โอเมกาเวิร์ส,ชาย-ชาย,ดราม่า,รัก,onepiece ,lawlu,one-piece,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
𝒞𝒽𝒶𝓅𝓉𝑒𝓇 𝒮𝒾𝓍
ในห้องนอนที่มีพนังกำแพงสีดำเป็นลายอิฐ และพื้นทางเดินก็เป็นอิฐสีดำเงาวับที่ใสจนมองเห็นคนเดินได้เป็นเงาคนบางๆ ฟอร์นิเจอร์ที่ประดับห้องไม่มากเกินไปล้วนเกือบเป็นสีดำ ทั้งทีวีติดผนังตรงหน้าที่นอน ชั้นวางหนังสือบิ้วอินตรงหัวนอนและชั้นวางของตรงทีวีต่างนายตรงทีวี และตอนนี้ ทราฟัลก้า ลอว์ เจ้าของห้องเองได้เปิดแอร์เย็นเฉียบเย็นทั่วห้อง แต่ทว่าก็ไม่ทำให้เขารู้สึกหนาวแต่อย่างใด ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวก็พึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ แถมตัวยังชุ่มน้ำเล็กๆ ไปทั้งกาย แม้จะมีผ้าขนหนูอาบน้ำสีขาวสะอาดตาปิดส่วนล่าง แต่ก็ไม่อาจปิดบังหุ่นกำย่ำของชายคนนี้ได้ รวมไปถึงรอยสักทั้งตัวตามหน้าหลังและต้นแขนไปยังมือ
เขาได้หยิบผ้าขนหนูผืนเล็กบนที่นอนที่มีไว้สำหรับเช็ดหัวมาจัดการกับผมที่เปียกของตัวเอง นาทีนี้ในหัวของทราฟัลก้า ลอว์ มีแต่ภาพของ ลูฟี่ เด็กหนุ่มน้อยหน้าหวานและร่างกายบอบบางที่มีหมวกฟางเป็นเอกลักษณ์ ที่เจอกันได้ไม่กี่วันแถมภาพติดตามากที่สุดคือ
สภาพลูฟี่ตอนที่ร้องขอว่า 'พอเถอะ'
มันช่างน่ารักเหมือนลูกแมวและขี้แยจนอยากจะแกล้งต่อ มันสนุกจนเขาเกือบไม่ได้ปล่อยเด็กคนนั้นกลับบ้าน นี่สินะอาการรัท จากคนที่ทำอะไรแล้วมักคำนึงถึงเหตุการณ์ล่วงหน้าเสมออย่างเขา กลับยอมจำนนให้กับอาการแบบนี้
หลังจากเรื่องนี้ผ่านไปได้เมื่อวาน ในใจภาวนาว่าเจ้าเด็กน้อยนั่นจะไม่ไปบอกใคร ถ้าทำล่ะก็จบไม่สวยแน่นอน ยิ่งเรื่องแบบนี้ถ้าถึงหูของคุณลุงของเขา 'ดองกีโฆเต้ โดฟลามิงโก้' เข้าล่ะก็คงต้องหาเรื่องอธิบายยาวเลยล่ะ เพราะคุณลุงคนนี้เขาเกลียดพวกโอเมก้ามาก ซึ่งตรงนี้เขาไม่ได้ถามเหตุผลว่าทำไมเกลียด แค่รู้ก็พอแล้วล่ะสำหรับลอว์
ยิ่งไปกว่านั้นถ้ารู้อีกว่าหลานชายสุดที่รักไปได้พวกโอเมก้าด้วยแรงรัทล่ะก็ คนที่โดนจะไม่ใช่ใครกลับเป็นเจ้าหนูหมวกฟางที่ถูกหมายหัวไว้
"ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเจ้าเด็กนั่นด้วยล่ะเนี่ย"
ร่างสูงในผ้าขนหนูไม่สบอารมณ์จริงๆ พอนึกเป็นห่วงคนที่พึ่งได้กันในแบบวันไนท์สแตนแบบนั้น สารภาพเลยว่ารูปร่างหน้าตาน่ารัก ผิวพรรณกระจ่างใสของเด็กน้อยหมวกฟางที่ชื่อ ลูฟี่ มันถูกใจเขามาก รูปร่างที่เหมาะมือสัมผัสนิดหน่อยก็โอบกอดได้ทั้งตัวแบบนั้น แถมรอยยิ้มตอนเจอกันมันโคตรน่ารักอยากจะกัดปากให้หมั่นเขี้ยวอีกครั้ง
