอีกฝ่ายแน่น จนคนถูกกอดถึงกับไปไม่เป็น ลูฟี่ไม่รู้เลยว่าถ้าเขาถูกรถชนไป คนที่เสียใจที่สุดคงเป็นพี่ชายที่รักทั้งสองคนแน่ๆ รวมไปถึงเพื่อนๆด้วย ลูฟี่ดีใจที่รอดมาได้เพราะทราฟัลก้า ลอว์ ไม่ว่าเขาจะมีเหตุผลแบบไหน แต่ตอนนี้ลูฟี่ร้องไห้โฮ ในอ้อมอกกว้างของลอว์แล้ว
"โทราโอะ..ฮรึก..ฮืออออ"
เสียงสะอื้นที่ดังออกมา แม้ใบหน้ายังซบอกกว้างอยู่ มือหนาก็ยกมาลูบหัวปลอบประโลมและลูบไปอย่างเบามือ
'คงขวัญอ่อนไปเลยสินะ เจ้าตัวเล็ก'
ไม่ว่าใครก็ต้องกลัวกันทั้งนั้น ก็นะยื่นแข็งทื่ออยู่แบบนั้น คงไปไม่เป็นเลยก็ว่าได้ แต่ว่าตอนนี้สายตาประชาชนในแถวนั้น ได้จ้องมองมายังที่เขาทั้งสองคนเดียว ไม่แปลกใจเท่าไหร่สถานการณ์แบบนี้ต่างเรียกความสนใจได้ดี ไม่มากก็น้อย
"ปลอดภัยแล้วก็ไปที่อื่นกันเถอะ"
ลอว์ได้ดันร่างเล็กที่กอดออก และเขาเอามือหนามาจูงมือบางๆของลูฟี่ เขาทั้งสองก็เดินไปด้วยกันที่อื่น โดยที่ลูฟี่เดินตามต้อยไม่ขัดข้องอะไร
ทราฟัลก้า ลอว์ กับ มังกี้ ดี ลูฟี่ ได้เดินทางมาถึงลานน้ำพุใหญ่ที่มีม้านั่งสำหรับสองคนหลายที่ โดยที่ลอว์ได้นั่งลงไปก่อนและลูฟี่ก็นั่งตามด้วย บรรยากาศสำหรับลูฟี่แล้วมันเงียบไปหมด อีกฝ่ายไม่มีแม้แต่จะปริปากพูดอะไรเลย ทำให้คนตัวเล็กนั่งก้มหน้ากุมมือวางตักทั้งสองอย่างนั้น
"ทำไมนายถึงออกมาจากรถ"
คำถามแรกของลอว์ก็ทำให้ลูฟี่สะอึกทันที เขาอยากตอบนะแต่กลัวว่าตอบไปแล้ว ไม่รู้ว่าจะโดนอะไรเนี่ยสิ
"ตอบมา"
ลอว์เสียงเข้มใส่ ลูฟี่ก็สะดุ้งเล็กน้อย เขาก็หันหน้าไปมองร่างสูงข้างๆ แม้สายตาเขาจะจ้องไปยังน้ำผุอยู่ก็ตาม ลูฟี่กลืนน้ำลายลงคอพยายามคิดอยู่ว่าจะตอบยังไงไม่ให้อีกฝ่ายโมโห
"ฉัน..เอ่อ.."
ลูฟี่อำอึ้งและท้องของเขาก็ดันร้องออกมาดัง จนลอว์ได้ยินเสียงนี้ไปด้วย ลูฟี่หน้าแดงเขินอายไปหมด ทำไมเจ้าท้องนี้ต้องมาร้องในเวลานี้ด้วย แน่นอนว่าเรียกเสียงหัวเราะเล็กๆในลำคอของลอว์ออกมา เขารู้สึกตลกคนตัวเล็กคนนี้เสียจริง
"หิวข้าวเหรอไง?"
