โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝒻𝑜𝓊𝓇𝓉𝑒𝑒𝓃
ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่เสร็จกับการเปิดตัวไปได้สักครู่ แน่นอนว่าการเปิดตัวนี้ต่างเรียกเสียงฮือฮาเป็นอย่างมาก เพราะเจ้าพ่อนักธุรกิจอย่างดองกีโฆเต้ โดฟลามิงโก้ จะยกตำแหน่งผู้บริหารคนต่อไป นับว่าเป็นข่าวใหญ่เลยก็ว่าได้สำหรับวงการนักธุรกิจ และโดฟลามิงโก้ก็ให้ลอว์มาคุยกับบรรดาแขกที่มางาน แต่ลอว์ก็ปฏิเสธพร้อมกับตรงไปหาเวอร์โก้ที่ยืนกับเบบี้ไฟว์ ลูกพี่น้องของเขา
"ยินดีด้วยนะลอว์ ได้เป็นผู้บริหารแล้วนะ"
เบบี้ไฟว์ เอ่ยด้วยรอยยิ้มกับ ทราฟัลการ์ ลอว์ ที่พึ่งรับตำแหน่งไป
"ซูการ์ไปไหน? "
ลอว์ถามหาน้องสาวอีกคนที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง เพราะเรื่องแบบนี้ปกติเด็กคนนั้นจะมากระโดดกอดด้วยความยินดีเสมอ แต่นี่กลับไม่อยู่
"อ่ะ นั่นสิไปไหนนะ? " เบบี้ไฟว์ก็หันไปด้วย "ช่างเถอะ เดี๋ยวก็มาเองแหละ" เธอยักไหล่เหนื่อยใจกับนิสัยชอบหายแบบนี้ของคนเป็นน้องสาวเธอ
"ฉันไปเอาของกินเพิ่มก่อนนะ คุณประธานดองกีโฆเต้ ฮิฮิ"
ร่างบางในชุดเดรสก็เดินจากไป ทำให้มีแต่เวอร์โก้กับลอว์ยืนอยู่กันสองคน เจ้าของนัยน์ตาสีหินอ่อนก็มองรอบๆ อย่างระแวงโดยเฉพาะคุณลุงของเขา ตอนนี้ต้องรีบออกจากงานให้เร็วที่สุด รวมไปถึงเขาต้องมีกุญแจรถ
"ขอกุญแจรถของวันนี้หน่อย เวอร์โก้"
มือหนาที่มีรอยสักยื่นมา คนที่เป็นคนใช้อย่างเวอร์โก้ก็หยิบจากกระเป๋าเสื้อมาวางให้บนมือของลอว์ เพราะเขารู้ว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร ซึ่งคนรับก็เก็บเข้ากระเป๋าเสื้อในอย่างไว
"อย่าลืมบอกลาคุณชายด้วยนะครับคุณหนู เขาไม่ชอบให้คนหายโดยเฉพาะคุณ"
"รู้แล้วน่าถ้าฉันไม่อยู่ที่ห้องแก้ตัวให้หน่อย โอเคนะ"
คำสั่งที่จริงจังของเขาซึ่งเวอร์โก้ก็พยักหน้ารับคำสั่งนี้อย่างเหนื่อยใจ ก็พอรู้อยู่หรอกขอกุญแจรถแบบนี้จะไปส่งเองชัดๆ
ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ยกับเด็กโอเมก้านั่น
เวอร์โก้ถามตัวเองในใจ แต่พยายามคิดในแง่บวกว่าทราฟัลการ์ ลอว์คงอยากสนุกกับเด็กคนนั้นตามที่เคยพูดไว้
ลอว์ ชายหนุ่มในชุดสูทดำก็ได้มองนาฬิกาตรงข้อมือซ้ายของตนเพื่อเช็คเวลา