'ยิ่งคิดถึงและยิ่งบ้า..หยุดคิด! '
ลอว์เตือนสติตัวเองก็ได้เดินไปแต่งตัวในห้องเสื้อผ้าและเลือกเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีดำแบบกระดุมมาใส่ โดยปล่อยกระดุมเสื้อปลายคอไว้สักสองสามเม็ดและก็เลือกกางเกงยีนส์ตัวโปรดสีเทาขายาวมาใส่ พอเสร็จเรียบร้อยเขาก็เดินไปที่โต๊ะใหญ่ที่มีเข้าของต่างๆ นาๆ วางอยู่เต็มโต๊ะ โดยเฉพาะของที่เป็นของคนอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเอง นั่นก็คือ
'โทรศัพท์ของลูฟี่'
ที่เจ้าตัวลืมเอากลับบ้านด้วย และตอนนี้มันอยู่ในมือเขา แถมชาร์จแบตเตอรี่ให้จนเต็มอีกต่างหาก
"ขออนุญาตดูหน่อยนะ คุณหมวกฟาง"
มือหนาก็ถอดสายชารจ์ออกแล้วเปิดเครื่อง แล้วก็นั่งลงเก้าอี้ สิ่งที่เขาแอบถอนหายใจคือ เจ้าตัวไม่ยอมล็อครหัสผ่านเลยแม้แต่นิดเดียว แค่เปิดหน้าจอมา ก็ทำให้เขาเผลอยกยิ้มขึ้นมาทันที ภาพลูฟี่ที่ยิ้มแย้มกว้างให้กับกล้องและบรรยากาศบ้านนอก ซึ่งคนในรูปกำลังเล่นแม่น้ำจนตัวเปียกเกือบเห็นผิวขาวๆ ในเสื้อที่ชุ่มน้ำอีก
"แค่หน้าจอ แกก็ไม่ระวังตัวเลยนะ"
ลอว์เอ่ยเอ็นดูและกดไปเลื่อนหน้าจอไปหาแกลอรี่ภาพในเครื่อง เขาได้เห็นภาพน่ารักต่างๆ มากมายของลูฟี่ ที่ทุกรูปมีแต่รอยยิ้มสดใสจนยิ้มตามเลยก็ว่าได้ จนเขาได้เจอรูปครอบครัวของลูฟี่ ที่ยืนเคียงข้างกับชายหนุ่มสูงใหญ่หน้าตาดีสองคน มีคนผมดำที่กอดคอลูฟี่ข้างซ้ายที่ยกยิ้มกว้างไม่ต่างกันและข้างขวาก็มีผู้ชายผมทองที่มีแผลเป็นที่ตาฝั่งซ้ายแต่ก็ไม่อาจบดบังความหล่อของเจ้าตัวได้ ที่ยกกล่องมาเซลฟี่ถ่ายทุกคนแถมยกยิ้มให้ แม้จะไม่กว้างเท่าสองคนนี้
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดของลูฟี่ในคืนนั้นทันที ว่าตัวเองมี 'พี่ชาย' คงเป็นสองคนนี้ล่ะมั้ง ลอว์คาดเดา
ต่อมาเขาก็ถือวิสาสะไปเปิดแอพแชทต่างๆ ของลูฟี่ ส่วนมากมีแต่คุยเรื่องไร้สาระกับเรื่องทั่วไป แต่ที่ดูออกเลยว่าเขามักจะโดนเพื่อนติวบ่อยดูจากการนัดที่ห้องสมุดในแชทกับคะแนนที่ผ่านแบบฉิวเฉียดส่งไปให้พี่ชายทั้งสองคนอ่าน ซึ่งพวกเขาไม่ว่าน้องแถมยังให้กำลังใจอีก
'ช่างอบอุ่นจริงๆ มิน่าล่ะเด็กคนนั้นถึงได้สดใสขนาดนี้'
มือของลอว์ก็กดออกจากแอพแชท แต่ทันใดนั้นได้มีแจ้งเตือนดังขึ้นมา มาจากคนที่ชื่อว่า นามิ ส่งมาถึงลูฟี่โดยตรง
นามิ : ว่าไงลูฟี่ ไปเที่ยวไหนด้วยกันอีกมั้ย?