ใบหน้าคมยกยิ้มให้กับลูฟี่ ซึ่งคนถูกถามก็พยักหน้ารับอย่างช้าๆพร้อมกับแก้มที่แดงไปด้วยความเขินอาย มันน่ารักสุดๆเลยก็ว่าได้สำหรับลอว์ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าที่ลูฟี่เดินออกมาจากรถ เพราะหิวข้าวจนลืมคำสั่งของเขา แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย
"ทีหลังถ้าหิวก็บอก ไม่ใช่ว่าเดินออกไปเองดื้อๆแบบนี้"
ลอว์เอานิ้วมีบี้จมูกเล็กของลูฟี่อย่างหมั่นเขี้ยว อยากจะดุด่ามากกว่านี้เสียเหลือเกิน แต่พอเห็นใบหน้าหวานที่เขินอายและหน้าแดงเป็นสีเชอร์รี่แบบนี้ น่าเอ็นดูจริงๆใครจะไปดุลงกัน รู้เลยว่าคงเขินอายที่มาได้ยินเสียงท้องร้องสินะ คนอะไรน่ารักไม่พอยังตลกอีก
แต่ยังไม่หายโกรธหรอกนะ
ลูฟี่ที่ถูกบี้จมูกก็ไม่คิดจะแก้ต่างอะไร คงดีแล้วล่ะที่อีกฝ่ายเข้าใจแบบนั้น อยากจะบอกว่าที่ออกมาจากรถ เป็นเรื่องที่เขาคิดจะขอกลับบ้านต่างหาก ซึ่งไม่ได้จะหนีแต่อย่างใดในตอนนั้น แต่ว่าเขาดันมาได้ยินบทสนทนาของลอว์กับเวอร์โก้ ทำให้เขาเดินออกมาจนตอนนี้
'ฉันแค่เล่นๆเวอร์โก้'
'เด็กนั่นแค่สนุกชั่วคราวเฉยๆ'
พอคิดถึงแล้วมันเจ็บแปร๊ดหัวใจทันที ลูฟี่ไม่เข้าใจว่าลอว์คิดอะไรอยู่กันแน่ บางครั้งก็ทำดีและบางครั้งก็ทำว่าร้ายทางคำพูดเสียจนลูฟี่ปรับตัวไม่ทัน
"สนุกชั่วคราว"
ลูฟี่เอ่ยออกไปอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้ลอว์ลักคิ้วสูงขึ้นทันที แววตาก็นิ่งไป ใช่ว่าลอว์จะจำคำพูดของตัวเองไม่ได้ มันคือคำที่เขาเอ่ยกับเวอร์โก้
"อะไรนะ เมื่อกี้?" ลอว์ถามเสียงเรียบ
แน่นอนว่าลูฟี่ถึงกับเอามือบางปัดมือหนาที่บี้จมูกออกและเบือนหน้าหนีใส่ เขาก็ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตากับลอว์อีกเช่นเคย
'โดนว่าแน่ๆ!'
ลูฟี่หลับตาแน่น ไม่อยากคิดว่าจะโดนอะไรอีกบ้าง เพราะแค่นี้ลูฟี่เจ็บมามากพอแล้ว
"พอดีได้ยินที่คุยน่ะ"
ลูฟี่เอ่ยเสียงสั่นครือ พยายามกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ เพราะเขาไม่อยากร้องไห้กับเรื่องแบบนี้ต่อหน้าลอว์ ที่สำคัญตัวเองพูดอะไรออกไปเมื่อกี้ จะพูดทำไม 'พอดีได้ยินที่คุยน่ะ' เขาก็รู้หมดสิว่าลูฟี่ได้ยิน หาเรื่องให้ตัวเองโดนดุเก่งจริงๆ
ลอว์ได้แต่เงียบไป เขาก็คาดไม่ถึงว่าลูฟี่จะได้ยินอะไรแบบนี้ อย่างน้อยก็รู้แล้วว่าที่เดินหนีออกมากดื้อๆ เพราะแค่นี้เองสินะ ลอว์ถอนหายใจออกมา และกรอกสายตาหันไปมองคนร่างบางที่นั่งก้มหน้า
"นึกว่าอะไร แค่นี้เองเหรอเนี่ย"