7.50 pm
ต้องรีบกลับไปหาลูฟี่ที่ห้องนอนก่อนที่จะดึกมากกว่านี้ ไม่รอช้าเขาก็ไปหาคุณลุงของเขา โดฟลามิงโก้ ที่กำลังคุยกับแขกอย่างสนุกสนาน เชื่อเลยหัวข้อสนทนาคงเป็นการรับตำแหน่งและพักผ่อนตอนแก่ของเขา
"คุณลุง ผมขอตัวไปอยู่ที่ห้องพักก่อนนะ"
"เอ่อ พักผ่อนล่ะเพราะสองวันให้หลังแกต้องไปดูงานกับฉันที่นอร์ธบลู"
"ครับ"
ไม่รอช้าเขาก็รีบก้าวขายาวของตนเดินออกไปเพื่อจะไปหา ลูฟี่ เด็กน้อยโอเมก้าที่เขาพามาด้วยให้กลับบ้านตามที่เขาเคยสัญญาไว้ พอพ้นจากงานเลี้ยงนี้ได้แล้ว ลอว์ก็ตรงไปยังลิฟท์ส่วนตัวของตระกูลตัวเองจ่ายไปเพื่อได้ลิฟท์ส่วนนี้มาใช้ ยังไม่ทันจะได้กดก็มีคนพุ่งเข้ามากอดเขาจากด้านข้างขวาอย่างแรง จนเผลอเซไปนิดหน่อยแต่ก็พยุงตัวเองได้ ทำให้เขารีบมองคนที่อยู่ๆ ก็เข้ามากอดว่าเป็นใคร มารยาทมีมั้ย ปรากฏว่าเขาก็ต้องตกใจทันที
"หมวกฟางลงมาทำไม! ฉันบอกให้แกรอ--"
เขาต้องหยุดพูดไปชั่วขณะ เพราะลอว์เห็นลูฟี่ตัวสั่นเทาเบาๆ ในขณะที่กอดเขาอยู่ และยังหน้าซุกแขนขวาที่ไม่มีแม้แต่จะเงยหน้า และสำคัญกว่านั้นคือ
ทำไมตัวเปียกแบบนี้ล่ะ?
ลอว์มองรอบๆ สถานที่รอบตัวเขาก็พบว่าไม่มีใครอยู่แล้ว มือหนาก็กดปุ่มลิฟท์ลงทันที เพื่อที่จะไปยังชั้นลานจอดรถ
"ใครทำอะไรนาย คุณหมวกฟาง"
ลอง์ถามเสียงเข้มพลางดูเลขลิฟท์ที่ขยับขึ้นมาเรื่อยๆ เพราะเขามั่นใจว่าตัวเองเป็นคนสั่งให้เวอร์โก้ ล็อคประตูจากด้านนอก แน่นอนว่าลูฟี่ออกมาไม่ได้แน่นอน
"เด็กผู้หญิงที่ชื่อซู..." ลูฟี่พยายามนึกชื่อ "ซูกี้อะไรนั่น เป็นคนเข้ามาในห้อง"
แค่ชื่อที่ยังเรียกไม่ถูก ทำเอาลอว์เหงื่อตกไปหน่อยหนึ่งเลยก็ว่าได้ ดูก็รู้แล้วว่าคนที่กล่าวถึงเป็นใคร
ซูการ์ ยัยเด็กนี่สาระแน!
ลอว์กล่าวว่าน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของตนในใจ นิสัยที่ชอบสงสัยในตัวเขานี่เก่งเสียเหลือเกิน ถึงขั้นบุกไปในห้องเขา ใจกล้ามาก คงต้องมีเคลียร์กับเด็กคนนี้เสียหน่อยแล้ว
"เราจะไปคุยกันที่รถและกลับบ้านกัน"
พูดเสร็จประตูลิฟต์ก็เปิดทันที ลอว์ก็มองทางอีกครั้งก็พบว่าไม่มีใครเลยเข้าไปไม่รีรอ พร้อมกับลูฟี่ที่ยังคงกอดแขนเขาแน่นแบบนั้น
"โทราโอะ ขอโทษ.."