แน่นอนว่ามันไม่ใช่กงการอะไรของเขา จนเขาเลือกที่จะออกแอพแชทนี้ แต่ข้อความที่ส่งต่อจากนั้นมันทำให้ประหลาดใจมากกว่าเดิม
นามิ: อะไรนะ!? ทำโทรศัพท์หายแล้วนายใช้โทรศัพท์ใครตอบยะ? '
ลอว์ได้เปิดแอพแชทดังกล่าวอีกครั้งและเปิดข้อความจากนามิ เขาแอบคิดว่าลูฟี่คงเล่นอยู่แน่ๆ แต่คงเป็นเครื่องคอมพิวเตอร์
ลูฟี่ : อ๋อ ฉันเปิดคอมพิวเตอร์เล่นน่ะ ชิชิชิ
กะไว้ไม่ผิดจริงๆ ลอว์คิดพลางอ่านแชทของสองคนนี้ต่อไป
นามิ : แล้วนายจะได้เครื่องใหม่เมื่อไหร่เหรอ?
ลูฟี่ : พี่ฉันลงโทษน่ะ กว่าจะได้ใช้ก็เปิดเทอม (╥﹏╥)
ลอว์เห็นถึงกับหัวเราะในลำคอ
"ใช้อิโมจิด้วย น่ารักจัง"
นามิ : น่าสงสารจัง~ 555555
ลูฟี่ : ไม่ขำนะ ถ้าเธอไม่ให้ฉันไปขอเข็มขัดบ้าๆ คงไม่ต้องลืมหรอก ยัยเลว! ಠ︵ಠ
คิ้วหนาขมวดเป็นปมขึ้นทันที หลังจากอ่านแชทตอบกลับของลูฟี่ แต่เขาก็ข่มใจไว้อาจจะไม่ได้บอกก็ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นในคืนนั้น
นามิ : แล้วนายได้เขายัง เห็นหายไปนานเลยนี่~♡
คำถามที่เหมือนฟ้าผ่าลงมา ทำให้ลอว์ถึงกับหน้าเปลี่ยนจากยิ้มเอ็นดู กลายเป็นหน้าไม่สบอารมณ์ทันที และแน่นอนว่าลูฟี่ยังไม่ตอบเลยหายเงียบนาน จนเขาเริ่มคิดแล้วว่า
"ที่ขู่ไปตอนนั้น คงจะลืมแล้วสินะ" ลอว์กระตุกยิ้มมุมปาก "ก็ดี ฉันจะจัดการนายแน่ คุณหมวกฟาง"
ลูฟี่ : ไม่ได้อะ ฉันยอมแพ้ก่อน (╹▽╹) แล้วค่อยไปนอนอีกห้องที่เขาว่างอยู่นะ ชิชิชิ (人*´∀｀) ｡*ﾟ+
ลอว์ถึงกับตาลุกขึ้นเล็กๆ หลังจากมองข้อความตอบกลับของลูฟี่ แสดงว่าจำได้สินะ
นามิ : เอ้? เขาให้นอนเหรอ? นายไม่ได้จองจะนอนได้ไง
แน่นอนว่าช้าอีกเช่นเคย สงสัยคงใช้ความคิดในการตอบแน่นอน ลอว์ไม่อยากนั่งลุ้นเสียเท่าไหร่ มือหนาก็ได้กดหน้าจอ เตรียมพร้อมที่จะตอบกลับเอง แต่ข้อความลูฟี่ก็ดันขึ้นมาก่อน
ลูฟี่ : พอดีเจอคนเขายกเลิกน่ะ ฉันเลยได้นอนเลย (✷‿✷) โคตรโชคดีที่เขาไม่คิดตังค์กับฉัน (≧▽≦)
นามิ : โชคดีจัง อิจฉาเลยอะ
ลูฟี่ : ชิชิชิ ^_________^
นามิ : เอาเถอะ แล้วนายอยากไปเที่ยวอีกมั้ย
ลูฟี่ : ไม่แล้วล่ะ อยู่บ้านดูการ์ตูนดีกว่า (´ε｀)
นามิ : ตามใจ ฉันไปก่อนนะ แล้วค่อยคุยกันนะ จุ๊ป!