ไม่มีแม้แต่คำแก้ตัวใดๆ ใช่เขาพูดเอง เขายอมรับ และไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกผิดในใจมากขนาดนี้ มันรบกวนในส่วนลึกสมองของเขาเสียเหลือเกิน
'น่ารำคาญจริงๆ ไอ้ความรู้สึกนี้!' ลอว์บ่นกับกับตัวเอง
สำหรับลูฟี่ที่ได้ยินก็รู้สึกแย่กว่าเดิม กับคำพูดของลอว์ แม้มันไม่ใช่คำดุว่ากล่าว แต่คำว่า 'แค่นี้เองหรอกเหรอ' มันดูไร้น้ำใจไม่เคยคิดถึงความรู้สึกเขาอีกเหมือนเดิม อยากรู้เหลือเกินว่าเขาเคยขอโทษใครสักคนมั้ย เวลาพูดอะไรแบบนี้ แถมเจ้าท้องบ้าก็ยังร้องไม่หยุดอีก จนสายตาของลูฟี่เริ่มพลามัว เวียนหัวไปหมด เขารู้เลยว่าตัวเองต้องหิวข้าวแน่ๆ
'ไม่ไหวแล้ว ต้องไปหาข้าวกิน'
ลูฟี่พึมพำกับตัวเอง และลุกออกจากม้านั่งไปโดยไม่สนใจลอว์ที่นั่งข้างๆ เพราะตอนนี้ต้องรีบแล้วไม่งั้นได้ขาดใจตายแน่ แต่แขนบางก็ถูกจับเอาไว้ด้วยมือหนาของลอว์ ทำให้ต้องหยุดเดินชะงักเสียอย่างนั้น
"จะไปไหน คุณหมวกฟาง"
ลอว์ถามในขณะที่ตัวเองยังนั่งอยู่ และไม่มีคำตอบอะไรออกมาจากปากของลูฟี่ ทำให้คนอย่างทราฟัลก้า ลอว์ ถึงกับขมวดคิ้วชนหากัน
อะไรของเด็กนี่อีกล่ะเนี่ย!
นัยน์ตาสีหินอ่อนจ้องมองร่างเล็กในชุดใหญ่ตรงหน้า เขาก็ถอนหายใจออกมา
"นี่ ฉันถามว่---เห้ย!?"
ยังไม่ทันจะเอ่ยจบ ลูฟี่ก็ล้มหงายหลังลงมา ร่างสูงรีบยกร่างตัวเองไปรับร่างเล็กที่หล่นลงมา ก็เห็นลูฟี่หน้าซีดเซียว ปากแห้ง เหมือนคนป่วยเลยเสียด้วยซ้ำ
"คุณหมวกฟาง!!"
สารภาพจากใจว่า ตั้งแต่พาเด็กคนนี้มา สร้างความแปลกใจให้เขาหลายอย่างมาก นอกจากอาการฮีทแล้ว มาล้มแล้วหน้าซีดเหมือนคนป่วยเพราะอะไรไม่รู้อีก ทำไมสร้างปัญญาเก่งแบบนี้ ลอว์บ่นในใจ
"หิ..."
เสียงพึมพำของลูฟี่เอ่ยออกมา ลอว์ก็เงี่ยหูของตัวเองฟัง
"ขอ..ร้องล่ะ" ลูฟี่เอ่ยเสียงสั่นเทา "ฉัน..หิวข้าว พาฉันไปทานข้าวที"
ร่างสูงไม่เอ่ยอะไร เขาก็พยุงร่างบางขึ้นมาให้ยืนขึ้น โดยที่ลอว์โอบเอวเล็กของลูฟี่
"เดินไหวใช่มั้ย"
เสียงทุ้มถาม ลูฟี่ก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้ พอทุกอย่างได้ที่ทั้งสองคนก็เดินไป โดยที่ลูฟี่ถูกโอบเอวอยู่ แน่นอนว่าลูฟี่ไม่ได้ทักท้วงอะไรว่าสายตาคนรอบข้างมองพวกเขาเป็นบางคน
หัวใจของลูฟี่ก็เต้นโครมครามไม่หยุดเลยเสียจริง ไม่รักดีเลยเจ้าหัวใจดวงนี้ อยากจะควักออกมาและสั่งมันให้หยุดเต้นได้แล้ว มันรู้สึกดีตลอดที่ลอว์ทำดีกับเขา ทั้งๆที่รู้ว่าอีกฝ่ายทำเรื่องไม่ดีกับเจ้าตัวตั้งเยอะแยะ
เลิกรู้สึกดีได้แล้ว ขอร้องล่ะ
ลูฟี่พยายามบอกตัวเองแต่ว่า...
ทำไม มันก็ไม่ยอมฟังกันเลย
𝓣𝓸 𝓫𝓮 𝓬𝓸𝓷𝓽𝓲𝓷𝓾𝓮𝓭