เสียงที่สั่นสะอื้นและเบาของลูฟี่ดังขึ้น แถมยังกอดแขนเขาแน่นอีกรอบ ลอว์รู้เลยว่าลูฟี่คงตกใจจนหนีออกมาแบบนี้สินะ แถมคงกลัวโดนเขาดุว่าตรงที่ไม่ฟังที่เขาสั่งให้อยู่ในห้อง และห้ามเสียงดังด้วย เลยทำเสียงอ่อนเหมือนคนมีความผิดเสียอย่างนั้น
"ไม่ต้องหรอก คนที่ผิดไม่ใช่นายแต่เป็นยัยนั่น เข้าใจมั้ย"
เขาเอ่ยพร้อมกับกดลิฟต์ไปยังชั้น G และมองเลขลิฟท์ที่ลงไปเรื่อยๆ
"จริงเหรอ"
ลูฟี่เสียงเริ่มใสขึ้น แต่ก็ยังเอาหน้าซุกแขนอยู่ ในใจของเด็กน้อยเริ่มใจชื้นที่อีกฝ่ายไม่โกรธตัวเอง นึกว่าจะโดนว่าเสียแล้ว ทำให้ลูฟี่ยิ้มดีใจจนเอาหน้าไปไถ่แขนของลอว์ การกระทำแบบนี้ไม่ต่างอะไรกับอ้อนเลยจริงๆ รู้ตัวบางเปล่าเนี่ยว่ามันไม่ต่างอะไรกับอ่อยคนอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ ชัดๆ
"ไม่ต้องเอามาไถ่เลย เราต้องคุยกันต่อในรถ! "
ดีใจได้ไม่นานลอว์ก็ขึ้นเสียงดุใส่อีกแล้ว ลูฟี่ก็หยุดตามที่เขาสั่ง และปล่อยแขนที่กอดทันทีเพราะกลัวโดนว่าอีก พร้อมกับยืนเอามือไขว้หลัง
"ฮัดชิ้ว! "
ลูฟี่จามออกมาจนน้ำมูกไหล เด็กหนุ่มก็รีบยกแขนที่ใส่แขนยาวมาเช็ดทันที แม้เสื้อจะเปียกน้ำนิดหน่อย
"ทำไมนายถึงตัวเปียกได้ล่ะ? "
"ก็อาบน้ำให้เบโปะนะ แล้วมันก็ตีน้ำใส่ฉันจนตัวเปียกแบบนี้น่ะ ชิชิชิ"
ในหัวลอว์ถึงกับนึกภาพตามที่ลูฟี่เล่า แอบแปลกใจที่เบโปะยอมเล่นแบบนี้กับคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกอย่างลูฟี่ คงชอบเด็กคนนี้มากแน่ๆ ไม่งั้นไม่ทำแบบนี้หรอก แค่ปลอบใจก็เกินคาดแล้วสำหรับลอว์
"และมันก็ช่วยฉันไม่ให้ซูกี้ตามมาด้วยแหละ"
ลูฟี่เอ่ยด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับแก้มที่แดงจางๆ เล็กๆ ทำเอาลอว์อยากจะหยิกแก้มนั้นเสียจริง ทำไมมันน่าหมั่นเขี้ยวแบบนี้ ไม่รอช้ามือหนาที่มีรอยสักประดับก็มาดึงแก้มนิ่มของลูฟี่ จนเจ้าของแก้มร้องเจ็บไปตามกัน
"โอ๊ย! โทราโอะ เจ็บนะ! "
"ยัยนั่นชื่อ ซูการ์ ไม่ใช่ ซูกี้"
ลอว์แก้ชื่อน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องให้ พร้อมกับปล่อยมือที่หยิกแก้มนิ่มออก ลูฟี่ก็เอามือบางมาลูบแก้มที่ดึงจนแดงเถือก ในหัวของลูฟี่มีคำถามมากมาย โดยเฉพาะเด็กคนที่ชื่อ ซูการ์
"เอ่อ...โทราโอะ ซูกี้น่----"
'ชั้น G'