รู้สึกว่าคงจบสนทนาสุดท้ายของสองคนนี้แล้วล่ะ ลอว์เอาหลังพิงทิ้งไป พลางเงยหน้ามองเพดานสีดำของห้อง ในหัวของเขามีแต่คำว่า
ไม่ไว้ใจเลยสักนิด!
"นัดเจอคุณหมวกฟางหน่อยแล้วกัน"
ลอว์ก็วางโทรศัพท์ของลูฟี่ลงไปบนโต๊ะ และเอื้อมมือไปหยิบของตัวเอง เขาก็กดโทรออกไปหาสายของคนใช้สนิทอย่างเวอร์โก้
'สวัสดีครับ คุณหนู'
เวอร์โก้ คนใช้ของตระกูลดองกีโฆเต้ ที่ทำงานมาตั้งแต่คุณลุงของเขายังเป็นเด็ก หรือก็คือโตมาด้วยกัน ซึ่งเขารับสายจากลอว์แล้ว
"ช่วยหาข้อมูลและที่อยู่ของคนในรูปนี้ให้หน่อย เดี๋ยวผมจะส่งรูปไปนะครับ เวอร์โก้"
'ครับ คุณหนู'
"ขอเวลาแค่ 2 วันเท่านั้น รีบหน่อยล่ะ"
'ไม่เป็นปัญหาครับ'
ลอว์ก็ได้ปิดสายของตัวเองและกดเลือกรูปจากโทรศัพท์ของลูฟี่มาเข้าเครื่องตัวเองผ่านบลูธูท จากนั้นก็กดส่งให้เวอร์โก้ทันที
.
มังกี้ ดี ลูฟี่ ที่พึ่งใช้คอมพิวเตอร์ที่อยู่ในห้องนอนตัวเองเสร็จ เขาก็ลุกออกจากที่นั่งและทิ้งกายไปยังที่นอนกว้าง 6ฟุต ที่ปูด้วยผ้าห่มสีแดงอย่างหมดเรี่ยวแรง ใบหน้าหวานก็เอาหน้าไปซุกกับหมอน พลางนึกคำถามของนามิ
'แล้วนายได้เขายัง เห็นหายไปนานเลยนี่~♡'
เป็นคำถามที่เขาแทบอยากจะลืมไปให้พ้นๆ ออกจากหัว ตอนนั้นที่ถามลูฟี่ก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาในใจจนเขาแน่นอกไปหมด ตอนพิมพ์ตอบมือเขาสั่นมาก สั่นจนพยายามกอดตัวเอง และคิดในแง่บวกว่า
..แค่ถามนะ อย่าตกใจสิ..
พอตั้งสติได้ก็ตอบไปแบบนั้น มันใช้สมองมากเลยล่ะสำหรับคนที่หัวไม่ดีแบบเขา ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยโกหกใครเลย พอจะโกหกใครสักคนมันยากมากสำหรับเขา แม้จะผ่านมาแล้วเมื่อวานก็ตาม แต่ความกลัวและระแวงยังคงฝั่งอยู่ในหัว และคำขู่ของลอว์ที่บอกว่า หากเปิดเผยเรื่องที่เขากับอีกฝ่ายได้กัน จะบอกทุกคนว่าเป็นโอเมก้า แน่นอนมันจำอยู่ในสมองส่วนลึก
...ไม่ว่ายังไง จะให้ใครรู้ไม่ได้! ...
เพราะถ้ารู้นอกจากครอบครัวเขาที่ไม่ปลอดภัยแล้ว พวกเพื่อนๆ เองก็จะเดือดร้อนไปด้วย แต่สิ่งสำคัญกว่านั้น สำหรับลูฟี่แล้วคือ..