เสียงลิฟต์อัติโนมัติดังขึ้นและเปิดประตูให้ ทำให้ลูฟี่ไม่ได้ถามต่อเลย และร่างสูงของลอว์ก็เดินนำไปยังรถตัวเดิมสีดำ โดยมีลูฟี่เดินตามหลังเหมือนเด็กน้อย ลอว์ก็เอากุญแจจากกระเป๋าเสื้อมาเปิดประตูรถที่ล็อคไว้ พอไปถึงรถแล้วลอว์ก็เปิดประตูที่นั่งคนขับ ส่วนลูฟี่ก็เปิดประตูที่นั่งหลังรถ
"ใครสั่งให้นายไปนั่งหลังรถ มานั่งหน้ารถกับฉัน"
เขาทำเสียงดุใส่ลูฟี่ ที่ไปเปิดประตูหลังรถ รู้เลยว่าจะนั่งหลังแต่หารู้ไม่การทำแบบนี้ เหมือนเขาเป็นคนขับรถให้ลูฟี่ทั้งๆ ทีเขาเป็นเจ้าของแท้ๆ
"ทำไมเหรอ? "
เด็กหนุ่มทำตาโตใส่ ลอว์ก็ถอนหายใจ ที่ลูฟี่ไม่รู้จักมารยาทในการนั่งรถรึไงกัน
"บอกให้มาก็มา! "
นอกจากทำเสียงดุแล้วหน้าตาก็ดุไปด้วย ทำเอาลูฟี่รีบปิดประตูหลังรถและมาประตูหน้าอย่างไวและเข้าไปนั่งอย่างไม่รีรอ พอเห็นเชื่อฟังแล้วลอว์ค่อยชอบใจหน่อย เสร็จแล้วตัวเขาก็เข้าไปไม่ต่างกันพร้อมกับได้สตาร์เครื่องและตรงไปยังทางออกจากโรงแรมนี้
ตอนนี้ก็ขับมาไกลจากตัวโรงแรมได้พอสมควร เพราะฝนได้หยุดตกแล้ว ทำให้การจราจรไม่ติดขัดมากเหมือนตอนมา ลูฟี่ที่นั่งกอดตัวเองเป็นระยะๆ ตัวเขาที่ตัวเปียกชุ่มน้ำจากการเล่นกับเบโปะ หมีขาวสัตว์เลี้ยงของลอว์ บวกกับแอร์ในรถที่เปิดจนเย็นช่ำ ทำให้ลูฟี่น้ำมูกไหลและหนาวในเวลาเดียวกัน คนที่เป็นคนขับอย่างลอว์ก็ดูออกว่าลูฟี่หนาวก็เลยกดเบาแอร์ให้พร้อมกับหยิบกล่องทิชชู่หน้ารถมาให้ลูฟี่
"เช็ดซะ เอาเสื้อเช็ดมันสกปรก"
เขาพูดในขณะที่มองทางขับรถอยู่ ตอนนี้ก็หยุดลงเพราะไฟแดงข้างหน้า
"ชิชิชิ ขอบใจนะ โทราโอะ"
ลูฟี่รับทิชชู่มาและใช้มันตาม
"จะว่าไปนายออกมาจากห้อง ไม่เจอกับอัลฟ่าคนอื่นเหรอ? "
ลอง์ถามขึ้นมา เพราะตัวเขาเองก็สงสัยเหมือนกัน คนที่ซื่อบื่ออย่างลูฟี่จะหลบหลีกใครนั้น ดูทรงไม่น่าจะเป็นไปได้
"แถมนายยังมาหาฉันเองได้อีก"
คนที่ได้ยินคำถามอย่างลูฟี่ก็มองไปยังคนข้างๆ คนขับ พร้อมกับใช้ทิชชู่ไปด้วย
"อ๋อ หลบที่บันไดหนีไฟน่ะและตอนที่โทราโอะออกมาแค่รู้สึกว่าออกมาแล้วน่ะก็เจอพอดีเป๊ะเลย ชิชิชิ โชคดีมาก"
'พวกใช้เซนส์สินะ..' ลอว์กล่าวในใจโดยที่มองด้วยหางตา และรู้สึกโชคดีที่คนในงานมาอยู่ห้องโถงใหญ่หมด ไม่งั้นไม่รอดแน่ๆ ทำอะไรให้ห่วงอีกแล้ว
"ว่าแต่ซูกี้นี่เป็นอะไร...กับนายเหรอ? "
น้ำเสียงถามถึงเด็กหญิงที่เป็นอัลฟ่า บอกตรงๆ ลูฟี่แอบตะหงิดใจที่เธอใช้คำเรียก ลอว์ อย่างสนิทสนมว่า 'พี่' เพราะคนอย่างเขาเองก็อยากใช้คำนี้เหมือนกัน เรียกเขาว่า พี่โทราโอะ ไรงี้ ซึ่งลูฟี่คิดว่าลอว์คงไม่ให้เรียกหรอก สัมผัสได้ถึงความรู้สึกนี้