"อย่าเจอกันอีกเลยนะ โทราโอะ"
ลูฟี่ภาวนาออกมา และมองนาฬิกาที่ตอนนี้อยู่ที่ 10.00น. เป็นเวลาที่ต้องกินยาระงับฟีโรโมน เขาก็ลุกออกจากที่นอนและหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะอ่านหนังสือ เขาก็หยิบยาเม็ด 1 เม็ดมากินและหยิบขวดน้ำที่วางใกล้กันมาดื่ม พอเสร็จแล้วลูฟี่ก็ได้มองกระจกที่วางอยู่ข้างโต๊ะ ที่ตอนนี้มันกำลังสะท้อนภาพของเขา สภาพเรียกได้ว่าดูไม่ดีเอาซะเลย เพราะวันนี้ใส่เสื้อยืดสีแดงแขนสั้นกับกางเกงวอมขาสั้นสีขาว ทำให้เห็นรอยช้ำที่แขนทั้งสองข้างที่เกิดจากลอว์บีบมันจนช้ำแดงเป็นรอยมือ กับรอยจ้ำแดงตรงคอสองสามจุด และน่องขาทั้งสองก็เช่นกันที่มีอยู่สี่ห้าจุด แต่ที่ชัดเจนกว่าครั้งไหนๆ ก็คือ
ใบหน้าที่มีหม่นหมอง แววตาที่ไม่สดใสและมันบวมช้ำ เพราะเมื่อคืนแทบร้องไห้นานแสนนานกว่าจะได้นอน ก็ล่วงเลยผ่านมาเที่ยงคืน ข้าวที่ซาโบ้ทำให้เมื่อวานก็ไม่ได้แตะเลย พูดง่ายๆ คือไม่มีตกถึงท้องตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
"เมื่อไหร่จะหายนะ รอยแดงพวกนี้"
ลูฟี่ถามเสียงเรียบกับตัวเอง และเอามือไปลูบไล้ตรงรอยจ้ำแดงที่คอ แต่สิ่งที่ขัดใจยิ่งกว่าคือ รอยช้ำแดงที่เห็นได้ชัด แค่ไปแตะมันก็เจ็บจนไม่กล้าที่จะทำอะไรเลยล่ะ
"วันนี้ต้องใส่แขนยาวกับขายาวสินะ"
ขาบางได้ก้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าและก็หยิบมันออกมาเพื่อเปลี่ยน ซึ่งตอนนี้เขาใส่เสื้อยืดปิดคอสีดำแขนยาว กางเกงวอมขายาวสีดำขอบแดง พอทุกอย่างเรียบร้อยก็เดินออกจากห้องไป เพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่ได้กินข้าวเลย ซึ่งขาบางได้หยุดเดินมาที่ห้องกินข้าว และเห็นพี่ชายคนรอง ซาโบ้ อยู่คนเดียวในห้องนี้
...วันนี้เอส ไปเล่นกีฬากับเพื่อนสินะ...
ลูฟี่นึกในใจ
"ไงลูฟี่ ตื่นสายนะวันนี้"
ซาโบ้ ที่กำลังล้างจานได้พูดคุยกับลูฟี่ ที่ตอนนี้เขาได้มานั่งบนโต๊ะกินข้าวแล้ว
"พอดีนอนดึกน่ะ ซาโบ้" ลูฟี่ยิ้มให้และทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด "วันนี้มีอะไรกินเหรอ"
"ข้าวหน้าเนื้อสำเร็จน่ะ" ซาโบ้กล่าวและเก็บจานที่ล้างน้ำเปล่าอยู่ "อยู่ที่ไมโครเวฟ ไปเอาสิ น่าจะได้ที่แล้วล่ะ"
พอได้ยินลูฟี่ก็พยักหน้าให้และเดินไปที่ไมโครเวฟ ซึ่งมันเสร็จพอดี มือบางจะเปิดฝาของไมโครเวฟ แต่แล้วก็มือของเขากลับสั่นไหวจนต้องดึงมันกลับมาและจับมือตัวเองทันที
'ทำไมมือมันสั่นล่ะ'
ยังไม่ทันได้คิดหาสาเหตุ ภาพตรงหน้าก็เริ่มพลามัว จนขาอ่อนและล้มลงกับพื้นดัง ทำให้ซาโบ้ที่ล้างจานเสร็จถึงกับหันไปตามเสียงและเห็นลูฟี่ที่นั่งกับพื้น
"ลูฟี่ เจ็บตรงไหนมั้ย?! "
ซาโบ้ร้อนรนและไปหาน้องชายที่ล้มลงไป แถมหายใจแรงจนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด เขาได้ย่อตัวลงและดูอาการของคนเป็นน้อง แต่ว่าร่างกายเขากลับรู้สึกแปลกๆ กับลูฟี่ แถมตัวเองมีอารมณ์อีกต่างหาก มันชัดเจนจนรู้เลยว่า
"ลูฟี่ นี่นายยังไม่ได้กินยาระงับฮีทเหรอ!? "
ซาโบ้ขึ้นเสียงใส่ลูฟี่ และก็ได้เอามือมาคว้าแขนบางให้ลุกขึ้น แน่นอนสายตาของลูฟี่ที่เห็นมือของซาโบ้ที่กำลังเข้ามาตัวเอง ก็ทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่ถูกลอว์สัมผัสกายเข้ามาในหัวฉับพลัน
ไม่นะ..อย่ามาจับ...