ลอว์ถอนหายใจที่ลูฟี่ยังคงเรียกชื่อน้องสาวเขาผิดอยู่อย่างนั้น ทั้งๆ ที่แก้ชื่อบอกไปแล้วนะ แต่ช่างมันเถอะ เพราะลูฟี่ยังเรียกเขาว่า โทราโอะ เลย และนิสัยชอบตั้งชื่อให้คนไปทั่วนี่ คงเป็นแบบนี้สินะ
"ซูการ์ เป็นน้องสาวฉันและเป็นลูกพี่ลูกน้อง อย่าไปใส่ใจยัยเด็กนั่นเลย"
"อืม เข้าใจแล้ว"
และบรรยากาศก็เงียบไป โดยไม่มีใครคิดจะเปิดสนทนาอีก ลูฟี่ก็ยังใช้ทิชชู่ต่อไปเพราะจามไม่หยุด เช็ดจนจมูกแดง ซึ่งคนขับอย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ ก็ถอนหายใจรู้เลยว่า เด็กคนนี้เป็นหวัดแน่ๆ ก็นะเป็นโอเมก้านี่ ร่างกายอ่อนแอกว่าพวกเบต้าอยู่แล้ว
'ปล่อยไว้อย่างนี้ เป็นไข้แน่ๆ ' ลอว์คิด
พอไฟเขียวนั้น ลอว์ก็เลือกที่จะขับไปตรงที่ร้านซาลอนและเสื้อผ้าที่ไม่ไกลตรงหน้า พอเจอร้านแล้วเขาก็จอดรถ ทำให้ลูฟี่ที่เป็นโดยสารก็ชะงักเล็กน้อย และมองอีกฝ่ายข้างๆ ที่อยู่ๆ ก็จอดรถซะอย่างนั้น
"โทราโอะ จอดทำไม? ฮ...ฮัดชิ้ว! " มือเล็กยกมาเช็ดจมูก
"นายต้องเปลี่ยนเสื้อ"
เป็นคำพูดที่ทำให้ลูฟี่อึ้งไปชั่วขณะ และไม่เข้าใจมากๆ ทำไมถึงต้องให้เปลี่ยนด้วยไม่เข้าใจเลย
"เอ้? "
"ลงรถกัน"
ลอว์ก็เปิดประตูรถซึ่งลูฟี่ก็เปิดเช่นกันโดยไม่ลืมทิชชู่ลงมาด้วย มือหนาได้จับมือเล็กของลูฟี่และเดินไปด้วยกัน แม้บางจังหวะการเดินของลอว์นั้นเร็ว ทำให้คนอย่างลูฟี่พยายามเร่งฝีเท้าตาม จนมาหยุดหน้าร้านเสื้อผ้า
"ร้านนี้แหละ เสื้อสวยดี"
ไม่ว่าเปล่าลอว์ก็จูงมือลูฟี่เข้าไปในร้านตรงหน้า โดยภายในร้านแต่งเป็นโทนน้ำตาลสไตล์วินเทจ ส่วนมากเป็นผ้าลำลองที่สีไปทางโทนน้ำตาลส่วนมาก ทราฟัลการ์ ลอว์ ก็เดินไปเลือกเสื้อที่แขวนตามราวซึ่งเป็นเซ็ททั้งกางเกงและเสื้ออยู่ในไม้เดียวกัน เขาก็หยิบมันออกมาทาบคนที่ข้างๆ มันพอดีและเข้ากันกับลูฟี่ จึงตัดสินใจเลือกอันนี้
"เอาเสื้อนี้แหละกัน ไปลองใส่ซะ"
ลูฟี่ที่ถูกเสื้อทาบก็มองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ซึ่งคนที่คิดไม่ทันอย่างลูฟี่ก็อดแปลกใจไม่ได้ ที่ลอว์ทำแบบนี้กับเขา
"จะซื้อให้ฉันเหรอ? " ลูฟี่ถามด้วยตาปริบๆ
"เอ่อ ใครจะปล่อยให้นายเป็นหวัดกันล่ะ"
ช่างเป็นคำตอบที่ไม่นิ่มนวลเสียจริง แต่ลูฟี่ก็ไม่ว่าอะไร มือเล็กก็หยิบเสื้อจากคนตรงหน้า
"อื้อ จะลองใส่นะ ฮ..ฮัด! "
ก่อนที่จะจามมือหนาที่ประดับด้วยรอยสักตามนิ้วและหลังมือของลอว์ ก็ยกนิ้วมาดันจมูกเล็กขึ้นเพื่อไม่ให้จาม
"ขอบใจนะ ชิชิชิ"
ลูฟี่ก็เดินตรงไปยังห้องลองเสื้อที่ไปแค่ไม่กี่ก้าว ส่วนลอว์ก็รอข้างนอกโดยนั่งเก้าอี้ที่เป็นที่นั่งพักสำหรับลูกค้า ชายหนุ่มในชุดสูทก็หยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อออกมา เพื่อมาเล่นฆ่าเวลารอคนที่อยู่ในห้องลองเสื้อ
"เสร็จแล้ว"
เสียงใสลอยออกมาดัง แน่นอนว่าเป็นของลูฟี่ที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยพร้อมกับถือเสื้อตัวเก่าพาดแขนด้วย ลอว์ก็เงยหน้าขึ้นมามองสภาพของเด็กหนุ่มตรงหน้า เสื้อยืดเป็นไหมพรมสีน้ำตาลอ่อนแขนยาว กางเกงขาสั้นเลยเข่าสีดำ ทำให้เห็นขาเล็กๆ ที่น่าทะนุถนอมของลูฟี่ รวมไปถึงรอยแดงเล็กบางจุดที่มีให้เห็นอยู่สองสามที่ แค่หน้าต้นขาก็เห็นแล้วหนึ่งจุด ไม่ใช่ฝีมือใครเลย
ทราฟัลการ์ ลอว์ เป็นคนทำมันเองแหล่ะ!
และลอว์ลืมไปเลยว่า ลูฟี่ไม่ควรใส่ขาสั้นแต่ช่างมันเถอะ
"เป็นไงบ้างโทราโอะ น่ารักมั้ย? "
ลูฟี่ถามพลางหมุนไปมา ช่างเป็นเด็กน้อยจริงๆ ลอว์คิด
"อา...น่ารัก"
แค่ได้ยินเสียงตอบกลับของลอว์ ลูฟี่ก็ยิ้มแย้มสดใสให้
"ชิชิชิ นั่นไงโทราโอะชมด้วยล่ะ"
และลูฟี่ก็หัวเราะร่าใส่ ไม่คิดหน่อยเหรอเขาแค่ตอบกลับเฉยๆ เอง ไม่ได้กล่าวชมอะไรเลย
เจ้าเตี้ยเอ๊ย! ยังไม่ได้ชมเฟ้ย!
แต่นั่นแหละพูดไปก็คงคิดว่าเขาชมอีกอยู่ดี แต่เรื่อง 'น่ารัก' อันนี้จริง
"ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน"
พูดเสร็จลอว์ก็ไปที่เคาน์เตอร์จ่ายเงิน โดยมีพนักงานชายวัยประมาณ 31 ปียืนอยู่ ส่วนลูฟี่ก็เดินตามหลังคนตัวสูงไป
"เสื้อเซ็ตนี้ครับ ใส่เลย"
มือหนาก็ยื่นเงินตามป้ายที่ติดตามเสื้อของลูฟี่ และพนักงานชายก็มองคนข้างหลังที่ใส่เสื้อของร้านเขา ในหัวของเขาชื่นชมในความน่ารักน่าเอ็นดูของลูฟี่ ทำให้พนักงานหนุ่มคนนี้ส่งยิ้มหวานให้กับลูฟี่ ที่จ้องตาปริบๆ ใส่เขาอยู่หลังลอว์
"คิดตังค์ครับ"
เสียงแทรกทุ้มของลอว์ทำให้เขาหลุดจากภวังค์ทันที ทำเอาพนักงานหนุ่มตกใจเล็กน้อย และรับตังค์จากลอว์
'รู้อยู่หรอกนะว่าจ้องลูฟี่อยู่ เจ้าเบต้า'
ลอว์กล่าวในใจพร้อมกับเอ่ยสถานะของคนตรงหน้า ช่างกล้าจริงๆ ต่อหน้าเขา
"ขอบคุณครับคุณลูกค้า โอกาสหน้ามาใช้บริการใหม่นะครับ"