"อย่าเข้ามานะ! "
ลูฟี่ร้องเสียงดังใส่และเอามือบางได้ปัดตบมือของซาโบ้ที่เข้าหาออกไปอย่างเต็มแรง จนคนที่ถูกปัดคบใส่ถึงกับงงและตกใจจนตาเบิกโพลงขึ้น
นาทีนี้ลูฟี่ที่พยายามเรียกสติ ก็ลุกขึ้นหนีไปจากห้องกินข้าวไปยังห้องนอนตัวเอง โดยไม่สนใจซาโบ้ที่เรียกเขาไล่หลังเลยสักนิด เขาก็ได้ล็อคห้องนอนของตัวเอง และวิ่งไปคว้ายาระงับฮีทและน้ำที่อยู่บนโต๊ะ เขาก็เทยาสามสี่เม็ดมาใส่ในมือ หลังจากนั้นก็กินมันไปพร้อมกับดื่มน้ำจนหมดขวด พอกินเสร็จแล้วขาบางก็ได้ล้มลงไปพิงกับปลายที่นอน
ลูฟี่ร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ มือบางได้กำผ้าห่มแน่น ใบหน้าซุกไซร้กับที่นอนด้วยความรู้สึกที่รังเกียจตัวเอง
"ทำไมมันฮีท..ฮึก..และแรงมากกว่าเก่าล่ะ"
เขาถามตัวเองด้วยเสียงสั่นคลอ ตอนนี้หัวมันก็มึนมากกว่าเดิมเพราะกินยาเข้าไปเยอะเกินเหตุ จนเวียนหัวหนักมาก ซึ่งลูฟี่รู้ตัวเองดีก็ดันร่างกายตัวเองขึ้นมานอนบนที่นอนด้วยแรงทั้งหมดที่มี แม้ตอนนี้มันยังสั่นไปทั้งกาย พอหัวถึงหมอนก็นอนพิงมันลงไป และเขานึกถึง ทราฟัลก้า ลอว์ ไปด้วย จนลูฟี่ยกยิ้มมุมปากและหัวเราะเล็กๆ
"ถ้าฉันไม่เจอสารเลวแบบแก ก็คงไม่เป็นแบบนี้สินะ? "
คำพูดที่เอ่ยอย่างเจ็บแค้นใจ มันน่าเวทนาตัวเองเสียจริง ในเวลานี้ยังมีหน้ามานึกถึงคนแบบนั้นอีก
ทำไมต้องคิดถึงเขาด้วย...
ทำไมต้องอยากเจอเขาอีกด้วย...
ทั้งที่เมื่อกี้ พึ่งขอร้องอยู่เลยว่า 'อย่าเจอกันอีกเลยนะ' กับเขาอยู่เลย
"โทราโอะ"
สิ้นเสียงที่เรียกหาอย่างแผ่วเบา ไม่นานนักนัยน์ตาหวานที่เปื้อนน้ำตาของลูฟี่ก็ได้หลับลงไป ทำให้ลูฟี่ได้หลับลงไปจนสนิท
To be continued
ตอนนี้ได้ร่างห้องนอนของหมอตามรูปเลยค่ะ
แน่นอนว่าชอบการดีไซน์ทั้งสามอย่างเลยค่ะ แบบแรกชอบตรงชั้นวางหนังสือแบบบิ้วอิน แบบที่สองชอบการจัดวางที่นอนและเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ นะคะส่วนแบบที่สามชอบสีของห้องนอนค่ะ เลยมารวมกันในเลย แต่การบรรยายยังไม่ดีพอในจุดนี้ (〒﹏〒) เลยเอารูปมาให้เห็นภาพค่ะ (◡ ω ◡)
สุดท้ายนี้มาฝากเพจค่ะ Luffy Syndrome TH นะคะ รวมทำกัน 3 คน เราคือแอดมินภรรยานกค่ะ (@PanRayaNokk)