เมื่อได้ยินคำกล่าวแล้วพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆ ใส่จากพนักงานคนนี้แล้ว ลอว์ก็จับมือถือแขนของลูฟี่เดินออกจากร้านไป ด้วยฝีเท้าที่ความเร็วไม่รีบ เพราะลอว์รู้ว่าลูฟี่เป็นคนเดินช้า ด้วยสภาพร่างกายที่เป็นโอเมก้าแต่เกิด มันช่างอ่อนแอและน่าเป็นห่วงในเวลาเดียวกัน
ในช่วงเวลานี้ เป็นสิ่งที่ลูฟี่รู้สึกมีความสุขมากๆ เพราะลอว์เป็นห่วงเขาแถมยังซื้อเสื้อผ้าให้ สัญญาเลยว่าจะไม่ลืมเวลาแบบนี้เด็ดขาด มันดีใจจนมือที่ถูกจับอยู่นั้น จับแน่นขึ้นเพราะลูฟี่เริ่ม จับมันกลับ ชายหนุ่มในชุดสูทดำก็มองไปยังคนที่ตัวเล็กกว่า
"มือโทราโอะใหญ่จัง"
ลูฟี่ยิ้มแย้มออกมา ซึ่งลอว์เองก็เห็นรอยยิ้มนี้ต่างเผลออมยิ้มให้กับรอยยิ้มที่สดใสนี้ มันช่างน่ารักและเหมาะกับเจ้าตัวมากเลย ทำให้เขาลืมไปเลยว่า ตอนเช้าลูฟี่ยังเศร้าๆ ซึมๆ อยู่เลย
น่าแปลก..อยากให้ยิ้มอีก
มือหนาที่มีรอยสักก็กุมมือของลูฟี่แน่น
"มือนายเองก็เล็กเหมือนกัน"
ลอว์ตอบกลับไปเพราะมือของเจ้าตัวเล็กจริงๆ แถมยังบอบบางมากด้วย ลูฟี่ที่ได้ยินเขินอาย ใบหน้าแสนน่ารักของเขาก็หลบไปทางอื่น เพราะเขินอายกับคำพูดของชายหนุ่มคนนี้ แถมหัวใจเต้นรัวเสียจริง
"ง..งั้นเหรอ! "
คนที่หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำก็เอาหัวไปพิงแขนใหญ่ของคนข้างๆ อย่าง ทราฟัลการ์ ลอว์ โดยการกระทำนี้ลูฟี่ไม่ได้ตระหนักเลยว่า มันทำให้ลอว์เองก็ใจเต้นไม่ต่างกัน เพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ลูฟี่มักจะกอดหรือไม่ก็พิงแขนพิงไหล่แบบนี้กับพี่ชายสองคนประจำ เป็นการกระทำที่ใสซื่อและไม่ระวังตัวอีกเช่นเคย ไม่ใช่การอ่อยที่ลอว์มักเจอตลอด และรู้สึกได้ว่านี่คือการให้ท่าเขา แต่ลูฟี่ไม่ใช่เลย
ครั้งแรกเลยที่รู้สึกแบบนี้
ลอว์เอ่ยกับหัวใจของตัวเอง ด้วยความที่มักเจอคนที่เข้าหาแบบหวังอะไรสักอย่างกับเขา มันรู้ได้เลยเพียงแค่มองแว่บแรก ความจริงใจ ความใสซื่อบริสุทธิ์ ของลูฟี่มันช่างสะอาดเสียเหลือเกิน รู้ตัวรึเปล่ามันทำให้ลอว์เองก็เริ่มหลงรักคนอย่างลูฟี่มากขึ้นเรื่อยๆ ค่อยๆ เปิดใจ จนตอนนี้ปฏิเสธตัวเองไม่ได้เลย
ฉันยอมแพ้นายจริงๆ
ลอว์กล่าวในใจพร้อมกับยิ้มให้ลูฟี่ที่ยังเอาหัวพิงอยู่นั่นแหละ และสิ่งที่สะดุดตาคือ ใบหูของลูฟี่แดงเถือก รู้เลยว่าเจ้าตัวเองก็เขินอายอยู่
"กลับบ้านกันเถอะ ลูฟี่"
เสียงแรกที่กล่าวถึงชื่อของเด็กหนุ่มโอเมก้า ด้วยชื่อของเขา ทั้งๆ ที่ลอว์จะเรียกเขาว่า คุณหมวกฟาง แท้ๆ มันทำให้ลูฟี่ยิ้มแก้มปริออกมา
"อืม! "
𝓉𝑜 𝒷𝑒 𝒸𝑜𝓃𝓉𝒾𝓃𝓊𝑒𝒹
